Rokjesdag

Boten, zon en vissen. Ze zijn te zien op een schilderij in de ondergrondse parkeergarage in Ridderkerk. Twee vriendinnen en hun moeders dronken in het winkelcentrum samen koffie tijdens onze jaarlijkse afspraak. Het was het verzamelpunt om niet lang daarna door te rijden naar een terras aan het water.

Het schilderij kwam tot leven. De vissen lagen op ons bord, de zon scheen overvloedig en het bleek een halteplaats voor de waterbus, die dus een boot is.

Paviljoen Struis ligt op een drierivierenpunt en met de waterbus vaar je ook naar de molens in Kinderdijk, naar hartje Rotterdam, de Biesbosch en Dordrecht. Wat een perfecte plek voor onze bijbabbeldag die wat mij betreft rokjesdag werd.

Advertenties

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Hyper

In de Kunsthal in Rotterdam is momenteel een tentoonstellig die ik graag wilde zien. De wijnboer ging mee al had hij geen idee wat er geëxposeerd werd. We hebben onze ogen uitgekeken. Hyperrealisme heet deze kunstvorm en dat is het. Soms zijn de menselijke gestalten verkleind, soms vergroot maar altijd nét echt waardoor er een vervreemdend effect ontstaat.

De net geboren baby is meer dan vijf meter lang en daardoor een stuk minder aandoenlijk dan een échte. Gisteren was ik een dag met mijn dochter in de sauna. Dus toen ik vandaag de mens in al zijn naaktheid grondig stond te bestuderen, voelde dat zowel ongemakkelijk als fascinerend.

(nog tot 1 juli te zien)

Contrasten

Vrienden staan momenteel op een camping in Maasland en ik was daar gistermiddag. Op iets meer dan tien kilometer afstand waande ik me even in een andere wereld. De wereld van smakelijke maaltijden bereid op een campinggasje. Van buitenleven in de avondzon. Van gastvrijheid, gezelligheid en mooie uitzichten.

Vandaag ging ik samen met een zus naar Rotterdam, waar zij even op het kantoor van de Eendracht moest zijn. Jammer genoeg lag het schip niet op de kade.

Grootsteeds, indrukwekkend en onder een  helderblauwe hemel was ik beland in weer in totaal andere wereld. Twee werelden binnen twintig kilometer van mijn huis. Ik hou van alletwee.

.

Bloggers in Utrecht

Delft, Rotterdam en Utrecht. Daar was ik vandaag. Mooie stations, stuk voor stuk. Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik moest er gebruik van maken om vijf vriendinnen te ontmoeten. Een spontane actie en reactie op dit blog resulteerde in een afspraak met andere bloggers. We blijken gelijkgestemden te zijn maar dat kwam niet als een verrassing. Via het lezen van elkaars blogs, soms al jaren lang, kén je de anderen al. En zet zes bloggers bij elkaar, dan heb je er geen kind meer aan. Het begin van een nieuwe vriendinnenclub. Mét vervolgafspraak. Wat een weelde.

Overigens zijn de mannen die eerder aangaven in de toekomst ook aan te willen sluiten, nog steeds van harte welkom.

Rotte

Rotterdam heeft zijn naam aan dit riviertje, de Rotte, te danken. In een oude limonadefabriek aan de Rechter Rottekade is een bedrijfsverzamelgebouw gevestigd waar we veertien jaar geleden tegels en sanitair kochten voor ons Delftse huis. De wastafel vertoont onder het glazuur barsten en we willen eens horen of en hoe daar wat aan te doen is.  We werden vriendelijk te woord gestaan door de eigenaar van de Stone Company, die als enige in het gebouw niet failliet ging. Hij vroeg ons foto’s te maken en te mailen. Dat klinkt alvast hoopvol. Ik sta hier met de rug naar de A20 toe waar de vrijdagmiddagspits net begonnen is. En daar zie je dan niets van op dit waterige kiekje.

Kleuren op deuren

Voor mensen die kunnen tekenen, heb ik een groot ontzag. Voor mensen die muren en deuren bekladden iets minder. Toch keek ik gisteren met meer dan gewone belangstelling naar deze deur. Die kleuren in combinatie met de verweerdheid, prachtig. De trefzekerheid van de vlot gespoten lijnen van de kunstenaar die in staat is karikaturen in één beweging neer te zetten, meesterlijk. Maar dan de spelling van het Engels, iets minder trefzeker als je het mij vraagt. En deze deur, die wat strenger is, kan ik desondanks ook waarderen.