Zicht op de molen

Al vele malen laten zien op mijn blog: mijn Delftse keukenuitzicht. Ook al ben ik altijd een beetje weemoedig als we het Italiaanse huis weer achter ons dicht trekken, dit uitzicht verzoent mij weer ogenblikkelijk met ons stadse leven.

Dat stadse leven is wel betrekkelijk, de binnenstad is nu niet echt een plaats om graag te zijn tijdens deze Corona-uitbraak. Maar we wonen aan de rand van het centrum en gaan onze wandelingen weer hervatten. Italië trekt de Lock Down- teugels weer wat strakker aan, in Duitsland aten we ’s avonds in het hotel in de wetenschap dat het misschien wel de laatste keer van het jaar was dat we buiten de deur aten. Het voelt goed om weer dicht, nou ja, op gepaste afstand, bij de familie te zijn. Herfst en winter op het bovenhuis. We zien wel wat het ons brengt.

De rode wijn

De wijnboer…

…en zijn plukhulpje

De wijnboer heeft veel te weinig onderhoud kunnen plegen dit jaar. Toen we nog in NL waren, hadden we de wijnoogst eigenlijk al opgegeven. Dus alles wat we vandaag plukten, is mooi meegenomen. Omdat rode wijn maken een behoorlijk intensieve klus is, heeft de wijnboer in al zijn wijsheid besloten dit jaar alleen de witte wijn zelf te maken. Dus reden we vanmorgen na de pluk opnieuw naar de coöperatie.

De auto staat op de weegschaal. Daarna storten we onze druiven in de grote ontsteelmachine en wordt de auto opnieuw gewogen. We leverden zeventig kilo in. De coöperatie maakt van álle aangeleverde druiven een gemiddelde wijn. De helft wordt door hen verkocht, de andere helft krijgen wij. In feite betalen we hen dus in natura. Een prima systeem dan hoeven we ook niet alles zelf op te drinken! Hierna hebben we nog één oogst te gaan, die van de olijven.

ontsteelmachine (diraspatore)

Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Even stil staan

Sinds vorig jaar staat dit prachtige monument in Ede op de plaats waar de geallieerden tijdens Market Garden een deel van Nederland konden bevrijden. Op grote borden wordt tekst en uitleg gegeven over wat er heeft plaats gevonden. Een goede zaak want op deze manier wordt aanschouwelijk gemaakt hoeveel mensen zich op deze plaats hebben ingezet voor onze vrijheid.

Juist ook vandaag, 75 jaar na de capitulatie van Japan waarmee er wereldwijd een eind kwam aan WO II, is het goed ons te realiseren dat we in vrijheid leven. Onze vrijheid mag dan enigszins onder druk staan vanwege een pandemie, maar je hoeft deze dagen maar naar Wit Rusland te kijken om te zien wat vrijheidsbeperking en onderdrukking werkelijk met mensen doet. Ons nu houden aan tamelijk simpele regels voor ons aller gezondheid, is natuurlijk voor niemand een probleem, toch?

De hei op

Dit is de schaapskooi op de Ginkelse Hei. Toen we vandaag bij familie/vrienden in Ede waren, maakten we een klein uitstapje naar een bijzonder monument maar daar schrijf ik morgen over. Eerst maar eens laten zien dat de heide al in bloei staat.

Het is een bijzonder landschap dat we hier in West Nederland niet hebben en de schoonheid en uitgestrektheid raakt ons altijd. Ook verder hadden we een aangename dag met een door de gastvrouw heerlijk bereidde lunch en bij het weggaan kregen we een zelfgemaakte lasagnaschotel mee voor vanavond. We zijn dus de hele dag verwend door hen. Onze band is hecht en in het geval van de ‘meisjes’ al ons leven lang. Na een jaar of twintig voegden zich twee jongens toe. Het is dus een vertrouwde vriendschap die hier vandaag weer werd gevierd en het was genieten voor vier.

