Wachten duurt lang

Je wordt vanzelf een grote familie in de wachtruimte van een vliegveld als de gezagvoerder je uiteindelijk uit komt leggen waarom we vanwege een ernstig technisch probleem niet op tijd kunnen vertrekken en er een ander toestel uit Nederland moet komen. We hadden maandag nog aan vrienden verteld hoe we in vijf uur van deur tot deur reizen met deze Transavia-lijn tussen Rotterdam en Perugia. En dat we er ondanks milieu bezwaren toch graag gebruik van maken. Enfin, we vertrokken om kwart over negen ’s avonds in plaats van drie uur ’s middags. Tijdens het wachten ontstond een soort jolige sfeer op dit kleine vliegveld. Er werden door vliegveldmedewerkers ijsjes uitgedeeld, we kregen gratis maaltijden, we vermaakten ons met lezen en kijken naar mensen en gesprekken aanknopen. Er was een Italiaans gezin met vier kleine kinderen. We hadden bewondering voor de manier waar op ouders en kinderen de zes uur vertraging door wisten te komen. Op deze manshoge klok kroop de tijd langzaam maar zeker toch richting vertrek. Onze dochter was zo lief ons op te halen en thuis af te zetten, schoonzoon had rond vijf uur al een tevergeefse rit gemaakt. We lagen wat laat in ons Delftse bedje, de volgende blogs vertellen de reden waarom we even in NL zijn. Vaste lezers kunnen het misschien wel raden.

Alle steden uit Umbria bijeen in keramiek. Gubbio staat aan de voorkant tussen 9 en 10 uur.

Stedentrip naar Manhattan

Elk kleinkind dat 13 jaar wordt, krijgt van ons een paar dagen weg als cadeau. De opa ging met kleinzoon naar Parijs, al voorzag het budget daar nauwelijks in en moesten ze heel zuinig doen. Eva en ik kozen voor een andere stad en gelukkig lukte het, na eerder uitstel, deze week ons uitstapje te maken. Het lijkt een beetje op New York, we logeerden drie dagen in Manhattan aan de Maas.

Wél aan de koffie en de warme chocola in New York natuurlijk, dat mag je niet laten lopen als je daar zo dichtbij bent. Knoopte ik uiteraard mooi lesje geschiedenis aan vast over landverhuizers. We zouden het nu gelukzoekers noemen, een term met een ten onrechte negatieve lading.

We hadden nauwelijks reiskosten en evengoed waren we in een wereldstad van formaat. De foto’s laten een onvervalst beeld van deze stad zien. De architectuur is vaak heel bijzonder en samen met een kleindochter drie dagen rondzwerven, maakte het tot een feestje daar in Rotterdam.

Een kinderhand is snel gevuld

Onze buurgemeente Rijswijk is uitgeroepen tot gemeente in Nederland met het meeste groen. Delft volgt op de tweede plaats. Daar wordt dit standsmeisje reuze blij van. Het bewijst maar weer eens dat je niet op het platteland of ergens op de Veluwe hoeft te wonen om een groene omgeving te hebben.

Vanwege volle agenda maar grote drang om even in de natuur te zijn nu de zon zich eindelijk liet zien, besloten we de drie kwartier die daarvoor beschikbaar was, door te brengen in Klein Veluwe, pal achter de snelweg naar Rotterdam.

We hoorden ooievaars klepperen (geen foto’s) en zagen sneeuwklokjes bloeien (alweer geen foto’s) maar we liepen ons wel suf te genieten. En ja, eerlijk is eerlijk, we hoorden ook het geruis van het verkeer op de A13. Maar daar zie je op de foto’s niks van.

Schakelen

Nog snel maakte ik een laatste foto van ons groene paradijsje op de berg. Daarna vlogen we vanuit Perugia naar Rotterdam en waren in vijf uur van voordeur in Gubbio tot voordeur in Delft. Dat was gisteren. Vandaag zat ik rond half elf bij die leuke moeder van me aan de koffie. Dit is haar groene uitzicht, het enorme winkelcentrum Westfield in Leidschendam. Men doet er alles aan om in de stadse omgeving groenvoorzieningen te maken. Op het dak van de garages onder het appartement is hertshooi en lavendel geplant en de vakken vlak voor de deur zien er ook goed gevuld uit.

Maar ik zag ook dit. Kreeg bijna de neiging om…Maar nee zeg! Ik had een stel genoeglijke uurtjes met en bij mijn moeder met wie het weer goed gaat. Ik laat dit grind kuisen graag aan een ander over.

