Huizentic en koffiegemis

Duitsland en Frankrijk samen verenigd in een muurschildering op een oud tolhuis vlakbij de gezamenlijke grens. Hier wandelden we maandagochtend langs de oever van de Rijn. Vanwege de rode en witte wijndruiven mocht deze voorstelling zich op extra aandacht van de wijnboer verheugen. Logisch.

Via kleine dorpen, waar we hoopten koffie te drinken en we ons te laat realiseerden dat koffiebarretjes nét iets vaker voorkomen in Italië dan in Duitsland, reden we richting Frankrijk. Ik kon me wel laven aan bijzondere huizen die op de foto móesten.

En uiteindelijk lukte het hoor! Maar toen waren we al in Frankrijk en had ik best wat blijer kunnen kijken.

Operatie wijnpersen

Onze dochter wilde graag een paar dagen komen werken hier. Het maakte niet uit wat er te doen zou zijn. Nou, die viel met haar neus in de …wijnton. Onze eigen druiven en die van nichtje en haar man hebben dagen lang staan pruttelen. Aanvankelijk had de wijnboer wat zorgen over het samengaan van beide oogsten. Maar na een paar dagen werden de geuren in onze cantina steeds aangenamer.

In elke operatiekamer is een omloopverpleegkundige; iemand die niet steriel staat en daardoor de nodige hand- en spandiensten kan verrichten. Die taak had ik op me genomen. De wijnboer en dochter deden het échte werk. Proeven deden we wel met z’n drietjes en terwijl de wijnmakers ook de schoonmaak voor hun rekening namen, zorgde de omloop voor de lunch.

En de smaak van de wijn? Nog wat hard maar zeker niet slecht. Opluchting en voldoening strijden om de eer.

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!

Van wanten

Ze vindt het wel lekker om een beetje mee te werken en heeft zelfs speciale werkkleding meegenomen, al draagt ze deze niet op beide foto’s. Gisteren bediende ze de ontsteler, het apparaat dat na de pluk als eerste gebruikt wordt om takken en stelen van de druiven te halen. Inmiddels zijn de druiven geperst en al overgeheveld in de grote mandflessen met watersloten. De bedoeling is dat de gisting nu op gang komt. En terwijl ik mijn blog schrijf, wordt de rozentuin door haar onder handen genomen. Het is de hoogste tijd dat ik onze gast ga helpen en haar voorzie van werkhandschoenen en tuinmuilen. En wat te drinken.

O

Oogsten met hindernissen

De vendemmia (druivenoogst) in de wijngaard van onze vrienden stond voor vandaag gepland. Gisteren was er hevige regenval en bij hen, op een half uurtje hier vandaan, leverde dat zelfs een urenlange stroomstoring op. Maar vanmorgen stonden alle seinen weer op groen. Zelf bleef ik thuis om de lunch voor te bereiden, A3 en onze vriendin gingen plukken. Jammer genoeg is de oogst dit jaar maar een kwart van wat het kan zijn. Slecht weer in het voorjaar en zwijnenvraat vorige week reduceerden het aantal beschikbare trossen behoorlijk.

Maar goed, het is wat het is, zeggen we dan maar. De oogst werd naar ons gebracht, de druiven werden ontsteeld waarna de wijnboer zijn laboratorium opende en in afzondering aan de slag ging. Er moet dan veel gerekend, gewogen en gemeten worden.

Waarna het tijd werd voor de pranzo. Onze vrienden hadden voor een heerlijk voor-en nagerecht gezorgd, ik maakte een enorme lasagnaschotel en een frisse salade. Dat staat dan allemaal weer niet op de foto. Ik dribbelde heen en weer tussen keuken en tuin en zoals altijd vergeet ik dan de juiste foto’s te maken. De eerste oogst is binnen, de witte wijn staat te borrelen, we kunnen tevreden zijn.

Zwijnenstal

De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door, zegt Herman Finkers. Je kunt ook hobby wijnboer worden want dan krijg je ook geregeld met teleurstellingen te maken. Wat is er gebeurd? Zondag, direct bij daglicht, was de eerste gang naar de wijngaard. Hoewel de oogst niet erg groot zal zijn, zag alles er prima uit. Maandagochtend was het een puinhoop. Minstens één derde is door wilde zwijnen opgegeten en verruïneerd. Ik kan jullie zeggen dat de wijnboer enigszins aangeslagen en stevige woorden uitslaand, het erf weer opliep. Alles dat binnen het bereik van de zwijnen was, is losgetrokken en vernield. Bij onze wijnvrienden was in de zelfde nacht precies hetzelfde gebeurd. Wilde zwijnen vormen dit jaar voor veel boeren een behoorlijke bedreiging. Vorig jaar is er vanwege Covid nauwelijks gejaagd met een overbevolking van zwijnen als resultaat. Enfin, de wijnboer ging aan het ruimen en constateerde dat de hoger hangende druiven ongemoeid zijn gelaten. Gisteren werden de resterende trossen omhangen met beschermnetjes. Reeën, vogels, bijen en hagelstenen kunnen nu geen schade meer aanrichten. De zwijnen gaan vast op zoek naar andere culinaire paradijzen.

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Beetje kommer maar geen kwel

De druiven aan de pergola doen het weer fantastisch. En de vijg heeft ons verbaasd met zijn inhaalslag. Na de nachtvorst in het voorjaar stond ie er treurig bij. Daarna kwam hij wel in blad maar op vruchten hadden we niet meer gerekend. En nu? Barstensvol. Ik heb een fijn recept gevonden van vijgenchutney dus daar hoop ik in september aardig wat potten mee te vullen. En kijk, zelf gezaaide afrikaantjes. Dat gaat, hoe laat ik ook zaai, altijd goed.

En dan het gras en omgevallen hek. Dat ziet er wel wat troosteloos uit. Gras komt uiteindelijk altijd weer goed en dat hek…ja dat is nog wel even een dingetje. Daar moeten we echt wat aan gaan doen. Maar het staat als laatste op ons lijstje. Voorlopig zetten we even onze oogkleppen op en kijken vooral naar wat er wel goed bij staat.

Zo! Dat is dat.

Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.