Ontdek het Delft van Vermeer

Het ziet er naar uit dat de oproep die in de titel staat, massaal opgevolgd wordt. In Museum Prinsenhof is nu een tentoonstelling die vooral gaat over tijdgenoten van Vermeer en Delft toentertijd. Het was in de 17e eeuw een bruisende stad waar kunst en wetenschap bloeiden en waar Johannes Vermeer als schilder zijn talent kon ontplooien.

Om vijf voor elf stond ik te wachten om naar binnen te kunnen gaan, dan opent het museum pas. In de hal, waar het museumcafé is, hingen de schilderijen van de amateurwinnaars uit de tv-serie die onlangs zes zondagavonden te zien was en die allemaal een thema van Vermeer uitbeelden. Nadat ik de echte tentoonstelling had gezien en mezelf op een cappuccino trakteerde, was het dringen geblazen bij de nieuwe Vermeers. Daar kom ik nog op terug. Nu het vrijwel onmogelijk is nog een toegangskaartje voor de overzichtstentoonstelling in het Rijksmuseum in Amsterdam te bemachtigen, zal de toeloop in Delft nog groter worden. Ik fietste al slalommend tussen de toeristen terug naar huis.

Lopend naar de kerk

We konden lopend naar een concert gisteravond. De verlichte toren hoort toe aan de Evangelisch-Lutherse Gemeente Delft waar het strijkorkest de Haagse Beek een concert gaf. Een vriendin uit onze wandelclub maakt deel uit van dit orkest en had ons geattendeerd op de uitvoering. Het bijzondere was dat al het werk van Nederlandse componisten was zoals van Unico van Wassenaar, Hendrik Andriessen, Peter Kooreman, Johannes van Bree en Jacob ter Veldhuis. Ondanks het feit dat wij ongeoefende luisteraars zijn, hebben we genoten van het gebodene. Volledigheidshalve: de naam van de dirigent is Marien van Staalen en hij nam de moeite elk stuk in te leiden wat ons hielp om beter te luisteren. Ook sopraan Murni Suwetja mag niet onvermeld blijven, wij waren onder de indruk van haar stem en haar optreden. Vanavond gaan we weer iets cultureels doen maar nu van totaal andere orde. Dat houdt de afwisseling in ons toch al niet saaie leven, er behoorlijk in.

De cowboy en de indiaan (2)

Doelentuin in augustus

Met het ingelijste fotootje in cadeauverpakking in zijn jaszak, ontmoette de wijnboer gisteravond de indiaan waarmee hij meer dan zestig jaar geleden in bomen klom. Nadien hadden ze elkaar nooit meer gezien en de voorgeschiedenis van dit verhaal is hier terug te lezen. De hernieuwde kennismaking was wederzijds een groot succes. Er werden gezamenlijke herinneringen opgehaald, zoals die keer dat op verzoek van een buurvrouw de indiaan, geholpen door de cowboy, door een klein deurraampje klom omdat de vrouw haar sleutel was vergeten en de jongens als beloning een papieren gulden kregen. Waarvan ze een ijsje kochten. Dat ze samen naar Ivanhoe keken. Misdienaars waren. En tussen die herinneringen door moest ook nog een heel leven worden bijgepraat. Gezinnen, beroepen, sporten en andere interesses. Ze aten gezamenlijk in een restaurant hier in Delft en er volgt zeker nog een tweede afspraak. En misschien wel een bezoek aan Gubbio want de indiaan is ook een groot Italië-liefhebber.

Doelentuin in oktober

Aangezien ik geen toepasselijke foto’s heb bij dit verhaal – de heren waren te druk met praten – plaats ik de Doelentuin. De foto’s zouden het verschil in eind zomer en begin najaar moeten tonen. Maar eigenlijk zijn de verschillen niet erg groot. Zoals het ook in de beleving was bij de twee speelkameraardjes van zestig jaar geleden.

Stoepgroen de luxe

Eén van mijn favoriete straten hier in de buurt is de Van der Mastenstraat. Omdat ie autovrij is en omdat er beeldschone oude huizen staan. En in dit jaargetijde is deze straat zonder voortuinen toch een groene oase.

Ieder plekje is benut en voor deze klaprozen sta ik echt te applaudisseren. Dit formaat in deze kleur zag ik nog nooit eerder. Dank aan de bewoners van het Hofje van Gratie die hier zo liefdevol met stoepgroen in de weer zijn.

