Een straat met leuke hoeken

Het is zo’n vriendelijke straat hier heel dichtbij maar ligt niet echt op onze wandelroute. Ik dacht als ik er nou niet snel een paar foto’s ga maken, dan zijn de bomen helemaal groen en zien we niets meer van die aardige reclames op de gevels. Op beide hoeken van de Harmenskoklaan hebben ooit winkels gezeten. De bakker, de groenteboer en de slager; je kwam ze in mijn jeugd veelvuldig op de straathoek tegen. Maar hier zaten een ander soort zaken. Leuk hé?

Het gemiddelde bouwjaar van de huizen in deze straat is 1900, het oudste huis is uit 1525. Dat las ik pas toen ik thuis op zoek ging naar een mogelijke verklaring van de straatnaam. Daarover heb ik niets terug kunnen vinden helaas. Ik ga deze straat gewoon wél opnemen in mijn wandelroute want dat oudste huis wil ik hier beslist nog eens laten zien.

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!

Moderne huizen en nieuwe grachten

Behalve nieuwe huizen zijn er ook nieuwe grachten gekomen. Dat ziet er meteen lekker Delfts uit. De straten zijn autovrij en parkeren kan ondergronds of op parkeerterreintjes tussen de straten in. Het geeft de Coendersbuurt een heel mooi straatbeeld. Vind ik.

Elke gevel is anders, dat verlevendigt de straten, zoals het ook bij de oude grachtenpanden is. En dan is het een kwestie van smaak of je het torentje en die witte gevelversiering mooi vindt of niet. Ik niet.

De groene gevel die ik gisteren liet zien, leverde leuke reacties op. Wie daar nog meer over wil lezen, kan hier klikken.

Lopen of fietsen

Het was wel weer eens tijd voor een stadswandelingetje. Ik kwam een buurman tegen die net een nieuwe elektrische fiets had aangeschaft. Daar hebben we uitvoerig over staan kletsen want langzamerhand begin ik ook rijp voor te worden voor zo’n ding. Geestelijk. Maar mijn grootste obstakel om te gaan fietsen is om de fiets uit kelderberging te krijgen vanwege de vele drangdeuren en steile trap vóór ik op straat sta. En daar verhelpt een fiets met hulpmotor weinig aan en blijft de hulp van de wijnboer nodig.

Daar komt nog bij dat ik telkens af zou moeten stappen om wat foto’s te maken, die ik nu al wandelend makkelijk weg knip. Mijn oude fiets is nog een prima karretje en als er ooit weer een tijd komt dat we van maart tot oktober in Italië wonen, zal ik in de resterende maanden weinig fietsen. Kortom: ik weet het nog niet hoor.

Afvraagfoto

Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.

Boslaantje

Nu de straat weer opgeruimd is, kunnen we ook weer onbekommerd en rechtstreeks het boslaantje bewandelen. Geen kruipdoor sluipdoor langs hekken en obstakels. Er zijn wat zieke iepen weggehaald maar dat valt nauwelijks op. Ik ben benieuwd wanneer de nieuwe bomen geplant worden, want dát die er komen staat vast, er bestaat zoiets als een herplantplicht.

En mensen, het is dus helemaal geen bos hè. Ik noem het maar zo omdat het die illusie wekt. Maar ik verval in herhaling, vaste lezers krijgen die uitleg keer op keer. Daar ga ik mee ophouden. Toen gistermiddag ook nog de zon om de hoek piepte, maakten we snel een wandelingetje naar de brievenbus. De kerstkaarten zijn verstuurd.

Na ruim een jaar…

…is onze straat eindelijk klaar. Het was tamelijk ongemakkelijk maar het wende, die opgebroken straat. Een historische tunnel in de oude stadswal stortte in tijdens bestratingswerkzaamheden. Ik schreef er hier en hier al over. Dat asfalt vervangen werd door echte straatstenen is sowieso al een pluspunt want veel fraaier in de historische omgeving. Waar ik dan ook gelukkig van wordt is hoe zorgvuldig uiteindelijk het eindresultaat werd bereikt. Overgebleven stenen, het laatste restje zand, de omleidingsborden, de hekken en afzettingen, uiteindelijk wordt alles opgeruimd en ziet onze straat er weer zó uit. Wat wonen we toch in een rijk land denk ik vaak. Dat er geld beschikbaar is om dit soort kostbare projecten uit te voeren. Wel even wennen aan deze nieuwe luxe om gewoon de straat weer uit te kunnen rijden.

Brigade van bladblazers

Bladblazers. Veel mensen haten ze. En voor kleine achtertuinen zijn ze ook erg overdreven. Maar de bomenrij tegenover ons huis is inmiddels helemaal kaal en het afgevallen blad lag in een dik pak op stoep en straat. Daar was de inzet van de gemeentelijk bladblaas brigade heel handig en efficiënt.

Mannen met gekleurde hesjes, wagentjes met zwaailichten. Vanaf twee kanten rukte men op: onder de auto’s door en vanaf het gras werd al het blad richting rijbaan geblazen. De zwaailichtkarretjes gingen er meermaals als een grote stofzuiger overheen. In een uurtje was de hele straat weer netjes. De fiets met de gifgroene mand, die op al deze foto’s te zien is, staat weer helemaal vrij in een opgeruimde straat. Hulde voor de gemeentewerkers.

Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

Met de deur in huis vallen

Nu onze straat zodanig is afgesloten dat het zelfs voor voetgangers onmogelijk is te passeren, vervalt onze bruggenloop ook. In plaats van langs de ránd van het centrum te wandelen, lopen we er nu doorheen. Gisteravond, na een dag zonder veel beweging, had ik behoefte om even de benen te strekken en liepen we onze nieuwe route in het donker. Dat is nog even wennen. Niet de route maar die donkerte. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt van ons nieuwe rondje. We passeren ook een voordeur waar een gedicht op staat. Dat huis stap je volgens mij altijd binnen met een glimlach en een goed gevoel. En daar moeten leuke mensen wonen, kan niet anders.