Het was Koninginnedag 2001 toen wij geïnteresseerd raakten in Delft als onze woonplaats. We kwamen die dag uit Voorburg om in Delft de vrijmarkt te bezoeken, zagen het oude universiteitsgebouw in de steigers staan om er woningen van te maken en de rest is historie. Omdat we vaak in Italië vertoeven in deze tijd van het jaar, was het járen geleden dat we hier op Koningsdag zijn.
En het was gezellig met, zoals dat hoort, kinderen die een instrument bespeelden, een vrijmarkt die straat na straat besloeg én koffie met oranje tompouce. We scharrelden twee uur door het centrum en ja, we kochten ook nog wat. Laat ik morgen zien.
Nadat ik gisteren een beeld van een Voorburgse kunstenaar liet zien, blijf ik even in in de beelden sfeer. Voor het HMC Antoniushove in Leidschendam staat dit beeld, getiteld de Barmhartige Samaritaan (klik) van de eveneens Voorburgse kunstenaar Albert Termote. Dit beeld kent een geschiedenis van verplaatsingen. Het werd geschonken door omliggende gemeenten toen het ziekenhuis 25 jaar bestond en nog in Voorburg was gevestigd. In de oorlogsjaren verstopte men het, bang als men was dat dit bronzen beeld door de bezetter zou worden omgesmolten voor wapentuig. In 1972 kwam het beeld naar Leidschendam waar een gloednieuw ziekenhuis was gebouwd. Minstens nog twee maal werd het daarna vanwege diverse verbouwingen verplaatst. In 1998 werd de herplaatsing feestelijk gevierd door de loden kokers, die in de sokkel mee gemetseld zijn, opnieuw te voorzien van extra actuele historische informatie. Die feestelijke viering mocht ik destijds organiseren en ik was bovendien de beheerder van de sleutel van het kluisje waarin de kokers bewaard worden. Die sleutel heb ik netjes overgedragen aan mijn opvolgster maar zij is allang weer vervangen door anderen. Geen idee wie nu de sleutelbeheerder is. Ik vind het nog steeds een prachtig beeld ook al vanwege de achterliggende gedachte dat je voor elkaar zorgt, zelfs als je geen vrienden bent.
Eerder deze week hadden we bedacht dat vandaag bij uitstek geschikt zou zijn om de Japanse Tuin in Landgoed Clingendael te bezoeken. En dat klopte, het was er betoverend. Het is een kwetsbare tuin die maar acht weken per jaar geopend is voor publiek. Toen we nog in Voorburg woonden, kwamen we heel geregeld op dit Haagse landgoed dat, afgezien van de Japanse tuin, wel het hele jaar toegankelijk is.
Dat we niet de enigen waren die vandaag een geschikt moment vonden voor een bezoek aan Clingendael bewijzen de laatste foto’s. Meer info over de Japanse Tuin vind je hier. Nog open tot en met aanstaande zondag maar zoals gezegd: wandelen op het landgoed alleen al is de moeite meer dan waard.
De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.
De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.
Op weg naar mijn moeder maakten we een kleine uitstap naar Park Vreugd en Rust in Voorburg. We leerden dit park met landhuis kennen toen het in slechte staat verkeerde nadat de Montessorischool en de verpleegsteropleiding Vronesteijn het hadden verlaten. In 1987 kocht Henk Savelberg samen met enkele geldschieters dit pand, restaureerde het grondig en in 1989 wist hij er een sterrenrestaurant van te maken. Onze zoon, toen middelbare scholier, werd er keukenhulp. Mijn veertigste verjaardag vierde ik hier en toen we 25 jaar getrouwd waren, trakteerden onze kinderen ons op een overnachting in dit poepsjieke hotel.
Savelberg verkocht zijn hotel-restaurant aan Ron Blauw die het omdoopte tot Central Park. Ook hij verliet dit weer en tegenwoordig gaat het onder deze nieuwe naam zelfstandig door. De tuin, het terras en de omgeving oogde wat rommelig. Picknicktafels op het riante grasveld en rood-wit afzetlint oogden niet erg passend bij de voorname sfeer die het ooit uitstraalde.
Aan de overkant van de Vliet reed een rode cabrio langs. Kijk, dat past wat beter bij het beeld dat wij nog kenden. De Montessori basisschool waarop onze kinderen zaten, heet heel toepasselijk Nieuw Vreugd en Rust. ‘Veel vreugd, weinig rust’ zeiden wij daarover altijd. Maar dat gold dus niet voor de start van deze zonnige zondag. Wél veel vreugd en reuze veel rust.
We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.
In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.
De lichtjesavond in Voorburg of het bijwonen van een kerstconcert vormden jarenlang de opmaat naar de kerstmis. Koken voor een groot gezelschap en poetsen van tafelzilver horen er onlosmakelijk bij. Het plaatsen van de foto’s van de grote kerstboom op de Markt hier in Delft, doe ik ook al jaren. Kennelijk heb ik behoefte aan wat rituelen. Daarom om één uur toch naar de koning geluisterd, terwijl ik in feite republikein ben. Hij had het over de de manische meningenmachine die zo op de voorgrond is en pleitte voor een liefdevolle samenleving. Natuurlijk zei hij nog veel meer maar deze twee zaken sprongen er voor mij uit. Ik heb helemaal geen zin meer in al die meningen en mijd de talkshows. Liefdevol met elkaar omgaan, dáár gaat het om. Niet oordelen en elkaar in je waarde laten, het valt niet altijd mee maar het is zeer de moeite waard. Het licht komt terug, zei WA en daar geloof ik ook in. Kijk waar we vanmorgen op getrakteerd werden.
Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.
Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.
Vanmiddag was ik even op de Voorburgse begraafplaats. Er moest nog een naamplaatje worden gezet bij de urn met de as van mijn vader. De Oosterbegraafplaats heeft beslist parkachtige allure en ik vind het er niet náár. Vredig wel. Confronterend in zekere zin. Zelf ben ik er niet over uit of ik gecremeerd of begraven wil worden. Wij zijn geen mensen die naar het graf van familieleden toegaan om daar planten en bloemen neer te zetten. Een natuurbegraafplaats vind ik wel mooi voor me zelf. Maar wat mij betreft mogen ook mijn nabestaanden het beslissen. Willen zij rond mijn groeve staan of gaan ze liever voor cremeren. As verstrooien of in een urnenmuur? Moet ik hen met deze beslissing opzadelen? Ik ben er nog niet uit en denk er graag de komende twintig jaar op mijn gemak over na.
Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.
Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.
Wonen in Caldese (Italië) 