Dit is wel een toepasselijke dag om alle blog-en facebooklezers mooie dagen toe te wensen. In harmonie met de mensen om je heen en met jezelf. Niet al te opgefokt graag. Doen wat goed voelt. Dat zal voor iedereen anders uitpakken. Maar wie goed luistert naar zichzelf kan ook luisteren naar anderen.
Mijn bloginspiratie haal ik voornamelijk uit de gewone dagelijkse dingen. Hier geen verheven onderwerpen, diepere gedachten en zelden een uitgesproken stellingname. Daar hou ik me wel mee bezig hoor, maar ik deel ze liever in het échte leven.
Laat mij maar een beetje rond slenteren en foto’s maken van de alledaagsheid. Die is vaak al opmerkelijk genoeg. Ik heb zelfs een archiefmap ‘vensters’. Het intrigeert me in hoge mate hoe mensen leven en wat ze daarvan aan de buitenwereld willen tonen. Zo’n gevuld raamkozijn zegt me veel, zo niet alles. Het interieur er achter verzin ik er zelf wel bij.
Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.
Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?
Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.
En ik héb helemaal niks met carnaval!
Maar ik hou wel van mensen.
Een jaar lang heb ik elke avond in dit boekje geschreven. Iets positiefs dat ik die dag beleefd had. Pas nu mocht ik het van mezelf nalezen. Het zijn geen wereldschokkende dingen die er in staan. Vrijwel altijd heeft het met mensen te maken. Een ontmoeting, goed gesprek, een lachbui. Soms ook intense tevredenheid over klusjes die geklaard zijn in huis of tuin. Inmiddels is het een goede gewoonte geworden om elke dag iets positiefs te benoemen en hoef ik het niet meer op te schrijven. Ik ga de rest van het boekje benutten om elke avond drie klusjes op te schrijven die ik de volgende móet doen. Ik ben nog al eens van het doorschuiven. Dat kan beter.
Een dag kan nog zo mistig zijn, er is altijd wel iets fleurigs te ontdekken. Zelfs als dat een beetje zwart-wit uitpakt zoals op de foto. Uit de veerkracht van de natuur valt hoop te putten. Ook uit menselijke contacten is veel vreugde te halen. Laten we de negativiteit vannacht op de brandstapels gooien. Die noemen we niet voor niets vreugdevuren. Laten we het nieuwe jaar met een open blik en vol vertrouwen tegemoet zien. Want wat het ons ook brengen mag, veerkracht en positiviteit zullen ons helpen. Altijd.
