Naar het ronde archief

Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.

Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?

Advertenties

Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Optocht

En ik héb helemaal niks met carnaval!

Maar ik hou wel van mensen.

 

Nieuwe opdracht aan mezelf

Een jaar lang heb ik elke avond in dit boekje geschreven. Iets positiefs dat ik die dag beleefd had. Pas nu mocht ik het van mezelf nalezen. Het zijn geen wereldschokkende dingen die er in staan. Vrijwel altijd heeft het met mensen te maken. Een ontmoeting, goed gesprek, een lachbui. Soms ook intense tevredenheid over klusjes die geklaard zijn in huis of tuin. Inmiddels is het een goede gewoonte geworden om elke dag iets positiefs te benoemen en hoef ik het niet meer op te schrijven. Ik ga de rest van het boekje benutten om elke avond drie klusjes op te schrijven die ik de volgende móet doen. Ik ben nog al eens van het doorschuiven. Dat kan beter.

Vreugde, veerkracht en vertrouwen

Een dag kan nog zo mistig zijn, er is altijd wel iets fleurigs te ontdekken. Zelfs als dat een beetje zwart-wit uitpakt zoals op de foto. Uit de veerkracht van de natuur valt hoop te putten. Ook uit menselijke contacten is veel vreugde te halen. Laten we de negativiteit vannacht op de brandstapels gooien. Die noemen we niet voor niets vreugdevuren. Laten we het nieuwe jaar met een open blik en vol vertrouwen tegemoet zien. Want wat het ons ook brengen mag, veerkracht en positiviteit zullen ons helpen. Altijd.

Lief en leed

Zomaar een deur, een raam en een plantenbak. In een middeleeuwse straat in het centrum  van Gubbio, dat wel.Bij uitvergroten zag ik dat er drie naamplaatjes op de deur zitten samen met een netjes weggewerkte luidspreker. Dat maakt me dan meteen benieuwd naar wat er achter die deur zal zitten. Een klein stenen portaal met aan het eind een trap? Eén appartement beneden en twee boven? Of een mooie gang met aan het eind een ommuurde tuin van waaruit je de drie verschillende woningen kunt bereiken. Dan denk ik ook even aan al die mensen die in de loop der tijd hier geleefd hebben, geboren en gestorven zijn. Achter ‘zomaar’ een deur speelt zich een hele roman af.

Mensenlief

Naar mensen kijken is heerlijk. Naar kinderen kijken is zo mogelijk nog leuker. En als het dan ook nog twee spelende kleindochters zijn, kan ik mijn lol niet op. Locatie is een achtertuin in Zwijndrecht. De fotograaf is hun liefhebbende oma.