Het nieuwe maaien

Net als vorig jaar hebben we wat aardbeien uit ons veldje in potten gezet. Ze staan vlakbij de keuken, heel handig! Nog even en de vruchten gaan rood kleuren, ik kan me er enorm op verheugen. Dan laat ik ook nog even het grasveld zien. Langs de snelwegen in NL zie je steeds vaker dat de taluds voor een deel gemaaid zijn en voor een deel begroeid blijven. Ik weet niet of het goed zichtbaar is maar de wijnboer heeft hier hetzelfde gedaan. Goed voor de insecten maar ook handig voor menselijke bewoners die graag over het gras lopen zonder het gevaar van verstopte slangen.

Eind middag halen we op het station van Perugia een paar vakantiegangers op. De logeerkamer is voor ze klaar en het huis aan kant. Ze nemen mooi weer mee vanuit het zuiden van Italië. We gaan een paar gezellige familiedagen tegemoet. Zeker weten.

Hoe vieren we Koningsdag?

Ik heb ze maar eens even bij elkaar gezocht; de foto’s waarop wij met kinderen en kleinkinderen Koningsdag in Italië vierden. De eerste foto is uit 2013, de Kroningsdag en de tweede foto is uit 2019. Beide keren deden we Oud Hollandse spelletjes zoals koekhappen, spijkerpoepen en meer van dat soort leukigheid. Dus ja, hoe zullen we het vandaag eens aanpakken?

Nou door gewoon in NL bij mijn moeder op de koffie te gaan en verse tompoucen mee te nemen. Door samen met haar naar de viering te kijken en de voors-en tegens van het Koningschap te bespreken. Wij waren onder de indruk van het Rotterdamse feest. We zijn gisteren terug gekomen en vallen vandaag met veel plezier languit in het feestgedruis.

In de Choorstraat in Delft, waar ik even wachtte terwijl de wijnboer een afhaal maaltijd bij de Indonesische toko haalde, kwam er een mij onbekend meisje op me af. Ze gaf me deze oranje gerbera ‘gewoon omdat ik het leuk vind iets weg te geven’. Nou kijk ik er niet erg blij bij maar dát komt omdat ik niet kan poseren. Maar wat een lief gebaar, die bloem staat inmiddels in een vaasje in ons Delftse bovenhuis. Als een symbool van vriendelijkheid, feest en verbinding. Het is geweldig druk in Delft, de voorspelde kou viel ons mee en de overgang van ons rustige erf naar een volksfeest pakken we moeiteloos op.

De kat krabt de krullen van het ijs

In NL wonen we nét wat verder uit elkaar dan in Italië maar dat is geen reden om niet ook ’s winters elkaar te bezoeken. Hoewel de wijn uit ’22 nog niet gebotteld is, was al wel een monsterflesje meegenomen om te proeven. Van de witte druiven van onze vrienden heeft de wijnboer weer een smakelijke wijn gebrouwen, daarover zijn we het alle vier eens.

Ook ’s winters woont deze familie heel landelijk, kijk maar eens naar het uitzicht vanuit de woonkamer. Ik heb geprobeerd om de kat die over het ijs liep, in te zoomen. Hij loopt rechts uit beeld. Helaas geen schaatsers gezien maar die waren er al wel geweest aldus onze vrienden. En we hebben geen enkele reden aan hun woorden te twijfelen.

Nu ik de laatste tijd toch veel kerstversieringen laat zien, wil ik jullie deze niet onthouden. In hun binnenboom hing de kerstman met mondkapje, buiten zag ik een bedrieglijk echt vogeltje zitten, dat mijn hart stal. Maar eigenlijk had ik helemaal geen tijd en geduld voor foto’s. Er moest worden bijgepraat en dat hebben we met veel en plezier en overtuiging gedaan.

Snelle afspraak

De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.

Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.

De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.

Slotakkoord

Bij een kop koffie en een tosti kwam gisteren in Delft een einde aan de supergezellige reünieweek. De familie blijft nog wel even in NL maar ieder gaat zijn eigen gang. Toen wij weer op huis aan liepen, hoorden we de klanken van een brass band.

Op het Doelenplein zat deze Engelse club onder de platanen heerlijke evergreens te spelen. De drumster had oma-achtige allure en ook de andere leden vielen meer in de categorie stok dan piep. Het was een mooi einde voor twee gedenkwaardige weken waarin we omringd waren met onze familie. En of je nou oud of jong bent, er zit altijd muziek in het leven. Soms zit het verborgen in een klein hoekje, wij hadden het geluk van een luid en duidelijk feestgevoel waarvoor we enorm dankbaar zijn.

