Suppoost

Zeseneenhalve meter hoog is dit gebogen stuk gepolijst roestvrij staal van de Brits-Indiase kunstenaar Anish Kapoor, hij noemt het een sky mirror. Ik liet het maandag al zien en mijn enthousiasme is nog onverminderd. Temeer daar we binnen in Museum de Pont nogmaals een werk van hem tegenkwamen. ††††

En ook hier doet de omgeving zijn werk en verandert wat je ziet voortdurend.

Ik zag ook mensen teruglopen en er omheen draaien. Ik deed het zelf uiteraard ook. Was ik maar voor één dag die suppoost, ik zou me geen seconde vervelen. Een kleine drie jaar geleden beklom ik een trap om in zijn kunstwerk te kunnen kijken en blogde daar ook over. Ik geloof dat ik een echte fan van hem begin te worden. ††

Tja, de achterkant is minder spectaculair, dus daar heb ik snel iets aan gedaan.

Serieuze kunst

• 

• 

• 

• 

Je blijft omhoog kijken. Op één toegangskaartje konden we vijf kerken bezoeken en overal stonden we met open monden van verbazing te genieten. Ravenna is een belangrijke archeologische vindplaats.Toen de macht van Rome afnam, werd Ravenna in 402 de hoofdstad van het West Romeinse rijk en dat is te zien.

• 

• 

Ook de vloeren deden mee in de pracht en praal. Bij vloeren denk ik sowieso aan al die voetstappen die er in de loop der eeuwen zijn gezet. Van mensen met harten vol vreugde of verdriet. Je voelt er de geschiedenis het meest tastbaar.

• 

• 

Pas sinds 2002 is het Domus dei Tappeti di Pietra te bezichtigen, waarvan deze twee kleine afbeeldingen afkomstig zijn. Het staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en wordt bovendien prachtig gepresenteerd, drie meter onder straatniveau, liggend onder een eenvoudige kerk waaraan je zo voorbij zou lopen. Ravenna dus. Het bleek een verrassende stad waar we ons bijzonder goed hebben vermaakt.

Stram

Door de knieën gaan lukt me niet goed, bovendien is dit een poepveldje. Er zijn nou eenmaal hondeneigenaren die de moeite niet nemen om…Enfin, van bovenaf naar een krokus of roos kijken is ook fijn. Heel fijn zelfs.

Met de wat hogere temperaturen hóór je de natuur groeien. En zie je iedereen opbloeien. Mensen lopen ook anders, hè. Wat meer ontspannen, meer om zich heen kijkend. Of is dat mijn eigen projectie? Mijn zintuigen openen zich uitluitend bij temperaturen van tien graden en hoger en ik geniet van spelende kinderen die nog met gemak door de knieën gaan.

 

Mensch erger je niet

In de winkelstraat zijn parkeervakken voor fietsen. Deze zijn gemarkeerd met hardblauwe geglazuurde steentjes. Om je fiets makkelijk terug te vinden in de vaak lange rijen, is het handig wat herkenbaars aan je rijwiel toe te voegen. Dat gebeurt op grote schaal.

Het Delftse centrum is niet erg toegankelijk voor auto’s en wordt overspoeld door fietsen. Er zijn inmiddels nogal wat mensen die zich ergeren aan al die stalen rossen die al dan niet slordig geparkeerd worden. Ik niet hoor. Met 25.000 studenten in de stad is de fiets een praktisch vervoermiddel, lekker milieuvriendelijk bovendien.

Kerstwens

Dit is wel een toepasselijke dag om alle blog-en facebooklezers mooie dagen toe te wensen. In harmonie met de mensen om je heen en met jezelf. Niet al te opgefokt graag.  Doen wat goed voelt. Dat zal voor iedereen anders uitpakken. Maar wie goed luistert naar zichzelf kan ook luisteren naar anderen.

Mijn venster op de wereld

Mijn bloginspiratie haal ik voornamelijk uit de gewone dagelijkse dingen. Hier geen verheven onderwerpen, diepere gedachten en zelden een uitgesproken stellingname.  Daar hou ik me wel mee bezig hoor, maar ik deel ze liever in het échte leven.

Laat mij maar een beetje rond slenteren en foto’s maken van de alledaagsheid. Die is vaak al opmerkelijk genoeg. Ik heb zelfs een archiefmap ‘vensters’. Het intrigeert me in hoge mate hoe mensen leven en wat ze daarvan aan de buitenwereld willen tonen. Zo’n gevuld raamkozijn zegt me veel, zo niet alles. Het interieur er achter verzin ik er zelf wel bij.

Naar het ronde archief

Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.

Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?