Gunnen

Er popte gisteravond een WhatsAppje binnen met de tekst: ‘hebben jullie zin om morgen met ons even over de Voorburgse markt te lopen en een lekker koffietje te drinken?’ Daar bood onze goed gevulde agenda nog plaats voor en dus stapten we het Huygenskwartier in en Palkinto binnen om samen met zoon en schoondochter een ‘koffietje’ te doen. Koffietje is geloof ik hun nieuwe lievelingswoord terwijl wij meestal een cappu of caffè zeggen. Maar het smaakt allemaal even lekker.

We zaten in een voor ons onbekend restaurantje Palkinto waar mensen werken met een afstand tot de arbeidsmarkt. De naam verwijst naar het Finse woord dat ‘gunnen’ betekent. Een mooie gedachte in meerdere opzichten. Als mensen elkaar wat meer gunnen zou de wereld er mooier uitzien.

Over het Oosteinde lopend, passeerden we De Koepel (klik) een plek met veel dierbare herinneringen. Mijn drie medefamilieleden hielpen een oude dame wiens fiets was gevallen en waarvan de kettingkast was losgelaten. Het lukte hen de fiets weer te repareren, we kochten nog een bos tulpen voor de vriendin waar we vanavond naar toe gaan en gunnen ons de rest van de dag de weekendkrant, één klein opruimklusje en wat zon. Dat laatste bleek een nogal wisselend genoegen op te leveren. Ach, een mens kan niet alles hebben.

Ondertussen

Aan de andere kant van de wereld viert onze familie natuurlijk ook kerstmis. Maar onze zoon, schoondochter en de twee oudste kleinkinderen vieren er ook vakantie, hoe bijzonder! Er kwam een leuke kerstkaart van ze met recente foto’s van de reis tot op heden. In 1990 deden wij hetzelfde en maakten we met onze zoon en dochter een reis down under. Het is onze mooiste gezinsherinnering. Dat zij nu hetzelfde willen en kunnen doen, stemt ons gelukkig. Eerste kerstdag in een zomers bubbelbad in de achtertuin, het voelt onwerkelijk maar ik zie ze genieten met de familie. Dan steken wij de kaarsjes hier wel aan en gaan dineren met dochter, schoonzoon en de andere twee kleinkinderen. Ook heel gezellig en waardevol.

Vieren. Te leuk om te laten.

Toen we onlangs met de kleinkinderen wat foto-opdrachten heen en weer stuurden en het onderwerp Sinterklaas was, stuurde Isabel bovenstaande foto in. Hoewel zij en haar zus niet meer geloven, leeft het feest bij hun volop. Daar getuigt ook de foto van Juliët van die haar fruithap om mee naar school te nemen, zelf een bijzondere vorm gaf. Gistermiddag vierde dit gezin het samen met de andere grootouders pakjesavond.

Bij het leukste winkeltje in Delft zag ik Sint en Piet om de hoek piepen en ik kon het ook niet laten stiekem de schoen van de wijnboer en van mijzelf te vullen. Mijn moeder had er een nacht slecht van geslapen om te bedenken hoe ze voor haar (schoon)kinderen een presentje kon aanschaffen. Een zwager Piet bood uitkomst en een zus zorgde voor een een gezellige tafel bij mijn moeder waar een ander zusje en zwager vanavond Sinterklaas vieren. Onze zoon sluit daar bij aan, hij gaat vrijwel elke maandag bij zijn oma eten en staat op het punt voor vier weken naar Australië te gaan en wil haar nog even gedag zeggen.

Als laatste ons eigen kado-hoekje waar diverse geschenkjes terecht zijn gekomen die we vanmiddag, onder het genot van een kop chocolademelk en een stuk gevulde speculaas, met zijn tweetjes open gaan maken. Sinterklaas; in groot of klein gezelschap, voor mij een van de leukste feestjes van het jaar!

Wijnboer 2.0

Bij onze zoon in de straat hingen vorig jaar behoorlijk wat druiven aan gevels en schuurtjes. Omdat er toch een lockdown was, kwam het tot een gezamenlijk plan daar wijn van te maken. In een instagrampost post vatte onze zoon het als volgt samen: Dat was hem dan! Jaargang 1 van Johanninkwater, oogst 2021. Een leuke reis om samen met mijn vader en wijnboer A3 le Noble zelf een wijn te maken. Met vallen en opstaan want de druiven waren niet van hoogwaardige kwaliteit. En ondanks verwoede pogingen de zuurgraad te temperen blijft een zuurtje waarneembaar. Ook werd de vlakke smaak opgekrikt door mooie rijke houtsnippers gedurende het rijpingsproces toe te voegen. Het gaat om de reis en niet de bestemming, zeggen we dan maar.

De foto’s zijn gistermiddag gemaakt en we zien het hevelen, kurken en het eindresultaat. Er is overigens geen ambitie om een volgende jaargang te maken. Althans niet in Den Haag, wél in Caldese.

