Op en neer

Met slechter weer op komst, gooit de wijnboer er een extra schepje bovenop. Letterlijk. Deze zakken zijn gevuld met voedingrijke grond met veel wormen. Aan elke wijnstok wordt wat van dat mengsel toegediend. Daartoe moet dan eerst de grond een beetje losgemaakt worden. Dus wordt er rij voor rij met een pikhouweel wat gewroet. Zwaar werk maar de wijnboer is in zijn element.

Daar staat ie hoor. Eerst nog gebukt en op mijn verzoek ook even rechtop. Na vandaag is het meeste werk aan de wijngaard wel gedaan, voorlopig. Het enige wat nog even moet is wat bloemenmengsel strooien tegen de takkenril aan. We hadden nog twee halfvolle doosjes met zaad staan waarvan de kiemkracht wat achteruit is gegaan. Dat kan mooi daar gestrooid worden. Met een regenbuitje er overheen zal de kans op wegwaaien nihil zijn dus dat wordt een klusje voor morgenochtend. Ook wat afrikaantjeszaad van 2022 vindt daar zijn weg nog. Leve de biodiversiteit in ons dalletje. En óp naar een goede oogst voor 2024!

Boek, brief, bloem en…

Een vriendin leende mij dit boek uit. In de weken voorafgaand aan het overlijden van mijn moeder was ze dit aan het lezen. De strekking is: als je de dood aanvaardt dan wordt je vrolijker oud. Ik ben nu in dit boek bezig en het boeit me. Op de binnenflap lees ik: Alleen wie tevreden heeft geleefd, kan zonder onvrede sterven. Dat sluit heel mooi aan bij de manier waarop mijn moeder stierf.

Die vriendin verhuisde met haar gezin begin jaren negentig naar Zuid Afrika. Inmiddels woont ze weer in de buurt en zien we elkaar geregeld. Destijds verliep ons contact via handgeschreven brieven. Ze was aan het opruimen en vond een brief van mij uit 1992. Daarin vertel ik over onze kinderen, die net geslaagd waren op de middelbare school. Van de paar dagen in Parijs die we met de kinderen doorbrachten om het te vieren en nog wat huiselijk geneuzel. Zó aangenaam om dat alles weer eens terug te lezen en wat kunnen we tevreden terugkijken!

Die vriendin nam ook nog een heerlijk boeket knalrode anemonen mee, een schot in de roos. Een vriendschap die werd uitgevoerd met drie B’s. Daar komt nog een vierde bij. Een Bezoek van haar aan Italië is inmiddels geregeld.

Kleurrijk eind van de maand

De maand februari begin en eindig ik altijd met bloemen op mijn blog. Eerst laat ik nog even dit fraaie schilderij zien van Marion Hilverda. De titel is I’m thinking a place 4U. Sinds een dag of veertien hangt het in onze centrale hal in Delft. Daar zijn we gisteravond heel laat weer thuis gekomen. Deze extra februari-dag gebruiken we om wat orde op zaken te stellen. Vanaf morgen kent onze agenda bijna geen afspraakloze dagen meer. Maar nu eerst nog de beloofde bloemen laten zien. Dit werk van Loes Botman, genaamd Tulpen, spreekt me ook aan. Beide werken zijn via de Kunstuitleen in Voorburg te koop voor respectievelijk € 1800 en €2200. Er hangen nog twee grote stukken in de hal, die hoop ik binnenkort te kunnen laten zien.

Een goed begin

Deze maand, die tot mijn minst favoriete van het jaar gerekend kan worden, ga ik weer mijn best doen om de dagelijkse dingen zo aangenaam mogelijk te maken. Kleurrijke foto’s, verheug momentjes en positieve berichten. Laten we maar weer eens beginnen met wat foto’s van een geweldig boeket dat we onlangs van vrienden ontvingen en waar we al ruim een week van genieten. En het eerste verheugmoment is er ook al. Vanavond eten we bij vrienden met wie we aansluitend naar het theater gaan. We gaan naar de voorstelling Bouwjaar ’61 van Diederik van Vleuten. Van zijn vijf solo-voorstellingen is dit de vierde die we zien. Alle keren waren we ontroerd, getroffen en onder de indruk. Februari kan niet beter beginnen.

Terug naar het stadse leven

Het is droog, hij schijnt en ik loop weer door Delft. We beginnen bij Neef Rob, ons Delftse stekkie voor een heerlijke kop koffie. ‘Blij jullie weer te zien’, roept hij uit en dat voelt heel welkom. Terwijl de wijnboer daarna de Appie inschiet voor een paar vergeten boodschappen, ga ik naar de boekhandel en koop een zeer gewenst boek van geld dat mijn moeder me schonk als verjaardagscadeautje. En ik koop iets leuks en nuttigs voor volgend jaar, waar ik zeker nog op terugkom.

