Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Advertenties

Optocht

En ik héb helemaal niks met carnaval!

Maar ik hou wel van mensen.

 

Nieuwe opdracht aan mezelf

Een jaar lang heb ik elke avond in dit boekje geschreven. Iets positiefs dat ik die dag beleefd had. Pas nu mocht ik het van mezelf nalezen. Het zijn geen wereldschokkende dingen die er in staan. Vrijwel altijd heeft het met mensen te maken. Een ontmoeting, goed gesprek, een lachbui. Soms ook intense tevredenheid over klusjes die geklaard zijn in huis of tuin. Inmiddels is het een goede gewoonte geworden om elke dag iets positiefs te benoemen en hoef ik het niet meer op te schrijven. Ik ga de rest van het boekje benutten om elke avond drie klusjes op te schrijven die ik de volgende móet doen. Ik ben nog al eens van het doorschuiven. Dat kan beter.

Vreugde, veerkracht en vertrouwen

Een dag kan nog zo mistig zijn, er is altijd wel iets fleurigs te ontdekken. Zelfs als dat een beetje zwart-wit uitpakt zoals op de foto. Uit de veerkracht van de natuur valt hoop te putten. Ook uit menselijke contacten is veel vreugde te halen. Laten we de negativiteit vannacht op de brandstapels gooien. Die noemen we niet voor niets vreugdevuren. Laten we het nieuwe jaar met een open blik en vol vertrouwen tegemoet zien. Want wat het ons ook brengen mag, veerkracht en positiviteit zullen ons helpen. Altijd.

Lief en leed

Zomaar een deur, een raam en een plantenbak. In een middeleeuwse straat in het centrum  van Gubbio, dat wel.Bij uitvergroten zag ik dat er drie naamplaatjes op de deur zitten samen met een netjes weggewerkte luidspreker. Dat maakt me dan meteen benieuwd naar wat er achter die deur zal zitten. Een klein stenen portaal met aan het eind een trap? Eén appartement beneden en twee boven? Of een mooie gang met aan het eind een ommuurde tuin van waaruit je de drie verschillende woningen kunt bereiken. Dan denk ik ook even aan al die mensen die in de loop der tijd hier geleefd hebben, geboren en gestorven zijn. Achter ‘zomaar’ een deur speelt zich een hele roman af.

Mensenlief

Naar mensen kijken is heerlijk. Naar kinderen kijken is zo mogelijk nog leuker. En als het dan ook nog twee spelende kleindochters zijn, kan ik mijn lol niet op. Locatie is een achtertuin in Zwijndrecht. De fotograaf is hun liefhebbende oma.

Borden verhangen

Meer plannen hebben dan je kunt realiseren. Daar heb ik nogal eens last van. Ik zou meer boeken willen lezen, vaker achter de naaimachine zitten, oude meubels kopen, opknappen en doorverkopen. Huizen willen inrichten met kringloopspullen voor mensen die na een scheiding of anderszins met een halve inboedel verder moeten. Ik zou gedisciplineerder willen zijn in mijn administratie. Zo kan ik nog wel even doorgaan. De werkelijkheid is dat me dat niet allemaal lukt. Maar tijd doorbrengen met mensen die me lief zijn, doe ik veelvuldig en intensief. En laat dát nou net bovenaan mijn lijstje met leuke dingen staan. Die plannen zie ik maar als bordjes die ik in de lucht hou door ze gewoon aan de zoldermuur vast te pinnen. En valt er eens een stuk, dan ruimen we de scherven. Realistisch. Dát wil ik graag zijn.