Met gevaar voor eigen leven

Ergens onder aan de berg had ik zulke leuke bessen zien staan. De wijnboer klom uit de auto, sprong over een greppel, constateerde dat ie er echt een snoeischaar voor nodig had en gleed toen onderuit de greppel in. ‘Ik mankeer niets’, haastte hij zich te zeggen toen ik ook snel de auto uitklom. Hij mankeerde inderdaad gelukkig niets maar zijn schoenzool lag wel los. Bij een volgende rit naar beneden was het juiste knipmateriaal voorhanden. Onder het motto ‘aan een boom zo vol geladen’ werden er wat takken weggehaald en stapte de wijnboer ongehavend weer in. Tja, als het dan toch herfst moet worden, dan maar zó! De schoenzool is inmiddels gelijmd.

Uitzicht

Zomaar even een paar foto’s bij elkaar gezet die ons landelijk sfeertje weergeven. Ik geloof hier nog steeds in de zomer, vandaag is het onbewolkt en 26 graden. De twee linker bomen in Gubbio proberen mij met herfstkleuren een andere richting op te duwen maar daar trap ik niet in.

Op ons terrein is het groen alom aanwezig. Ons aanrijpad werd hier en daar bijgevuld met steentjes omdat regenval de grond had weggespoeld. Als je op de foto klikt zie je misschien de wijnboer en onze hulp bezig.

We reden gisteren achter een trekker en vanuit de auto kon ik deze foto maken. De hond zat rustig in de bak achterop en zijn riem was voor alle zekerheid vastgemaakt. Wij tuften er kalmpjes achteraan. De hond genoot van het uitzicht. Wij ook.

Altijd welkom

Aan teksten kan ik niet zomaar voorbij lopen. Ik ben een bijna dwangmatige lezer. Op een door de zon beschenen tafeltje bij een restaurant werd ik met viooltjes en al welkom geheten, dat voelt prettig. Mijn zus vertelde me daarop het volgende: zij zat ergens op een terras maar vond het een beetje kil en twijfelde om toch naar binnen te gaan. Een onbekende dame aan een belendend tafeltje stond voor haar op en bracht haar een dekentje. Wat aardig, waarom doet u dat zomaar voor mij, vroeg mijn zusje. Ik heb me voorgenomen elke dag een goede daad te doen, was het antwoord. Kijk, dat is een loffelijk streven, dat navolging verdient. Toen kwam ik later op de dag deze zin tegen op een etalageruit. Dat soort zinnen slurp ik op, gratis en voor niets. Het leven mooi maken, het kán. Zelfs op een herfstdag als deze.

Toen de zon nog scheen

We zijn begonnen aan een echte herfstweek met elke dag regen, zo is de voorspelling. Wat een geluk dat we donderdag hebben kunnen profiteren van die zonnige dag. Op de foto hierboven dien we de achterkant van Instituut Clingendael, het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen. Op de site lees ik: Naast onderzoek rond internationale betrekkingen verzorgt de opleidingsafdeling Clingendael Academy trainingen voor (aanstaande) diplomaten uit de hele wereld om hen kennis over de theorie en praktijk van de diplomatie en kennis over internationale betrekkingen bij te brengen. Vertegenwoordigers van het instituut mengen zich met enige regelmaat in het Nederlandse maatschappelijke en politieke debat, vooral aangaande buitenlandse politiek.

In de oorlog bezette de nazipoliticus Arthur Seyss Inquart Huize Clingendael dat in bezit was van de familie Van Brienen van de Groote Lindt. Freule Daisy was een van de laatste bewoners van het landhuis. Zij was het ook die, na een bezoek aan Japan, de Japanse tuin liet aanleggen. Wandelen over een landgoed; je voelt dat je op historische grond loopt. Fantastisch dat sinds 1953, toen de Gemeente Den Haag eigenaar werd, het hele gebied toegankelijk is geworden voor publiek.

Stil ommetje

Al ruim een week terug in Delft en nog steeds geen onvervalst grachtje laten zien? Daar moest ik even werk van maken. Het was droog, we moeten het wandelen weer integreren in onze dagelijkse bezigheden dus op pad. Het voelt een beetje aan zoals vorig jaar; ook toen was Covid iets om rekening mee te houden en ik denk dat mondkapjes, anderhalve meter afstand en het handenwasprotocol opnieuw ons leven zullen beïnvloeden. Voor ons is het eigenlijk niet eens weg geweest.

Wandelen kan gelukkig altijd, rustige momenten in de winkels opzoeken óók. Het was een kalm ommetje dat we maakten vanmorgen. Nog lang niet genoeg herfstkleuren naar mijn zin al doet het Doelenplein aardig zijn best met al dat afgevallen blad.

