Onze favorieten

Het mooiste kunstwerk op de papier Biënale in Rijswijk vond ik dit werk van Anita Groener. Via papier, garen en beschilderde takjes die in een cirkelvorm op een muur waren bevestigd, toont ze de kwetsbaarheid van de mensheid. Meer dan honderd miljoen mensen zijn op de vlucht, is recent bekend gemaakt. Een record aantal dat is gedwongen huis en haard te verlaten, vaak met achterlating van familie, geliefden en vrienden. Al sinds het begin van de mensheid trekt men over de wereld, soms uit eigen keuze vaak ingegeven door honger, onveiligheid en oorlog. Door het gebruik van zwart papier wordt iedereen gelijk en kan je je vereenzelvigen met mensen die met volle bepakking naar het onbekende onderweg zijn. Aldus de bijbehorende verklaring van dit kunstwerk. Ik vind het vaak zo beschamend hoe er gedacht wordt over vluchtelingen en over de koehandel met hen gedreven, daarom maakte dit werk zo’n grote indruk op me.

Heel iets anders is het favoriete kunstwerk van de wijnboer. Liz Valenti maakt ruimtelijke papiercollages, vaak van weggegooid of industrieel afval en zij ziet het telen van groenten en fruit als een krachtige reactie op eerdere negativiteit. Zij is op zoek naar licht en naar de natuur. Ik vind deze kleurrijke keuze van de wijnboer dan ook een hele goede.

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Toegift

De zomerse dagen houden ons vakantiegevoel nog helemaal in stand. We zaten gistermiddag met z’n vieren aan het ijs en de koffie op de Markt in Delft. We bekeken de stad opnieuw met toeristenogen en prijzen ons gelukkig hier te wonen. Eerder hadden we in de gemeenschappelijke tuin van ons gebouw een soort picknick gedaan.

Met dit mooie weer ga je immers niet op een bovenhuis zitten lunchen. Ik maakte een quiche met camembert en tomaten een heerlijke salade. We aten vers gemengd fruit toe. Dat liet zich eenvoudig naar beneden dragen waar we, voorzien van een glaasje wijn en gekoeld water, twee heerlijke uurtjes doorbrachten met familie die ook vrienden zijn. De stadswandeling na afloop eindigde op de al eerder genoemde Markt. Van dit soort dagen krijg je niet snel genoeg.

Wat je van ver haalt …

Waar een aantal jaren geleden een grote kringloopwinkel was, is nu een Chinese supermarkt gevestigd. Die kringloop bezocht ik regelmatig, deze supermarkt nooit. Waarom eigenlijk niet? Onbekendheid met het assortiment zal zeker een rol spelen. In het buitenland vind ik het altijd leuk om een supermarkt binnen te stappen. Ik neem me dus voor, zodra we weer wat ontspannender kunnen winkelen, hier eens uitvoerig rond te neuzen. Voorlopig hielden we het even bij een doos koekjes, omdat we bij het passeren van deze winkel ons realiseerden geen droog biscuitje meer in huis te hebben. Nou, ik kan zeggen dat de Chinese koekjes, die uit Taiwan komen en gevuld zijn met exotisch fruit, zó droog zijn dat ze aan je tanden blijven kleven en je een paar koppen thee nodig hebt om ze weg te spoelen. Inmiddels hebben we drie rollen volkoren biscuitjes in huis. Ons kan de komende week niets meer gebeuren.

Marktbezoek

Bij de bakker op de markt staat een verkeersregelaar. Hij wijst de wachtenden in de rij naar de vrijgekomen plek vlak voor de kraam. Het werkt geweldig, iedereen wacht geduldig en niemand klaagt. Bij de groentenkraam gaat het iets minder georganiseerd. Het viel mij op dat een dame met mondkapje en plastic handschoenen zich van de anderhalve meter afstand niets meer aantrok en dat voelt onplezierig. Dus deinsde ik terug maar vraag me af of dat terecht is. Zij is beschermd en ik daardoor ten opzichte van haar toch ook?

