Verboden voor balspelen staat er op het bordje aan de gevel waaronder deze mobiele wc is neergezet. Op een andere plek in Delft kwam ik deze straatnaam tegen. Soms fotografeer ik dingen waarvan ik denk ‘daar kan ik nog wel wat mee’. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik hiermee aan moet.
O ja, deze heb ik ook nog, ik maakte de foto in Rotterdam. Op de een of andere manier is er toch een soort onderlinge samenhang. Het is denk ik de verwondering die ik had bij het lezen van deze borden.
We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.
In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.
Na een rondje frisse neus op eerste kerstdag vonden we in onze brievenbus post. Achterop stond deze tekst. Dan ben ik blij verrast. De oorspronkelijke verzender heeft een Plantsoen en een Singel verwisseld en ook het huisnummer was niet compleet. Dat kan gebeuren en als dat eenmaal verkeerd in het adressenbestand staat, dan gaat dat jaar na jaar mis natuurlijk. Maar dat vervolgens iemand telkens de moeite neemt ons juiste adres op te zoeken en er ook een frisse neus aan waagt is toch aardig? Met een knipoog en een kerstwens toe. Bedankt dus kerstengeltje. We hebben gedaan wat je gevraagd hebt, hoor. En ergens in Rotterdam heeft iemand de administratie aangepast.
De toren die we aan het eind zien, is die van de Oude of Pelgrimvaderskerk. De deur stond open, een beetje argeloos liepen we naar binnen. Men stond op het punt een dienst te beginnen, dus slopen we er weer snel uit. Het is dit jaar vierhonderd jaar geleden dat hier vandaan pelgrimvaders vertrokken naar Amerika. De haven werd al in de twaalfde eeuw gegraven en hoorde aanvankelijk bij Delft. Tot 1795 was Delfshaven zelfstandig en werd in 1886 geannexeerd door Rotterdam.
Stadsbrouwerij De Pelgrim kon ook op belangstelling van mijn fotomodel rekenen. Waar we ook met ontzag naar keken was het geboortehuis van Piet Hein. Met terugwerkende kracht is hij van zijn voetstuk aan het vallen want hij was meer een rover dan een held. Overigens staat zijn standbeeld een eind verderop nog levensgroot op zijn sokkel. Ach ja, de geschiedenis wordt vaak herschreven, elke tijd biedt zijn eigen blik op het verleden. Het geboortehuis was fraai gerestaureerd en op het wapenschild zien we Piet Hein afgebeeld door een vogel (piet) en een hein (brug).
We maakten vanmorgen een klein uitstapje. Naar Rotterdam, ja dat zie je zo. Maar we waren op weg naar Delfshaven. Onlangs zag ik op TV West een korte serie over Delft en de geschiedenis van zijn haven een stuk verderop aan de Schie. De man in het goudgele jack was juist even op wat borden gaan kijken om te zien waar dat historische plekje te vinden was.
Natuurlijk vonden we uiteindelijk deze wijk, die behoorlijk ingeklemd ligt tussen de Rotterdamse nieuwbouw. Nog nooit eerder zijn we hier geweest, wat eigenlijk idioot of op z’n minst vreemd is. Er zijn kleinschalige bedrijfjes en galeries gevestigd. Jammer dat we nergens naar binnen konden voor een kop koffie, daar zijn we voor naar huis gegaan. Maar zeker is dat we hier bij mooi weer en in andere omstandigheden nog wel eens neer zullen strijken. Ik maakte bovendien voldoende foto’s voor nog een blogpost. Morgen meer.
