De lelijkheid

Om niet al te zoetsappig over Italië te schrijven kan ik natuurlijk ook wat lelijke dingen laten zien. Passen die antennes dan wel op de daken in een middeleeuwse omgeving? Tuurlijk, er moet geleefd worden. En alle kabels buiten langs de huizen is hier heel gewoon, maar fraai is het niet. Op mijn blog over Mooi Montone (klik) kreeg ik van Willem een uitvoerige reactie. Ik citeer: ‘Heb bij dergelijke plaatsen altijd een dubbel gevoel. Hoe mooi het ook zijn mag, maar de mensen die erin wonen worden wel op veel manieren beperkt in hun doen en laten. Allemaal ten bate van een of ander ‘hoger’ doel. In dit geval toerisme’.

Willem heeft hier een punt. En dus was ik bijna verheugd dat ook Montone zijn rommelhoeken kent en er blijkbaar geen monumentenpolitie is die overjarige kerstbomen en uit elkaar vallende stoelen of banken verbiedt of verbaliseert. Er moet ruimte zijn voor lelijkheid want des te beter valt de schoonheid op.

Mijn rituelen

De lichtjesavond in Voorburg of het bijwonen van een kerstconcert vormden jarenlang de opmaat naar de kerstmis. Koken voor een groot gezelschap en poetsen van tafelzilver horen er onlosmakelijk bij. Het plaatsen van de foto’s van de grote kerstboom op de Markt hier in Delft, doe ik ook al jaren. Kennelijk heb ik behoefte aan wat rituelen. Daarom om één uur toch naar de koning geluisterd, terwijl ik in feite republikein ben. Hij had het over de de manische meningenmachine die zo op de voorgrond is en pleitte voor een liefdevolle samenleving. Natuurlijk zei hij nog veel meer maar deze twee zaken sprongen er voor mij uit. Ik heb helemaal geen zin meer in al die meningen en mijd de talkshows. Liefdevol met elkaar omgaan, dáár gaat het om. Niet oordelen en elkaar in je waarde laten, het valt niet altijd mee maar het is zeer de moeite waard. Het licht komt terug, zei WA en daar geloof ik ook in. Kijk waar we vanmorgen op getrakteerd werden.

Staat jouw boom al?

Dat is nou zo’n echte decembervraag. Of je er een neemt en of ie al staat. In onze huiskamer nog niet, in de centrale hal van ons gebouw is vanmorgen wel met man en macht de boom opgetuigd. Dat is altijd een hele klus. In de hoge hal hoort een grote boom vinden we met z’n allen. Gelukkig zijn er inmiddels een stel jonge jongens die het klimwerk voor hun rekening nemen. Er kwam een buurvrouw met zelfgebakken cake, een ander zorgde voor warme chocomel, lichtsnoeren worden uitgerold en ballen opgehangen. Uiteindelijk staat ie weer in volle glorie. De ladders en lege ballendozen kunnen terug in de gezamenlijke opslag. Een maand lang is de entree in kerstsfeer en daar genieten we met z’n allen van.

Oliebollen in januari

Ze zijn beslist vrijgevig bij de Jumbo in Leidschendam. Nog vóór Kerstmis kreeg ik een gratis kerstboom aangeboden, die ik overigens afsloeg en op 2 januari viel mij een pak oliebollenmix ten deel. Dat laatste snap ik wel, onverkoopbaar en niet houdbaar tot de volgende oud-en nieuw. Nou had ik toevallig op twee blogs iets gelezen over het maken van een cake gemaakt van oliebollenmix. Dus pakte ik het cadeautje aan en ging aan het bakken. Heel eenvoudig de aanwijzingen op het pak volgen inclusief het rijzen. Daarna in kleine blokjes gesneden appel, kaneel en rozijnen erbij. Dat alles in een cakeblik op 200 graden een half uur bakken en zie hier.

Tamelijk massief. Goudrenetten waren beter geweest dan de twee zoete appels die ik er in deed. Maar één was al aan het rimpelen, dus in het kader van de restverwerking mocht ie mee in de cake. Het is een soort rozijnenbrood geworden met oliebollen smaak. Met dank aan Wieneke en Lien. De aanbevolen poedersuiker bovenop, laat ik achterwege. Je kunt het ook te gek maken.

