Schepen vol zure appels

De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.

De klus is begonnen

Er is een start gemaakt met de herinrichting van het centrale plein in Gubbio. Het zal me niet verbazen als ook de archeologen een periode de gelegenheid krijgen onderzoek te doen want anders snap ik niet waarom dit hele project twee jaar moet duren. En als er wat archeologisch te zien valt, sta ik vooraan met mijn snufferd. Dat beloof ik.

De weekmarkt is dus verplaatst naar een druk bereden straat direct buiten de stadsmuur. Dat men daarvoor het grasveld van het evenemententerrein vlakbij het Teatro Romana niet gebruikt, is wel logisch. De marktkooplieden handelen allemaal vanuit speciale auto’s en zetten daar zelf eventueel nog een tafel voor. Elke dinsdag om half een breekt men al weer op, dus de straat is maar een halve dag per week afgesloten voor het verkeer.

achterkant marktkramen

Er was trouwens nog geen aaneengesloten rij van kooplieden. Hier en daar een leeg stuk. Voetgangers op de rijbaan en ongebruikte parkeervakken. Ik geloof dat ik het al met al wel goedkeur hoe de gemeente dit heeft aangepakt. Ha. Met dat oordeel van mij zullen ze echt blij zijn.

Vroeg uit de veren

Om de warmte een beetje vóór te zijn. liepen we om half negen op de markt. De zomervakantie voor kinderen duurt hier drie maanden, reden dat er veel zomerscholen zijn voor sport en spel. Ze zijn wat lastig te onderscheiden op de foto maar we konden aan het geluid horen dat een groep kinderen met veel plezier een balspel deden. Wij slenterden met Eva nog wat kraampjes langs en zij slaagde bovendien nog voor wat souvenirs.

Uiteindelijk zegen we neer op het terras van onze vaste koffiebar. De twee dames die het tafeltje aan de gevel hadden betrokken, zaten – zoals te doen gebruikelijk – over eten te praten. Misschien hadden zij hun huishoudelijke werk al in alle vroegte gedaan. En misschien hadden ze, zoals óók al te doen gebruikelijk, daarbij hun degelijk gebloemde huisjurk aangehad. Het is het soort gebruik dat ik niet zal over nemen. Over eten praten daarentegen lukt me moeiteloos.

Routine

Al eerder vertoond hier; de graaitafels op de weekmarkt in Gubbio. Het blijft ons verbazen dat hier in een aantrekkelijke warboel van alles aangeboden wordt voor hele lage prijsjes. Een beetje graaien en grabbelen vinden veel mensen juist wel leuk en als je dan voor drie euro een net overhemd koopt, zoals de wijnboer dat een paar weken geleden deed, dan voelt dat extra geslaagd. Er lag vandaag zelfs een regenboogvlag voor één euro op de tafel. Niet gekocht.

Kijk, er zijn ook mooiere kramen met uitgestalde tassen of leuke zomerse jurkjes. Maar vanwege mijn vliegschaamte heb ik mezelf opgelegd dit jaar geen kleding te kopen, hoe goedkoop het ook aangeboden wordt. De wekelijkse routine van een bezoek aan de markt ontzeg ik me natuurlijk niet. Het blijft een lust voor het oog. O, ja, dan nog dit: denk niet dat het hier om Aziatische spullen gaat, vrijwel aan alle textiel hangt een label dat het geproduceerd is in Italië.

Door de ogen van anderen

Het kleine parkje laaggelegen in de stad wordt op dinsdag altijd omsingeld door marktkramen. We slenterden er even doorheen nadat we met z’n vieren de markt bezochten en koffie hadden gedronken.

Recentelijk is de boel gerenoveerd, kwam er nieuwe aanplant en werd de vijver bij de begroeide fontein geschoond. Het ziet er allemaal weer een stuk aantrekkelijker uit. Omdat we in het gezelschap zijn van vakantievierders, komen we zelf ook een beetje in die sfeer en bekijken we dit deel van de stad weer eens wat beter. Ik moet zeggen: dat bevalt prima.

