Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Rommelen

Zolang we hier nog zijn, mag de gesnoeide lavendel decoratief op een tuinbankje staan. Dat doe ik eigenlijk elk jaar wel, meestal zet ik het in een rieten mand. Ha, ha. Voor de afwisseling werd het deze keer een zinken emmer. Ik rommel wat en voor de foto zette ik de gieters ernaast en besef dat er ook weer een kleine verzameling is ontstaan.

Want aan de andere kant van de keukendeur staan twee zinken vuilnisbakken. Eén voor het papier en de ander voor plastic. Die lelijke plastic zakken storen me eigenlijk en ik nam me al eens voor om er herbruikbare katoenen zakken voor te maken. Ik heb een dekenkist vol lappen en de naaimachine staat hier ook. Maar aan dat soort klusjes kom ik niet toe, dat is echt werk als het drie weken regent en ik me begin te vervelen. Nee, dan rommel ik liever met wat knipmateriaal uit de rozenstruiken en zet dat in een onlangs gekregen beeldschoon vaasje. Met dank aan de gasten/vrienden die hier op mijn verjaardag waren. Ik schuif eindeloos in de keuken voor foto zonder storende achtergrond. Daar maak ik dan wél tijd voor.

Met de zon in de rug

De lavendel is wel zo’n beetje uitgebloeid. De zo typerende kleur is verdwenen er blijft een grijzige maar nog steeds wel geurende bloem achter.

Het is warm en zonnig. Nu de laatste gasten vertrokken zijn, gaf me dat gisteren mooi de gelegenheid om wassen te draaien en te drogen en het linnengoed winterklaar op te bergen. Daar stop ik nog kleine zakjes gedroogde lavendel tussen. Dat houdt motten en ander gespuis uit de buurt.

Dus vandaag zit ik lekker met de zon in mijn rug heel Zen de lavendel te snoeien.

Binnendingen

Toen wij hier twee weken geleden weer binnenkwamen, viel ons op dat er een fotolijstje op de grond lag en dat we zowel in keuken als badkamer schade hadden. Op de aanhechting van deze aanbouw waren scheuren ontstaan. We informeerden bij onze buren en ons vermoeden bleek juist, in Umbertide, een plaats hier dertig kilometer vandaan, was een aardbeving geweest. Ons huis zal nooit instorten vanwege de maatregelen die zijn getroffen om het aardbevingsproof te maken, maar deze schade moeten we nog wel herstellen.

Tot zover de minder fijne binnendingen. Ik heb ook wat leuke hoekjes gemaakt die ik hier wil laten zien. Een mooie fles, gekregen van lieve gasten, siert ons ‘schietgat’. Zo noemen we het kleine raampje in de achtergevel. In het keukenraam staan blauwe druifjes in een door mij bij de kringloop opgedoken verzamelvaasjesding. Ik vind het wel lief staan.

Maar het leukste bracht de wijnboer vandaag voor me mee vanuit een afgelegen plek op ons terrein. Sering. Dat is mijn favoriete binnending!

Tijd tekort

In drie jaar tijd overleden er drie vriendinnen van me. Een confronterende werkelijkheid. Met de dochters van twee van hen en mijn eigen dochter, gingen we gisteravond uit. Dan zit je dus met drie veertigers en ben ik de enige moeder nog. We zien dan voor ons hoe die twee ergens samen zitten met een glaasje in de hand en ons instemmend toeknikken. Je grijpt al snel tot zulke beelden om een beetje troost te vinden. We hadden verder een heerlijke avond met elkaar in Rotterdam en zagen de film Casa Coco. Een Nederlandse film met een Rotterdamse bezetting. Loes Luca, Gerard Cox, Joke Bruys om maar een paar namen te noemen. Een makkelijke wegkijker en het Rotterdamse publiek om ons heen gaf extra glans aan het geheel.

Het zijn goed gevulde dagen en ik mag blij zijn als ik elke dag mijn korte wandeling kan maken. Dat lukt me vandaag niet vanwege gasten en voetbal. Dus schuif ik even twee recente Delftse foto’s in dit blog. Morgen weer een actuele foto.

