Ons zolderappartement

Misschien is het wel leuk als ik ook nog even laat zien hoe ons appartementje in Gorinchem er uit zag. Op de derde etage, 54 treden hoog, zonder lift. Goed voor de conditie. Het was van vele gemakken voorzien en sfeervol bovendien. Er zat een prima keuken in en we hadden onze boodschappenkrat gewoon in zijn geheel meegenomen. De wijnboer alias de belastingman klapte ’s avonds de laptop open en hield dan kantoor aan de grote eettafel.

Zo hadden we een paar dagen een uitvalsbasis die direct als thuis aanvoelde. Heel wat leuker dan in een onpersoonlijke hotelkamer, vinden we. De eigenares had verse bloemen neergezet en de inrichting bevatte heel wat voorwerpen die ze van verre reizen had meegenomen. Op zestig kilometer van ons huis waren we toch even in een andere wereld.

Niet veel wijzer

Met dit lenteweer zijn er veel mensen buiten. Het leek me een goed moment om nog eens uit te zoeken wie de man op de muurschildering is, waar een tijd geleden verse bloemen bij lagen. Ik sprak een leuke jonge man aan. Hij woont hier nog niet zo lang, was vanwege de liefde vanuit Friesland naar Delft gekomen. Ook hij had er in januari met verwondering naar geleken en navraag gedaan in de buurt. Een naam wist hij niet maar het bleek een buurtbewoner die veel voor de wijk had gedaan en op wiens sterfdag bloemen worden neergelegd. Veel wijzer werd ik dus niet maar we hadden een aardig gesprek en hij heeft het erg naar zijn zin hier in Delft, voegde hij toe. En dat hebben we gemeen. Want een korte buurtwandeling langs de rand van het centrum levert me dit soort plaatjes op. Ik kan me nauwelijks een fijnere woonomgeving voorstellen. Domweg gelukkig in Delft dus.

Verrassing met vragen

Het is een tamelijk onopvallende steeg waar we gisteren toevallig terecht kwamen. Met een vriendin deden we na de koffie en vóór de lunch een korte stadswandeling door een rustig deel van het centrum. Vanaf de Kantoorgracht maakten we een doorsteek naar de Nieuwe Plantage en kwamen in de Vernieuwde Boogerd terecht. Meteen mijn mobieltje in stelling gebracht. Wat een verrassing hier. Veel meer informatie dan op de eerste foto vermeld, kon ik niet achterhalen behalve dat deze schilderingen in 2013 zijn aangebracht. Deze reeks ontbreekt in elk foto-overzicht van muurschilderingen in Delft.

Bijzonder opvallend is dit deel van de muur; een monument met verse bloemen. Ik vermoed dat het hier een geliefd buurtbewoner betreft. Helaas was het er zo stil dat ik het ook bij niemand na kon vragen. Maar ik ga er nog eens achteraan, nu internet mij geen soelaas biedt. De onderste twee schilderingen, die onderdeel uitmaken van deze reeks, zijn weer van een ander genre. Een stukje Delft dat vragen oproept. Ik ga beslist op onderzoek uit.

Afvraagfoto

Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.

Zon, zonnig, zonnigst

Op mijn tochtje door de Bomenbuurt gisteren kwam ik ook bloemen tegen. Echte bloemen. En aangezien we met velen heel erg verheugd zijn over de uitslag van bepáálde verkiezingen – waar ik het verder niet over wil hebben hier – verhogen ze de feestvreugde. Geniet mee en laten we dit als een opmaat zien voor betere tijden.

Bessen, bloemen en zaden

Kleur is buiten heus nog wel te vinden. Gelukkig wel zeg, ik ben er gek op. En terwijl ik daar zo van stond te genieten moest ik even aan de tuin in Caldese denken. Hoe staat het spul er daar bij? Ik mag er graag aan het eind van het seizoen wat takken in een vaas zetten. Snoeitakken die anders in de composthoop zouden verdwijnen.

En toen kwam ik in een tijdschrift dit plaatje tegen. Zo’n soort vaas heb ik ook nog ergens staan. En nu heb ik voor de eerst volgende wandeling door de Delftse Hout een missie. Ik ga op zoek naar afgevallen takken van kastanje en beuk en laat me inspireren tot zo’n boeket. Als het me gelukt is, komt het hier voorbij, dat beloof ik.

Zondagse visite

Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

Paarden en heilige koeien

Wij wonen dichtbij de Paardenmarkt, een plaats waar wij nog wel eens mensen naar toe verwijzen die willen parkeren in het gebied dat uitsluitend bestemd is voor vergunninghouders. Het is een prachtig plein met schitterende bomen en ik bedacht vaak hoe mooi het zou zijn als de auto’s daar ondergronds kunnen parkeren en het plein leeg is voor andere doeleinden. Maar op die gedachte kom ik terug. De bomen zouden eerst weg moeten voor de bouw van een ondergrondse garage en wat doen daarna we met het lege plein? Horecapleinen zijn er al genoeg. Voor de jaarlijkse kermis wordt de Paardenmarkt af en toe gebruikt en dat geeft alleen maar overlast. De weekmarkt, antiekmarkt en de bloemenmarkt worden al op een iets meer centrale plek in het centrum gehouden. Het is wel goed zo. Ik kijk over de auto’s heen naar het groene bladerdak en geniet van de rust die hier heerst.

Bedwelmend

Regenbooglelies, stond er op een bord bij een stalletje langs de weg in ’s Gravenzande. De bloemen zaten nog strak in de knop er was nauwelijks kleur te onderscheiden. Ik stopte het bedrag in de daarvoor bestemde bus en nam de bloemen mee naar huis. Daar duurde het nog een week voor ze open gingen. Dat was wel even schrikken want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier kwistig met kleurstof is gewerkt. Zodra je de kamer inloopt komt de zoete geur van de lelies je tegemoet. Bedwelmende kitsch en het lelijkste boeket sinds jaren.