
Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.
Wat een gezellig huis. Ik kan bijna de klok horen tikken.
Leuk plaatje. Weet niet zo goed wat ik er van zou vinden als het mijn eigen interieur zou zijn, ben namelijk extreem gehecht aan mijn (digitale) privacy …
Deze foto kan zo als open source intelligence-quizfoto dienst doen. De Correspondent had vorig jaar elke vrijdag zo’n puzzel die op te lossen is door gebruik te maken van alle openbare bronnen die tot je beschikking staan. Koekel er maar op los 😉
Ja, dat was IK! Betalen, Emie!
Kom maar halen, Henny
Het is echt een gezellige, wat ouderwets aandoende kamer, een fotootje waard.
Dat doe ik ook wel eens, maar nog nooit last gehad.
Misschien is iemand wel blij met die aandacht.
Het is wel een mooi binnenkijkje. Ik vraag het me ook wel eens af als ik iemands gevel fotografeer.
Ik verwacht geen rechtzaak
Mocht het mijn plekje zijn, je mocht ‘m laten staan!
Lie(f)s.