De vier jaargetijden

We waren gisteravond bij vrienden te eten. Alweer ja. Heerlijk! Tussen hoofd – en nagerecht kregen we op ons verzoek een kijkje in het meest recente werk van deze vriend die kunstenaar is. De vier jaargetijden was het thema van zijn laatste werk en nu besef ik hoe spijtig het is dat ik er geen foto’s van maakte. Maar ja, een aangename avond met mooie gesprekken en een overheerlijke maaltijd, dan blijft een mobieltje onaangeroerd.

Tijdens de wandeling vanmorgen had ik wel alle tijd me met de jaargetijden bezig te houden. Of beter gezegd met het verval en de eeuwige cyclus van de natuur. Bomen, die al of niet al omgezaagd, tot voeding van vele insecten en planten dienen. Ik stond er met mijn neus bovenop. En de tak met bloeiende kornoelje (?) moest ik even vasthouden vanwege de harde wind. Maar wind of niet; het is onmiskenbaar dat jaargetijde lente in aantocht is.

Een goed begin

Deze maand, die tot mijn minst favoriete van het jaar gerekend kan worden, ga ik weer mijn best doen om de dagelijkse dingen zo aangenaam mogelijk te maken. Kleurrijke foto’s, verheug momentjes en positieve berichten. Laten we maar weer eens beginnen met wat foto’s van een geweldig boeket dat we onlangs van vrienden ontvingen en waar we al ruim een week van genieten. En het eerste verheugmoment is er ook al. Vanavond eten we bij vrienden met wie we aansluitend naar het theater gaan. We gaan naar de voorstelling Bouwjaar ’61 van Diederik van Vleuten. Van zijn vijf solo-voorstellingen is dit de vierde die we zien. Alle keren waren we ontroerd, getroffen en onder de indruk. Februari kan niet beter beginnen.

Wie niet?

Toen de gordelroos bij mij een week of zes geleden toesloeg, besloot ik te kijken of ik mijn weerstand wat kon verbeteren met deze druppels. Want met gezonder eten is verder geen extra resultaat te behalen, dat doen we namelijk al. Enfin, de gordelroos is nagenoeg over maar nu kreeg ik Covid. Ik had natuurlijk niet zo vaak moeten roepen dat wij zo ongeveer de enige Nederlanders waren die het nog niet hebben gehad. Dan vráág je erom. Ik stelde het woensdagavond vast en het lijkt me een heel milde variant. Na een dag veel slapen, voel ik me al weer stukken beter. Onhandig is het wel, want hoewel de wijnboer al weer veel zelf doet, is het halen van een glaasje water of kop koffie voor iemand die met twee krukken loopt, toch ondoenlijk. Gelukkig kreeg hij al voor de knie-operatie van een kleindochter deze zoete wandelstok. Lief hè? We hadden gisteren eigenlijk familiebezoek zullen krijgen en ’s avonds zou ik naar het theater, samen met een zusje. Ging dus allemaal mooi niet door. Maar verder gaat het goed hier, echt waar. Herstel wijnboer verloopt naar wens. We hebben de tijd aan ons zelf en we zagen zelfs nog kans de voorraad medicijnen te schonen. Dat krijg je ervan als er nieuwe ladingen binnen komen.

Vogelvrienden

Vorig jaar kreeg de wijnboer van Sinterklaas een scheurkalender die is uitgegeven door de Vogelbescherming. Sinterklaas dacht dat we dat beiden wel leuk zouden vinden maar dat valt in de praktijk nogal tegen. Kijk maar, vanmorgen hadden we een week achterstand. De informatie is zeker leerzaam maar kennelijk zijn we niet zo betrokken dat we ons dagelijks verheugen om weer een blaadje af te scheuren. Dat de zon vandaag al om 16.51 onder gaat, dat lees ik wel met belangstelling. Vroeg donker en van schrik eten we in deze periode ook altijd bijtijds. Zomers half acht, acht uur, nu zitten we om half zeven meestal wel achter de dampende borden.

Heerlijk avondje

‘We hebben de logeerbedden klaar staan want aan één avond bijpraten hebben we niet genoeg’ grapte de gastheer gisteravond. Elke zomer worden we uitgenodigd voor een etentje in hun ommuurde stadstuin. Elk jaar zorgen ze voor perfect weer en een heerlijk maal. Inderdaad was er heel veel bij te praten en toen we toch maar niet bleven logeren, waren de lichtjes in de boom al aan en dat wil wat zeggen op deze lange lichte avonden. De mobieltjes bleven gesloten, er werden verder geen foto’s gemaakt maar de herinnering van een perfecte avond bij leuke vrienden is blijvend. Twee keer per jaar komen we bij elkaar. De komende winter zal het etentje bij ons in Delft zijn en vervolgen we ons gesprek. Zo kan dat gaan met vier mensen, een goede klik, drukke levens en veel te vertellen.

