Hedendaagse dilemma’s

Jarenlang ging ik in het pand naast het trapgeveltje naar de kapper. Na de eerste lockdown bezocht ik een andere kapsalon en dat beviel me zó goed, dat ik daar gebleven ben. Over het algemeen ben ik best trouw aan winkeliers en ik vond mijn ‘ontrouw’ dan ook lastig maar de betreffende kapper droeg geen mondkapje en gezien mijn voorgeschiedenis zocht en vond ik een kapsalon waar dat wel gebeurde.

Inmiddels is mijn oude kapper met pensioen en zit er sinds kort in zijn oude pandje een aardige bloemenwinkel. Een beginnend onderneemster die ik uiteraard van harte een succesvolle zaak gun. Dus kocht ik bij haar een paar losse bloemen die ik thuis in een fles schikte. Maar nu dient zich het volgende dilemma aan want we kopen onze bloemen en weggeefboeketten al jaren bij een sympathiek echtpaar in een stalletje op de grens van Delft en Rijswijk. En hen gunnen we ook onze klandizie. En dit alles nog afgezien van het feit dat bij bloementeelt enorm veel gif wordt gebruikt. Dus beter wat takken uit de natuur of bloemen uit pluktuinen te kopen. Enfin, met dit summiere boeket heb ik mezelf en de beginnend onderneemster toch een plezier gedaan.

Kleur bekennen

Hij (of moet je zeggen zij?) kent vele verschijningsvormen. De oleander. Een giftige plant die je veel in het openbaar groen van Italië ziet. Ik heb er zomaar eens een paar gefotografeerd en je ziet het: ze staan vaak op onooglijke plekken.

De bloemvormen van deze drie zijn telkens anders, de kleur verschilt ook nogal. Maar aan het blad kun je zien dat het telkens om de oleander gaat. Zij vormen momenteel de vrolijke noot in een steeds dorrer wordend landschap. Olé.

Word ik nou uitgelachen?

Het liefst zou ik een weelderige bloementuin aanleggen met overal potten in groepjes bij elkaar. Maar omdat we hier niet echt lang aaneengesloten periodes verblijven, beperk ik me met het maken van sfeerhoekjes die weinig of geen onderhoud nodig hebben. Het vogelkooitje was van een inmiddels overleden vriendin en het is fijn dat ik op deze manier dagelijks aan haar herinnerd word.

In de keuken kwam ik, vanwege de bredere nieuwe koelkast, ruimte tekort voor dit tafeltje. Nu staat er munt en een overgehouden geranium, plus een potje waar nog wat bloemzaad in zit. Het vormt toch een aardig buiten stilleven. Met de takken onderop en het mandje met de oude webbing van de bank, wil ik nog iets artistieks doen. Of het er van komt, is nog de vraag.

En toen kwam ik, richting de schuur, een spontaan sfeerhoekje tegen. Door de wijnboer daar even neergezet omdat hij ruimte nodig had voor al weer een ander projectje. De linker fles in het midden lacht naar me. Zien jullie het ook?

Vierdaagse

Leuk om in de gelegenheid te zijn twee kleindochters in te halen na de avondvierdaagse. Vier avonden mooi weer en in het totaal twintig kilometer in de beentjes, een mooi en gezond evenement. Alleen die rare gewoonte om de deelnemers vol te hangen met snoepgoed, die begrijp ik niet. Vriendjes en vriendinnen geven het elkaar, klasgenoten, ouders van klasgenoten; het is een grote uitwisseling van bergen snoepgoed. Vanmorgen hebben ze alles uit de verpakkingen gehaald en verdeeld over trommels en bewaarbakken. Deze meiden zijn geen grote snoepers, zelfs de paaseitjes waren nog niet op. Ze denken tot aan hun verjaardagen, beide in september, voldoende voorraad te hebben. De opa’s en oma’s gaven bloemen. Minstens net zo feestelijk!

Groen is gras…of toch niet

Het ziet er lieflijk uit al die madeliefjes in het gras. Of beter gezegd in het groen want het gras is hier overgenomen door klaver en allerlei ander groen spul.

Onze onvolprezen tuinhulp kwam weer langs en maakte korte metten en dat staat toch wel weer heerlijk gazonnig! De prachtige paarse bloemen kon ik nog net voor de maaimachine langs denderde, redden. Er zijn aardig wat dagen dat we het erf niet afkomen en we in alle rust met z’n tweeën rommelen en ruimen in ons paradijs.

