Privé concert

Bij elkaar op bezoek gaan kent zo zijn afwegingen tegenwoordig. Is het wat het weer betreft wel verstandig met de auto op pad te gaan? Bovendien wordt het bepaald niet gestimuleerd elkaar op te zoeken als het niet echt nodig is. Toch ging ik vandaag op de koffie bij een (alleen wonende) vriendin. We hadden elkaar al weken niet gezien en hielden ons netjes aan de voorgeschreven afstand. Ze woont in een flat in een mooie buurt en nadat ik mijn auto had geparkeerd had, móest ik een foto maken van de prachtige huizen daar in Scheveningen.

Mijn vriendin vertelde uitvoerig en heel geestig over de pianolessen die zij volgt en na mijn ‘hè, speel eens wat voor me’ kroop ze achter de vleugel en trakteerde me op Mozart en Schubert. En zo eindigde de koffievisite, die al was uitgemond in een soep met broodje-lunch, met een muzikale toegift waarin ik in mijn eentje zat te klappen en ‘bravo’ riep. Mijn bezoekje was in strikte zin niet echt nodig maar wel enorm gezellig en helemaal de moeite waard.

Mijn rituelen

De lichtjesavond in Voorburg of het bijwonen van een kerstconcert vormden jarenlang de opmaat naar de kerstmis. Koken voor een groot gezelschap en poetsen van tafelzilver horen er onlosmakelijk bij. Het plaatsen van de foto’s van de grote kerstboom op de Markt hier in Delft, doe ik ook al jaren. Kennelijk heb ik behoefte aan wat rituelen. Daarom om één uur toch naar de koning geluisterd, terwijl ik in feite republikein ben. Hij had het over de de manische meningenmachine die zo op de voorgrond is en pleitte voor een liefdevolle samenleving. Natuurlijk zei hij nog veel meer maar deze twee zaken sprongen er voor mij uit. Ik heb helemaal geen zin meer in al die meningen en mijd de talkshows. Liefdevol met elkaar omgaan, dáár gaat het om. Niet oordelen en elkaar in je waarde laten, het valt niet altijd mee maar het is zeer de moeite waard. Het licht komt terug, zei WA en daar geloof ik ook in. Kijk waar we vanmorgen op getrakteerd werden.

Woningsdag

De kreet Woningsdag mag dan misschien een beetje flauw verzonnen zijn, het drukt wel goed uit dat we thuis moeten blijven. Dus gooiden we om kwart voor tien de ramen open om naar het klokgebeier te luisteren en daarna op tv het Wilhelmus uitgevoerd te zien door het Concertgebouw Orkest. Die paukenist in de lege zaal maakte nog de meeste indruk op me. In de Delftse Doosch zat afgelopen vrijdag een rood-wit-blauwe slinger, een oranje breekbrood en een doe-het-zelf cup-cake pakket. Twee van de cakejes gingen naar mijn moeder die het vanmorgen samen met haar verzorgster bij de koffie opat. De kruidenboter, harde worst, nootjes en saucijzenbroodjes die uit de doosch te voorschijn kwamen, vormen samen met een zelfgemaakte groentesoep, ons koningsmaal vanavond. Niet erg alledaags, maar dát mag eens per jaar.

Gubbio swingt óók

Als op je entreebewijs staat dat het concert begint om kwart over negen, is dat slechts een indicatie. Wij, stipte Nederlanders, verbazen ons er nog steeds over dat om kwart voor tien het optreden pas begint. Vóór die tijd wordt er ontspannen naar bekenden gezwaaid, babbeltjes gemaakt en rennen de kinderen de stenen trappen op en neer.

De ambassadeur van Zuid Afrika in Rome, de burgemeester van Gubbio, de gitarist van Pink Floyd en Roxy Music, ze maakten gisteravond in dit prachtige Teatro Romano in Gubbio hun opwachting en wij waren erbij. Een filmpje met de muziek en uitleg in het Engels plaats ik op FB.

Dan kan ik hier nog mooi even kwijt dat het fantastisch was om onder de heldere sterrenhemel in deze historische omgeving mee te mogen swingen. Want dat deden we hoor, met zijn allen aan het eind van het concert, vlak voor het podium. Indrukwekkende belevenis vanwege de krachtige inhoud.

Kerstsfeer

Gisteravond zaten we voor de tweede keer in één week in een kerk. Het contrast met concert vorige week kon niet groter. Een gemengd koor van 160 zangers, meer dan 800 bezoekers in de R.K. Bartholomeuskerk in Poeldijk, een blazerskwintet, solisten, Dutch Pipers, harpiste, het is teveel om op te noemen. Ook nu genoten we weer van het gebodene en zwaaiden op afstand naar vrienden die deel uit maken van de Westlandse Koorvereniging Musica. Het was ijzig koud toen we naar huis reden, sneeuwvlokken vielen er pas toen we weer thuis in Delft waren. Dat leverde vanmorgen dit soort beelden op. De dagen zijn donker maar ik zie overal licht

 

Warm

Schagerbrug, een klein dorp in de kop van Noord Holland. In het fraaie protestante kerkje aldaar waren we gistermiddag aanwezig bij een optreden van Zinco. Een gemengd kwartet bracht een sfeervolle selectie uit haar repertoire. Absoluut hoogtepunt vond ik het duet uit de parelvissers, gezongen door de beide heren, Ton en Rick. Ooit leerden Ton en ik elkaar kennen als blogvrienden, daarna was hij een week hulpman in Caldese en sindsdien zien we elkaar bijna elk jaar wel in levende lijve.