Straatmadelief

Nog maar even twee sfeerplaatjes van gisteren. Die leuke afvalbakken in de Choorstraat puilden uit. Behalve de verkoop van spulletjes op de vrijmarkt is onze nationale feestdag er ook een van veel buiten lopen eten. Ik ben nog opgevoed met het idee dat je op straat niet eet, tenzij je er bij gaat zitten. Zelfs als de wijnboer een ijsje heeft gekocht stel ik hem voor er even bij te gaan zitten. Maar goed, ik dwaal af. De wil om het afval netjes weg te gooien is er, al kwam van scheiding van Rest en Plastic weinig meer terecht.

Dit stel was er wél bij gaan zitten. En niet om te gaan eten maar voor een potje schaak. Ze hadden een rustig plekje opgezocht en waren totaal verdiept in hun spel. Op straat spelen werd in mijn jeugd altijd aangemoedigd en dat heb ik natuurlijk ook heel veel gedaan. Toch was ik geen echte ‘straatmadelief’ zoals we dat toen noemden. Ík was zo’n kind dat graag naast de kachel een boek zat te lezen.

Opleven bij zonlicht

De zon kwam vandaag op om 7.31uur. Dat is rond het moment dat ik wakker wordt. Bij daglicht dus en daar hou ik van. Ik kom dan veel makkelijk het bed uit dan bij donker. Ik laat nog even de polderfoto’s van gisterochtend zien met kraakheldere lucht. Het was vinnig koud maar dat kan ik wel hebben. Kwestie van een goede jas en handschoenen. De zon gaat vanavond om 18.31 uur weer onder dus als we een béétje bijtijds eten, kan dat ook nog bij daglicht. Tja, een weerpraatje vandaag, moet ook maar eens kunnen.

Eten wat de pot schaft

Nu we dan toch met ons hoofd in de lentewolken lopen, pakken we meteen maar even door. Gisteravond aten we voor het eerst dit seizoen asperges. Ik ken mensen die ze het liefst iedere week zouden eten, daar horen wij niet toe. Eén of twee keer per seizoen is ons meer dan genoeg. Ik ken mensen die van de schillen en de restjes een mooi soepje maken en daar hoor ik óók al niet toe. Terwijl ik echt wel een soepmaker ben en erg van restverwerking hou, maar niet van aspergesoep. Hoe dan ook, dit lentemaal smaakte ons heerlijk en van seizoensgebonden eten hou ik dan weer wel.

Met een boeket aan de sjouw

Van de vrienden die zaterdag kwamen eten, kregen we een fantastische bos bloemen in kerstsfeer. Ik zette het even apart zodat ik zondag op mijn gemak kon schikken waarna ik het boeket voor een spiegel zette. Dubbel kijkplezier dus. Maar het kwam toch niet zo mooi tot zijn recht. Kennen jullie dat? Dat je eindeloos bezig blijft totdat het helemaal naar je zin is. Het stond te hoog, waardoor je in de glazen vaas eigenlijk meer tegen de stelen aankeek dan dat je de grote dubbele amaryllis bloemen zag. Ik zocht een andere grote vaas uit, het boeket kreeg een vrije plaats en ik ben er nu nog gelukkiger mee.

Tussen de meeuwen

Terwijl ik bezig was een etentje voor te bereiden omdat er vanavond vrienden komen, hoorde ik tamelijk dichtbij loeiende sirenes gaan. Dus ik ging ik maar eens kijken. Tja, een beetje sensatiezucht is mij niet vreemd. Er vloog ook een traumahelicopter voorbij. Mijn mobiel binnen handbereik, het raam open gegooid en foto’s gemaakt.

(klik op de foto voor een vergroting)

Ik zag hem een landing proberen te maken, snel weer opstijgen om uiteindelijk toch te landen tussen de boomtoppen direct links naast het hoge flatgebouw. Ik denk dat dit op het GGZ terrein is. Het vertrek heb ik niet meer gevolgd, want andere bezigheden. Mijn dag verloopt verder in gezelligheid, lekker eten en fijne vrienden. In groot contrast met mensen hier dichtbij van wie het leven op zijn minst ontregeld zal zijn. Wat een naar idee. Ik hoop van harte dat het goed af loopt voor het slachtoffer.