Het kind in mij

Helaas geen intocht volgende week in Delft. Normaal gesproken vaart hij voor ons huis langs en staan wij langs het kanaal te zwaaien met de kleinkinderen. Om toch in de Sinterklaasstemming te komen, keek ik vandaag op TV naar zijn aankomst in Nederland. Wat was dat knap gedaan met alle beperkingen dit jaar. De Sint werkt thuis en woont in het Pietenhuis dat staat in Soestdijk. Daar werd een defilé gehouden met rake verwijzingen naar het verleden. Diverse burgemeesters met een kleine delegatie kinderen maakten hun opwachting en boden tekeningen aan die heel veel kinderen eerder deze week naar hun burgemeester hadden opgestuurd. Een traditionele krentenwegge werd aangeboden en er kwamen boeren op trekkers langs met eten voor het paard Ozosnel (die naam!). Even leek het erop dat er een blokkade was, waardoor de bus uit Friesland was opgehouden. Dat bleek een misverstand; de kade waar de stoomboot aanmeerde had de naam Dieuwertje Blokkade gekregen omdat zij al twintig jaar het Sinterklaasjournaal presenteert. Plaatsnamen als Zwalk, Mekkeren en Ubenterweer, zo ging het maar door. Ik heb me kostelijk geamuseerd, ben helemaal in de stemming en geloof nog steeds in Sinterklaas.

Donker Delft

Zoals gezegd maakten we gisteren ons ommetje pas na het eten. De straten waren vrijwel uitgestorven, we hoorden de klok van de Nieuwe Kerk galmend zijn acht slagen slaan. De spaarzaam verlichte gracht van het Rietveld laat een bijna tijdloos beeld zien. Dat is op het Doelenplein wel anders. Uitbundig is daar verlichting in de bomen gehangen. De associatie met de Delftse Lichtjes Avond ligt voor de hand. Dan is er veel publiek, kerstzang, glühwein en warme chocolademelk. Dit jaar wordt de stad wel versierd maar een evenement is uitgesloten. Eigenlijk is het zomaar op ons eigen moment een beetje door de straten zwalken, ook wel prettig. Al gun ik de plaatselijke middenstand en restauranthouders hun commerciële feestje dit jaar nog meer dan andere jaren. Vanavond halen we een Indonesische maaltijd bij de toko. Hen ondersteunen we van harte. Ook al omdat het zo heerlijk smaakt.

Olijven, mist en Sinterklaas

Uit Italië ontvingen we het bericht dat er zeventig kilo olijven geoogst is in Caldese. Nog nooit eerder leverden onze olijfbomen zoveel vruchten. Na persen houden we daar ongeveer negen liter prachtige olie aan over. Het is een uitzonderlijk goed olijvenjaar en dat komt mooi uit want de Italiaanse economie verkeert in zeer zwaar weer. Nee, voor foto’s hadden de mannen geen tijd, druk als ze waren met het plukken. En in de frantoio (de perserij) mocht niemand naar binnen vanwege de Coronamaatregelen, dus daarvan ook geen foto’s. Dan laat ik mistig Delft maar even zien. Vandaag een veranderd uitzicht aan de voorkant want ineens staat er een enorme hijskraan. Geen idee wat die daar doet. Misschien de daken in gereedheid brengen omdat Sinterkaas zaterdag in ons land arriveert?

Het stadse ommetje

Ons dagelijkse wandelingetje ging vandaag toch maar weer eens door het centrum. Direct na de lunch strekten we de benen. Eerder vanmorgen is het televisietoestel naar de reparateur gebracht en zijn twee tassen met kleding, stapels met overtollige boeken uit onze minibieb en vier stoelen naar de kringloop gebracht. Kortom we zijn weer aardig aan het ruimen. Gaat de man die al dat wegbrengwerk en sjouwen voor zijn rekening nam hier geïnteresseerd staan snuffelen bij een minibieb die we passeerden. ‘Ik hou mijn handen in mijn zakken’ zei hij en dat deed ie ook. Ik niet. Ik maakte nog even snel een foto van zomaar iets.

Vitaal

Aan de overkant van het kanaal worden in een kleinschalig project drie appartementen gebouwd. We hadden de bouwput van de zomer zien ontstaan, dus moesten we even poolshoogte nemen. Zo kwam het tot een heel ander wandelingetje dan van tevoren bedacht. Liepen we ineens door een prachtig boslaantje in de buitenwijk van Delft. Dat wandelen moeten we echt inplannen want er is die eerste dagen na terugkeer van alles te ruimen en te regelen. Bovendien zijn we gestart met een fitnessprogramma dat Vitaal Oud Worden heet. Dat slokt meteen wat van onze tijd op die uiteraard eerst en vooral bestaat uit familiebezoek. En daarin staat mijn moeder op nummer 1. Bij haar gaan we vanavond koken en eten; de vrouw die al vitaal oud is geworden.

Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Bibliotheek in 1960

Toen in 1960 een zekere G.S. de opleiding volgde tot speciale bibliothecaris, liep hij stage bij de Bibliotheek der Technische Hogeschool Delft. Daarover schreef hij een uitgebreid stagerapport en via vrienden kregen wij vandaag dit rapport. Ach, als erfgenamen kun je ook niet alles bewaren. Maar voor ons, wonend in het oude gebouw van de Hogeschool en uitkijkend op de toren van de bibliotheek, is het bijzonder om wat meer over de historie te lezen.

Er werkten destijds honderdtien mensen, die in een woud van dossiermappen, kaartenbakken, typemachines, ponskaarten en moderne microfiches zorgden voor een soepele uitleen. Zélfs voor Moeilijk Toegankelijke Wetenschappelijke Literatuur, waarvoor een speciale stichting in het leven was geroepen, werd een oplossing gezocht door samenwerking met bijvoorbeeld TNO. Wij zullen zuinig zijn op dit stageverslag en het eventueel overdragen aan de huidige bibliotheek of aan het bedrijf dat in de oude bibliotheek gevestigd is. De stagiair, die wij gekend hebben, heeft zijn diploma behaald. Hij zal nooit vermoed hebben dat wij zestig jaar na dato zijn verslag met belangstelling hebben gelezen.

Sprookje

‘Via een vriendin van mijn moeder werd ik gewezen op jouw blog over de bakfietsbruid. Ik klikte de website open en jawel, daar stonden we, op de foto! Wat ontzettend leuk dat we zo gespot zijn op deze dag. Met de bakfiets door Delft was voor ons de enige logische keuze. We hebben geen auto, hebben er niks mee en tja waar leent Delft zich het beste voor? Fietsen uiteraard! Hard werken was het wel voor de bruidegom, maar wat hebben we er van genoten. Samen fietsend door deze prachtige stad. En wat betreft het weer hebben we echt een engeltje op onze schouder gehad! Erg leuk om onszelf zo terug te zien, we zouden de foto’s graag ontvangen.’ 

Gisteren ontving ik deze spontane reactie van E. die ik een paar dagen geleden nog de bakfietsbruid noemde. Natuurlijk stuurde ik mijn foto’s aan het kersverse echtpaar door vergezeld van felicitaties en de wens voor een goede, gezonde en gelukkige toekomst samen. In haar reactie daar op stond onder meer: ‘we zwaaiden naar oude kennissen die vanwege hun leeftijd en de corona situatie het niet aandurfden op het feest aanwezig te zijn. Ze wonen daar aan de overkant, dus een mooie gelegenheid om ze even te begroetten! Nogmaals bedankt voor de leuke foto’s, we genieten nog steeds na‘. Hiermee is mijn blog verhaaltje mooi rond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Trouw

Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.