De laatste versierselen

Een kleine kerstboom, hier en daar een kerstengel en een extra kaarsje, dat was het wel dit jaar. Als je tijdens de kerstdagen een huis vol met gasten krijgt ga je toch wat uitbundiger te werk dan wanneer je samen blijft. Althans zo verging het mij. Vanmorgen ruimde ik de spullen weer op want ik hoef van mezelf niet te wachten tot het Driekoningen is. In mijn jeugd was dat wél het geval. Bovendien werd er een ongekookte bruine boon meegebakken in een taart of verstopt in een toetje. Wie de boon trof, moest trakteren. Dan ging je rond met een door je moeder aangereikt schaaltje toffees, daarna tandenpoetsen en naar bed. Volgens de overlevering zorgde mijn oma er altijd voor dat opa de boon vond en kwam hij er niet vanaf met snoep uit eigen trommel. Ach ja, toch wel jammer dat dit soort tradities niet meer in stand gehouden worden. Of zijn er nog mensen die over twee dagen op de een of andere manier er nog iets aan doen? Dan heb ik het niet over de Italianen, want dat is een heel ander verhaal.

Nattigheid, timmeren en verven

Onze gasten zijn gisteren vertrokken naar warmere oorden. Nederland dus. Ik draaide meteen wat wassen die binnenshuis moeten drogen. Vlak vóór zij kwamen hadden we ook met nattigheid van doen in de vorm van een lekkage bij de douche. Daar werd door onze loodgieter opnieuw gekit maar er bleef water vloeien over de vloer van de studio. In het keukenblok bleek de kraan versleten en toen de wijnboer eigenhandig een nieuwe kraan plaatste, was ook dat leed geleden. Hij schilderde nog snel de buitendeur. Tegelijkertijd was ik ook bezig met een verfklusje. Het plaatje uit een tijdschrift inspireerde me en schoonzoon had het timmerwerk gedaan.

Nét op tijd was de studio in orde. Ik heb voor de foto geprobeerd het bed net zo nonchalant op te maken als bij mijn voorbeeld. Maar toen de gasten binnenstapten, had ik het toch maar weer strak getrokken. O ja, zo zag de studio er vier weken geleden nog uit.

Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.

Richting het feest

Gubbio versiert zich in de aanloop naar het feest van St. Ubaldo, de patroonheilige van de stad. Woensdag is het zijn naamdag en worden traditiegetrouw drie enorme kandelaars door de stad gedragen en tenslotte in een soort race weer naar de basiliek teruggebracht hoog boven op de Monte Ingino.

De gasten die hier gisteravond arriveerden, hebben al heel wat keer van onze logeeraccomodatie gebruik gemaakt maar nog niet eerder waren ze hier op 15 mei. Dus gaan we ons gezamenlijk in de feestelijkheden storten en hopen we op droog weer, al zijn de voorspellingen niet al te hoopgevend.

Ach, weer of geen weer, het feest gaat door en wij gaan kijken. Bij de winkels zien we al regenjacks uitgestald en de kinderen uit de stad zal het ook niet aan niets ontbreken. We hebben er zin in met z’n allen.

Glas (dag 2)

Zodra deze flessen weer op de grens naar de wijngaard staan, weten we dat het gastenseizoen is aangebroken. ’s Winters liggen ze omgekeerd ergens tussen de struiken zodat ze niet kapot vriezen. De vakantievierders van vorige week hebben ze al naar boven gehaald. Nu is het alleen nog zaak het grind er omheen onkruidvrij te maken. Daarmee zijn we al een heel eind gevorderd en vóór zaterdag nieuwe gasten arriveren, ziet alles er strak uit. Kwestie van elke dag een uurtje plukken en pulken.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag2 #glas

Spelletjes

Of we ook een scrabble-spel hebben, vroegen onze gasten. Daar moest ik diep over denken en nog dieper naar graven. In een enorme hutkoffer bewaren we dingen die we zelden gebruiken. Voor de kleinkinderen heb ik wat voor de grijp liggen maar ons zal je samen nooit betrappen met een spel kaarten. Scrabble blijken we hier niet te hebben maar ik kwam wel een oud Monopolyspel tegen. Uit het jaar nul. En dit. Wie herkent het?

Ik kwam plotseling in de opruimmodus. Monopoly gaat weg. Tenzij iemand nog iets artistieks met het geld en de kaartjes wil doen? Eenmaal, andermaal…

Met het solitairspel ga ik mijn wiskundig inzicht nog maar eens bijscherpen.

Jam

Het is me al een paar keer overkomen dat ik spontaan wat vijgen kreeg toebedeeld die rechtstreeks van de boom werden geplukt door de eigenaar. Ik snap goed waar die gulheid vandaan komt. Vijgen zijn allemaal tegelijk rijp en heel kwetsbaar. De oogst is bijna niet weg te eten. We plukten ruim twee kilo van onze kleine boom. We eten er een paar uit de hand, we verwerken ze in een voorgerecht en vanavond, als er gasten aan tafel zitten, vergezellen ze Jamie’s rollade. Maar dan nóg. Dus.

Elzen

Kleur aan onze dagen geven, dat probeer ik zoveel mogelijk te doen. Met wat glaswerk heb ik een klein stilleven bijeen gesprokkeld. Allemaal kringlopertjes. Verder geen stil leven hier, in tegendeel. Ik dek de tafel opnieuw voor de gasten van vanvond. Vriendin Els, die ooit collega was, ken ik al bijna vijftig jaar. Bijzonder, zulke lange vriendschappen. Dat vormt een mooi bruggetje naar nieuwe vriendschappen, die van de bloggers. We komen binnenkort met een groepje bij elkaar waarvan sommigen elkaar wél en anderen elkaar nog niet kennen. Bijzonder, zulke nieuwe vriendschappen. Kijk ook even hier bij mijn nieuwe blogvriendin, die ook Els heet.

Kleur

O ja, dat is waar ook. In februari probeer ik mijn blogs zo kleurrijk mogelijk te illustreren. Omdat ik deze maand zo saai vind. Bij het opschonen van mijn foto-archief heb ik onlangs zelfs een kleurenmapje aangemaakt voor dat doel. Daarin vond ik deze trifle die ik met kerstmis maakte. Hij staat meteen mooi symbool voor mijn bezigheden vandaag en morgen. Beide avonden hebben we gasten aan tafel.  Ik hak, bak, kook en stook met groot plezier. Laat buiten de regen maar vallen, ik keer mijn rug naar het raam. Totdat ineens de zon weer verschijnt en ik alsnog mijn bruggenloopje doe.

 

Terugkeer

Het werk is gedaan. De wijnoogst is binnen. De herfst is begonnen al is daar overdag nog weinig van te merken. Het tuinmeubilair is opgeruimd, de moestuin ook. Met weemoed trekken we de deur weer achter ons dicht en sluiten we de luiken. Het was een pracht zomer, warm en vol met gasten. Met fijne familievakanties en plezierig onderhouden  vriendschappen. Met inspanning en ontspanning. We keren terug naar ons Hollandse leven waarin de dezelfde ingrediënten zitten in een ook al prachtige omgeving. Het wordt tijd om te gaan.