Hoe dan ook, het was verder een ontspannen bezoekje aan de donderdagse weekmarkt in Delft. Om half elf waren we weer thuis en vanavond na het eten gaan we pas weer aan de wandel. Verse groenten, fruit en noten zijn in huis, daar knutsel ik vanavond een maaltijdsalade van. In de tussentijd zit ik op ons minibalkon met een boek.

Varend corso

Samen met een vriendin hadden we ons geïnstalleerd aan de waterkant. En wij niet alleen. Duizenden mensen zaten langs de route van het varend bloemen-en fruitcorso dat vandaag door Delfland voer. We zaten heerlijk in de schaduw, glas wijn dan wel water en wat hapjes erbij en zo lieten het spektakel aan ons voorbij trekken.

Mooi versierde boten,

opvoedkundige promotie-teksten

en hoempa toestanden.

We hebben ons prima vermaakt. De vriendin zei het treffend: veel mensen op de boten vierden hun eigen feestje. Gelukkig deden wij dat ook.

In de schaduw van de portico

De rijpe moerbeien vielen zo in onze handen én monden op ‘het plein’ bij onze vrienden. Vorig jaar is besloten een traditie te maken van het bij toerbeurt lunchen bij elkaar op de langste dag. Tóen zaten we onder een notenboom, nu op een portico vanwege vallend fruit. Eén stel van vorig jaar ontbrak helaas maar de traditie loopt over jaren, dus dat komt een volgende keer weer helemaal goed. Gastheer en -vrouw hadden voor een heerlijke pranzo gezorgd. Voordien leidden ze ons rond over het erf en lieten een nieuw bouwproject zien. Stilzitters zijn het niet. Levensgenieters wel. Net zoals de rest van het gezelschap. Ook daarin vinden we elkaar.

Ontspannen

Zoals de dag van vandaag verloopt, had ik het me ongeveer voorgesteld toen ik nog in Italië verbleef. In de zon op de fiets door Delft. Naar de markt voor verse stroopwafels  groenten en fruit. Bovendien slaagde ik voor een nieuw tablet-hoesje. Bij de stoffenkraam kwam ik uitgebreid aan de praat met de verkoper, want zie:

Mijn impuls om haar te kopen heb ik nog even bedwongen want wat ga ik ermee doen?  Eerst thuis over nadenken. Meteen de boodschappen naar huis gebracht. Daar appte een geruststellend bericht binnen van iemand uit mijn omgeving waarbij de spanning omtrent gezondheid heel hoog was opgelopen. Het is een vrolijk dag.

 

Beeld zegt veel

Na de lunch nemen mijn ouders altijd een stukje fruit. ’s Morgens bij het ontbijt worden er sinaasappels geperst. Ja, ze zijn nog altijd bezig zo gezond mogelijk te eten. De groentenboer komt inmiddels aan huis en levert ook hun maaltijden. Hij zet de bakjes in de koelkast en schikt het fruit op de fruitschaal. Aan de zus die altijd op maandag mijn ouders bezoekt en die dan, vaak samen met één van hen, ook boodschappen doet, was gevraagd om paaseitjes te kopen. Elke dochter kan ook dit jaar weer een schaaltje vullen. Zonder hen zelf op de foto te zetten, zeggen deze twee beelden veel over die leuke ouders van ons.

Onverbeterlijk

Daar liepen we gisteren. Volle boodschappentas met fruit en nog wat andere dingen. Op de heenweg hadden we in deze glasbak nog wat flessen weggekieperd, op de terugweg stond daar plots deze glazen vaas. Er waren wat natte bladeren tegenaan gewaaid. Als ie aan alle kanten gaaf is, neem ik hem mee, riep ik meteen.

Nou, je ziet het, hij staat inmiddels binnen en heeft al op zes verschillende plaatsen gestaan maar hier blijft ie voorlopig.  Ik ben en blijf een malle Pietje die niet aan zoiets voorbij kan. Maar hij kleurt echt mooi bij onze kringloopstoelen en is in werkelijkheid iets minder uitgesproken groen. Volgende week ga ik kasten opruimen en veel weg doen.