Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Advertenties

Bevende boeren

Onze gasten zijn weer weg en we hernemen ons tweezame leven. Met een nieuwe klussenlijst die we af willen werken vóór de komende wijnoogst. Lavendel, aardbeien en de pergoladruiven, daar moeten we nog iets mee.  De studio, waar gasten verblijven, moet weer cantina worden. De witte druiven van onze ‘wijn’vrienden hebben van één hagelbui flink wat schade opgelopen. Net als hun olijven. Vreselijk. Ze wonen op nog geen half uurtje bij ons vandaan. Mijn wijnboer houdt nu de weersvoorspellingen extra nauwkeurig bij en meet voortdurend het suikergehalte van de druiven. De kunst is ze zo lang mogelijk van de zon te laten profiteren. Het zijn enerverende dagen voor boeren.

Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.

Botteldag

De rode wijn zat nog in houten vaten. Met de volgende oogst weer voor de deur moest er dus nodig gebotteld worden. Eén van de leukste klussen in het hele productieproces, wat mij betreft. Dus gingen we, na de nodige voorbereiding, aan de slag. Verzamelde flessen schoonmaken, etiketten printen, wijn in de fles en kurk er op. We doen dit altijd samen met vrienden. Druiven, apparatuur en kennis worden eerlijk gedeeld met elkaar.

Met dit als eindresultaat. En ja hoor, we brengen wat flessen mee naar NL om te  laten proeven. En kijk, zó eindigt onze samenwerkingsdag altijd. Dat zeg ik: een van de leukste dingen in het productieproces.

Goed groen

We blijven ons verbazen. Neem de Jasmijn, die leek dood als een pier. ik blogde er al eerder over. Toch liep ie vanuit de wortels weer uit en is gewoon opnieuw begonnen. De oude dode takken, hier nog te zien, heb ik inmiddels zoveel mogelijk weggeknipt.

Nog zo’n dappere held. Eén druivenstok aan de pergola bleef altijd achter wat groei betreft. Laten we het er op houden dat ie lang heeft moeten puberen voor er volwassen trossen kwamen.

De olijven hadden het zwaar de afgelopen winter. De oogst zal mager zijn maar we blijven hoopvol, gezien deze lieverds.

Terug in Caldese

Zaterdagochtend half acht. De wijnboer staat de wisteria te snoeien. Die pergolabedekker zag kans om in veertien dagen tijd uitlopers te maken van anderhalve meter.  Ze hebben zelfs laag-bij-de-grondse plannen voor het terras maar daar denken wij toch net even anders over. Voor de bramen geldt hetzelfde verhaal. Omdat het behoorlijk warm is, zo’n 32 graden, beginnen we vroeg.

Bij de keukendeur gaat het prima met de consumptiedruiven. De wijnboer is ook tevreden over de stand van zaken in de wijngaard. Na de noodzakelijke inspectieronden gaat zo’n eerste dag dus vooral heen met snoeien, sproeien en stofzuigen. En aan het eind van de middag een frisse plons.

 

Persen

Terwijl we officieel niet meer aan het arbeidsproces deelnemen, ‘werken’ we dagelijks en houden de zondag vrij voor andere dingen. Overleg met bevriende collega wijnboeren bijvoorbeeld. Er valt nog steeds veel af te stemmen op het gebied van het wijnmaken en dat doen we in gezamenlijke gezelligheid. ‘Morgen gaan we persen’ riepen onze mannen. Waarbij wij als vrouwen dan toch echt aan andere dingen denken. En elkaar onze wederwaardigheden vertelden over de geboortes van onze kinderen. De mannen ondersteunden hún verhaal met gebaren om de grootte van de druiventrossen aan te geven. Dat zagen wij per abuis aan voor het formaat van de pasgeboren kinderen. Zelfs als je alle vier gewoon Nederlands spreekt, ligt verwarring op de loer en valt er heel wat af te lachen.