Feestwijzigingen

Zodra ik de HEMA binnenliep, viel ik met mijn neus in het Sinterklaassnoepgoed. Daar word ik blij van. Ik wil in deze tijd van het jaar namelijk nog niet struikelen over de kerstballen. Rond 22 oktober, de verjaardag van mijn vader, werden bij ons in de familie de plannen gesmeed over het 5 december feest. Lootjes trekken en verlanglijstjes opmaken, dat werk. Onze zoon gaat het dit jaar niet vieren omdat hij met zijn gezin heel kort daarna naar Australië gaat, onze dochter viert het met haar gezin met de andere opa en oma. En dat is helemaal prima, niets is zo erg als knellende tradities. Iedereen moet zich prettig voelen bij de manier van vieren en de bijbehorende kosten en inspanning. Ik zag het ook aan de Sint- artikelen. Eindelijk is de Piet weer teruggekeerd in de winkels, nu met het voor iedereen aanvaardbare roetveeg gezicht. Daar word ik dus ook al blij van.

Burendag

Toen onze buren van de week even wat post van ons aanreikten, kregen we meteen dit mandje met verse abrikozen van ze. Onbespoten, dus misschien niet zo glad als in de supermarkt, maar óverheerlijk. Vanmiddag zaten we bij hen aan de pranzo. In hun ‘countryhouse Le Giare ‘ ontvangen ze gasten die verwend worden in een goede accomodatie met heerlijke maaltijden en grote gastvrijheid.

De zoon zwaait inmiddels de scepter en op zondagmiddag helpen zijn vrouw, drie dochters en schoonouders ook mee. Onze buurvrouw is nog steeds hoofd van de keuken, ze is iets ouder dan ik en staat daar dan toch maar voor zeker dertig personen een vijfgangen maaltijd te bereiden. We kunnen er lopend heen en op de terugweg in de hitte maak ik nog snel een foto van Gubbio in de verte. Daarna ploffen we in de koelte van ons huis even op de bank en het bed. De een doet zijn oogjes toe, de ander leest een boek. Tot dat ook haar ogen zwaar worden…

Minimalisme

De wijnboer mag vier weken lang niet tillen en ik kan het niet. Dus kwam er een mini kerstboompje in huis. Van een vriendin kreeg ik het hyacintje dat precies op kerstmis openging. Ik legde een paar rode ballen en een kersthuisje onder een stolp, zette een paar waxinelichtjes in rode glaasjes en zie daar, ons huis in kerstsfeer.

Het boompje kostte net geen drie euro (ik kocht er twee!) dus behalve minimalistisch is het ook een voordelige kerst. De boompjes hebben kluiten en vinden vast nog wel een plaatsje in een achtertuin bij deze of gene. Tjonge jonge, wat een milieu bewuste kerstperiode beleven we hier. Vanavond eten we gezellig met zoon en zijn vriendin en ik zie op de foto dat de wijnglazen nog niet op tafel staan. Ik weet wat me te doen staat.

Geraniums, zoon en het meisje met…

Het heeft duidelijk nog niet gevroren anders zou deze geranium er smotsig bijhangen. Aan de leuning van de Koepoortbrug hebben bewoners een paar plantenbakken gehangen die nog steeds de moeite van het aanzien waard zijn. De huizen trouwens ook, hè. Goed in de verf en de mooie versieringen boven raamkozijn en deur zijn nog origineel. Dit soort details doet vermoeden dat we zwart marmeren schoonsteenmantels en paneeldeuren binnen aantreffen. Als de boel er niet in de loop der tijd uit gesloopt is. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die authentieke details waarderen en desnoods weer aanbrengen.

Een klein stukje verderop stapte een dame net haar huis uit en zei tegen me: oh, u heeft hem op! Ze doelde op de broche die ik op mijn winterjas draag. Heeft u hem ook gekocht op een Haags kunstenaarsmarktje? Ik kreeg hem van mijn zoon, antwoorde ik naar waarheid. Ze vertelde dat ze deze speld ook heeft maar dat ze hem weinig draagt. Uw zoon heeft smaak, voegde ze er aan toe. Vincent, lees je mee?

De heilige maagd

In het bos, langs de weg of in een gevel, werkelijk overal kom de de heilige Maria tegen. En altijd opgepoest, van bloemen voorzien en strak in de verf. Ze wordt aanbeden maar ook in de grofste vloeken gebruikt of beter gezegd misbruikt men haar naam.

Een moeder staat hier sowieso op een voetstuk en volwassen zonen voeren voor onze oren de meest sentimentele telefoongesprekken met hun oude moeders. Haar in het openbaar je liefde betuigen is hier vrij normaal.

Terug naar Maria. Zelfs in een leegstaand huis dat aardig aan het verpauperen is, staat ze er keurig bij. En zo hoort het ook. Zeker in Italie.

Feestneus

Ook al is de vorm van deze aubergine (melanzane zeggen we in Italië) niet helemaal volmaakt, hij wordt gewoon aangeboden in de winkels. En waarom ook niet, je kunt er je fantasie nog fijn een beetje op loslaten.

Onze zoon kon het niet laten en gaf hem een gezicht. Waarna hij werd gesneden, gegrild, afgekoeld en in de salade verdween. En in onze magen. Inmiddels zijn we sinds gisteravond weer in Nederland. Ik ga ook mijn feestneus opzetten, want we zijn hier voor een speciale gelegenheid. Hoop ik morgen op terug te komen.