Voorbij het gouden uur

Het was er nog niet van gekomen; onze bruggenloop. Wegens te druk en te warm. Maar gisteravond na het eten maakten we dan eindelijk weer ons vaste rondje. Hier en daar zaten nog mensen te barbecueën langs de waterkant. We controleerden nog even hoe het met de familie Meerkoet gaat. Heel in de verte dobbert in het kroos van de Vlamingstraat een uitgebreide eendentroep die kennelijk het nest hebben verlaten. Wij wandelden bedaard verder. Ik maakte een nieuwe foto van het pand waarin wij een appartement hebben en pas vandaag mijn blogkop maar weer eens aan op de actualiteit. Toen we bijna bij de tweede brug waren, kwamen we onverwacht een nichtje van de wijnboer tegen. Samen met haar man maakte ze een stadswandeling door Delft. Zelf wonen ze in Rotterdam maar hebben nauwe banden met Delft vanwege het hier opgroeien van de één en werk van de ander. Het praatje op straat werd vervolgd door een kopje koffie en later een wijntje bij ons. En zo kreeg de zaterdagavond een verrassende en uiterst gezellige wending.

Vakantievierders

Nog nooit eerder is er zoveel twijfel geweest of onze dochter met haar gezin wel of niet naar Italië zouden komen. De vliegtickets waren al in januari geboekt en de vlucht ging uiteindelijk ook gewoon door. Voor het eerst maakten ze gebruik van de lijn Rotterdam Airport naar Perugia en ze waren in vijf uur van deur tot deur. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het was dus een ontspannen reis. ‘Ik heb voor jullie een chill hoekje gemaakt meiden’, zei ik vanmorgen met het idee in hun eigen jargon te praten. ‘We noemen het gewoon een speelhoek, oma’, was het antwoord, daarmee het Engels vermijdend waaraan ikzelf altijd zo’n hekel heb. En het hier opgeslagen speelgoed werd met veel plezier herontdekt. Dat gaan weer gezellige tijden worden.

Gek op tekst

In ons hedendaagse Nederlands weten we niet meer welke woorden mannelijk of vrouwelijk zijn . Het speelt geen rol meer besefte ik toen ik de tekst las op de grote steen in Rotterdam. De zee is ons moeder staat er, daarmee ook nog eens bewijzend dat de bedenker van deze tekst Brabantse wortels heeft.

Sinds kort kom ik her en der in Delft deze oproep tegen. Aangezien ik ook vaak automobilist ben, zie ik het belang hiervan helemaal in. Fietsers in donkere kleding zonder verlichting zijn veel onzichtbaarder dan ze zelf denken.

Deze tekst staat op de ruit van een cadeauwinkel. Een gratis presentje dat we vaker moeten uitdelen. Met alle drie de teksten ben ik het hartgrondig eens. Vooral die laatste. Laten we dat massaal gaan doen, de wereld wordt er prettiger door.

Overtreffende trap

We begonnen boven aan dek en lieten ons direct imponeren door de hoogste windmolen van Nederland. Die is nog in de testfase maar zal uiteindelijk deel gaan uitmaken van een windmolenpark op zee. De boot waarmee de staanders van deze molens vervoerd gaan worden, is daartoe speciaal uitgerust en kan zelf vier staanders vanonder zijn eigen bodem de zee in laten zakken om het enorme gewicht stabiel te houden tijdens het plaatsen.

Uiteindelijk gingen we benedendeks zitten want het was toch wel erg fris. Vandaar uit zagen we het grootste containerschip liggen met een ‘kleine’ bunkerboot ervoor. Het is onvoorstelbaar dat dit hele gebied pas sinds 2008 is ontwikkeld. En de ambities zijn enorm. Binnen dertig jaar zullen alle activiteiten CO2 neutraal moeten zijn. De Rotterdamse haven pakt de handschoen op, las ik. Daar heb ik echt alle vertrouwen in na wat wij gisteren hebben gezien.

