Van ’t een komt ’t ander

Kort geleden kreeg ik dit boek cadeau. Het was met zorg voor me uitgekozen en ik heb het met heel veel plezier gelezen. Marjolein Westerterp reist met Rik Felderhof door Italië en doet dat aan de hand van scenes uit de Ravelli-serie de Vliegenvanger. En als een soort bijvangst interviewt zij Rik. Ik heb nooit geweten dat Ravelli het pseudoniem van Rik Felderhof was. Mijn geheugen voor boeken is niet erg groot maar gaandeweg begon me steeds meer te dagen. In Delft dook ik in mijn boekenschrift en vond uit dat ik tenminste één deel heb gelezen. Nu ga ik koortsachtig op zoek naar de andere twee delen. Toevalligheid speelt dus een grote rol in mijn leesgedrag.

Advertenties

Transport

Dat de fiets bij uitstek het vervoermiddel in het centrum van Delft is, heb ik al meermaals hier laten zien. Niks nieuws dus. Maar soms valt mij ineens de extra transportfunctie op. Een fiets die voor méér bedoeld is dan personenvervoer.

Deze vrachtpatser was nieuw voor mij. Het blijkt het winnend ontwerp van een wedstrijd van de HEMA in 2010. De toen 21 jarige student René Bijsterveld ontwiep hem uit de behoefte om bierkratjes op de fiets te kunnen vervoeren. Inmiddels is dit rek al weer jaren in productie. Dat moet fantastisch zijn voor de jonge ontwerper. En handig voor velen, met name Delftse studenten.

Mooie vrouwentraditie

De Mimosa staat volop in bloei. Maar het is bovendien op 8 maart de bloem die past bij de Internationale Vrouwendag. In Italië krijgt of geeft menig vrouw zo’n bosje.  Toen we dinsdag op de markt in Gubbio waren, zag ik werkelijk overal mimosa.

Vanmorgen, eenmaal weer in Delft, kreeg ik van een Italiaanse vriendin onderstaand bericht ge-appt. Vrij vertaald: Mooie vrouwendag toegewenst. De feeën van de zon. Groet aan alle sterke vrouwen die elke dag tegen grote of kleine obstakels oplopen…en aan alle zwakke vrouwen die de moed kunnen vinden om te reageren. Mijn reactie bestond uit een welgemeend grazie. Maar daar was weinig moed voor nodig.

Nuchtere noorderlingen

Vanavond trekt er aan de overkant van ons huis in Delft een verlichte carnavalstoet voorbij. Ze moeten het doen zonder onze belangstelling. Ook hier in Gubbio zijn er praalwagens met feestvierders. Een groot affiche wees ons erop. Maar ook hier laten we het afweten, we kunnen er niets mee. Bovendien zijn we hier om te werken en niet om te feesten al klinkt dat wel erg degelijk. Ik ben hier trouwens zonder laptop heen gereisd en maak op primitieve wijze mijn blog. Dat ik nergens reageer, ook niet op jullie reacties, komt daardoor. Het is even niet anders.

Veelkleurigheid bijeen

Met wat details van een mozaïekmuur knal ik februari weer uit. Op het Delftse Doelenplein is deze kleurige muur te vinden en bij nadere beschouwing zijn er aardige details te ontdekken. Een vogelhuisje, twee meegemetselde stenen muisjes en een groot hart.

Het mooie is dat alle stukken op zich niet veel waarde hebben maar samen vormen ze een fleurig geheel. In feite een weergave van de maatschappij waaraan iedereen zijn waardevolle steentje bij kan dragen. Samen dingen doen, dat is krachtig. En noodzakelijk. De verschillen benutten en met begrip als stevig cement van losse onderdelen iets moois maken. Veelkleurigheid bijeen, ik word er blij van.

Putter

Strak en zeer verzorgd, is het eerste wat me opvalt bij dit smalle woonhuis in de Doelenstraat. Kijk ik naar boven dan wacht me een aardige verrassing.

Een muurschildering als ode aan Frabritius. Wacht ik zoom nog even in.

Carduelis c. is de sjieke naam van het Puttertje of Distelvink. De schilder Fabritius woonde in dezelfde straat, ik schreef er al eerder over. Hij kwam om bij de grote brand in 1654 maar werd onsterfelijk met zijn schilderij van het Putterje. Het originele schilderij is te bewonderen in het Mauritshuis in Den Haag. Maar deze ode in Delft is ook mooi.

Tulpenhulp

Donderdag kocht ik op de markt in Delft een dikke bos van vijftig tulpen. Bovendien kreeg ik van de bloemenkoopman nóg een bos van vijftig cadeau. ‘Als er dan een rare scheve tussen zit, kun je die weggooien’, zei hij. Gelukkig had ik een zus op bezoek die ik blij kon maken met de extra bos. De koopman had gelijk, er zaten rare tussen. Sommige hadden zelfs nog de schil van de bol om hun kop. Andere zaten stevig weggevouwen in het blad. Zo heb ik het nog nooit gezien. Ik bevrijdde de koppies en zie hier het blije resultaat.