Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Bibliotheek in 1960

Toen in 1960 een zekere G.S. de opleiding volgde tot speciale bibliothecaris, liep hij stage bij de Bibliotheek der Technische Hogeschool Delft. Daarover schreef hij een uitgebreid stagerapport en via vrienden kregen wij vandaag dit rapport. Ach, als erfgenamen kun je ook niet alles bewaren. Maar voor ons, wonend in het oude gebouw van de Hogeschool en uitkijkend op de toren van de bibliotheek, is het bijzonder om wat meer over de historie te lezen.

Er werkten destijds honderdtien mensen, die in een woud van dossiermappen, kaartenbakken, typemachines, ponskaarten en moderne microfiches zorgden voor een soepele uitleen. Zélfs voor Moeilijk Toegankelijke Wetenschappelijke Literatuur, waarvoor een speciale stichting in het leven was geroepen, werd een oplossing gezocht door samenwerking met bijvoorbeeld TNO. Wij zullen zuinig zijn op dit stageverslag en het eventueel overdragen aan de huidige bibliotheek of aan het bedrijf dat in de oude bibliotheek gevestigd is. De stagiair, die wij gekend hebben, heeft zijn diploma behaald. Hij zal nooit vermoed hebben dat wij zestig jaar na dato zijn verslag met belangstelling hebben gelezen.

Sprookje

‘Via een vriendin van mijn moeder werd ik gewezen op jouw blog over de bakfietsbruid. Ik klikte de website open en jawel, daar stonden we, op de foto! Wat ontzettend leuk dat we zo gespot zijn op deze dag. Met de bakfiets door Delft was voor ons de enige logische keuze. We hebben geen auto, hebben er niks mee en tja waar leent Delft zich het beste voor? Fietsen uiteraard! Hard werken was het wel voor de bruidegom, maar wat hebben we er van genoten. Samen fietsend door deze prachtige stad. En wat betreft het weer hebben we echt een engeltje op onze schouder gehad! Erg leuk om onszelf zo terug te zien, we zouden de foto’s graag ontvangen.’ 

Gisteren ontving ik deze spontane reactie van E. die ik een paar dagen geleden nog de bakfietsbruid noemde. Natuurlijk stuurde ik mijn foto’s aan het kersverse echtpaar door vergezeld van felicitaties en de wens voor een goede, gezonde en gelukkige toekomst samen. In haar reactie daar op stond onder meer: ‘we zwaaiden naar oude kennissen die vanwege hun leeftijd en de corona situatie het niet aandurfden op het feest aanwezig te zijn. Ze wonen daar aan de overkant, dus een mooie gelegenheid om ze even te begroetten! Nogmaals bedankt voor de leuke foto’s, we genieten nog steeds na‘. Hiermee is mijn blog verhaaltje mooi rond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Trouw

Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.

Voorbij het gouden uur

Het was er nog niet van gekomen; onze bruggenloop. Wegens te druk en te warm. Maar gisteravond na het eten maakten we dan eindelijk weer ons vaste rondje. Hier en daar zaten nog mensen te barbecueën langs de waterkant. We controleerden nog even hoe het met de familie Meerkoet gaat. Heel in de verte dobbert in het kroos van de Vlamingstraat een uitgebreide eendentroep die kennelijk het nest hebben verlaten. Wij wandelden bedaard verder. Ik maakte een nieuwe foto van het pand waarin wij een appartement hebben en pas vandaag mijn blogkop maar weer eens aan op de actualiteit. Toen we bijna bij de tweede brug waren, kwamen we onverwacht een nichtje van de wijnboer tegen. Samen met haar man maakte ze een stadswandeling door Delft. Zelf wonen ze in Rotterdam maar hebben nauwe banden met Delft vanwege het hier opgroeien van de één en werk van de ander. Het praatje op straat werd vervolgd door een kopje koffie en later een wijntje bij ons. En zo kreeg de zaterdagavond een verrassende en uiterst gezellige wending.

Banken en stoelen

Vlak naast de keukendeur staat dit bankje. We zitten er vaak even op om de werkschoenen aan te trekken. En er ligt af en toe wat spul op waar-nog-wat-mee-moet. Druiven die een nader onderzoek behoeven, lavendel die dwars groeide maar nog tot boeket verwerkt kan worden en mijn werkhandschoenen en snoeischaar. We hebben twee van dit soort bankjes en ze zijn overal inzetbaar. De ander is een soort bijzettafel op het terras.

Daar staan ook twee rieten stoelen van de kringloop uit Delft. Gisteren heeft de wijnboer er alvast één onder handen genomen want ze storten een beetje in. Met lijm en ijzerdraad werd de zitting via de onderkant weer verstevigd. De ander wordt ook snel aangepast want we moeten wel lekker neer kunnen ploffen als we uitgewerkt zijn.

Bomenkennis

Er stonden toevallig net wat plantsoenmedewerkers voor de deur. ‘Weten jullie wat voor een boom dit is?’ vroeg ik. Ik wees hen naar de boom die hier in het midden te zien is en waar wij vanuit de luie zetel op neer kijken. Er werden bedenkelijke blikken gewisseld en men dacht een populier. Dat verbaasde me want ik zie dan iets hoogs en smals voor me. Ik wilde het graag weten want via gemeentelijke berichtgeving had ik gelezen dat er iepziekte heerst en in Delft zestig iepen zullen worden gekapt, waaronder drie in onze straat.

Ons dagelijkse rondje voerde ons verder langs ‘het boslaantje’ en zie nou toch. Hier staan een paar bomen met oranje kruisen. Ik bekeek ze van dichtbij en jawel, bruin blad en kale takken; dit zijn ongetwijfeld de zieke iepen. Voor alle zekerheid nam ik een op de grond gevallen blad van de boom voor ons huis mee en determineerde dat later via Plantsnap als de zomerlinde. De kap zal dus plaatsvinden in het boslaantje, gelukkig gevolgd door herplanting. We zijn behoorlijk opgelucht. En ik ken meteen het verschil tussen populier, iep en linde.

Tijdreizen

Yanaika Zomer schreef voor Unicef dit gedicht. Het hangt vlak naast Hotel de Plataan.

Als ik in de tijd kon reizen

zou ik je gisteren al bewijzen

wat je morgen nog niet wist

Dat vroeg of laat

alles wat gebeuren gaat

allang weer goedgekomen is.

Bijbelse fiets

Deze fiets lijkt bijna met opzet zo neergezet. Sjiek exemplaar in de zelfde kleur als taartenwinkel waar ie voor staat. Met gemak zou ik 365 dagen lang fietsen kunnen plaatsen op dit blog. Telkens een andere en allemaal opmerkelijk. Delft is één grote fietsenstalling.

‘Leuk hè, zo’n voetbalfiets?’ sprak een man mij aan toen ik stond te fotograferen. Inderdaad, grasmat en oranje; het heeft wel wat voetballerigs. Deze drie stalen rossen stonden trouwens wel de hele stoep te blokkeren. De onderste in deze kleine serie noem ik de boodschapfiets. In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen staat er op de houten krat. Iemand heeft dit exemplaar voor zijn werk nodig, denk ik dan. Misschien hoort er een heel ander verhaal bij, ik weet het niet en het maakt niet uit. Ik hou wel van een onopgelost mysterie.