Eén van mijn favoriete straten hier in de buurt is de Van der Mastenstraat. Omdat ie autovrij is en omdat er beeldschone oude huizen staan. En in dit jaargetijde is deze straat zonder voortuinen toch een groene oase.
Ieder plekje is benut en voor deze klaprozen sta ik echt te applaudisseren. Dit formaat in deze kleur zag ik nog nooit eerder. Dank aan de bewoners van het Hofje van Gratie die hier zo liefdevol met stoepgroen in de weer zijn.
Onze buurgemeente Rijswijk is uitgeroepen tot gemeente in Nederland met het meeste groen. Delft volgt op de tweede plaats. Daar wordt dit standsmeisje reuze blij van. Het bewijst maar weer eens dat je niet op het platteland of ergens op de Veluwe hoeft te wonen om een groene omgeving te hebben.
Vanwege volle agenda maar grote drang om even in de natuur te zijn nu de zon zich eindelijk liet zien, besloten we de drie kwartier die daarvoor beschikbaar was, door te brengen in Klein Veluwe, pal achter de snelweg naar Rotterdam.
We hoorden ooievaars klepperen (geen foto’s) en zagen sneeuwklokjes bloeien (alweer geen foto’s) maar we liepen ons wel suf te genieten. En ja, eerlijk is eerlijk, we hoorden ook het geruis van het verkeer op de A13. Maar daar zie je op de foto’s niks van.
Kobus Kuch is een begrip in Delft. Op de hoek van de Beestenmarkt en de Burgwal zit sinds 1988 dit huiskamercafé. Beroemd om zijn appeltaart waarvan er per jaar zo’n zestig duizend stukken worden verkocht. De lockdown wordt gebruikt om het op te knappen en schoon te maken maar ik ben er van overtuigd dat het gezellige sfeertje gehandhaafd blijft.
Op de Brabantse Turfmarkt viel mijn blik op dit roze geverfde geveltje dat me nog niet eerder was opgevallen, er komt een saladebar in. Dat klinkt erg aanlokkelijk want ik ben een echte saladeknager. Jammer voor Kobus met zijn appeltaart maar ik ga de komende tijd eens kijken wat er aan salades te verhapstukken is.
Fietsen en Het Meisje met de parel, ze zijn wat mij betreft tekenend voor Delft. Over de fietsen struikelen we hier bijna, het Meisje kom ik graag tegen. Deze aangetroffen combinatie kon ik dan ook niet zomaar voorbij lopen. Toen kwam ik een opgedregde fiets tegen. Behoorlijk aandoenlijk zoals hij zich nog vasthoudt aan de brugleuning. Geen spaak meer te bekennen maar hij staat nog wel op slot!
Het meisje met de earpod trof ik aan in een blad. Ik heb absoluut niet de wens haar te gaan borduren, hoor. Het meisje op de eerste foto vraagt zich af of ze doof is, het tweede meisje hóudt zich doof.
“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .
De verbinding naar de aanbevolen site van jijbentdetoekomst is niet beveiligd, ik kwam er niet op, dus veel wijzer werd ik niet. Hoeft ook niet want ik heb de meeste toekomst toch al achter me liggen. Die formule snap ik ook al niet maar ja, je komt wel eens wat intrigerends tegen hè op een rondje door het centrum van Delft.
Dit kwam ik in de Bonte Ossteeg tegen. De os op het elektriciteitskastje wordt vaak en veel gefotografeerd. Voor een leuk blog daarover klik hier. Wat er naast op de grond lag, trok mijn aandacht meer. Het lijkt of hier een woest feestje heeft plaatsgevonden. Twee kapot geslagen gitaren, een leeg bierflesje en heel veel peuken náást de asbaktegel. Al met al was het een met raadsels omgeven wandelingetje.
Eigenlijk had ik vandaag een hele andere invulling zullen hebben. Met acht oud-collega’s was de jaarlijkse lunch gepland die al twee jaar niet is doorgegaan. Dus keken we er allemaal naar uit. We begroeten elkaar vuistelijk en omhelzen niet, had degene die de organisatie in handen had, ons vooraf ge-appt. Maar één uit het clubje bleek deze week toch Corona te hebben, ondanks de vaccinatie. Na wat berichten heen en weer besloten we de lunch af te blazen. Dus had ik ineens alle tijd om vanmorgen door rustig Delft te lopen, naar de HEMA te gaan en een nieuwe broodjes-to-go- zaak te ontdekken in Delfts Blauw verstopt. Ooit gaat het ons lukken om weer met acht bij elkaar te komen maar voorlopig wachten we eerst een persconferentie af …
Op een dag zonder afspraken maar wel met een klussenlijstje moet er toch even gelucht en dus gewandeld worden. We beginnen langs het kanaal. Sinds we weer terug zijn in Delft liepen we nog niet eerder ons bruggenloopje waarbij we twee maal het Rijn Schiekanaal oversteken.
Naast het water en groen laat ik ook maar eens wat huizen zien die we passeren. Een nogal gevarieerd aanbod. De eerste twee huizen staan aan onze kant en ik probeer de datum te raden wanneer ze gebouwd zijn. Het witte pand lijkt me ouder dan het huis met de rode voordeuren en mooie metselwerk, dat schat ik begin 1900. Aan de overkant staat de datum op de gevel, 1908. Een vrouw met kinderwagen zal er in die dagen heel anders hebben uitgezien. Ik probeer het me voor te stellen en zo hou ik een eenvoudig en noodzakelijk rondje zo aangenaam mogelijk. We eindigen via het boslaantje en keren tevreden naar huis om de rest van de maandagse klusjes af te handelen.
Hier in Delft moeten we het hebben van traplopen en wandelen als het om onze beweging gaat. Gisteravond maakten we na het eten een ommetje omdat daar eerder op de dag geen gelegenheid voor geweest was. Tussen de woonarken op de Kantoorgracht piepen een paar heel kleine grachtenhuisjes door.
De Sint Huybrechtstoren hopen we binnenkort nog eens van binnen te bekijken tijdens de Open Monumentendag. Ik ben geïnteresseerd in de tunnel die onder de straat loopt, die deel uitmaakt van de middeleeuwse stadsomwalling van Delft en recent gerestaureerd is.
Deze rij huizen is weer van een geheel andere bouwperiode en doen mij stads en typisch Nederlands aan. De variatie in huizen en gebouwen maakten van dit kleine wandelingetje toch een afwisselend rondje door de tijd.
Dit kunstwerk in de Delftse binnenstad was me even ontgaan. Het is geplaatst in 2020 en dat was de periode dat we het centrum nauwelijks bezochten. Het heet Echo en is gemaakt door Nynke Koster voor het themajaar ‘Delft en de Gouden Eeuw. De vele grote contrasten uit deze economische en culturele bloeiperiode in de Nederlandse (en Delftse) geschiedenis zijn hierin verbeeld. Op de betonnen schijf van zesenhalve meter doorsnede komen verschillende Delftse monumenten terug. Zelfs de afdruk van de vloer van de Oude Kerk is erin verwerkt. Ook zijn er mooi gedetailleerde schedels te zien. In het midden staat een kroon waarop men kan zitten. Daar zaten toen ik het kunstwerk passeerde heel gezellig wat mensen een ijsje te eten.
Op de site van ‘Kunst op straat’ kwam ik nog heel wat -voor mij onbekende- kunst tegen in Delft. Misschien moet een volgende wandeling daar maar eens langs gaan. Ik hoef me toch werkelijk nooit te vervelen.
Wonen in Caldese (Italië) 