Vierdaagse

Leuk om in de gelegenheid te zijn twee kleindochters in te halen na de avondvierdaagse. Vier avonden mooi weer en in het totaal twintig kilometer in de beentjes, een mooi en gezond evenement. Alleen die rare gewoonte om de deelnemers vol te hangen met snoepgoed, die begrijp ik niet. Vriendjes en vriendinnen geven het elkaar, klasgenoten, ouders van klasgenoten; het is een grote uitwisseling van bergen snoepgoed. Vanmorgen hebben ze alles uit de verpakkingen gehaald en verdeeld over trommels en bewaarbakken. Deze meiden zijn geen grote snoepers, zelfs de paaseitjes waren nog niet op. Ze denken tot aan hun verjaardagen, beide in september, voldoende voorraad te hebben. De opa’s en oma’s gaven bloemen. Minstens net zo feestelijk!

Groen is gras…of toch niet

Het ziet er lieflijk uit al die madeliefjes in het gras. Of beter gezegd in het groen want het gras is hier overgenomen door klaver en allerlei ander groen spul.

Onze onvolprezen tuinhulp kwam weer langs en maakte korte metten en dat staat toch wel weer heerlijk gazonnig! De prachtige paarse bloemen kon ik nog net voor de maaimachine langs denderde, redden. Er zijn aardig wat dagen dat we het erf niet afkomen en we in alle rust met z’n tweeën rommelen en ruimen in ons paradijs.

Je wil wat dóen

Achter op dit pamflet staan adressen van Oekraïense Stichtingen in NL waar je geld of goederen kunt doneren voor humanitaire hulp. We kregen het uitgereikt tijdens een manifestatie op de Markt.

Het Blauwe Hart, het kunstwerk bij de keerlus voor toeristenbussen bij de Markt, was toepasselijk versierd en veel bezoekers hadden ook hun kleding aangepast. Vanuit het Westland waren bloemen gedoneerd die bezoekers na afloop mee naar huis mochten nemen. Na diverse sprekers – die wij omdat we achteraan stonden, niet konden verstaan – werd het Oekraïens volkslied gezongen. Daar krijg je hoe dan ook kippenvel van, te meer omdat vooraf de vertaalde tekst werd voorgelezen en wij dat toen wél konden verstaan.

Het was goed om daar vanmiddag even te zijn en ons gevoel te kunnen delen.

Camelia

Op twee verschillende plekken in Delft kwam in een bloeiende Camelia tegen. En hoewel ik niet echt van rode bloemen hou, is het wel heerlijk om een winterbloeier in vol ornaat tegen te komen. Ik denk bij deze plant, ook wel Japanse roos genoemd, altijd aan struiken of kuipplanten maar tot mijn verbazing bestaat ie ook in boomvorm.

Met de bewoonster van dit huis stond ik onlangs te praten. Toen waren er alleen nog knoppen te zien. Ze voorspelde dat de knoppen na een dag of twee open zouden zijn dus dat hield ik een beetje in de gaten. Het werden twee weken. Die vrouw was dus iets te optimistisch maar inmiddels kan ze dagelijks haar hart ophalen. En ik ook als ik mijn dagelijkse looprondje een beetje aanpas.

Van harte

Toen we eind november in de beeldenkas in Schipluiden waren, trof dit hart me. Het is een gewond hart, beplakt met pleisters. Op Valentijnsdag staan rode harten centraal maar daar hangt een commercieel luchtje aan waar ik niet veel mee heb. Laten we vandaag ook proberen hartelijk te zijn voor de mensen met hartepijn. Door ziekte of gemis van een geliefde kan het leven zijn glans behoorlijk verliezen.

De bloemen uit de bloemenstal waar ik regelmatig kom, zijn voor iedereen die wel een hart onder de riem kan gebruiken. Hartelijkheid kan elke dag, daar hoeft het geen commercieel feestje voor bedacht te worden.