Eten en drinken

Aardige vrienden namen de moeite aan te haken bij onze zondagochtendwandeling, zodat we elkaar in de korte periode dat we in NL zijn, toch nog even zien en spreken. We zaten na afloop met z’n achten onder de platanen aan het ontbijt. Wat een gezelligheid weer. En dan die natuur in de Delftse Hout. Groen, groener, het groenst. ‘Wat doe jij het liefst?’ vroeg een goede vriend vanmiddag toen we voor de tweede keer op één dag in ander gezelschap aan een goed gevulde tafel zaten. ‘Samen aan tafel zitten met goede vrienden’ kon ik hem zonder enige nadenken antwoorden. Het onderstaande lied, verwoordt perfect wat ik daarbij voel. (Omwille van de privacy heb ik geen foto’s van de gezelligheid geplaatst).

Tafelrede van Erik Brey

Ik loop zo’n krappe veertig jaar nu rond, wat niet zo lang is
‘k Heb hier en daar iets meegemaakt, wat niet van veel belang is
Maar als ik iets mag zeggen, al die jaren overziende
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Ik denk terug aan duizendtallen hapjes, nipjes, slokken
Maar ’t was vooral mijn ziel die daar zo gulzig zat te schrokken
Al die verdiende katers die wij ’s morgens ‘aspirienden’
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

In stille uren bang verdriet, geheime wanhoopsdagen
Was een remedie slechts die mijn verzuring kon verjagen
Dat wij zo weer eens met elkaar langdurig ‘haute cuisine-den’
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Het leven drijft ons uit elkaar, dan juist weer tot elkander
Hervinden aan zo’n tafel elkaars lach en waterlander
En als er toch een hemel blijkt (zo ik die al verdiende)
Laat daar dan altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Lyrics licensed by LyricFind

Vaart in de schoonmaak

Keer op keer ben ik verbaasd en verheugd over de hoge organisatiegraad in NL. De storm Corrie had, ondanks haar huiselijke naam, behoorlijk wat schade veroorzaakt. ‘Het kanaal mag wel weer eens geschoond worden’, hadden we onlangs nog eens tegen elkaar gezegd. Vanmorgen verscheen er een ploeg die dat karwei eens netjes ging klaren. Auto met diverse materialen en aanhanger om de opgeviste spullen in af te voeren. En een schip met daarop een man met hark. Zorgvuldig werden takken, bladeren maar ook plastic naar binnen geharkt en het ziet er weer opgeruimd uit. Van de weeromstuit ben ik maar ramen gaan zemen. De organisatiegraad hier in huis kon wel een impuls gebruiken.

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Heen en terug

De studenten aan de overkant zitten nog in de late avondzon aan de rand van hun openbare zwembad. Ik maakte gisteravond deze foto. Jawel in Delft. We hadden een beetje dringende reden naar NL te gaan. Eenmaal onderweg in de auto kreeg ik in Noord Italië via de zussen-app ook nog eens te horen dat het niet zo lekker met mijn moeder ging. In die zin was het dus goed dat we al onderweg waren. Nu, een dag later, zijn beide zaken niet meer zo urgent gelukkig, mijn moeder knapt weer op. Volgende week viert onze schoonzoon zijn vijftigste verjaardag, daar zullen we ook bij kunnen zijn. Dus hoewel we met pijn in het hart Caldese verlieten, is het goed om weer even in NL te zijn. En wat is het hier lang licht ’s avonds! Dat gaan we maar eens volledig benutten met avondwandelingen.

Chinese vaaslamp

‘Het duurt wel erg lang voordat de vaas herplaatst wordt’, zei ik vorige week nog tegen de wijnboer. We liepen over het Doelenplein waar al twee jaar alleen de sokkel nog stond van wat eens een knoert grote schemerlamp was. Het helpt om zoiets te zeggen, want twee dagen erna stond ie er weer!

De nieuwe lampenvoet werd in China gemaakt en was al klaar in juni 2020. Al die tijd heeft ie staan wachten op transport naar NL. Ik ben blij dat de lamp er weer staat, hoewel ik ook mensen ken die het een lelijk ding vinden. Wat me wel zorgen baart is dat men nu de weg opnieuw aan het bestraten is. Als dat maar goed gaat met al die werkzaamheden er zo vlak naast.