Kleinkinderlustrumdag

Er waren nog meer verjaardagen in te halen. Vier kleinkinderen in een traditioneel dagje uit. Het werd Futureland op de Maasvlakte. Veel indrukwekkende informatie, veel interactieve opdrachten, een boottocht met uitleg en een versnapering met de verjaardagscadeautjes toe. We probeerden voor de vijfde keer een activiteit te vinden die voor iedereen de moeite waard is. Dat lijkt weer helemaal gelukt. Ook voor de opa en oma was het weer genieten.

Foto’s van alle imposante havenactiviteiten komen nog een volgende keer aan bod.

Mobiel

Om acht uur gisteravond stonden onze mannen ons in Rotterdam op te wachten waar we met de Thalys net waren binnengerold. En vanmorgen stond ik om negen uur al weer hier, voor de aanvraag van een nieuw rijbewijs. Vóór we naar Italië vertrekken moet dat geregeld zijn dus we hebben een strakke planning. Ik probeer nog wat actuele foto’s die ik in Parijs maakte, in te voegen in mijn blogs van de afgelopen dagen. Ik maakte ze op mijn mobiel omdat ik persé niet met een camera wilde sjouwen. De man die normaal gesproken mijn lastezel wil zijn, was immers niet mee. Enfin, wie zin heeft scrolt nog even terug. Deze foto’s zijn verse Delftse plaatjes. Ook weer fijn om thuis te zijn.

De watertoren

Het komt mooi uit dat de bomen hier nog kaal zijn, zo is er zicht op de oude watertoren in Delft. De toren werd in 1895 in neorenaissancestijl gebouwd en kon 600.000 liter bevatten. Inmiddels is het gebouw te huur voor vergaderingen, fotoreportages en nog zo wat. Als monument staat het als een baken op de grens van het centrum.

Vlakbij is dit plastiek te zien dat een aandoenlijke aanleiding heeft. Doet mij denken aan de tijd dat onze Rotterdamse familieleden jerrycans met schoon water vulden als ze in Den Haag waren. Wij waren immers aangesloten op de duinwaterleiding. Gelukkig hebben we over het Delftse en Rotterdamse water niets meer te klagen. En zo hoort het ook.

Rokjesdag

Boten, zon en vissen. Ze zijn te zien op een schilderij in de ondergrondse parkeergarage in Ridderkerk. Twee vriendinnen en hun moeders dronken in het winkelcentrum samen koffie tijdens onze jaarlijkse afspraak. Het was het verzamelpunt om niet lang daarna door te rijden naar een terras aan het water.

Het schilderij kwam tot leven. De vissen lagen op ons bord, de zon scheen overvloedig en het bleek een halteplaats voor de waterbus, die dus een boot is.

Paviljoen Struis ligt op een drierivierenpunt en met de waterbus vaar je ook naar de molens in Kinderdijk, naar hartje Rotterdam, de Biesbosch en Dordrecht. Wat een perfecte plek voor onze bijbabbeldag die wat mij betreft rokjesdag werd.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Hyper

In de Kunsthal in Rotterdam is momenteel een tentoonstellig die ik graag wilde zien. De wijnboer ging mee al had hij geen idee wat er geëxposeerd werd. We hebben onze ogen uitgekeken. Hyperrealisme heet deze kunstvorm en dat is het. Soms zijn de menselijke gestalten verkleind, soms vergroot maar altijd nét echt waardoor er een vervreemdend effect ontstaat.

De net geboren baby is meer dan vijf meter lang en daardoor een stuk minder aandoenlijk dan een échte. Gisteren was ik een dag met mijn dochter in de sauna. Dus toen ik vandaag de mens in al zijn naaktheid grondig stond te bestuderen, voelde dat zowel ongemakkelijk als fascinerend.

(nog tot 1 juli te zien)