Wabi sabi

De schoonheid van het imperfecte. Zoveel mooier dan glimmend en gepoetst. Ik denk dat ik daarom ook zoveel van Italië hou. Hier laat men rustig wat roesten en afbrokkelen. Of zou het geldgebrek zijn? Vreemd, nu ik er over nadenk. Want ik hou wel van mooi gedekte tafels, serviesgoed zonder barsten, schone kleding en een opgeruimd huis. Maar ik geef daarentegen weer niets om dure sieraden, mooie auto’s en nagels die uit een studio komen. Wat een ongerijmdheden. Verweerde spiegels, karakteristieke koppen, een stapel boeken op de grond. Allemaal ja. Meubelshowrooms, kunstbloemen en botoxgezichten, nee dus.  Ik ga toch voor het imperfecte, het wabi sabi.

Roze maandag

Ze staan in een vaasje in het keukenvenster. Ik ben ze een beetje zat, die petunia’s.  Vanwege de grote warmte en hun tere bloemen kun je water blijven geven. En dan het weghalen van de uitgebloeide exemplaren. Die altijd kleven. Terwijl ik aan balkonranden hele watervallen zie hangen waardoor ik eerder dit seizoen zo geïnspireerd was.  Dit jaar is bij mij de geranium favoriet.  We begonnen zó. 

De zomer is nog geen maand op streek en nu zien we dit. 

Zelf overgehouden no-nonsense bloemen. Een beetje boers en erg dankbaar. In mijn tuinschrift voor 2018 komt de aantekening: géén petunia, meer geraniums.

Ramen en vensters

Het maakt niet uit in welke stad of straat ik loop, mijn aandacht wordt vaak naar ramen en vensters getrokken, vooral naar de kleurrijke en bloemversierde. Bij huizen met luiken gaan de ramen altijd naar binnen toe open. Dan kunnen er makkelijk bloempotten in de vensters gezet worden en dat zie je hier dan ook veelvuldig.  Het ontoegankelijke sobere raam op de tweede foto krijgt alsnog een zachte uitstraling door de lichtgele kleur van muur en rozen. Het leukste venster echter bevindt zich momenteel achter ons huis. De familie roodstaart heeft wel degelijk jongen. De drie kleintjes krijgen vandaag vliegles. Nog even en we hebben last van het lege-nest-syndroom.

Bloeien, snoeien en zoomen

Toen ik gisteren de roodstaart liet zien, was ie omgeven door brem. Vandaag zoom ik uit. Als je héél goed kijkt zie je rechts van het midden de waslijnpaal met het nestkastje. De heuvel achter ons huis is nu één wolk van bloeiende en geurende brem. Toch zullen we na de bloei grondig gaan snoeien want brem heeft de neiging om aan de onderkant te verhouten en alleen in de top bloemen te geven.

Dat kortwieken doen we bij de helft van de struiken want bij drastische snoei geeft ie het jaar erop geen bloemen. Dat is goed de zien aan de brem die links boven de bank uitsteekt.

Kijk, zó hebben we het graag.

Adam en Eva

 

Neigingen om het huis flink te gaan poetsen heb ik zelden. Maar de laagstaande zon doet zelfs mij opveren om eens even stevig aan de gang te gaan. Die zon laat onbarmhartig zien dat er stof ligt en dat het aanrecht hoognodig opgewreven moet worden. Ik stel van restjes een maaltijd samen. De koelkast raakt daarmee weer leeg, uitgebloeide bloemen doen we weg en de was draait. Zo, dat ruimt op. Tegen drie uur heb ik tijd om buiten foto’s te maken. Weg zon, wat een pech. Dat ik toch de blauwe lucht nog zag, mag een wondertje heten.

 

Op zoek

Hoogste tijd om weer eens een kleurrijke foto te plaatsen. Nu de blaadjes zijn gevallen, is de natuur steeds kleurlozer. Ook mijn foto’s van de laatste weken ontberen kleur. Dus speur ik rond en zie de amaryllis in een vaas staan. Net zoals bij tulpen gebeurt er veel in de vaas. De vrijwel kleurloze en ingetogen knoppen veranderen binnen een paar dagen tot rode weelderige reuze bloemen. Ik probeer er elke dag even met volle aandacht naar te kijken. Kleur; in de maand februari ga ik er compleet mee los, maar in feite ben ik er altijd naar op zoek.

Aansluiting

Mijn foto-archief dreigt keer op keer uit de hand te lopen, ik bewaar gewoon teveel. Maar dat het ook wel eens handig kan zijn bewijst deze foto. Vandaag is het wel toepasselijk een bloemetje te plaatsen en deze foto uit Spello, die ik begin juli maakte, heeft dat bloemetje. De selfie, ook in Spello gemaakt, sluit er mooi bij aan.