Griezelen

Is jullie ook die roze zon opgevallen en dat ietwat gelige licht? Komt door de orkaan bij Ierland en de bosbranden in Portugal, hoorde ik. Ongelooflijk dat die rampen zelfs hier zulke gevolgen hebben. Enfin, we haalden vanmorgen boodschappen in huis en vanmiddag waren er ook nog drie leuke meisjes thuis, te weten dochter en kleindochters. Voor de tweede maal deden we een rondje Delft. Dat is geen straf, zeker als de wandeling nog even langs het Pinkeltje Hotel voert.

Het begint met kijken op gepaste afstand maar eigenlijk willen ze het liefst in het hotel kruipen.

Thuis werd er van een gevonden tak en een conifeer nog snel een heksenbezem in elkaar geflanst.

Heksen, kabouters en een rare zon. Het zou zomaar kunnen passen bij het thema van de  kinderboekenweek. Het echte griezelen gebeurt helaas in Ierland en Portugal en dat zijn serieuze zaken waarmee ik hier zeker de spot niet wil drijven.

 

Advertenties

Meer en meer

We blijven vandaag binnen de stadsgrenzen en doen dat met de inmiddels ook hier neergestreken Australische familie.  Maar eerst over een andere familie, die van de Nijlganzen. Opnieuw lopen hier zes jonkies. Ik weet niet of het een tweede leg is of dat de vorige generatie al voor nakomelingen heeft gezorgd maar op deze manier vermeerdert de populatie zich wel heel snel. En hun uitwerpselen ook.

Het kroos in het Rijn-Schiekanaal heeft zich ook behoorlijk vermeerderd

Dan heb ik toch maar liever vermeerdering via gezonde eieren van de scharrelkippen die onder ons lunchtafeltje doorliepen in de Delftse Hout.

 

En ik word ronduit vrolijk van de zonnehoedjes in de moestuin die we passeren.

Het idee om een straat of winkelgebied te overdekken met paraplu’s of parasols heb ik al eerder gezien. Niet erg origineel maar In de Hoven levert het in elk geval een vrolijk beeld op. Ik keek veel op en neer vandaag. Kijk nog maar één keer met me mee.

 

Loslaten

Als ik een goede boekrecensie lees of hoor, dan zet ik het boek op mijn lijstje. Idem wat betreft films, tentoonstellingen en recepten. Er is zoveel moois en mijn belangstelling tamelijk breed. Maar ja. Ik kan in dit ene leven niet álles lezen, leren, zien, eten en beleven. Kloek besluit: wég met mijn ik-wil-nog-graag-lijstjes. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Zoals bijvoorbeeld dit boek, dat ik uit de minibieb van Delft haalde. Een detective, geschreven door twee Italiaanse auteurs. Het verhaal speelt zich af in de buurt van Bologna en zit vol met herkenbare types. De wijnboer en ik lazen met met plezier. De minibieb indachtig, ga ik het doorgeven. Ik weet wel een paar mensen die ik daar een plezier mee kan doen.

Canal art 2017

Voor het tweede achtereenvolgende jaar drijft er kunst in de grachten van de Voldersgracht, Vrouwjuttenland en Dertienhuizen. Dat is een aardig initiatief al ben ik eerlijk gezegd niet erg onder de indruk van wat er drijft. Het vaasachtige bouwsel op de eerste foto deed mij denken aan werk van Theo Jansen maar kan niet van hem zijn want hij maakt alleen maar beesten. Een stukje verderop alweer een constructie van pvc-buis nu ook met petflessen eronder. Op internet lees ik dat het geïnspireerd is op het werk van Jansen. De maker heet Marc Borger en noemt zijn creatie Animalus Canalus. En nou hoop ik maar dat Theo hiervan op de hoogte is.

Voorproefje

Op de zelfde dag dat wij vorige week arriveerden, streken ook zwager en schoonzusje uit Colombia neer in NL. Ze blijven hier drie maanden en vandaag hadden we gelukkig nog even gelegenheid elkaar te ontmoeten. De laatste keer dat we elkaar zagen was twee jaar geleden. Die tijd valt snel weg en we pakken de familiedraad gemakkelijk en tot groot genoegen weer op.  Na de koffie gingen we aan de wandel door Delft en schoten wat toeristische foto’s. Hier staan Hans en Maribel op het Doelenplein te poseren.  We gaan de komende periode nog twee maal een gezamenlijke week vakantie vieren.  Dat is een heerlijk vooruitzicht en biedt mij de mogelijkheid hen nog wat closer op de foto te zetten.

 

Opvallend in Delft

Zijn we zomaar weer even in Delft. De familiepicknick morgen is de reden van onze overkomst. We ervaren opvallend veel stadsgeluiden, logisch want de ramen staan open. Na een korte regenbui rond een uur of negen vanmorgen, heerst er een zomerachtige sfeer. We doen boodschappen en kijken met hernieuwde liefde en belangstelling naar onze stad. Langs de grachten staan kraampjes met antiek en curiosa, het wemelt van de mensen en de terrassen zitten vol. Als een toerist loop ik rond met mijn fotocamera en valt het enorme aantal fietsen me op.

En boten, vooral ook veel boten.

Delft heeft net zoals Gubbio veel middeleeuwse aspecten. Maar wat een contrast.

Kattige dames

Dit schilderij van Leonardo Da Vinci hangt in Krakau en ik ken het alleen van afbeeldingen. De afgebeelde Cecilia Gallerani is de zestienjarige minnares van Ludovico Sforza en is beroemd geworden als de Dame met de hermelijn. Maar daar gaat het mij hier eigenlijk niet om. Kijk eens hoe ik haar onlangs gezusterlijk en verpuzzeld aantrof.

Het Meisje met de parel ben ik, vooral in Delft, al vaker vermomd tegengekomen. Kijk maar eens hier. Dat vind ik wel amusant. En onlangs zag ik haar bij blogmaatje Bertie in een moderne variant voorbijkomen. Geniaal. Maar je kunt overdrijven met kunstgrappen, vind ik. Of  zijn er kattenliefhebbers die hier vrolijk van worden?