Van platgoed en zonnegloed

Omdat het er gisteren niet van kwam, stond ik vanmorgen om half tien productief te zijn. Ik ruimde een kast met platgoed op. Gebruiken jullie dat woord ook, platgoed? Een vriend reageerde onlangs verbaasd over die term. Hoe dan ook, ik gebruikte de Marie Kondo-manier en dus werd het rolgoed. Als het me bevalt dan kom ik er nog op terug in een blog. Ik sprong even in bij mijn ouders en daarna werd het toch echt tijd voor zesduizend stappen herfstsfeer. Want het gaat nu wel snel met die blaadjes. Al dit fraais ligt hier om de hoek.

Advertenties

Daar zit muziek in

Wij lopen deze straat meestal voorbij omdat ie voor ons niet in de looproute ligt. Maar autovrij en met zicht op de toren van de Nieuwe Kerk is het er fraai en fotogeniek.  Een paar bewoners hebben boven hun voordeur een trompet gehangen. Kijk dit is het zicht op de straat zoals wij passeren als we de bruggenloop doen.

Hier en daar is er wat nieuwbouw tussen gezet maar ik concentreer me graag op mooie oude gevels en huizen. Ik doe gewoon wat onbescheiden Delft promotie vandaag. Omdat ik blij ben hier om de hoek te wonen.

De Gotthard

Vanuit Gubbio rijden we naar de Adriatische kust en dan naar het noorden. Via Milaan komen we in Como waar we Zwitserland inrijden. Daar heb je de Gotthardtunnel. Die is zeventien kilometer lang. Zeventien! Da’s lang hoor. Met de auto rij je hem in een kwartier. De afgelegde kilometers worden aangegeven op borden. Bij kilometer negen realiseer ik me altijd dat we héél diep in een berg rijden. Ik heb gelukkig geen engtevrees maar ik zou hem afraden als je dat wél hebt. Enfin, we zijn weer veilig thuis in Delft na een overnachting in Duitsland. Er valt nog veel te vertellen maar dat komt morgen.

Winterleven

We nemen weer afscheid van het middeleeuwse Gubbio. De werkzaamheden die we van plan waren te doen, zijn afgerond. Niet dat er niets meer te doen zou zijn, hoor. Bij een oud huis met een flinke lap grond, kun je wel bezig blijven.

Het wordt tijd voor ‘zie de maan schijnt door de bomen’. Voor samen met familie en vrienden. Stamppot. Dikke winterjassen en handschoenen. Tijd voor hoog en droog maar niet op de berg. Hoogste tijd voor Delft. We zijn onderweg. En als we morgen gearriveerd zijn, sturen we de Italiaanse buren daarvan een berichtje. Dat hebben ze graag, is dat niet lief?

Nacht

Delft schijnt (woordgrap) de lichtste stad in NL te zijn. Dat mogen we ons wel aantrekken want lichtvervuiling is, zeker nu we de nacht van de nacht hadden, actueel. De tendens is gelukkig dat die vervuiling langzaam maar zeker weer minder wordt. Hier op onze Italiaanse berg het andere uiterste, pikkedonker. Vooral zomers genieten we van prachtige sterrenhemels, bepaald geen vervuiling. Vandaag is het stormachtig met forse regenbuien. De nog aanwezige tuinstoelen liggen omver, de overkant van het dal is niet meer zichtbaar. In feite is het hier de hele dag nacht.

(de foto’s maakte ik in Lecce, een stad met heel veel sfeerverlichting)

Herfstig erf

Normaal gesproken parkeren we de auto wat verder weg op het terrein. Maar toen we gistermiddag met handkoffers en boodschappen terugkeerden in Caldese, zetten we -geheel volgens Italiaans gebruik- de auto vlak voor het huis. Zelfs met auto geeft dit toch een aardig beeld van de herfst op ons erf.

We zijn hier voor de laatste afrondende klussen dit jaar. De wijnboer ging meteen aan de slag aangezien de rode wijn geheveld moet worden. Zelf doe ik uitgebreide opruimrondes in huis en organiseer ik een verzamelpunt van wat er allemaal weer mee gaat naar onze Delftse vestiging. Maar niet zonder te genieten van de mooie herfsttinten in onze boomgaard.

Wondere wereld der techniek

 

We waren bepaald niet de enige opa en oma die zich in de herfstvakantie met  kleinkinderen vermaakten in het Science Centre Delft. Onze kleindochters van zes en acht zijn misschien nog een tikkie te klein voor alle technische hoogstandjes. De snelste zonneauto ter wereld, de Nuna 3 stond er. De meisjes liepen er tamelijk achteloos aan voorbij.

En eerlijk is eerlijk, mijn belangstelling gaat ook vooral uit naar de huiselijke toepassingen zoals de aerodynamische paraplu, de ontwikkeling van stoelen met en zonder verbindingsstukken en de klapschaats.

Ook de architectuur van het gebouw kan op mijn bewondering rekenen. De ontvangst was er allervriendelijkst, de studenten die workshops gaven, waren geduldig en informatief en voor échte techneuten is het een walhalla.