We hebben genoten van het concert dat met een grappige hoofdtooi in kerstsfeer eindigde. Na afloop praatten we bij hen thuis weer voor een jaar bij en hebben er heerlijk gegeten. Het ontstaan van nieuwe vriendschappen is enorm verrijkend en wij kijken met een heel warm gevoel op deze middag terug.

Kerstig

Toen we donderdagavond bij vrienden in Amsterdam heerlijk aan de maaltijd zaten, werd hun kerstboom bezorgd. We boden aan te helpen optuigen maar dat hoefde niet. En het zou ook een verstoring van de heerlijke maaltijd hebben gegeven. Gisterochtend was ik bij mijn leuke ouders en hielp met het neerzetten van de kerststal. ’s Avonds woonden we samen met goede vrienden een prachtig concert bij in de Bartholomeuskerk in Poeldijk. In het koor van Musica zingen gezamenijke vrienden mee en na het concert konden we nog even onze welgemeende complimenten aan hen overbrengen. Vanmiddag loop ik samen met onze dochter, haar vriendin en diens moeder door Delft waar een kerstmarkt plaatsvindt. Nog negen dagen voor het Kerstmis is maar ik zit er middenin.

Blues in de middeleeuwen

Kinderverdriet is van alle tijden. Dat bleek toen dit kleine ventje door zijn vader getroost moest worden. Midden in de drukte van de middeleeuwse markt zat hij gisteravond met gebogen hoofd een beetje zachtjes voor zich uit te huilen. Maar er werd geduldig en serieus naar hem geluisterd en het kwam vast weer helemaal goed. Al zagen wij dat niet, afgeleid als we al weer waren door de rest van de omgeving.

De wijnbouwers uit het nabijgelegen Semonte kregen extra veel aandacht van de wijnmakers in wiens gezelschap ik verkeerde. Met onze vrienden hadden we eerder op de avond onmisbare attributen voor een goede productie uitgewisseld. Daar kom ik tijdens de oogst nog op terug. Voorlopig liepen we hier met z’n viertjes ons weer eens te vergapen aan de oude tijden die nog lang niet vervlogen zijn. 

Na een snelle maar zeer smakelijke hap woonden we een concert bij in een ommuurde kloosterhof. Het heette een Blues Concert te zijn maar het was meer  een rockband die optrad. Al moet gezegd dat de leider, Maurizio Gionni Grasso, een geweldige bluesgitarist is.

Na afloop aten we een ijsje in het nog steeds bruisende Gubbio en reden na twaalf uur richting onze berg bij een buitentemperatuur van 26 graden. Dat soort zomeravonden, daar krijg je niet snel genoeg van.

Amadeus

Bij dit kleine in onbruik zijnde kerkje stopten we gisteravond even om vuilnis te lozen. In de daarvoor bestemde bakken hoor, begrijp me niet verkeerd. We waren op weg naar een concert dat aan de vooravond van de kruisboogschietwedstrijd, de Palio, werd gehouden. Het Amadeus Koor en Orkest trad op en ik had me er, gezien de naam en de geraadpleegde site, nogal wat van voorgesteld. Na een inleiding van vier sprekers (!) waar wij natuurlijk weer eens niets van verstonden, begon het en het geheel werd verluchtigd met filmbeelden van Oorlogsfilms en Pauskroningen.

Een beetje gedesillusioneerd en met een houten kont en pijnlijke rug van de ongemakkelijke banken, verlieten we de kerk. Een aparte ervaring rijker. Over de Palio blogde ik al vaker, lees hier en hier. Dat feest laten we vandaag aan ons voorbij gaan en verpozen ons in de tuin met een boek.

Kippenvel

Het is nevelig en somber buiten. Inderdaad; de donkere dagen vóór Kerst. Gisteravond woonden we in de Nieuwe Kerk in Delft een kerstconcert bij. Nog voor we de kerk ingingen werden we getrakteerd op Schotse Doedelzakmuziek van de Pipers. Dat klonk niet alleen mooi, het was sprookjesachtig in de historische omgeving, die prachtig verlicht was. Het concert was een mengeling van klassiek werk van onder andere Verdi en een wat lichtvoetiger genre. We eindigden met Auld lang syne, waarbij iedereen elkaar kruislings de hand gaf en koor, orkest, solisten en publiek in die betoverende ambiance samen zongen. Van nevel en somberheid is dan geen sprake. Wel van verbondenheid waaraan we toch allemaal behoefte hebben.