Leesworstelen

Het onderste boek In Europa van Geert Mak, nam ik vorig jaar mee uit Delft met het idee om het hier in Italië te lezen. Tot nu toe niet van gekomen want de wijnboer kocht De Bourgondiërs. Ik zag Bart Van Loo bij DWDD een zomercollege geven en dat deed hij zo boeiend en enthousiast dat ik besloot eerst maar eens in de gechiedenis van de Bourgondiërs te duiken. Ik las het gisteren uit en ja, vlot geschreven maar pfff …wat een hoop jaartallen en informatie. Ik denk dat ik hierna maar eens op zoek ga naar een makkelijke weglezer op mijn e-reader. Daarna komt het Grand Hotel aan de beurt. Geert kan wachten, genoeg Europese geschiedenis voor dit jaar.

Barbieberg

Afgedankt liggen ze erbij. Vrijwel allemaal bloot en met de armen ten hemel gericht alsof ze verzuchten ‘wie laat ons hier nou zó achter?’ Het kan gebeuren in een kringloopwinkel. Ik was daar met de zus met wie ik vaker langs kringloopwinkels ga. Zij zocht en vond een schilderijlijst. De barbies moeten wachten op serieuze kopers en wij vervolgden onze weg.

Vóór we in het centrum van Delft aan een verlate verjaardagslunch gingen, reden we toevallig langs de werkplaats van Theo Jansen, de kunstenaar van de strandbeesten. Als je goed kijkt, zie je de beesten onder de bomen staan. In de zon op een beschut terras praatten we onze levens weer bij. Hier en daar een verzuchting over dingen die ons bezig houden. Maar daar wordt serieus aan gewerkt.

Wolken, zon en regen

Nadat we bij een enorme lieverd in Loon op Zand op de koffie waren geweest, koersten we richting Tilburg, Museum de Pont. Het bestaat 27 jaar en misschien is het wel 25 jaar geleden dat ik er voor het eerst was. Het enige wat ik me ervan herinnerde was dat het destijds nogal indruk op me maakte en dat deed het vandaag weer. Bij de entree staat sinds twee jaar dit werk van Anish Kapoor. Roestvrij staal waarin de lucht weerspiegelt, zo fraai.

Jan Dibbits

Uitgeknipte foto op geschilderd doek. Geniaal. En van die prachtige ruimten in wat ooit een industriele wolspinnerij was.

Robert Therrien

Een restaurant om vrolijk van te worden en als toegift een semi wilde tuin waarvan we in de zon nog uitgebreid hebben genoten. Terug in Delft kwam de regen met bakken uit de hemel.

Het succes van de minibieb

Om te beginnen hou ik van het woord minibieb. Een goed bekkende Nederlandse samenstelling die precies zegt wat het is. Hier in Delft zijn er best veel. Zelfs een oud konijnenhok is geschikt gemaakt. Alleen moet je hier op de hurken om een boek te kiezen.

Ik maak vaak gebruik van een minibieb en lees daardoor regelmatig verrassende boeken. Zo nam ik dit boek mee, de titel sprak me direct aan, dat snappen jullie wel. De naam van de auteur zei me niets maar dat ligt aan mij. Ik ben niet zo bekend met de Skandinavische schrijvers. Maar dat gaat veranderen na dit boek. Wat een pracht roman van een waanzinnig goede schrijver. Hij schreef ook de Wallander-serie. Nooit gezien, wel over gehoord.

• 

• 

In Italië kom ik sporadisch een minibieb tegen, maar zie ik er één dan neem ik een kijkje. En dat valt eerlijk gezegd nogal eens tegen.

Stadsgroen

Ja, we wéten dat we in een stedelijk gebied wonen. Hier rijden we weer op huis aan na een bezoek aan vrienden in Den Haag. Maar als we dan ’s avonds na het eten onze dagelijkse wandeling maken in de buurt, dan valt die verstedelijking wel mee als je er een beetje oog voor hebt.

Toen we hier liepen, hoorden we de slagen van de roeiers op het Rijn Schiekanaal dat rechts ligt. We passeren een vrijstaand huis aan de waterkant met een weelderige tuin. Zie hier een veldboeket in een stadstuin bij avondzon.

En als toegift de Nieuwe Plantage met zijn parkachtige allure. Ik heb het hier al zo vaak geschreven: wonen in de Randstad kan ook groen.

Mozaïekfascinatie

Eivormige objecten die verstrooid op het Elzenplein in Delft liggen. Waarschijnlijk met de bedoeling om auto’s te weren. Altijd fraaier dan een stel saaie betonnen paaltjes. †

Er staan namen bij van Corrie en Rene, Hans en Diny. Misschien een kleinschalig buurtproject? Voorlopig volg ik op FB de Stichting Samen Doen die al verschillende keramiek kunstwerken in de stad heeft aangebracht. Het zou me niets verbazen als dit de initiatiefnemers zijn. Hoe dan ook, ik vind het geslaagd. Sinds we in Ravenna waren heb ik een nieuwe interesse: stadsmozaïek en kan ik in Delft mijn lol nog op.

In de spiegel

Soms ontdek ik ineens een thema in mijn foto’s. Dan komt een zelfde onderwerp een paar maal terug. In Ravenna hangt deze straatspiegel. De kleuren en de deur waarvoor we staan, zijn onmiskenbaar Italiaans naar mijn idee.

Ook deze komt uit Ravenna maar dat is nergens aan te zien. We spiegelen in een donkere winkelruit. Omdat ik daar voortdurend de camera in de aanslag had, ga je op een bepaald moment een beetje melig doen, hè? Ik hou alleen van spiegels omdat ze een ruimte groter doen lijken. Ik ben er niet zo van om mezelf erin terug te zien. Toch kon ik het kennelijk niet laten toen ik afgelopen week in Delft de lift in stapte om beneden op straat een paar foto’s te maken, waaronder de kopfoto van mijn blog. Die kop heeft in elk geval veel meer kleur dan die van mij.