In navolging van mijn blogvriendin Jeanne (klik) plaats ik vandaag een kleine serie. Het zijn foto’s die op de een of andere manier een verhaal vertellen zonder dat er veel tekst bij hoeft te staan. In dit geval kan ik volstaan met: kijk eens hoe mooi de bloemenpracht in zomers Delft is!
‘Als we weer in NL zijn, maken we een afspraak’, had ik een tijd geleden tegen deze en gene geroepen. Want dat Coronajaar heeft er op sociaal gebied natuurlijk behoorlijk ingehakt. Dus begon ik vanmorgen met het uitzetten van wat afspraken lijntjes. We gaan gezellige en volle weken tegemoet, in groot contrast met ons kluizenaarsbestaan op de berg in Italië.
Ik dwarrelde wat door Delft op weg naar de kapper, de wijnboer had een afspraak met de opticien en vanavond is er een bewonersvergadering van ons wooncomplex. Een gevulde agenda, ik wist bijna niet meer hoe dat eruit zag.
En als ik dan de toren van de Nieuwe Kerk in beeld krijg, weet ik zeker dat we onze stadse periode weer ten volle gaan benutten.
Nog snel maakte ik een laatste foto van ons groene paradijsje op de berg. Daarna vlogen we vanuit Perugia naar Rotterdam en waren in vijf uur van voordeur in Gubbio tot voordeur in Delft. Dat was gisteren. Vandaag zat ik rond half elf bij die leuke moeder van me aan de koffie. Dit is haar groene uitzicht, het enorme winkelcentrum Westfield in Leidschendam. Men doet er alles aan om in de stadse omgeving groenvoorzieningen te maken. Op het dak van de garages onder het appartement is hertshooi en lavendel geplant en de vakken vlak voor de deur zien er ook goed gevuld uit.
Maar ik zag ook dit. Kreeg bijna de neiging om…Maar nee zeg! Ik had een stel genoeglijke uurtjes met en bij mijn moeder met wie het weer goed gaat. Ik laat dit grind kuisen graag aan een ander over.
We vallen languit de Italiaanse zomer in. Gisterochtend vertrokken we vanuit Delft, vanmiddag rond twee uur waren we weer op honk in Caldese. Wat temperatuur betreft is het even schakelen want het is hier 34 graden momenteel. Na uitpakken en boodschappen inruimen zit ik nog even binnen in de koelte van ons huis. Straks gaan we planten begieten, op ons gemak een eenvoudig maal in elkaar flansen en eens kijken of we vuurvliegjes kunnen zien dansen onder een zwoele sterrenhemel.
De hersthooi, waarvan ik de bovenste twee foto’s maakte vlak vóór wie hier weggingen, staat in volle bloei en zelfs meer dan dat, hier en daar valt ie al weer uit. Ook de wisteria kan wel een snoeischaar gebruiken. Enfin, hoe we ons Italiaanse leven weer oppakken, is hier de komende tijd weer te volgen.
Het bleef de eerste helft lang stil in de catacomben bij ons thuis. Pas in de tweede helft kwamen er wat juichkreten naar boven en uiteindelijk bleek het Nederlands voetbal elftal de eerste wedstrijd op het EK gewonnen te hebben, hoorde ik aan het enthousiasme van de wijnboer. Mij boeit het nog niet zo. Ik denk dat we in dat opzicht een beetje lijken op Lex en Max die gisteravond de feestvreugde ook elk op eigen wijze lieten blijken. Gaandeweg het toernooi ga ik enthousiast worden, schat ik in. Wat ik dan weer wél geinig vond was de versiering in de straten hier heel dichtbij. Dan heb ik het niet over de oranje vlaggen maar over de klaprozen. Daar ga ik heel hard van juichen en klappen.
De studenten aan de overkant zitten nog in de late avondzon aan de rand van hun openbare zwembad. Ik maakte gisteravond deze foto. Jawel in Delft. We hadden een beetje dringende reden naar NL te gaan. Eenmaal onderweg in de auto kreeg ik in Noord Italië via de zussen-app ook nog eens te horen dat het niet zo lekker met mijn moeder ging. In die zin was het dus goed dat we al onderweg waren. Nu, een dag later, zijn beide zaken niet meer zo urgent gelukkig, mijn moeder knapt weer op. Volgende week viert onze schoonzoon zijn vijftigste verjaardag, daar zullen we ook bij kunnen zijn. Dus hoewel we met pijn in het hart Caldese verlieten, is het goed om weer even in NL te zijn. En wat is het hier lang licht ’s avonds! Dat gaan we maar eens volledig benutten met avondwandelingen.
