Vreugd en Rust

Op weg naar mijn moeder maakten we een kleine uitstap naar Park Vreugd en Rust in Voorburg. We leerden dit park met landhuis kennen toen het in slechte staat verkeerde nadat de Montessorischool en de verpleegsteropleiding Vronesteijn het hadden verlaten. In 1987 kocht Henk Savelberg samen met enkele geldschieters dit pand, restaureerde het grondig en in 1989 wist hij er een sterrenrestaurant van te maken. Onze zoon, toen middelbare scholier, werd er keukenhulp. Mijn veertigste verjaardag vierde ik hier en toen we 25 jaar getrouwd waren, trakteerden onze kinderen ons op een overnachting in dit poepsjieke hotel.

Savelberg verkocht zijn hotel-restaurant aan Ron Blauw die het omdoopte tot Central Park. Ook hij verliet dit weer en tegenwoordig gaat het onder deze nieuwe naam zelfstandig door. De tuin, het terras en de omgeving oogde wat rommelig. Picknicktafels op het riante grasveld en rood-wit afzetlint oogden niet erg passend bij de voorname sfeer die het ooit uitstraalde.

Aan de overkant van de Vliet reed een rode cabrio langs. Kijk, dat past wat beter bij het beeld dat wij nog kenden. De Montessori basisschool waarop onze kinderen zaten, heet heel toepasselijk Nieuw Vreugd en Rust. ‘Veel vreugd, weinig rust’ zeiden wij daarover altijd. Maar dat gold dus niet voor de start van deze zonnige zondag. Wél veel vreugd en reuze veel rust.

Aan de boulevard

We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.

In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.

Mijn rituelen

De lichtjesavond in Voorburg of het bijwonen van een kerstconcert vormden jarenlang de opmaat naar de kerstmis. Koken voor een groot gezelschap en poetsen van tafelzilver horen er onlosmakelijk bij. Het plaatsen van de foto’s van de grote kerstboom op de Markt hier in Delft, doe ik ook al jaren. Kennelijk heb ik behoefte aan wat rituelen. Daarom om één uur toch naar de koning geluisterd, terwijl ik in feite republikein ben. Hij had het over de de manische meningenmachine die zo op de voorgrond is en pleitte voor een liefdevolle samenleving. Natuurlijk zei hij nog veel meer maar deze twee zaken sprongen er voor mij uit. Ik heb helemaal geen zin meer in al die meningen en mijd de talkshows. Liefdevol met elkaar omgaan, dáár gaat het om. Niet oordelen en elkaar in je waarde laten, het valt niet altijd mee maar het is zeer de moeite waard. Het licht komt terug, zei WA en daar geloof ik ook in. Kijk waar we vanmorgen op getrakteerd werden.

Lichtpuntjes

Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.

Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.

Nog even denken

Vanmiddag was ik even op de Voorburgse begraafplaats. Er moest nog een naamplaatje worden gezet bij de urn met de as van mijn vader. De Oosterbegraafplaats heeft beslist parkachtige allure en ik vind het er niet náár. Vredig wel. Confronterend in zekere zin. Zelf ben ik er niet over uit of ik gecremeerd of begraven wil worden. Wij zijn geen mensen die naar het graf van familieleden toegaan om daar planten en bloemen neer te zetten. Een natuurbegraafplaats vind ik wel mooi voor me zelf. Maar wat mij betreft mogen ook mijn nabestaanden het beslissen. Willen zij rond mijn groeve staan of gaan ze liever voor cremeren. As verstrooien of in een urnenmuur? Moet ik hen met deze beslissing opzadelen? Ik ben er nog niet uit en denk er graag de komende twintig jaar op mijn gemak over na.

Verrijking

Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.

Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.

Zijn ze nou helemaal gek geworden

Onlangs parkeerde ik bij een winkelcentrum in Voorburg voor een snelle boodschap. Het is er gratis parkeren en het was niet druk dus ik had een plek voor het uitkiezen. Toen ik na een kwartiertje terugkwam, zat er een bon onder de ruitenwisser. Het bleek dat ik vergeten was mijn parkeerschijf achter de voorruit te leggen. Stom. Geen moment aan gedacht. En wat denken jullie dat de schade was? € 104! Daar ben ik dus goed ziek van. Wat een bizar hoog bedrag. Te hard rijden, op de stoep parkeren, anderen belemmeren en in gevaar brengen; daar hoor je voor bekeurd te worden. Hier had ik de helft van het bedrag redelijk gevonden. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan maar dat helpt niet. Deze fout zal ik niet gauw meer maken. Snel betaald dus maar. En ook weer snel vergeten. Misschien lukt dat beter nu ik het van me afgeschreven heb.

Groene longen

In 2002 kwamen we in Delft wonen. Aan de rand van het centrum. We verruilen ons heerlijke Voorburgse huis voor een zolderwoning in een monument. We hebben daar tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van. Op nog geen vijfentwintig meter van de voordeur fiets ik door een soort boslaantje. Nog eens vijftig meter verder zie ik dit.

Mijn doel was even naar Museum Prinsenhof te fietsen voor de tentoonstelling Verboden Porselein. Het kon me niet erg boeien en na tien minuten stond ik weer buiten. Met dank aan de museumkaart. Mijn ongeduld had vast te maken met het mooie weer.  Het was veel prettiger om samen met Willem van Oranje te kijken hoe toeristen elkaar op de foto zetten.

Weervrouwen

Bij mooi weer zou mijn Voorburgse zus op de fiets naar Delft komen, waarna we samen fietsend naar de lepelaarskolonie in De Balij  zouden gaan. Maar plan twee, het regenplan, moest worden uitgevoerd en per auto vertrokken we naar het Fotomuseum in Den Haag. Een tentoonstelling van Robin de Puy met mooie onbarmhartig scherpe zwart-wit portretten. In een klein half uur  waren we er doorheen. Buiten zagen we de zon uitbundig schijnen. Dus improviseerden we de tweede helft van de dag op deze manier. Want flexibel zijn we.

Tussen de buien door

Gisteravond zaten we spontaan bij een zus aan de maaltijd in Voorburg. Vanmiddag at ik een een broodje bij een oud-collega in Zoetermeer. Daar was ik overrompeld door hun mooie stadstuin aan het water. Achter de groenstrook aan de overkant van de sloot, is de Randstadrail. Daar zie je dus niets van en horen doe je het ook nauwelijks. Morgenmiddag gaan we aan de thee bij een nicht in Nieuwerkerk aan de IJssel en donderdag komt een vriendin hier in Delft op de koffie. Tussendoor maak ik, onder het motto van elke dag een kastje, de keuken schoon. Zo kom ik een regenachtig weekje wel heel aangenaam en nuttig door.