Een kinderhand is snel gevuld

Onze buurgemeente Rijswijk is uitgeroepen tot gemeente in Nederland met het meeste groen. Delft volgt op de tweede plaats. Daar wordt dit standsmeisje reuze blij van. Het bewijst maar weer eens dat je niet op het platteland of ergens op de Veluwe hoeft te wonen om een groene omgeving te hebben.

Vanwege volle agenda maar grote drang om even in de natuur te zijn nu de zon zich eindelijk liet zien, besloten we de drie kwartier die daarvoor beschikbaar was, door te brengen in Klein Veluwe, pal achter de snelweg naar Rotterdam.

We hoorden ooievaars klepperen (geen foto’s) en zagen sneeuwklokjes bloeien (alweer geen foto’s) maar we liepen ons wel suf te genieten. En ja, eerlijk is eerlijk, we hoorden ook het geruis van het verkeer op de A13. Maar daar zie je op de foto’s niks van.

Appeltaart en salade

Kobus Kuch is een begrip in Delft. Op de hoek van de Beestenmarkt en de Burgwal zit sinds 1988 dit huiskamercafé. Beroemd om zijn appeltaart waarvan er per jaar zo’n zestig duizend stukken worden verkocht. De lockdown wordt gebruikt om het op te knappen en schoon te maken maar ik ben er van overtuigd dat het gezellige sfeertje gehandhaafd blijft.

Op de Brabantse Turfmarkt viel mijn blik op dit roze geverfde geveltje dat me nog niet eerder was opgevallen, er komt een saladebar in. Dat klinkt erg aanlokkelijk want ik ben een echte saladeknager. Jammer voor Kobus met zijn appeltaart maar ik ga de komende tijd eens kijken wat er aan salades te verhapstukken is.

Het Meisje met een fiets, een fiets en het meisje

klik op de foto voor vergroting

Fietsen en Het Meisje met de parel, ze zijn wat mij betreft tekenend voor Delft. Over de fietsen struikelen we hier bijna, het Meisje kom ik graag tegen. Deze aangetroffen combinatie kon ik dan ook niet zomaar voorbij lopen. Toen kwam ik een opgedregde fiets tegen. Behoorlijk aandoenlijk zoals hij zich nog vasthoudt aan de brugleuning. Geen spaak meer te bekennen maar hij staat nog wel op slot!

Het meisje met de earpod trof ik aan in een blad. Ik heb absoluut niet de wens haar te gaan borduren, hoor. Het meisje op de eerste foto vraagt zich af of ze doof is, het tweede meisje hóudt zich doof.

Huisje boompje beestje

“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .

Niet erg slim

De verbinding naar de aanbevolen site van jijbentdetoekomst is niet beveiligd, ik kwam er niet op, dus veel wijzer werd ik niet. Hoeft ook niet want ik heb de meeste toekomst toch al achter me liggen. Die formule snap ik ook al niet maar ja, je komt wel eens wat intrigerends tegen hè op een rondje door het centrum van Delft.

Dit kwam ik in de Bonte Ossteeg tegen. De os op het elektriciteitskastje wordt vaak en veel gefotografeerd. Voor een leuk blog daarover klik hier. Wat er naast op de grond lag, trok mijn aandacht meer. Het lijkt of hier een woest feestje heeft plaatsgevonden. Twee kapot geslagen gitaren, een leeg bierflesje en heel veel peuken náást de asbaktegel. Al met al was het een met raadsels omgeven wandelingetje.

Toch maar beter van niet…

Eigenlijk had ik vandaag een hele andere invulling zullen hebben. Met acht oud-collega’s was de jaarlijkse lunch gepland die al twee jaar niet is doorgegaan. Dus keken we er allemaal naar uit. We begroeten elkaar vuistelijk en omhelzen niet, had degene die de organisatie in handen had, ons vooraf ge-appt. Maar één uit het clubje bleek deze week toch Corona te hebben, ondanks de vaccinatie. Na wat berichten heen en weer besloten we de lunch af te blazen. Dus had ik ineens alle tijd om vanmorgen door rustig Delft te lopen, naar de HEMA te gaan en een nieuwe broodjes-to-go- zaak te ontdekken in Delfts Blauw verstopt. Ooit gaat het ons lukken om weer met acht bij elkaar te komen maar voorlopig wachten we eerst een persconferentie af …