Hevelen, snoeien en gelukkig zijn

Onze ‘wijnvrienden’ vroegen er al naar. Hoe gaat het met de wijnoogst van vorig jaar? Het was er een met vallen en opstaan, met tegenslag en meevallers. Hier is er nog wat over terug te lezen. De hoeveelheden waren beduidend minder dan vorige jaren. In onze ‘cantina’ staat in tanks en mandflessen ongeveer 28 liter witte en 55 liter rode wijn te bezinken. Er is gekeurd, geroken, geproefd én in orde bevonden. Daarna is er geheveld, het bottelen stellen we uit tot een volgend verblijf hier.

Intussen snoeit de wijnboer zich een slag in de rondte. Na de wijngaard zijn de consumptiedruiven aan de pergola aan de beurt. De man, met wie ik vandaag precies 52 jaar verkering heb, wil nog wel even op de foto voor me. Dat we op deze manier onze dagen vullen, hadden we in 1970 nóóit kunnen bedenken.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

Neergestreken

Wie ben je en wat kom je doen? Ik zei het hardop maar wel in het Nederlands. Misschien verstaat hij het niet. Toen ik vanmorgen de tuin in Caldese inliep, trof ik hem aan op ons terras. Zwemvliezen dus een watervogel en die zie je hier zelden. Even dacht ik aan een gans maar het is natuurlijk gewoon een eend. Wel een hele mooie. Ontsnapt bij de buren, die geprobeerd hebben hem hier weer te vangen. Poging mislukte, hij vloog weg. Wij mogen hem roosteren als ie weer komt, werd er gezegd. Ik denk dat we dat maar niet doen. Wij zelf zijn hier ook weer neergestreken voor een week snoeien.

Knip knip

Onze binnentuin is aangelegd op het dak van de keldergarage. Dat heeft zo zijn beperking wat betreft de beplanting. Al het groen staat in bakken en vlakken. Er staan negen berken, drie aan drie. De man die onze tuin bijhoudt, was er druk mee de laatste dagen. Die bomen zijn drastisch gesnoeid en dat was wel nodig ook. Het is een genoegen om hem aan het werk te zien. Methodisch, secuur en hij wisselt heel verstandig zijn werkzaamheden af.

We kijken van bovenaf weer een keurig onderhouden tuin in. En dat ziet er zo uit.

Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.

 

Italië en Servië

We zijn weer terug in de actualiteit met het blog. Hoewel? Ik laat even ons uitzicht van afgelopen donderdag zien. Herkennen jullie onze Italiaanse tuin? We gingen een weekje snoeien. Nou, weinig snoeien in de sneeuw, hoor. Maar twee dagen later lag het huis er weer zó bij en werkten we er lustig op los.

Mijn blogberichten waren vooruit gepland, vaste volgers kregen er geen melding meer van. Enfin, volgens mij gaat alles van nu af aan weer normaal. Waar het in mijn ogen niet normaal gaat, althans niet volgens onze maatstaven, is de gang van zaken in een Servisch ziekenhuis. Cisca schreef me er over en je kunt het lezen onder haar button in de menubalk. Val niet van je stoel van verbazing.

 

Bloeien, snoeien en zoomen

Toen ik gisteren de roodstaart liet zien, was ie omgeven door brem. Vandaag zoom ik uit. Als je héél goed kijkt zie je rechts van het midden de waslijnpaal met het nestkastje. De heuvel achter ons huis is nu één wolk van bloeiende en geurende brem. Toch zullen we na de bloei grondig gaan snoeien want brem heeft de neiging om aan de onderkant te verhouten en alleen in de top bloemen te geven.

Dat kortwieken doen we bij de helft van de struiken want bij drastische snoei geeft ie het jaar erop geen bloemen. Dat is goed de zien aan de brem die links boven de bank uitsteekt.

Kijk, zó hebben we het graag.

Snoeimand

De tijd dat ik voor iedereen lavendel in geurzakjes deed, ligt al weer even achter me. Ik moest er aan denken toen ik vanmorgen aan de snoei begon van de lavendel die, zeker na de droge zomer, mij altijd doet niezen. Nee hoor, dit jaar geen lavendel tussen het linnengoed. Wel verwerkte ik wat bloemetjes ervan samen met suiker en tijm in een vijgencompote. En dat is me toch smakelijk, proefde ik bij het aflikken van de lepel. Van wat gekruimel uit de snoeimand probeerde ik eens een wat andersoortige foto te maken.

Zwart wit

Die kans laat ik natuurlijk niet liggen. Deze foto mag dan niet spetterend van kleur zijn, mooi is het wel. Onze buren kwam vanmorgen vroeg al informeren of we het redden. Als we hulp nodig hebben om de berg af te komen, moeten we maar even bellen. Ik kon hen geruststellen. We hebben gisteren voor drie dagen eten gehaald en het is in huis inmiddels voldoende opgewarmd. Het is maar goed dat ik vóór het ontbijt al foto’s heb lopen maken, de dooi zet in en de wijngaard wacht op de snoeierd.

(kleur ontkennen 6)