Onwillig spul en schatjes

Die geschoonde strook is mijn beginnetje wat betreft de strijd tegen het onkruid. Het is de meest effectieve methode. Op een kruk, mand ernaast, handschoenen aan en een schroevendraaier om de onwilligen een extra zetje te geven. Werkt prima voor telkens driekwartier. Maar ik zal jullie er verder niet mee vermoeien hoor, al zullen mijn werkzaamheden de komende perioden vooral hieruit bestaan. Wat er daarna nog aan hardnekkigs overblijft in het grind krijgt een azijnspuit of de brander.

Dit is leuker om te laten zien. Een schatje in de lavendel. Ik zit op mijn kruk nou eenmaal bovenop alles wat groeit en bloeit. Dus kwam ik ook dit stel tegen. Ik kon op mijn gemak de camera halen want ze namen alle tijd voor deze uitwisseling.

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Bijvangst

Toen ik gisteren toch zo lekker bezig was tussen de bramen, raapte ik meteen deze eikels op. Ze hebben namelijk enorm de neiging te ontkiemen en doen dat bij voorkeur op een plek waar wij dat niet willen. Dus wordt het spul afgevoerd naar de rand van ons terrein. Daar zoeken ze het maar uit.

Dan aan de slag met de lavendel. Een deel verdwijnt in kleine zakjes en gaat mee naar NL, de rest mag composteren want droogboeketten geven meer troep dan geur af.

Voor het kleureffect vandaag laat ik bloemen zien die onze bloemenweide vormen.  Ze zijn maar met z’n viertjes. Droge zomer, hè.

Over honderd jaar moeten de volgende eigenaren van Caldese dit blog nog maar eens lezen. Dan snappen ze tenminste waar ze dat reusachtige eikenbos aan te danken hebben. Kwestie van ontkiemen op de juiste plek.

 

Wilde bramen

Het weer bepaalt onze werkzaamheden. Er wordt regen verwacht dit weekend. Zolang het droog is, werken we buiten. De lavendel moet nodig gesnoeid maar we besluiten eerst de bramen te oogsten en verspreiden ons over het terrein. Alle twee met een vergiet in de hand. En plukken maar. Dat valt dan toch tegen. Wat er hangt is al verdroogd, of nog niet rijp of hangt buiten bereik.

 

Gelukkig heeft de wijnboer lange armen en benen. Uiteindelijk hebben we anderhalve kilo bramen. In de vriezer lag nog twee ons vlierbessen die nu ontdooien. Ik weet wat me te doen staat als het straks regent.

Zonneschijntje

Juliët zingt graag en vaak. Ze zingt liedjes die ze heeft geleerd maar ook zelfverzonnen versjes die op de actualiteit geschoeid zijn. Gisteren zat ze even bij ons op de achterbank van de auto en hoorden we het volgende: ‘Zonneschijntje, zonneschijntje schijn maar wat minder warm’ en dat een keer of wat achter elkaar uiteindelijk gevolgd door een zacht maar op hoge langgerekte toon ‘alsjeblieft’. Bovendien is ze, net als haar zusje, een vrolijk bloemenmeisje en hielp ze me na de lavendelsnoei de bloemen los te rissen. Handige hulpjes hoor, hier op het erf.

Terug op de berg

Van zo’n kopfoto wordt een mens toch blij? De hertshooi staat in volle bloei. Dus paste ik snel na onze thuiskomst in Caldese mijn blogkop aan. Tuinhulp S. kwam aan met twee kilo kersen. In de Volkskrant vandaag staat een recept voor een kersenclafoutis. Dus. Nu we een overvloed aan kersen hebben, wordt de aanschaf van een ontpitter misschien wel handig voor het verwerken van dit soort hoeveelheden. 

Vlinder in de lavendel en uit oud zaad opgekweekt afrikaantje.

In een, ook alweer oud, potje gaat het de vensterbank vrijhouden van mieren. Hoop ik.   Van ons bovenhuis keerden we terug naar ons hoge huis. Dit soort plaatjes laten wellicht zien hóe blij we daar van worden.

Maagden en rozen

Vandaag ben ik maar eens even tussen de maagdenpalm gaan zitten. Dat groeit als een tierelier en is een fantastische bodembedekker. De soort, die hier in het wild groeit, heeft grotere bloemen en blad dan de variant die ik uit NL ken. Met succes transplanteerden we hem jaren geleden al eens van een helling waar we minder zicht op hebben,  Samen met de nieuwe vlinderstruiken, een rand lavendel en de Amerikaanse sering, vormt ie ons blauwe hoekje.  Daar zijn de afgelopen dagen nog en paar mooie stevige witte rozen aan toegevoegd. Zodra zich dat allemaal een beetje gezet heeft, laat ik het nogmaals zien. Vandaag ben ik hier al heel tevreden mee.

Sinterklaascadeautje

Bij het opruimen van mijn Delftse bureau kwam ik vlak voor ons vertrek een envelop tegen met daarin het sinterklaasgedicht 2016 van mijn ouders. Bovendien hadden die leukerds er een bedragje aan toegevoegd. Het gedicht heb ik eindelijk netjes opgeruimd bij mijn verzameling, het geld stak ik in mijn portemonnee. Vrijdag in het tuincentrum kochten we zes nieuwe lavendelstruiken maar ik schafte bovendien drie fraaie petunia’s aan. De lavendel is eindelijk vandaag geplant maar dit Sinterklaascadeautje kreeg direct een plekje en staat al sinds zaterdag op de tuintafel naar ons te knipogen.

Nog meer wit

Wat betreft de tuin was er dit jaar niet veel te melden. We hebben de boel de boel gelaten en dat kan ook best een jaartje. Rozen en lavendel bloeien toch wel. En kijk, de rozen willen zich, zelfs met oktober in aantocht, heus nog wel op hun mooist presenteren. De lavendel is al gesnoeid, de rozen zullen er uiteindelijk ook aan moeten geloven. Een paar hanggeraniums hebben ook hun geld dubbel en dwars opgebracht. De nazomer is fantastisch en brengt nog heel veel moois. Morgen zal ik eens op zoek gaan naar wat kleur in de tuin.

Inderdaad; warm

Nu de zon op z’n hoogst aan de hemel staat, is het lastig fotograferen. Het licht is fel en de schaduwen zijn hard. ‘E caldo‘ roepen de Italianen om het hardst. Toegegeven het ís warm maar wat wil je hoogzomer dan?  We eten tussen de middag in onze koele keuken en vervolgens installeert Adriano zich op de bank in de woonkamer en ik strek me uit op de bank buiten onder de pergola. We lezen en doen een dutje met op de achtergrond een krekelkoor en het geluid van de bijen op de lavendel. De soezende stilte wordt alleen onderbroken door een laagvliegende helikopter. Zo rond half vijf hernemen we onze werkzaamheden.