Heen en weer

Nog vóór het ontbijt maakte ik al mijn brug-tot-brugwandeling. Dat is geen prestatie hoor. Dagelijks begin ik met cappuccino en ga aan de slag. Pas rond een uur of elf lepel ik mijn yoghurt naar binnen. De drie dagen dat ik nu in NL ben, heb ik niet anders dan regen gezien. En omdat ik geen hond heb, kom ik dan nauwelijks buiten. Dus toen vanmorgen de zón scheen, holde ik na mijn eerste cappu naar buiten. Met als hindernis de Koepoortbrug die voor herstelwerkzaamheden een paar dagen omhoog staat. Ik maakte toch de oversteek en die laat zich als een stripverhaal lezen.

Advertenties

Schaatsen en wandelen

Zelf ben ik niet zo’n fanatieke kijker maar de man hier ter plaatse volgt de Olympische spelen op de voet. Zozeer zelfs dat hij niet meeliep met de polderwandeling vanmorgen want Sven moest worden gevolgd.  We waren maar met drie vrouwen, twee uit de wandelclub verblijven momenteel op Lanzarote. Enfin, we maakten ons kleine rondje en schoven na afloop gedrieën aan het ontbijt. De bloemen, die ik vorige week kreeg, plaats ik voor de vijf medaille winnaars die NL nu al telt. Naarmate zo’n toernooi vordert, word ik steeds enthousiaster. Donderdag vanaf twaalf uur rijdt Sven de 10 km. Grote kans dat ik dan samen met mijn ouders voor de tv zit.

Ingeklemde zomer

Is er nog wat leuks te fotograferen op ons erf? Wel zeker. Op een losliggende boomstam, die ik voor de foto even op tafel heb gelegd, was deze schoonheid aangewaaid. Prachtig die golvende vorm. Namen van zwammen zijn mij totaal onbekend maar van zijn pracht mogen jullie meegenieten. 

Deze basilicum staat naast de keukendeur in een grote pot. Ik zou daar pesto van kunnen maken maar ik heb besloten dat ie met pot en al mee naar NL mag. Om de Italiaanse geur nog even vast te houden, hè. Als ie daar begint te kwijnen verdwijnt ie alsnog in de pesto.

En of ik het nou leuk vind of niet, de herfst is onmiskenbaar aanwezig. En dat betekent voor ons…

 

Lachen en gelukkig zijn

Wees gelukkig. Leef met alle kracht die je hebt en lach. Mijn Italiaans mag dan wel eens tekort schieten, maar deze lukt me wel. Nu we aan het einde van onze Italiaanse periode geraken, nemen de werkzaamheden in aantal toe en maak ik een dagelijks een lijstje met steekwoorden die weggestreept moeten worden. De DVD-serie van Penoza zit op verzoek van onze zoon bij de spullen die mee gaan naar NL. De strijk is gedaan en ik weet globaal wat we de komende week zullen eten. De laatste consumptiedruiven zijn tot sap verwerkt en ook de handdoeken en badjassen voor gasten liggen weer netjes verpakt in de kast.

Ik heb alles afgestreept. Bovendien las ik mijn boek uit. Zittend in het zonnetje. Daarmee heb ik toch maar mooi de opdracht ‘Wees gelukkig’ vervuld.

Aan de lijn

Bij dit tamelijk onooglijke huis werd mijn blik naar de waslijn getrokken.  Daar kan ik niks aan doen, ik heb die afwijking nou eenmaal. Is het een beetje te zien wat hier aan de waslijn hangt? Wacht, even inzoomen.

Ja, hier in Italië worden gewoon bontmantels gedragen.  Dat kan in NL al jaren niet meer. Te dieronvriendelijk. Toevallig las ik dit weekend de uitspraak  ‘bont is gewoon leer met haar’. Een waarheid als een koe. Hele volksstammen dragen leren jacks, toch? Maar goed, de eigenaresse van deze jas heeft hem alvast tevoorschijn gehaald. De hittegolf is voorbij, de regen is gestopt, de bontjas kan weer aan.

Voorproefje

Op de zelfde dag dat wij vorige week arriveerden, streken ook zwager en schoonzusje uit Colombia neer in NL. Ze blijven hier drie maanden en vandaag hadden we gelukkig nog even gelegenheid elkaar te ontmoeten. De laatste keer dat we elkaar zagen was twee jaar geleden. Die tijd valt snel weg en we pakken de familiedraad gemakkelijk en tot groot genoegen weer op.  Na de koffie gingen we aan de wandel door Delft en schoten wat toeristische foto’s. Hier staan Hans en Maribel op het Doelenplein te poseren.  We gaan de komende periode nog twee maal een gezamenlijke week vakantie vieren.  Dat is een heerlijk vooruitzicht en biedt mij de mogelijkheid hen nog wat closer op de foto te zetten.

 

Vragen?

Onze vakantieweek in NL zit er weer op. Tot groot genoegen zat de brievenbus op ons terrein vol. Een bewijs dat de postbode, zij het met enige vertraging, ons nog steeds weet te vinden op onze berg.

Valt er, afgezien van post openen, nog wat te doen? Dacht het wel.

Valt er ook nog wat te genieten? Zeker weten!

Hebben we het naar onze zin? Helemaal.

Nog bijzondere dingen de komende dagen? Si. Kijk maar naar mijn nieuwe blogkop.