De Delftse bollen

Had ik het gisteren nog over 150.000 perenbomen, vandaag praat ik jullie bij over 10.000 tulpenbollen. In november werden ze in de grond gestopt rondom de grootste Delfts Blauwe Tulpenvaas. Telkens als we over de grote weg richting Rotterdam reden, keek ik even of er al kleur te zien was. Die vaas staat namelijk pal langs de A13 en rijdend in de auto zag ik wel een vleugje rood dat om nadere inspectie vroeg.

Deze Koningsdag was een uitgelezen moment om op zoek te gaan naar een activiteit waar niet een hoop volk bijeen kwam. Dus wandelden we vanmorgen in Land Art Delft om van dichtbij deze feestelijke combinatie te bekijken. Eigenlijk hoort vandaag alles oranje te kleuren maar ik doe het gewoon met rood-wit-blauw.

Opmerkelijk

Verboden voor balspelen staat er op het bordje aan de gevel waaronder deze mobiele wc is neergezet. Op een andere plek in Delft kwam ik deze straatnaam tegen. Soms fotografeer ik dingen waarvan ik denk ‘daar kan ik nog wel wat mee’. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik hiermee aan moet.

O ja, deze heb ik ook nog, ik maakte de foto in Rotterdam. Op de een of andere manier is er toch een soort onderlinge samenhang. Het is denk ik de verwondering die ik had bij het lezen van deze borden.

Aan de boulevard

We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.

In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.

Kerstengel

Na een rondje frisse neus op eerste kerstdag vonden we in onze brievenbus post. Achterop stond deze tekst. Dan ben ik blij verrast. De oorspronkelijke verzender heeft een Plantsoen en een Singel verwisseld en ook het huisnummer was niet compleet. Dat kan gebeuren en als dat eenmaal verkeerd in het adressenbestand staat, dan gaat dat jaar na jaar mis natuurlijk. Maar dat vervolgens iemand telkens de moeite neemt ons juiste adres op te zoeken en er ook een frisse neus aan waagt is toch aardig? Met een knipoog en een kerstwens toe. Bedankt dus kerstengeltje. We hebben gedaan wat je gevraagd hebt, hoor. En ergens in Rotterdam heeft iemand de administratie aangepast.

Historisch wandelen

De toren die we aan het eind zien, is die van de Oude of Pelgrimvaderskerk. De deur stond open, een beetje argeloos liepen we naar binnen. Men stond op het punt een dienst te beginnen, dus slopen we er weer snel uit. Het is dit jaar vierhonderd jaar geleden dat hier vandaan pelgrimvaders vertrokken naar Amerika. De haven werd al in de twaalfde eeuw gegraven en hoorde aanvankelijk bij Delft. Tot 1795 was Delfshaven zelfstandig en werd in 1886 geannexeerd door Rotterdam.

Stadsbrouwerij De Pelgrim kon ook op belangstelling van mijn fotomodel rekenen. Waar we ook met ontzag naar keken was het geboortehuis van Piet Hein. Met terugwerkende kracht is hij van zijn voetstuk aan het vallen want hij was meer een rover dan een held. Overigens staat zijn standbeeld een eind verderop nog levensgroot op zijn sokkel. Ach ja, de geschiedenis wordt vaak herschreven, elke tijd biedt zijn eigen blik op het verleden. Het geboortehuis was fraai gerestaureerd en op het wapenschild zien we Piet Hein afgebeeld door een vogel (piet) en een hein (brug).

Delfshaven gezocht en gevonden

We maakten vanmorgen een klein uitstapje. Naar Rotterdam, ja dat zie je zo. Maar we waren op weg naar Delfshaven. Onlangs zag ik op TV West een korte serie over Delft en de geschiedenis van zijn haven een stuk verderop aan de Schie. De man in het goudgele jack was juist even op wat borden gaan kijken om te zien waar dat historische plekje te vinden was.

Natuurlijk vonden we uiteindelijk deze wijk, die behoorlijk ingeklemd ligt tussen de Rotterdamse nieuwbouw. Nog nooit eerder zijn we hier geweest, wat eigenlijk idioot of op z’n minst vreemd is. Er zijn kleinschalige bedrijfjes en galeries gevestigd. Jammer dat we nergens naar binnen konden voor een kop koffie, daar zijn we voor naar huis gegaan. Maar zeker is dat we hier bij mooi weer en in andere omstandigheden nog wel eens neer zullen strijken. Ik maakte bovendien voldoende foto’s voor nog een blogpost. Morgen meer.