Bedwelmend

Regenbooglelies, stond er op een bord bij een stalletje langs de weg in ’s Gravenzande. De bloemen zaten nog strak in de knop er was nauwelijks kleur te onderscheiden. Ik stopte het bedrag in de daarvoor bestemde bus en nam de bloemen mee naar huis. Daar duurde het nog een week voor ze open gingen. Dat was wel even schrikken want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier kwistig met kleurstof is gewerkt. Zodra je de kamer inloopt komt de zoete geur van de lelies je tegemoet. Bedwelmende kitsch en het lelijkste boeket sinds jaren.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.

Delft op z’n paasbest

Een Keukenhof zal het hier in Delft niet worden, liever niet zelfs. Toch is er in de stad genoeg bloemenpracht te zien. En ontluikend groen. En bloesem. Volop.

We beleefden de vreemdste Pasen ooit. Met een ontbijt voor twee en een diner voor drie samen met mijn moeder. We wandelen wat en deden op deze tweede Paasdag een schoonmaakronde in huis. Geen uitgebreide familiebrunch, geen paasprocessie of pranzo met vrienden in Italië. Of deze ingrijpende soberheid blijvend is, zullen we afwachten. Het kalme leven is nog steeds niet saai, integendeel, al missen we ons sociale leven wel. Maar voor de goede zaak voelt het niet als een opoffering. Er blijft genoeg over om tevreden mee te zijn. Ontluikend groen, bloesem en bloemenpracht.

Bezoek van de paashaas

Ineens stond daar onze dochter met de twee kleindochters op gepaste afstand voor onze deur. Ze kwamen een kleine paasverrassing brengen. We hebben even in de tuin genoten van elkaars gezelschap, de meisjes speelden op de achtergrond. Er werd ook wat afgeleverd bij mijn moeder, die hier vanuit het raam heel blij naar de meisjes zwaait.

Afgezien van paaseitjes en een leuke kaart met bloemenzaad, zaten er twee briefjes van onze kleindochters bij. Die wil ik jullie niet onthouden en heb er ook niets meer aan toe te voegen.

Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg en hoop dat we snel weer kunnen kussen en natuurlijk naar Italië kunnen. Liefs Juliët.

Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg. Dus daarom deze brief. Ik wil jullie alleen zeggen dat jullie moeten genieten van de lente. Dus gooi je raam open en kijk, ruik en geniet! De geur, de zingende en fluitende vogels, de bloemen…Noem maar op. Liefs Isabel

Groen in natuur, kitsch en kunst

foto Isabel

Isabel woont met haar ouders en zusje aan een dijk. Toen de foto-opdracht vandaag Groen bleek te zijn, had ik al wel een vermoeden van haar onderwerp. Zomers hebben ze een prachtig groen uitzicht en bij sneeuw glijden de kinderen er met de slee vanaf. Ik zelf ging op zoek naar groen in huis. Afgezien van planten en bloemen viel dat nog niet mee. Boven op een kast staat een verzameling vazen, waaronder ook wat groen spul. Maar het geheel komt me toch wat te bruin over.

Toen ik het groen even isoleerde, had ik aan mijn groene opdracht wel voldaan, vond ik.

Kussen

Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.

Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.

De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.

Dus toch

Toen ik gisteravond thuiskwam, stond er een bos rozen in een vaas. De wijnboer is sowieso wel een man die geregeld een bos bloemen mee naar huis neemt. Dus toen hij gisteren een goed gevulde bloemenstal passeerde, en al die liefdesboeketten zag staan, kocht hij deze rozen.

Een lief en romantisch gebaar. Samen konden we erg lachen om wat er op 14 februari toegevoegd wordt aan een bos bloemen. Ik hou van hem en hij van mij. Dat zeggen we elke dag wel een keer tegen elkaar. Onze liefde verdient heus wel een pluim maar aan Valentijn doen we niet.

Geveltuinen

Met de compactcamera in de hand maakte ik vanmorgen ons rondje centrum. Hoe leuk is het als bewoners voor hun huis bloemen en planten neerzetten. Nog fijner als anderen dit ongemoeid laten, zodat er heel veel mensen van kunnen genieten.

De gemeente Delft laat zich ook niet onbetuigd gezien het grote aantal hangende en staande bloembakken. Brugleuningen, walkanten en lantarenpalen, alles bloeit.

Daar worden inwoners, bezoekers en toeristen blij van. En ik zeker. Zó blij dat ik die fleurigheid ook naar binnen haalde.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.

Bloemtapijt

Infiorata in Spello

Het zal zéker de moeite waard zijn om Spello vandaag of morgen te bezoeken. Maar pfoe…al die drukte. Is er niet in de buurt ook een Infiorata (bloementapijt) te bewonderen? Morgen is het feest van het Corpus Domini en ook in Cupramontana wordt een bloemtapijt gelegd. De voorbereidingen daarvoor zouden ons vast wel bekoren. Dachten we.

Vreemd genoeg was daar vanmorgen nog niets van te zien. Een flinke hoosbui zorgde er bovendien voor dat we de auto invluchtten en de tijd niet namen om het na te vragen. Ach, Cupramonta was het bezoek toch wel waard.

‘Pluk maar zoveel je wilt’ zei een alleraardigste dame toen we bij deze abrikozenboom stonden. Het plein vlakbij de kerk van de San Leonardo zag er fraai maar verlaten uit. Gelukkig werd mijn bloemhonger even verderop toch nog gestild. ††