Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

Met de deur in huis vallen

Nu onze straat zodanig is afgesloten dat het zelfs voor voetgangers onmogelijk is te passeren, vervalt onze bruggenloop ook. In plaats van langs de ránd van het centrum te wandelen, lopen we er nu doorheen. Gisteravond, na een dag zonder veel beweging, had ik behoefte om even de benen te strekken en liepen we onze nieuwe route in het donker. Dat is nog even wennen. Niet de route maar die donkerte. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt van ons nieuwe rondje. We passeren ook een voordeur waar een gedicht op staat. Dat huis stap je volgens mij altijd binnen met een glimlach en een goed gevoel. En daar moeten leuke mensen wonen, kan niet anders.

Mozaïek

• 

• 

• 

Wie Ravenna zegt. zegt mozaïek. Al in de vierde en vijfde eeuw werd deze techniek toegepast, voornamelijk in kerken. Inmiddels vind je het letterlijk op elke straathoek. De bloemenmozaïeken zijn een protest tegen geweld dat vrouwen kan treffen. De straatnaamborden zijn al dan niet toepasselijk versierd.

• 

• 

• 

Onze B&B eigenaar vroeg of ik het mozaïek boven de deur al had gefotografeerd, het heeft meer dan duizend euro gekost, vanwege het goudpoeder dat er in verwerkt is, vertelde hij. Nou, ik had het al gedaan hoor.

Maar het kan nog aparter. wat te zeggen van deze? Zowel pion als verkeersbord zijn gemozaïekt.

En dan heb ik het echte serieuze en heel fraaie religieuze werk nog niet eens laten zien.

De verlorenen

Hij kijkt wat sip, deze suede want. Maar dat zou ik ook doen als ik mijn wederhelft kwijt ben geraakt. Mutsen, sjaals en handschoenen hebben de neiging om de eigenaar te verlaten en ergens op straat terecht te komen. Wat vinden jullie hiervan?

Twee keurig in elkaar opgevouwen sokken. Wie verliest zoiets? En wat te denken van dit beest? Hij was gedrapeerd op een vuilniscontainer. Of dat nou door de vinder is gedaan om hem te laten opvallen of dat iemand hem niet in de container gepropt kreeg, we zullen het nooit weten. Maar je komt op een stadsrondje wél merkwaardige dingen tegen.

Veer met sfeer

Een nogal groezelig wasje, een beetje slordig opgehangen.

Een pui waarin zich wat groen genesteld heeft en een deur met zoveel spinrag dat de veer er houvast vond.

Achteraf straten en stegen hebben veel opmerkelijks te bieden. Zelfs in Urbino. Al moet je wel goed opletten waar je loopt.

Vierdaagse

Toen ik een tijd geleden bij de cementfabriek in Gubbio stond en daar dit straatnaambord zag, wist ik natuurlijk dat ik er vandaag iets mee zou doen. Want ze lopen er weer hoor, al die wandelaars gaan feestelijk of strompelend over de Via Gladiola in Nijmegen. De spelling is wat vernederlandst maar we doen niet moeilijk.

Deze gladiolen staan in een bloemperk in onze Delftse straat. Dus ook verleden week wist ik dat ik die foto vandaag zou gebruiken. Met felicitaties voor Rick de onvermoeibare, Ton met zijn waterpistool en Henk met zijn peloton. En al die anderen die het weer flikken. Petje af.

Pad op pad

Aangezien ik voortdurend op stap was de afgelopen week en de camera telkens in de aanslag had, maakte ik ook wat onbeduidende foto’s van wat voor mijn voeten kwam. Dat er een pad op een bospad zit, is op zich niet zo gek. Maar een zeester op straat?  En dan nog wel in een stad ver van zee. Ik dacht meteen aan de stinkende zeesterren die wij vroeger van het strand mee naar huis namen. En die na een dag al ontiegelijk begonnen te stinken. Dan toch maar beter een strooien kerstster op straat. Ach, het is allemaal organisch materiaal en ik zie het liever dan dit.

 

 

 

Jemoettochwat

LAangezien ik vandaag wel wat anders te doen heb en de stuureenfoto-rubriek pauze heeft, maak ik me er een keer vanaf met ‘zomaar’ een archieffoto. Onlangs in Zierikzee gemaakt. En omdat de man hier ter plaatse nogal lang is en Le Noble heet, kon ik dit straatnaambord natuurlijk niet voorbij lopen zonder er een foto van te maken. Hij mag dan nog zo’n sjieke achternaam hebben, in zijn Haagse jeugdjaren werd hij vaak Lange genoemd. Of Nobel.