Fleurig bossie

Kijk hoe mooi de rode en paarse tulpen kleuren bij het kussen op de bank. Stom toeval hoor. Traditioneel begin ik de maand februari op mijn blog met bloemen. Hoewel het de kortste maand is, vind ik het altijd de saaiste maand van het jaar. Nee, nou niet allemaal roepen dat juist nu de krokussen en en narcissen hun kop op steken. Dat wéét ik heus wel. Ik heb gewoon niks met februari. Wél met tulpen zo je ziet.

Ik hou van ze. Als ze in de vaas gaan piepen de stelen en later groeien ze lekker eigenwijs alle kanten op. Mijn voeten staan wat sullig op de onderste foto maar daar kijken jullie maar overheen.

Er zijn wat probleempjes met mijn google-account. Wordt aan gewerkt maar het maakt het reageren bij anderen soms heel ingewikkeld. Foto’s plaats ik al dagenlang via mijn mobiel op mijn blog. Brr…ik heb af en toe een haat-liefde verhouding met alle digitoestanden. Zodra er op dat gebied iets tegenzit, krijg ik de pest in. Maar goed, februari ben ik toch maar mooi weer vrolijk begonnen.

De heilige maagd

In het bos, langs de weg of in een gevel, werkelijk overal kom de de heilige Maria tegen. En altijd opgepoest, van bloemen voorzien en strak in de verf. Ze wordt aanbeden maar ook in de grofste vloeken gebruikt of beter gezegd misbruikt men haar naam.

Een moeder staat hier sowieso op een voetstuk en volwassen zonen voeren voor onze oren de meest sentimentele telefoongesprekken met hun oude moeders. Haar in het openbaar je liefde betuigen is hier vrij normaal.

Terug naar Maria. Zelfs in een leegstaand huis dat aardig aan het verpauperen is, staat ze er keurig bij. En zo hoort het ook. Zeker in Italie.

Amusement

De afgeknotte molen in de Delftse Hout is altijd weer een heerlijke plek om naar toe te lopen. Van veraf ziet het er nog niet zo spectaculair uit. Maar eenmaal dichtbij…

Eén zee van wilde bloemen. Of jullie het gezoem en gegons er even bij willen denken. En stel je ook nog het geluid van de koekoek erbij voor die niet uit gekoekt raakte. Dan vertel ik nog even over een fietser die vreesde onderuit te gaan op het asfalt waar behoorlijk wat zand lag. ‘Een beetje stofzuigen hier is toch niet teveel gevraagd’, mopperde hij. ‘En dan moet ik ook steeds rekening houden met de Tour de France’ ging hij verder, doelend op de grote groepen wielrenners die de wegen behoorlijk onveilig maken voor de overige weggebruikers. Ja, ik heb me weer prima geamuseerd vanmorgen. Straks nog een feestje. Het kan niet op vandaag.

Blommig

Twee foto’s die ik de afgelopen week zomaar ergens onderweg maakte. Ik heb heel vaak de neiging om in bloemen te kruipen. Van een bak met viooltjes wordt een mens al snel vrolijk en een bank waar het Fluitenkruid op is gaan zitten is zondermeer lollig.

En toen kreeg ik afgelopen weekend van een zusje een bos lathyrus, gemengd met een donkerrode bloem waarvan ik de naam niet weet. Zij ook niet, trouwens. Die moeten vereeuwigd worden. Wat een tere schoonheden!

Ons zolderappartement

Misschien is het wel leuk als ik ook nog even laat zien hoe ons appartementje in Gorinchem er uit zag. Op de derde etage, 54 treden hoog, zonder lift. Goed voor de conditie. Het was van vele gemakken voorzien en sfeervol bovendien. Er zat een prima keuken in en we hadden onze boodschappenkrat gewoon in zijn geheel meegenomen. De wijnboer alias de belastingman klapte ’s avonds de laptop open en hield dan kantoor aan de grote eettafel.

Zo hadden we een paar dagen een uitvalsbasis die direct als thuis aanvoelde. Heel wat leuker dan in een onpersoonlijke hotelkamer, vinden we. De eigenares had verse bloemen neergezet en de inrichting bevatte heel wat voorwerpen die ze van verre reizen had meegenomen. Op zestig kilometer van ons huis waren we toch even in een andere wereld.