Operatie

Een dag met slecht weer kan niet beter besteed worden dan met het opruimen van de kersttroep. Gisteren deed ik dat bij mijn moeder, vandaag was ons huis aan de beurt. De te grote kerstboom had ik het liefst het raam uit gegooid maar dat is op onze hoogte en met smalle hoge ramen, geen optie. De boom, nog stevig in de naalden, was een onbuigzaam kreng geworden. Pogingen het ding in een groot tafelkleed te wikkelen en hem dan af te voeren, faalden. Hij moest in stukken. Een hele operatie waar de wijnboer als een vaardig boomchirurg tekeer ging. De jute Sinterklaaszak werd gebruikt om de top in af te voeren. Enfin, er is gestofzuigd, gedweild, met meubels geschoven en tig keer heen en weer gelopen. Ik bezweer mezelf ‘nooit meer een grote boom in onze kleine woonkamer. Ik herhaal: nooit meer.’

Nog meer weggeefbomen

Ach mevrouw, neem er nou een mee, dat is toch leuk?’ hoorde ik de enthousiaste caissière tegen de klant vóór me zeggen. Ik was bij de Jumbo in Leidschendam en bij besteding van een bepaald bedrag kreeg je een gratis kerstboom. De aangesproken klant zag het niet zitten want ze was lopend uit Nootdorp gekomen. Of ik hem wilde hebben, werd mij gevraagd. Nou nee, want ik heb al een (te grote) boom en mijn moeder, voor wie ik de boodschappen deed, doe ik er geen plezier mee.

‘Zo, u ziet er blij uit’, zei ik tegen twee dames die net buiten de winkel een kerstboom onder hun gezamenlijke armen droegen. ‘Hij is gratis en ik ben er zó blij mee. Ik zet dit jaar geen boom neer, want mijn kunstboom ziet er niet meer uit. Maar deze ga ik nu toch mooi versieren’ was het antwoord. Even later zag ik ze samen, nog steeds even opgetogen, de boom in de auto wringen. Ik werd er ook heel blij van en lachend zwaaiden we elkaar nog even na.

Groen wit en groen rood

Deze regenton fotografeerde ik een week of drie geleden. Hij staat bij du Midi in Delfgauw , onze vaste pleisterplaats op de zondagochtend. Er zat toen nog behoorlijk veel blad aan de bomen al is goed te zien dat het herfst is. Vanmorgen zag ik de regenton in kerstsfeer. Smaakvol gedaan in groen en wit.

Deze krans en tas met rode kerstversiering trof ik gistermiddag aan in de centrale hal van ons gebouw. Daar zijn we vanmiddag met een handvol bewoners mee in de weer geweest met als resultaat dat er twee bomen zijn opgetuigd in groen en rood. Weer eens wat anders dan de metershoge bonte boom van voorgaande jaren. Ik begin in de juiste sfeer te komen.

Veel te zien

Gisteren naar de stad geweest. Als ik de stad zeg, bedoel ik Den Haag. Waar momenteel een grote bestuurscrisis is maar daar heb ik gelukkig niets mee te maken. Samen met een zus naar de film, hoe gezellig. Onderweg in de tram zag ik een hardloper op blote voeten over een fietspad gaan. Ik zag een jonge moeder achter de kinderwagen met alleen maar aandacht voor haar smartphone. Ik zag hoe de brug openstond en ik zag de eerste kerstboom in een winkel. Maar ik zag vooral een hele mooie film: Red Joan met Judi Dench in de hoofdrol. De film uit 2018 was speciaal geselecteerd voor een middagvoorstelling en was prachtig, boeiend en gebaseerd op een waar verhaal. Alleen die kerstboom in een woonwinkel had voor mij nog niet gehoeven.

Hoge bomen

Met een bezoekje aan mijn ouders en daarna een etentje bij en met mijn zus en zwager, is ook deze Tweede Kerstdag prettig gevuld. Ik had jullie nog niet de opgetuigde kerstboom in de centrale hal laten zien. En ik had het wél beloofd. Dus zie hier de trots van alle bewoners. Een fijne binnenkomer, dat spreekt voor zich.

De dagelijkse wandeling voerde naar De Markt waar ook een joekel van een kerstboom prijkt. Natuurlijk blijven deze bomen nog staan tot in het nieuwe jaar maar vandaag voelt wel als een laatste mogelijkheid nog even wat kerstpraal te laten zien.

Kerst zonder stress

 

Het schiet hier thuis nog niet erg op met de boom. Er staat een uiterst klein sparretje in een rieten mand. Maar dat is het dan wel. Nog geen bal of lichtje te bekennen. Vandaag heb ik het huis van mijn ouders in kerstsfeer gebracht. Mét kerststal, wat takken met ballen en een kerstkleed. Meer dan de helft van de kerstversiering die ze in hun lange leven verzamelden, wordt niet meer gebruikt. We sorteerden het spul en ik kon aansluitend een doos naar de kringloop brengen. Morgen ga ik voor ons zelf aan de slag. Met nog een week te gaan, ben ik ruim op tijd.