Op mijn tochtje door de Bomenbuurt gisteren kwam ik ook bloemen tegen. Echte bloemen. En aangezien we met velen heel erg verheugd zijn over de uitslag van bepáálde verkiezingen – waar ik het verder niet over wil hebben hier – verhogen ze de feestvreugde. Geniet mee en laten we dit als een opmaat zien voor betere tijden.
Kleur is buiten heus nog wel te vinden. Gelukkig wel zeg, ik ben er gek op. En terwijl ik daar zo van stond te genieten moest ik even aan de tuin in Caldese denken. Hoe staat het spul er daar bij? Ik mag er graag aan het eind van het seizoen wat takken in een vaas zetten. Snoeitakken die anders in de composthoop zouden verdwijnen.
En toen kwam ik in een tijdschrift dit plaatje tegen. Zo’n soort vaas heb ik ook nog ergens staan. En nu heb ik voor de eerst volgende wandeling door de Delftse Hout een missie. Ik ga op zoek naar afgevallen takken van kastanje en beuk en laat me inspireren tot zo’n boeket. Als het me gelukt is, komt het hier voorbij, dat beloof ik.
Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.
Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!
Wij wonen dichtbij de Paardenmarkt, een plaats waar wij nog wel eens mensen naar toe verwijzen die willen parkeren in het gebied dat uitsluitend bestemd is voor vergunninghouders. Het is een prachtig plein met schitterende bomen en ik bedacht vaak hoe mooi het zou zijn als de auto’s daar ondergronds kunnen parkeren en het plein leeg is voor andere doeleinden. Maar op die gedachte kom ik terug. De bomen zouden eerst weg moeten voor de bouw van een ondergrondse garage en wat doen daarna we met het lege plein? Horecapleinen zijn er al genoeg. Voor de jaarlijkse kermis wordt de Paardenmarkt af en toe gebruikt en dat geeft alleen maar overlast. De weekmarkt, antiekmarkt en de bloemenmarkt worden al op een iets meer centrale plek in het centrum gehouden. Het is wel goed zo. Ik kijk over de auto’s heen naar het groene bladerdak en geniet van de rust die hier heerst.
Regenbooglelies, stond er op een bord bij een stalletje langs de weg in ’s Gravenzande. De bloemen zaten nog strak in de knop er was nauwelijks kleur te onderscheiden. Ik stopte het bedrag in de daarvoor bestemde bus en nam de bloemen mee naar huis. Daar duurde het nog een week voor ze open gingen. Dat was wel even schrikken want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier kwistig met kleurstof is gewerkt. Zodra je de kamer inloopt komt de zoete geur van de lelies je tegemoet. Bedwelmende kitsch en het lelijkste boeket sinds jaren.
Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.
Een Keukenhof zal het hier in Delft niet worden, liever niet zelfs. Toch is er in de stad genoeg bloemenpracht te zien. En ontluikend groen. En bloesem. Volop.
We beleefden de vreemdste Pasen ooit. Met een ontbijt voor twee en een diner voor drie samen met mijn moeder. We wandelen wat en deden op deze tweede Paasdag een schoonmaakronde in huis. Geen uitgebreide familiebrunch, geen paasprocessie of pranzo met vrienden in Italië. Of deze ingrijpende soberheid blijvend is, zullen we afwachten. Het kalme leven is nog steeds niet saai, integendeel, al missen we ons sociale leven wel. Maar voor de goede zaak voelt het niet als een opoffering. Er blijft genoeg over om tevreden mee te zijn. Ontluikend groen, bloesem en bloemenpracht.
Ineens stond daar onze dochter met de twee kleindochters op gepaste afstand voor onze deur. Ze kwamen een kleine paasverrassing brengen. We hebben even in de tuin genoten van elkaars gezelschap, de meisjes speelden op de achtergrond. Er werd ook wat afgeleverd bij mijn moeder, die hier vanuit het raam heel blij naar de meisjes zwaait.
Afgezien van paaseitjes en een leuke kaart met bloemenzaad, zaten er twee briefjes van onze kleindochters bij. Die wil ik jullie niet onthouden en heb er ook niets meer aan toe te voegen.
Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg en hoop dat we snel weer kunnen kussen en natuurlijk naar Italië kunnen. Liefs Juliët.
Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg. Dus daarom deze brief. Ik wil jullie alleen zeggen dat jullie moeten genieten van de lente. Dus gooi je raam open en kijk, ruik en geniet! De geur, de zingende en fluitende vogels, de bloemen…Noem maar op. Liefs Isabel
Isabel woont met haar ouders en zusje aan een dijk. Toen de foto-opdracht vandaag Groen bleek te zijn, had ik al wel een vermoeden van haar onderwerp. Zomers hebben ze een prachtig groen uitzicht en bij sneeuw glijden de kinderen er met de slee vanaf. Ik zelf ging op zoek naar groen in huis. Afgezien van planten en bloemen viel dat nog niet mee. Boven op een kast staat een verzameling vazen, waaronder ook wat groen spul. Maar het geheel komt me toch wat te bruin over.
Toen ik het groen even isoleerde, had ik aan mijn groene opdracht wel voldaan, vond ik.