Of ik wel af en toe haar stekken en kweekgoed wat water wilde geven, had mijn zusje gevraagd. Nou, natuurlijk, met alle liefde. Die twee in de emaillen kroezen, ik vermoed dat het pompoenen zijn, gaan als een speer. Die kunnen bijna wel de volle grond in. Het zaaisel in de kleine potjes heeft ondanks mijn zorg, niets groens opgeleverd. Als dat maar goed komt.
We kregen ook instructie vóóral van de eieren te nemen. De dochter van zus en zwager houdt naast paarden en geiten ook kippen en voorziet de familie dus van eieren. Omdat ‘home made’ vandaag de foto-opdracht was, en je dit ruim mag interpreteren, maakte ik vanmorgen een laatste rondje door hun keuken. Inmiddels zijn we weer thuis in Delft.
Ken ik inmiddels alle stadsparken van Delft, vroeg ik me af. Welnee. Op internet vond ik een lijst met dertien groengebieden, waaronder ook twee begraafplaatsen. Vooral buiten het centrum valt er nog veel te ontdekken. Bovendien worden in de oude spoorzone woonwijken ontwikkeld met uitgebreide stadsparken, dus dat belooft nog wat. Ik vond ook Klein Veluwe op de lijst. Nooit van gehoord. Toen ik zocht naar de locatie kwam deze me wel bekend voor want de bus voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker staat op het terrein van de GGZ in een nogal lommerrijke omgeving. Dat aanpalende park blijkt Klein Veluwe te heten.
Het was er verrassend mooi hoor, daar niet van. Maar Veluwe? Dan zie ik toch echts iets anders voor me. Van drie stenen objecten stond er nog maar één op zijn plaats. Ik hoop dat de tand des tijds er de oorzaak van is en niet dat een bewoner van een van de vele paviljoens in dit verder vrij toegankelijk park, zijn frustratie heeft uitgeleefd.
Precies 775 jaar geleden vaardigde Graaf Willem II van Holland een oorkonde uit waarin bewoners van Delft privileges kregen zoals een vrijstelling tot betaling aan het graafschap. Dit moment wordt beschouwd als het moment waarop Delft stadsrechten kreeg. Door de vrijstelling kreeg de stad een enorme impuls in de handel maar ook een grote mate van zelfbestuur op het gebied van regelgeving en rechtspraak.
Echte feestelijkheden zijn er niet maar er is wel veel aandacht in de pers met als hoogtepunt vanavond om 18.20 op NPO 2 de serie Kijk op Delft. Ik zag de uitzendingen al op TV West en vond het de moeite waard. Vanaf morgen ga ik nogmaals kijken, vanavond niet, nee. Ik heb een behoorlijk belangrijke afspraak.
Toen ik kortgeleden over Hugo de Groot schreef, vroeg blogvriendin Marthy zich af of er ook beroemde Delftse vróuwen waren. Ik beloofde haar dat uit te zoeken. Afgezien van Agneta van Marken-Matthes over wie ik al een paar maal schreef, werd in Delft Mienette van der Chijs geboren, een feministe die leefde van 1814 tot 1895. Zij was de welvarende weduwe van predikant Storm die twee maanden na hun huwelijk al overleed. Op haar reizen naar Zuid Afrika, waar haar broer woonde, Canada, De Verenigde Staten, Mexico en Cuba maakte zij kennis met vooraanstaande leden van de Internationale Vrouwenbeweging. Deze reizen vormden een bron van inspiratie voor haar activiteiten in NL. Ze beijverde zich voor beroepsonderwijs voor meisjes en vond ook dat specifieke mannenberoepen voor vrouwen beschikbaar moesten zijn. Vreemd genoeg is deze vrouw in de vergetelheid geraakt. De laatste tien haar van haar leven sleet zij het Sint Joris Gasthuis en zou aan vervolgingswaanzin hebben geleden. Haar boeken en documenten zijn verbrand, een muurschildering vlakbij haar laatste woonhuis, is onherkenbaar geworden.
Blogvriendin Bertie schreef een werkstuk over een Delfts feministe, vertrouwde ze me toe. Dat móet deze Mienette geweest zijn. Het is hoog tijd haar wat meer aan de vergetelheid te onttrekken. Ik kom er zeker nog op terug want ik ben zeer geïnteresseerd geraakt in deze bijzondere vrouw.