Hoe mooi de herfst kan zijn

Het was ongekend mooi vanmorgen in de Delftse Hout. Rustig weer, de ochtendzon en een wandeling in goed gezelschap. Heel gezellig om ook deze draad weer op te pakken. Omdat de herfst een voorbode is van de winter en ik met kou niets heb, ben ik ook niet een echte herfstliefhebber. Terwijl ik heus wel zien hoe mooi het is. Dus spreek ik mezelf ieder jaar toe: elk jaargetijde heeft zijn mooie kanten dus daar richt ik me op en ga er simpelweg van genieten.

Geen mensen op de foto, deze keer. Maar ik kwam nog wel een vreemde vogel tegen: het blauwgroene boomklevertje.

Reisje langs de Rijn

Vandaag zitten we in Duitsland, waar we overnacht hebben en er een héél korte vakantie vieren. Op tien minuten rijden hier vandaan is de Rijn en aan de oever daarvan dachten we koffie te gaan drinken. Maar mistige maandagochtend; er was nergens een Konditorei open. Wel een gesloten en overwoekerd huis in mooie herfstkleuren.

Ha, een wijngaard. Even stoppen dus. De wijnboer deed meteen ideeën op en kon zelfs proeven. Het wijngebied heet Zur Limburg.

We waren vlakbij Frankrijk, dat we via mooie landelijke weggetjes bereikten. Lunchen deden we in Colmar. Kom ik binnenkort op terug, wat een fotogenieke plaats is dat.

Vóor we terugreden naar ons hotel, kochten we bij deze dame in een kraam langs de weg nog walnoten en een pompoen. En de wijnboer kon het niet laten om nog twee liter gistende rode wijn te kopen.

Laatste tuinfoto’s

Nee, echt herfstig ziet het er niet uit. We pakken af en toe nog een uurtje zon mee als we weer even uitrusten tussen het opruimen door. Wat is er die laatste dagen altijd veel te doen. Al het tuinmeubilair is opgeruimd, de wijnkelder leeggehaald want er gaan weer dozen vol mee naar NL. Zomerkleding schoon in dozen en de dikke truien liggen klaar voor als we hier het komende voorjaar terugkomen. Dan kunnen we eindelijk de hertshooi aanpakken die hier nog zo uitbundig over het terras helt. De plant heeft de laatste twee jaar geen voorjaars snoeibeurt gehad en vanwege zijn vorstgevoeligheid mag ie nog één winter zijn volle breedte tonen maar dan moet echt de schaar erin.

Onderaan de berg is ook alles winterklaar. De akker is omgeploegd, nog even en dan verkleuren de bladeren en vallen ze af. De natuur gaat in de ruststand. Alleen wij niet.

Nog even terug naar de kapel

O ja, dit is het bosbouwgebied, zeiden we gisteren tegen elkaar toen we in de heuvels reden op weg naar Da Baffone. Tegen de herfst begint de behoefte aan haardhout toe te nemen en dat was goed te merken aan de bedrijvigheid. Mannen, machines en hout, veel hout.

Het weer was niet al te denderend, er werd zelfs regen verwacht. Dat was de reden dat we binnen aten. Regen, die overigens pas vannacht met bakken uit de hemel kwam en zondag weer stopt, is de verwachting. Geeft ons mooi de gelegenheid een logeerkamer in gereedheid te brengen en de cantina voor het wijn maken weer in te richten.

De wijnboer was trouwens wel zo slim geweest het kapelletje aan de buitenkant op de foto te zetten. Mooi gebouwd hè?

Trap

De voorbereidingen voor pakjesavond zijn volop in gang. Ik moet nog drie cadeautjes kopen, de rest is in huis. Aan de surprise moet ik nog beginnen maar ik heb gelukkig al wel een idee. Dat is alvast iets. Nu de uitvoering nog. Uiteraard moeten er gedichten worden gemaakt, bij elk pakje één. Als ik daar eens even goed voor ga zitten dan rollen die er wel uit. Toch voelt deze periode als een trap waar ik maar moeizaam op naar boven kom. Ik hik tegen lijstjes met actiepunten aan en ver vooruit kijken levert niet veel op in deze periode. Voor de planner die ik ben, geeft dat nog wel eens wat onrust. Goed, stap voor stap de trap nemen, geen treden overslaan. En vooral niet vergeten te genieten van de mooie herfstdagen met zonneschijn. Ik heb mezelf weer toegesproken en dat werkt altijd.