Banken en stoelen

Vlak naast de keukendeur staat dit bankje. We zitten er vaak even op om de werkschoenen aan te trekken. En er ligt af en toe wat spul op waar-nog-wat-mee-moet. Druiven die een nader onderzoek behoeven, lavendel die dwars groeide maar nog tot boeket verwerkt kan worden en mijn werkhandschoenen en snoeischaar. We hebben twee van dit soort bankjes en ze zijn overal inzetbaar. De ander is een soort bijzettafel op het terras.

Daar staan ook twee rieten stoelen van de kringloop uit Delft. Gisteren heeft de wijnboer er alvast één onder handen genomen want ze storten een beetje in. Met lijm en ijzerdraad werd de zitting via de onderkant weer verstevigd. De ander wordt ook snel aangepast want we moeten wel lekker neer kunnen ploffen als we uitgewerkt zijn.

Inventarisatieronde

Aan het eind van een min of meer luie zondag, maken we samen plannen voor de komende week. Welke klussen moeten er, afgezien van onkruid uit het grind weghalen, nog meer gebeuren? Zullen we ons storten op het aardbeienveld dat beter een klaverweide genoemd kan worden?

Of pakken we de uitgebloeide hertshooi aan en nemen meteen de druiven erboven eens te grazen? Het grasveld moet gemaaid, er is werk aan de winkel in de wijngaard en kunnen we al kersen plukken? Drie uitgeschoten bremstruiken vragen om een snoeischaar. De afvalmanden staan te wachten op nieuwe inhoud, de compostbakken kunnen worden aangevuld. We zijn weer helemaal gereed voor een nieuwe werkweek; er is genoeg te doen.

Dat krijg je er van

‘Waar ben je?’ riep ik toen ik op zoek ging naar de wijnboer die op zijn favoriete plek bezig was. Zien jullie die twee handen? Daar staat ie met een raffiatouwtje de boel te fatsoeneren. Onze snoeiweek in maart ging niet door omdat juist tóen Italië op slot ging. Het resultaat is een enorme verwildering omdat het hier in juni ook nog eens een maand geregend heeft.

Maar hij is helemaal in zijn element hoor. Alleen het gekwinkeleer van vogels en midden in de natuur daar wordt een mens gelukkig van. Knippen en opbinden dat is wat er nu gebeurd. Als alles gaat zoals we hopen, dan kan er eind september toch geoogst worden.

Verrijking

Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.

Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.

Toch herfst

Natuurlijk vallen ook hier de blaadjes. De temperatuur ging in één week naar van dertig naar vijftien en weer naar achtentwintig graden. Overdag hè?  De avonden zijn kil maar met en dik vest aan nog prima zonder verwarming uit te houden. De nachten zijn koud.

De natuur blijft ons trakteren. We krijgen de consumptiedruiven nauwelijks weggewerkt. We geven weg, eten zelf, persen sap en gunnen de wespen de rest. De vijgenboom blijft ook maar leveren, de potten jam staan rijen dik. En kijk, een aardbeientoegift.

’s Nachts weer onder het winterdekbed. Nog even en ik ga de herfst leuk vinden.

Rosso e bianco

We zijn er druk mee. Gisterochtend werden de witte druiven van onze vrienden geplukt. De hagelschade viel uiteindelijk mee. Een deel is door mijn wijnboer meegenomen om hier verder te verwerken. De rest wordt door hun buurboer op de traditionele manier tot wijn gemaakt.

Deze wijnboer is er vooral op gebrand om een zo mooi mogelijke wijn te maken. Daarom zaten we gistermiddag de trossen na te kijken en te ontdoen van kwetsures. Vervolgens werden de witte druiven in en machine ontsteeld en ging er een snufje ontsmettingsmiddel bij dat flink werd doorgeroerd.

Bij het persen en later weer naar buiten brengen van de grote zware pers kwam de zoon van onze buren helpen, het is krachtpatsers werk. De pers werd schoongespoten en zal nog een keer gebruikt worden voor de rode druiven.

En dan is er nog een hele administratie om heen. Er wordt gerekend en gewogen en precies bijgehouden wanneer wat waaraan wordt toegevoegd. Maar daar haak ik af en ga maar eens voor het eten zorgen.

Vogels, herten en wespen

Of je nou hobbyboer bent of beroeps, het moment om te oogsten is altijd ongewis. Toen de wijnboer gisteren weer een inspectie verrichtte was hij onaangenaam verrast. Een grote hoeveelheid wespen was vrolijk begonnen druif voor druif leeg te zuigen.

Kruidnagel in een beetje water werd neergezet om de wespen weg te jagen en overrijpe consumptiedruiven op een ander plekje om ze te lokken. Het hielp niet echt. Kijk deze leukerd maar eens zitten te snoepen. Zien jullie hem?

Dus stonden we vanmorgen samen om half zeven te plukken.  En zag ik ook met eigen ogen wat herten kunnen aanrichten.

Meneer de Uil houdt het overzicht maar niemand lijkt echt bang voor hem. Enfin, de kratten kwamen toch vol en met de oogst van onze vrienden erbij zal er genoeg wijn geperst kunnen worden.

En op het zelfde moment stond achter ons huis…

Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Bevende boeren

Onze gasten zijn weer weg en we hernemen ons tweezame leven. Met een nieuwe klussenlijst die we af willen werken vóór de komende wijnoogst. Lavendel, aardbeien en de pergoladruiven, daar moeten we nog iets mee.  De studio, waar gasten verblijven, moet weer cantina worden. De witte druiven van onze ‘wijn’vrienden hebben van één hagelbui flink wat schade opgelopen. Net als hun olijven. Vreselijk. Ze wonen op nog geen half uurtje bij ons vandaan. Mijn wijnboer houdt nu de weersvoorspellingen extra nauwkeurig bij en meet voortdurend het suikergehalte van de druiven. De kunst is ze zo lang mogelijk van de zon te laten profiteren. Het zijn enerverende dagen voor boeren.

Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.