
Aan teksten kan ik niet zomaar voorbij lopen. Ik ben een bijna dwangmatige lezer. Op een door de zon beschenen tafeltje bij een restaurant werd ik met viooltjes en al welkom geheten, dat voelt prettig. Mijn zus vertelde me daarop het volgende: zij zat ergens op een terras maar vond het een beetje kil en twijfelde om toch naar binnen te gaan. Een onbekende dame aan een belendend tafeltje stond voor haar op en bracht haar een dekentje. Wat aardig, waarom doet u dat zomaar voor mij, vroeg mijn zusje. Ik heb me voorgenomen elke dag een goede daad te doen, was het antwoord. Kijk, dat is een loffelijk streven, dat navolging verdient. Toen kwam ik later op de dag deze zin tegen op een etalageruit. Dat soort zinnen slurp ik op, gratis en voor niets. Het leven mooi maken, het kán. Zelfs op een herfstdag als deze.