Het was er nog niet van gekomen; onze bruggenloop. Wegens te druk en te warm. Maar gisteravond na het eten maakten we dan eindelijk weer ons vaste rondje. Hier en daar zaten nog mensen te barbecueën langs de waterkant. We controleerden nog even hoe het met de familie Meerkoet gaat. Heel in de verte dobbert in het kroos van de Vlamingstraat een uitgebreide eendentroep die kennelijk het nest hebben verlaten. Wij wandelden bedaard verder. Ik maakte een nieuwe foto van het pand waarin wij een appartement hebben en pas vandaag mijn blogkop maar weer eens aan op de actualiteit. Toen we bijna bij de tweede brug waren, kwamen we onverwacht een nichtje van de wijnboer tegen. Samen met haar man maakte ze een stadswandeling door Delft. Zelf wonen ze in Rotterdam maar hebben nauwe banden met Delft vanwege het hier opgroeien van de één en werk van de ander. Het praatje op straat werd vervolgd door een kopje koffie en later een wijntje bij ons. En zo kreeg de zaterdagavond een verrassende en uiterst gezellige wending.
Nog nooit eerder is er zoveel twijfel geweest of onze dochter met haar gezin wel of niet naar Italië zouden komen. De vliegtickets waren al in januari geboekt en de vlucht ging uiteindelijk ook gewoon door. Voor het eerst maakten ze gebruik van de lijn Rotterdam Airport naar Perugia en ze waren in vijf uur van deur tot deur. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het was dus een ontspannen reis. ‘Ik heb voor jullie een chill hoekje gemaakt meiden’, zei ik vanmorgen met het idee in hun eigen jargon te praten. ‘We noemen het gewoon een speelhoek, oma’, was het antwoord, daarmee het Engels vermijdend waaraan ikzelf altijd zo’n hekel heb. En het hier opgeslagen speelgoed werd met veel plezier herontdekt. Dat gaan weer gezellige tijden worden.
In ons hedendaagse Nederlands weten we niet meer welke woorden mannelijk of vrouwelijk zijn . Het speelt geen rol meer besefte ik toen ik de tekst las op de grote steen in Rotterdam. De zee is ons moeder staat er, daarmee ook nog eens bewijzend dat de bedenker van deze tekst Brabantse wortels heeft.
Sinds kort kom ik her en der in Delft deze oproep tegen. Aangezien ik ook vaak automobilist ben, zie ik het belang hiervan helemaal in. Fietsers in donkere kleding zonder verlichting zijn veel onzichtbaarder dan ze zelf denken.
Deze tekst staat op de ruit van een cadeauwinkel. Een gratis presentje dat we vaker moeten uitdelen. Met alle drie de teksten ben ik het hartgrondig eens. Vooral die laatste. Laten we dat massaal gaan doen, de wereld wordt er prettiger door.
We begonnen boven aan dek en lieten ons direct imponeren door de hoogste windmolen van Nederland. Die is nog in de testfase maar zal uiteindelijk deel gaan uitmaken van een windmolenpark op zee. De boot waarmee de staanders van deze molens vervoerd gaan worden, is daartoe speciaal uitgerust en kan zelf vier staanders vanonder zijn eigen bodem de zee in laten zakken om het enorme gewicht stabiel te houden tijdens het plaatsen.
Uiteindelijk gingen we benedendeks zitten want het was toch wel erg fris. Vandaar uit zagen we het grootste containerschip liggen met een ‘kleine’ bunkerboot ervoor. Het is onvoorstelbaar dat dit hele gebied pas sinds 2008 is ontwikkeld. En de ambities zijn enorm. Binnen dertig jaar zullen alle activiteiten CO2 neutraal moeten zijn. De Rotterdamse haven pakt de handschoen op, las ik. Daar heb ik echt alle vertrouwen in na wat wij gisteren hebben gezien.
Er waren nog meer verjaardagen in te halen. Vier kleinkinderen in een traditioneel dagje uit. Het werd Futureland op de Maasvlakte. Veel indrukwekkende informatie, veel interactieve opdrachten, een boottocht met uitleg en een versnapering met de verjaardagscadeautjes toe. We probeerden voor de vijfde keer een activiteit te vinden die voor iedereen de moeite waard is. Dat lijkt weer helemaal gelukt. Ook voor de opa en oma was het weer genieten.
Foto’s van alle imposante havenactiviteiten komen nog een volgende keer aan bod.