Bij de kraam die voor de deur staat van de stadsbakkerij kopen we twee oliebollen voor bij de thee vanmiddag. Slecht voor de lijn maar om Delft weer te vieren, dóen we het gewoon. Tenslotte gaan we, geïnspireerd door dit stilleven, met een bos bloemen onder de arm weer naar huis. Daar wacht me nog een heel dik boek dat ik nu in een wat hoger tempo uit wil lezen. Met wat kortere dagen zonder tuinwerk is daar weer tijd en rust voor.

Jarige moeder

Vorig jaar vierden we haar honderdste verjaardag. Dat bracht een achterkleinkind op de vraag of ze vandaag tweehonderd werd. Nou, zo oud dus niet maar 101 is ook een respectabele leeftijd. Er waren bloemen, een nieuw televisietoestel en stapels felicitatiekaarten. Een zusje bakte twee appeltaartjes van appels uit mijn moeders tuintje. Aldus vierde mijn moeder te midden van dochters en schoonzonen op bescheiden schaal heel gezellig haar verjaardag. Ze sprak ook even een dankwoord uit aan ons allemaal, heel ontroerend. Wij zijn enorm dankbaar dat ze nog in ons midden is, die leuke moeder van ons.

Noordwaarts

Het was in Staffolo, regio Le Marche, dat we dit huis zagen. Het is een plaatsje met nog geen 2500 inwoners. Hier wonen liefhebbers van kleur en van bloemen, dat zie je zo. Het hele huis is in perzikkleur geschilderd. Of noemen we dit abrikoos?

Aan de voorkant kleurt het in de schaduw hardroze. Laten we de kleur maar mediterraans noemen, dit soort tinten doen het goed in zuidelijke landen. We hebben hier de laatste vijf weken heerlijk zomers weer gehad en twee dagen, waaronder gisteren, wat buien met onweer. Met dit zonnige beeld op ons netvlies verplaatsen we ons voor een paar weken noordwaarts. Ook weer zin in.

Het wonder der pioenen

Ruim een week geleden liet ik hier ook al de hardroze pioenen zien die wij van een vriendin gekregen hadden. De kleur knalde je tegemoet en wel zes keer op een dag slaakten we verrukte kreetjes over zoveel moois in een vaas.

Na twee dagen, de bloemen waren nu volledig open, begon de verkeuring. Of beter gezegd de ontkleuring. En weer waren ze het gesprek van de dag hier in huis. Ze eindigden in vrijwel wit. Maar toen lagen ze in de GFT-bak.

Ontluikende bloemenzee

De zomerlinde die voor ons huis staat, zit inmiddels vol in het blad en we kunnen er niet meer doorhéén kijken. Maar we zagen in het plantsoen aan de overkant wel wat kleurigs schemeren. Daar ben ik tijdens mijn bruggenloopje maar eens uitvoerig bij stil gaan staan.

In de smalle grasstrook tussen het kanaal en de straat is daar klein Keukenhof verrezen. Bewoners hebben er twee bordjes bij geplaatst, ik denk als waarschuwing voor hondenuitlaters. Ontluikende bloemenzee staat er aan de ene kant en slapende bollen op een bordje aan de andere kant van dit vrolijk perkje.

Of deze aanplant een gemeentelijk of particulier initiatief is, weet ik niet maar mensenlief wat vind ik dit leuk!

Saai?

We zaten vanmorgen tijdens onze ontbijtkoffie tevreden vast te stellen hoe fijn het is om in zo’n prikkelarme omgeving te wonen. Alleen het geluid van vogels om ons heen, geen enkel verkeerslawaai en geen andere mensen. Al sinds zondag waren we het erf niet af geweest en zijn we met groot plezier halve kluizenaars. Om onze lijven rust te gunnen na de lichamelijke inspanningen op het erf en in de cantina, maakten we vandaag een uitstapje.

We gingen naar Spello, een stadje wat zuidelijker in Umbria, op een uurtje rijden hier vandaan. De jassen konden thuis blijven. Spello is een bloemenstad en daar kom ik zeker nog op terug. Hier rechts staat een deel van een witte bank waarop je uitgenodigd werd een kussende selfie te maken. Dus dat hebben we gedaan.

De wijnboer hield mijn mobieltje vast, ik drukte af. Mooie samenwerking en dat levert dus zo’n totaal niet ontspannen blik van mij op. Ha, ha. We eindigden op een terrasje voor een pastaatje en omdat het inmiddels 23 graden was, zochten we de schaduw op. Op ons dooie gemak reden we via binnenweggetjes naar huis en deden onderweg nog even wat boodschappen. Kunnen we morgen weer lekker saai de hele dag op het erf aan de gang.