Het leven langs de waterkant

Er zijn herriemakers en rustiger types die uren op wacht staan. De nijlganzen en de reigers zijn in voortdurend gevecht om de beste plek aan de waterkant.

Tevreden hondenbezitters zie je hier ook voorturend. En ik zie ze bukken om op te ruimen wat de honden op hun ronde vooral ook komen doen. Van dat opruimen word ik dan heel tevreden.

Rustige genieters op hun bootje. Zodra je van die oude veilingboten ziet, staan er meestal kratten bier en drinkende mensen op en hoor je harde muziek.

Rommelmakers. Hou je altijd. Afvalbak op nog geen meter afstand.

Fietsende gezinnen en gezelschappen, soms noodgedwongen met een paraplu in de hand. Maar meestal rustig voorbij peddelend.

Al met al hebben wij het levendigste uitzicht dat je maar bedenken kunt.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

Geveltuinen

Met de compactcamera in de hand maakte ik vanmorgen ons rondje centrum. Hoe leuk is het als bewoners voor hun huis bloemen en planten neerzetten. Nog fijner als anderen dit ongemoeid laten, zodat er heel veel mensen van kunnen genieten.

De gemeente Delft laat zich ook niet onbetuigd gezien het grote aantal hangende en staande bloembakken. Brugleuningen, walkanten en lantarenpalen, alles bloeit.

Daar worden inwoners, bezoekers en toeristen blij van. En ik zeker. Zó blij dat ik die fleurigheid ook naar binnen haalde.

Zomerdonkerte

Daar zitten we, mijn zus en ik op het terras van Du Midi. Het begon een beetje te miezeren maar het ontbijt was toen al op en de wandeling gedaan. Zij was het ook die zomerdonkerte zei bij het zien van dit weitje dat overschaduwd wordt door bomen.

We zijn ruim een maand na de langste dag en bomen en struiken zijn op hun groenste toppunt.

Het was zelfs een beetje mystiek vanmorgen met die dreigende drupregen. De hele natuur, mens en dier, herademt na de hitterecords van de afgelopen week. Geen brandende zon meer, iedereen blij.

Veldboeket voor velen

Er zijn in onze omgeving veel mensen met grote zorgen. Over hun relatie of over hun gezondheid. Mensen die onderzoeken moeten ondergaan en in spanning de uitslag afwachten. Zware therapie krijgen, geopereerd moeten worden of een partner hebben met Alzheimer. Ik denk intens aan ze. Veel van hen lezen dit blog mee, ze zullen zich wel herkennen. Gedachten zijn krachten, schreef een vriendin me laatst en dat geloof ik ook. Al onze positieve gedachten zetten we in voor hen die het nu kunnen gebruiken.

Suppoost

Zeseneenhalve meter hoog is dit gebogen stuk gepolijst roestvrij staal van de Brits-Indiase kunstenaar Anish Kapoor, hij noemt het een sky mirror. Ik liet het maandag al zien en mijn enthousiasme is nog onverminderd. Temeer daar we binnen in Museum de Pont nogmaals een werk van hem tegenkwamen. ††††

En ook hier doet de omgeving zijn werk en verandert wat je ziet voortdurend.

Ik zag ook mensen teruglopen en er omheen draaien. Ik deed het zelf uiteraard ook. Was ik maar voor één dag die suppoost, ik zou me geen seconde vervelen. Een kleine drie jaar geleden beklom ik een trap om in zijn kunstwerk te kunnen kijken en blogde daar ook over. Ik geloof dat ik een echte fan van hem begin te worden. ††

Tja, de achterkant is minder spectaculair, dus daar heb ik snel iets aan gedaan.

Serieuze kunst

• 

• 

• 

• 

Je blijft omhoog kijken. Op één toegangskaartje konden we vijf kerken bezoeken en overal stonden we met open monden van verbazing te genieten. Ravenna is een belangrijke archeologische vindplaats.Toen de macht van Rome afnam, werd Ravenna in 402 de hoofdstad van het West Romeinse rijk en dat is te zien.

• 

• 

Ook de vloeren deden mee in de pracht en praal. Bij vloeren denk ik sowieso aan al die voetstappen die er in de loop der eeuwen zijn gezet. Van mensen met harten vol vreugde of verdriet. Je voelt er de geschiedenis het meest tastbaar.

• 

• 

Pas sinds 2002 is het Domus dei Tappeti di Pietra te bezichtigen, waarvan deze twee kleine afbeeldingen afkomstig zijn. Het staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en wordt bovendien prachtig gepresenteerd, drie meter onder straatniveau, liggend onder een eenvoudige kerk waaraan je zo voorbij zou lopen. Ravenna dus. Het bleek een verrassende stad waar we ons bijzonder goed hebben vermaakt.