Zondagse visite

Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.

Afgevinkt

Toch maar even laten zien waarmee we dan zo druk zijn? Twee dagen zijn we bezig geweest in de ‘rozentuin’. Drastisch snoeien, uitlopers van ongewilde bomen en struiken eruit, beeld verplaatsen, nieuw borderrandje leggen, verse aarde verspreiden, gras zaaien, lavendel planten en besproeingsysteem aanpassen. Ach wat waren we donderdagmiddag tevreden na afloop.

Vrijdag brak de zonvloed los en kon ik vanuit het huis door de voordeurruit heen opnieuw een foto maken. Laten we het er maar op houden dat de planten water nodig hebben! Ik maakte uiensoep en voor het eerst ging de centrale verwarming aan. En nu zaterdag? Stralende zon. En een foto die in juli gemaakt werd toen de rozentuin was overgenomen door andere bloeiers en ik er bijna achter verdween. Kannie wachten tot we volgend jaar het beoogde resultaat gaan zien.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

Banken en stoelen

Vlak naast de keukendeur staat dit bankje. We zitten er vaak even op om de werkschoenen aan te trekken. En er ligt af en toe wat spul op waar-nog-wat-mee-moet. Druiven die een nader onderzoek behoeven, lavendel die dwars groeide maar nog tot boeket verwerkt kan worden en mijn werkhandschoenen en snoeischaar. We hebben twee van dit soort bankjes en ze zijn overal inzetbaar. De ander is een soort bijzettafel op het terras.

Daar staan ook twee rieten stoelen van de kringloop uit Delft. Gisteren heeft de wijnboer er alvast één onder handen genomen want ze storten een beetje in. Met lijm en ijzerdraad werd de zitting via de onderkant weer verstevigd. De ander wordt ook snel aangepast want we moeten wel lekker neer kunnen ploffen als we uitgewerkt zijn.

Geplette insecten

Met evenveel gemak zou ik hier een foto van een paar jaar geleden kunnen plaatsen. Bijna elk jaar maak ik wel dergelijke foto’s. Maar neem van mij aan dat ik deze gisteren maakte en dat ik gelukkig nog steeds kan vaststellen dat het hier een gefladder en gezoem van jewelste is. Dat is verheugend gezien alle verhalen over de afname van insecten. Onze autovoorruit -ja dit lijkt een vreemde overgang maar is het niet – zat kort geleden vol met geplette vliegjes en zo meer. Het viel ons echt op ten opzichte van voorgaande jaren. De vraag is of de natuur zich een beetje aan het herstellen is en of Corona, door onze verminderde mobiliteit, daar debet aan is.

Onwillig spul en schatjes

Die geschoonde strook is mijn beginnetje wat betreft de strijd tegen het onkruid. Het is de meest effectieve methode. Op een kruk, mand ernaast, handschoenen aan en een schroevendraaier om de onwilligen een extra zetje te geven. Werkt prima voor telkens driekwartier. Maar ik zal jullie er verder niet mee vermoeien hoor, al zullen mijn werkzaamheden de komende perioden vooral hieruit bestaan. Wat er daarna nog aan hardnekkigs overblijft in het grind krijgt een azijnspuit of de brander.

Dit is leuker om te laten zien. Een schatje in de lavendel. Ik zit op mijn kruk nou eenmaal bovenop alles wat groeit en bloeit. Dus kwam ik ook dit stel tegen. Ik kon op mijn gemak de camera halen want ze namen alle tijd voor deze uitwisseling.

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Bijvangst

Toen ik gisteren toch zo lekker bezig was tussen de bramen, raapte ik meteen deze eikels op. Ze hebben namelijk enorm de neiging te ontkiemen en doen dat bij voorkeur op een plek waar wij dat niet willen. Dus wordt het spul afgevoerd naar de rand van ons terrein. Daar zoeken ze het maar uit.

Dan aan de slag met de lavendel. Een deel verdwijnt in kleine zakjes en gaat mee naar NL, de rest mag composteren want droogboeketten geven meer troep dan geur af.

Voor het kleureffect vandaag laat ik bloemen zien die onze bloemenweide vormen.  Ze zijn maar met z’n viertjes. Droge zomer, hè.

Over honderd jaar moeten de volgende eigenaren van Caldese dit blog nog maar eens lezen. Dan snappen ze tenminste waar ze dat reusachtige eikenbos aan te danken hebben. Kwestie van ontkiemen op de juiste plek.

 

Wilde bramen

Het weer bepaalt onze werkzaamheden. Er wordt regen verwacht dit weekend. Zolang het droog is, werken we buiten. De lavendel moet nodig gesnoeid maar we besluiten eerst de bramen te oogsten en verspreiden ons over het terrein. Alle twee met een vergiet in de hand. En plukken maar. Dat valt dan toch tegen. Wat er hangt is al verdroogd, of nog niet rijp of hangt buiten bereik.

 

Gelukkig heeft de wijnboer lange armen en benen. Uiteindelijk hebben we anderhalve kilo bramen. In de vriezer lag nog twee ons vlierbessen die nu ontdooien. Ik weet wat me te doen staat als het straks regent.

Zonneschijntje

Juliët zingt graag en vaak. Ze zingt liedjes die ze heeft geleerd maar ook zelfverzonnen versjes die op de actualiteit geschoeid zijn. Gisteren zat ze even bij ons op de achterbank van de auto en hoorden we het volgende: ‘Zonneschijntje, zonneschijntje schijn maar wat minder warm’ en dat een keer of wat achter elkaar uiteindelijk gevolgd door een zacht maar op hoge langgerekte toon ‘alsjeblieft’. Bovendien is ze, net als haar zusje, een vrolijk bloemenmeisje en hielp ze me na de lavendelsnoei de bloemen los te rissen. Handige hulpjes hoor, hier op het erf.