Een vroege pluk

Gisteren heeft de wijnboer de studio waarin onze gasten verbleven, weer omgebouwd naar Cantina. De witte druiven van onze vrienden moesten nodig worden geplukt voordat de reetjes (caprioli in het Italiaans – een dartele naam, je ziet ze springen) alles hadden opgevroten. De ontsteelmachine, de pers, de grote vaten; alles is weer in gereedheid gebracht voor het leukste seizoenwerk dat we hier kennen. Een gemiddelde oogst leverde bij onze vrienden toch al snel tweehonderd kilo op. Vanwege de caprioli dit jaar helaas maar ongeveer zestig. Het is de wijnboer er dus alles aan gelegen om daar een mooie wijn van te maken.

Wereldproblemen

Een laatste cappuccino en dan reizen ze weer verder richting Noord Italië. En paar dagen brachten deze leuke neef en zijn dito vrouw hier door. Vaste gasten zijn het en ze voelen zich hier thuis, werd ons verteld. We voelen ons vertrouwd met elkaar en hebben aan gespreksonderwerpen nooit gebrek. En passant nemen we ook de wereldproblematiek door en zijn het er over eens: blijf met elkaar praten en zoek naar oplossingen voor problemen, dat is heel wat constructiever dan de hakken in het zand zetten en met de vinger naar anderen wijzen. Dat levert alleen maar meer onvrede op.

aan het ontbijt in de ochtendzon

En op de vraag over een paar jaar: ‘waar was jij toen je hoorde dat Koningin Elisabeth was overleden’ kunnen wij met z’n vieren zeggen: ‘aan de maaltijd in de keuken van Caldese.’

Het Universum was weer goed voor ons

Elke week is er wel een rommelochtendje waarop we verschillende dingen in de stad regelen. De wijnboer is bezig geweest met de installatie van een bank-app op zijn telefoon. Van onze Italiaanse bank, hè. En dat valt niet mee. Gelukkig heeft onze vriendin van de koffiebar de zelfde bank en dezelfde moeilijkheden bij de installatie. Ze hielp vervolgens bij het voeren van een gesprek met de helpdesk. Duurde minstens een kwartier maar het lijkt gelukt.

Hadden we vorig jaar al niet het plan een ventilator te kopen voor de studio? We stonden op punt de supermarkt in te gaan voor wat reguliere boodschappen. Misschien moeten we het Universum maar weer eens serieus aanroepen, riep ik na een eerdere positieve ervaring voor een tafelgrill (klik). Hij staat voor de deur van de studio, klaar om uitgepakt te worden en fijn voor gasten die in augustus hier komen.

In de vroege uurtjes zette de wijnboer de schuur in de zwarte teerverf. Een klus die al drie jaar eerder had moeten plaatsvinden en ook nog niet afgerond is. Maar kijk…zo bewaren we de wijnflessen die op hergebruik wachten. Dat worden er allengs meer. We kochten nog wat aardige solar lampjes voor in de achtertuin en twee rollen gaas om de wijngaard tegen zwijnen te beschermen. Zo blijven we lekker bezig maar we doen het calmo in deze warme zomer.

Wie veel bewaart

altijd handig als je wijnflessen wil vervoeren

In de oude koel-vriescombinatie zaten laden die ik nog wel een nieuw leven gunde. We hebben in de slaapkamer kasten waarvan één deur door een nachtkastje niet volledig open kan. Daarachter liggen incourante zaken. Denk aan inpakpapier, bobbeltjesplastic en uit hotels meegenomen flesjes shampoo. Gistermiddag heb ik die handige laden geïntegreerd in de kasten. Mensenlief wat heb ik in de loop der tijd een troep verzameld, ik heb voor duizend gasten hotelzeepjes in huis. Onze zwemkleding ligt inmiddels in de oude groentela, de petjes en zonnehoedjes in de la waarin voorheen de kaas en vleeswaren werden gekoeld.

Deze prenten kwam ik ook tegen. De lijsten hangen in een logeerkamer met een andere afbeelding er in. Deze vreselijk zoete plaatjes heb ik weggedaan. En nog een vuilniszak vol met viezige zeepjes, opgedroogde shampooflesjes en ander onduidelijk spul. Ach ja, wie wat bewaart, die heeft vooral troep dat kan worden afgevoerd.

Mannetjes en gastjes

De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.

Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.