De natuur heeft altijd gelijk

Vorige week hadden we een heerlijke middag met twee bevriende Nederlandse stellen met wie we zowel in NL als in Italië bij elkaar komen. Het was een middag met gemengde gevoelens omdat een derde koppel helaas niet aanwezig kon zijn en de remigratie van een ander stel werd aangekondigd. Maar daar gaat dit blog helemaal niet over. Dit was maar een aanloopje. Ik had die middag een dikke hand want was door een wesp gestoken en daar kan ik nogal allergisch op reageren. Leg er een gekneusd koolblad op, raadde J. me aan. Eerder dit jaar had ik van haar bovenstaand boek gekregen. Dat had ik hier en daar wat doorgebladerd maar nu dook ik in het hoofdstuk Kool en wat een interessants las ik daar. Langzaam keerde een deel van mijn kennis op dit gebied terug want dat kraamvrouwen bij een borstontsteking zich met koolbladeren kunnen verbinden, wist ik nog. Als er in ons gezin iemand beginnende keelpijn heeft, roepen we altijd ‘gorgelen met zout water’ en bij een hevige verkoudheid een doorgesneden ui naast het bed leggen is ook een beproefd middel. Kortom ik ben wel van de huismiddeltjes op basis van puur natuur. Het verbaasde me dan ook niet dat de vurigheid al snel uit mijn hand trok en ik weer binnen 24 uur mijn slanke hand terug had.

Slangen

Nu de droogte aanhoudt en de temperaturen al weken royaal de dertig graden passeren, komt het er ook op aan de boel een beetje vochtig te houden. Het gras is dan de minste zorg, maar wat bloeit, moet water. Dit jaar hebben we geen planten in bakken staan, dat is wat saai en kaal maar komt nu wel goed uit. Uit NL brachten we een extra lange tuinslang mee die nu zijn diensten gaat bewijzen. De vlinderstruiken, dit voorjaar niet gesnoeid en dus raar doorgeschoten, staan vrolijk in bloei. Net als wijzelf verdienen zij elke dag water, veel water.

De lege stad

Toen we nog in NL waren, hadden we ons al voorgenomen tenminste elke week één dag de hort op te gaan. Even van het terrein af en het lijf een beetje rust gunnen. Gisteren zijn we naar Perugia, de hoofdstad van Umbria, geweest. De universiteiten zijn gesloten en er zijn geen toeristen. Dat zie en voel je direct. Vanaf het terras waarop we koffie dronken, maakte ik de bovenste twee foto’s en het was niet moeilijk om mensen buiten beeld te houden. Het voelde als een filmdecor waar de meeste figuranten nog ontbraken. In het restaurant waar we lunchten werd bij binnenkomst onze temperatuur gemeten. Handgel bij de ingang en pas wanneer je aan tafel zit, mag het mondmasker af. We moesten naam en emailadres achter laten toen we afrekenden. De Italianen nemen de veiligheidsmaatregelen zeer serieus. We voelen ons veilig, opgekikkerd en tevreden.

Varend corso

Alle buren hadden het zich gemakkelijk gemaakt gistermiddag. Wij ook hoor. Er voer een fraaie promotie langs van alles wat het Westland te bieden heeft. We keken ons ogen uit

Mijn leuke Indiase buurvrouw met wie ik pogingen deed haar wat Nederlands bij te brengen, zat naast me. In november had ze me gevraagd waar toch alle mensen waren, ze zag er zo weinig op straat. ‘Wacht maar tot het zomer is’, had ik haar toen gezegd. ‘Dan is heel Nederland één groot terras en zie je overal mensen.’ Zaterdag was ze in Amsterdam bij de Gay Parade. In één weekend was ze de helft van alle Nederlanders tegengekomen, stelden we samen gniffelend vast.

Delftser dan Delfts

Grappig. Onze twee werelden op één plek. De rode Vespa staat bij een tentoonstellingswand tegen de Oude Kerk in Delft.

Hier heb ik de achterkant van de Oude Kerk gefotografeerd. En dit was het beeld dat ik zag toen ik met mijn rug naar de kerk stond.

Als je dan de rondvaartboot nog in het zicht krijgt, begrijpen jullie het wel. Ik hoorde een fietsende vrouw in haar mobiel zeggen: ‘dus je slaapt vanavond weer thuis? Kom dan op een beetje fatsoenlijke tijd, want het loopt echt de spuigaten uit’. Zó snel de context van een gesprek vatten, dat lukt me alleen maar in Nederland.