Je wil wat dóen

Achter op dit pamflet staan adressen van Oekraïense Stichtingen in NL waar je geld of goederen kunt doneren voor humanitaire hulp. We kregen het uitgereikt tijdens een manifestatie op de Markt.

Het Blauwe Hart, het kunstwerk bij de keerlus voor toeristenbussen bij de Markt, was toepasselijk versierd en veel bezoekers hadden ook hun kleding aangepast. Vanuit het Westland waren bloemen gedoneerd die bezoekers na afloop mee naar huis mochten nemen. Na diverse sprekers – die wij omdat we achteraan stonden, niet konden verstaan – werd het Oekraïens volkslied gezongen. Daar krijg je hoe dan ook kippenvel van, te meer omdat vooraf de vertaalde tekst werd voorgelezen en wij dat toen wél konden verstaan.

Het was goed om daar vanmiddag even te zijn en ons gevoel te kunnen delen.

Camelia

Op twee verschillende plekken in Delft kwam in een bloeiende Camelia tegen. En hoewel ik niet echt van rode bloemen hou, is het wel heerlijk om een winterbloeier in vol ornaat tegen te komen. Ik denk bij deze plant, ook wel Japanse roos genoemd, altijd aan struiken of kuipplanten maar tot mijn verbazing bestaat ie ook in boomvorm.

Met de bewoonster van dit huis stond ik onlangs te praten. Toen waren er alleen nog knoppen te zien. Ze voorspelde dat de knoppen na een dag of twee open zouden zijn dus dat hield ik een beetje in de gaten. Het werden twee weken. Die vrouw was dus iets te optimistisch maar inmiddels kan ze dagelijks haar hart ophalen. En ik ook als ik mijn dagelijkse looprondje een beetje aanpas.

Van harte

Toen we eind november in de beeldenkas in Schipluiden waren, trof dit hart me. Het is een gewond hart, beplakt met pleisters. Op Valentijnsdag staan rode harten centraal maar daar hangt een commercieel luchtje aan waar ik niet veel mee heb. Laten we vandaag ook proberen hartelijk te zijn voor de mensen met hartepijn. Door ziekte of gemis van een geliefde kan het leven zijn glans behoorlijk verliezen.

De bloemen uit de bloemenstal waar ik regelmatig kom, zijn voor iedereen die wel een hart onder de riem kan gebruiken. Hartelijkheid kan elke dag, daar hoeft het geen commercieel feestje voor bedacht te worden.

Fleurig bossie

Kijk hoe mooi de rode en paarse tulpen kleuren bij het kussen op de bank. Stom toeval hoor. Traditioneel begin ik de maand februari op mijn blog met bloemen. Hoewel het de kortste maand is, vind ik het altijd de saaiste maand van het jaar. Nee, nou niet allemaal roepen dat juist nu de krokussen en en narcissen hun kop op steken. Dat wéét ik heus wel. Ik heb gewoon niks met februari. Wél met tulpen zo je ziet.

Ik hou van ze. Als ze in de vaas gaan piepen de stelen en later groeien ze lekker eigenwijs alle kanten op. Mijn voeten staan wat sullig op de onderste foto maar daar kijken jullie maar overheen.

Er zijn wat probleempjes met mijn google-account. Wordt aan gewerkt maar het maakt het reageren bij anderen soms heel ingewikkeld. Foto’s plaats ik al dagenlang via mijn mobiel op mijn blog. Brr…ik heb af en toe een haat-liefde verhouding met alle digitoestanden. Zodra er op dat gebied iets tegenzit, krijg ik de pest in. Maar goed, februari ben ik toch maar mooi weer vrolijk begonnen.

De heilige maagd

In het bos, langs de weg of in een gevel, werkelijk overal kom de de heilige Maria tegen. En altijd opgepoest, van bloemen voorzien en strak in de verf. Ze wordt aanbeden maar ook in de grofste vloeken gebruikt of beter gezegd misbruikt men haar naam.

Een moeder staat hier sowieso op een voetstuk en volwassen zonen voeren voor onze oren de meest sentimentele telefoongesprekken met hun oude moeders. Haar in het openbaar je liefde betuigen is hier vrij normaal.

Terug naar Maria. Zelfs in een leegstaand huis dat aardig aan het verpauperen is, staat ze er keurig bij. En zo hoort het ook. Zeker in Italie.