Vlees noch vis

We verschoven onze vaste marktdag van de dinsdag in Gubbio naar de woensdag in Cagli; een plaatsje vlak over de grens van Umbria. Op het centrale plein, waar ook het gemeentehuis is, begonnen we aan onze slingerdeslang door het centrum. Het aantal kramen is minder dan in onze eigen stad, de route wat langer en ook wat onoverzichtelijk.

Verbeelden we het ons of staan er minder kramen dan andere jaren? Bij de oorspronkelijke markthal was het hek gesloten, de vis – en vleeshandelaars die er voorgaande jaren stonden, handelen nu vanuit een gekoelde auto. Veel hygiënischer maar minder authentiek.

Op een kilootje perziken na, kochten we er niets, we konden onze draai er duidelijk niet vinden. Dat wordt dus volgende week weer gewoon Gubbio. Tenminste…als we dan niet aan het plukken slaan.

Dinsdagochtendritueel

Op de plaats waar normaal gesproken auto’s het parkeerterrein verlaten via de slagboom, heeft vandaag de tassenkoopman zijn meest kleurrijke handel uitgestald op de weekmarkt. Ik heb de tassen bewonderd maar het daar ook bij gelaten. Zien jullie ook dat er paraplu’s worden aangeboden? Het is licht bewolkt en er zou wel eens een bui kunnen vallen, de koopman is er op voorbereid. Wij denken dat we het droog houden.

Een ander kleurrijk tafereeltje levert dit plantentafeltje op. Om redenen die ik al eerder heb uitgelegd, zal ik geen potplanten kopen maar ik kan me er natuurlijk wel even aan verlustigen. Ook onze logees hielden de hand op de knip en met wat aanvullende boodschappen uit de supermarkt gingen we weer de berg op. Vanmiddag houden de vakantievierders een luie middag. Morgen gaan we de geschiedenis van Gubbio aan een nader onderzoek onderwerpen.

Paarden en heilige koeien

Wij wonen dichtbij de Paardenmarkt, een plaats waar wij nog wel eens mensen naar toe verwijzen die willen parkeren in het gebied dat uitsluitend bestemd is voor vergunninghouders. Het is een prachtig plein met schitterende bomen en ik bedacht vaak hoe mooi het zou zijn als de auto’s daar ondergronds kunnen parkeren en het plein leeg is voor andere doeleinden. Maar op die gedachte kom ik terug. De bomen zouden eerst weg moeten voor de bouw van een ondergrondse garage en wat doen daarna we met het lege plein? Horecapleinen zijn er al genoeg. Voor de jaarlijkse kermis wordt de Paardenmarkt af en toe gebruikt en dat geeft alleen maar overlast. De weekmarkt, antiekmarkt en de bloemenmarkt worden al op een iets meer centrale plek in het centrum gehouden. Het is wel goed zo. Ik kijk over de auto’s heen naar het groene bladerdak en geniet van de rust die hier heerst.

Welkom

‘Bentornato’ zeggen Fausto en Donatella van de bar als we tijdens ons marktbezoek even bij ze langs gaan voor een heerlijke kop koffie. ‘Ciao bella’, zegt de Marrokaanse vrouw van een kledingkraam die altijd zulke fijne katoenen en linnen spullen verkoopt. We worden herkend en welkom geheten. Er lijkt niets veranderd, ons leven herneemt zich volgens het vaste stramien. Een van de weinige kruispunten waar stoplichten stonden, is veranderd in een rotonde. We moeten even zoeken naar een alternatieve oversteekplaats. Maar verder is alles als vanouds. Zelfs in die mooi verzorgde voortuin die we altijd passeren, staat de jaarlijkse lentebode ons toe te lachen.

 

Oud-collega’s

Het is vroeg als ik even de stad inloop voor een paar boodschappen. Stil en zonnig. In de verte hoor ik de geluiden van de weekmarkt maar daar kom ik niet aan toe vandaag. Ik ga straks een oud-collega feliciteren met zijn 25 jarig dienstverband en daarna met het clubje waarmee we jaren geleden het bedrijfsblad maakten, een hapje eten. Omdat ik morgen ook al een leuke dagplanning heb, moet ik me tussen de bedrijven door aan huishoudelijke zaken wijden. En niet vergeten een maaltje uit de vriezer te halen voor de heer des huizes die wél hard werkt.