Warmte

Precies zo als kleinzoon Lucas zich er al maanden geleden op verheugde, verliep kerstavond aan onze vergrote tafel waar we met wat inschikkelijkheid met z’n tienen omheen pasten. En exact zoals mijn moeder graag haar dagen doorbrengt, aten we eerste kerstdag met z’n drietjes in alle rust aan haar kleine tafel een eenvoudig en smakelijk kerstmaal.

Op deze tweede kerstdag laten we onszelf uit. We komen buren tegen en maken een praatje. We zien op een brug vlakbij het Doelenplein fraaie geschilderde sterren hangen. Even later zien we iemand een kerststal openklappen en inrichten. De man zet net het vuurtje neer bij het kind. Ook met hem maak ik en praatje en hoor dat deze stal een gezamenlijk initiatief is van de drie restaurants op het plein.

‘Nou lieve mensen, nog een fijne dag’, besluit hij ons gesprek. Ík heb geen vuurtje nodig om met een warm gevoel op deze kerstdagen terug te kijken.

Boventoon

Onze kerstkaart maak ik de laatste jaren zelf en altijd zijn vogels het motief. Het wordt een sport om elk jaar iets anders te bedenken. Hier een collage van wat er zoal is gemaakt.

Dit jaar ziet mijn kaart er zó uit. Aan behoorlijk veel mensen is er een verzonden maar voor iedereen die ik via blog en facebook tref, hierbij van harte de wens dat de feestdagen voor allen prettig mogen zijn. Hoe je het ook viert, laat harmonie de boventoon voeren!

Roodkapje

Dat het de donkere dagen voor kerstmis zijn, is goed te zien. In tegenstelling tot vorige week hielden we het gelukkig wel droog tijdens de polderwandeling. Evengoed snel weer naar huis want vandaag is het voor ons kerstboomoptuigdag. Dit jaar hebben we een behoorlijk grote boom; een geschenk van een leverancier van de wijnboer. De halve kamer moest veranderd worden, wat een gedoe. Ik weet nu al, dat het volgend jaar weer een bescheiden boom zal komen. Kijk hoe vrolijk deze mini’s me toelachten toen we nog even bij een supermarkt aangingen voor een laatste boodschap.

En over mini’s gesproken. Er wandelde vanmorgen een kleindochter van mijn zus en zwager mee. Schattig toch zo’n roodkapje?

Pleidooi voor de kerstkaart

Post ontvangen is leuk, tenminste als het persoonlijke post is. Kerstpost is daar bij uitstek geschikt voor. Ik weet het, veel mensen beginnen er niet meer aan. Sturen via de elektronische weg de beste wensen door. Das handig en efficiënt. Voor mij vormt het ten minste een maal per jaar aan familie en vrienden een kaartje sturen een aangename bezigheid die ik hoop dit weekend af te ronden. De eerste kerstkaarten voor ons zijn binnen. Alles wat hier op de foto’s staat, kwam van een blogvriendin die er tijd en moeite in heeft gestoken. Met dit mooie resultaat. Ik open elke envelop met vreugde, lees de beste wensen en geef de kaart daarna een plekje. In mijn hart en in ons huis.

Kerstsfeer bij mijn moeder

De vraag was niet zozeer óf maar hóe we het huis van mijn moeder een beetje in kerstsfeer zouden brengen. Dus ging ik in overleg met haar de boel versieren. We houden het eenvoudig, riepen we telkens tegen elkaar. De kast waarop ze uitkijkt als ze op haar vaste plaats zit, kreeg wat rode en zilveren ballen. De waxinelichtjes zijn van die neppers en een gele kaars werd vervangen door een rode.

De kerststal was altijd mijn vaders project. Zetten we de hele groep inclusief stal neer of houden we het klein? We kozen voor het laatste en ook de locatie wijzigde, de kern van de kerstgroep staat nu in de hal, op een plek die toch opvalt. Met nog een rood lopertje onder het theeservies en een krans met lichtjes aan de spiegel, ziet het er gezellig uit. Mijn moeder en ik keken tevreden rond. Papa zal dit zeker goed vinden, zei ze.

Eén herder en twee koningen

Afgelopen week leverden we de restanten van onze niet verkochte rommelmarktspul in bij de plaatselijke kringloopwinkel. Dus ik ging ábsoluut niets kopen toen ik vanmorgen met een vriendin bij Rataplan was. Zij zocht kerstboomverlichting en slaagde uitstekend terwijl ik zomaar wat rondsnuffelde.

Ik kocht evengoed wel drie boeken, waarvan ik er één aan mijn vriendin gaf. De andere twee gaan mij leesplezier verschaffen én mijn zelf opgelegde boekenquotum voor dit jaar toch nog enigszins in de juiste richting helpen. Ik kwam bovendien thuis met een nieuw idee: volgend jaar gaat deze sinterklaas bij de kringloop winkelen en mijn hele klazenfamilie daartoe ook te zien overhalen.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.