Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.

 

Advertenties

Italië en Servië

We zijn weer terug in de actualiteit met het blog. Hoewel? Ik laat even ons uitzicht van afgelopen donderdag zien. Herkennen jullie onze Italiaanse tuin? We gingen een weekje snoeien. Nou, weinig snoeien in de sneeuw, hoor. Maar twee dagen later lag het huis er weer zó bij en werkten we er lustig op los.

Mijn blogberichten waren vooruit gepland, vaste volgers kregen er geen melding meer van. Enfin, volgens mij gaat alles van nu af aan weer normaal. Waar het in mijn ogen niet normaal gaat, althans niet volgens onze maatstaven, is de gang van zaken in een Servisch ziekenhuis. Cisca schreef me er over en je kunt het lezen onder haar button in de menubalk. Val niet van je stoel van verbazing.

 

Bloeien, snoeien en zoomen

Toen ik gisteren de roodstaart liet zien, was ie omgeven door brem. Vandaag zoom ik uit. Als je héél goed kijkt zie je rechts van het midden de waslijnpaal met het nestkastje. De heuvel achter ons huis is nu één wolk van bloeiende en geurende brem. Toch zullen we na de bloei grondig gaan snoeien want brem heeft de neiging om aan de onderkant te verhouten en alleen in de top bloemen te geven.

Dat kortwieken doen we bij de helft van de struiken want bij drastische snoei geeft ie het jaar erop geen bloemen. Dat is goed de zien aan de brem die links boven de bank uitsteekt.

Kijk, zó hebben we het graag.

Snoeimand

De tijd dat ik voor iedereen lavendel in geurzakjes deed, ligt al weer even achter me. Ik moest er aan denken toen ik vanmorgen aan de snoei begon van de lavendel die, zeker na de droge zomer, mij altijd doet niezen. Nee hoor, dit jaar geen lavendel tussen het linnengoed. Wel verwerkte ik wat bloemetjes ervan samen met suiker en tijm in een vijgencompote. En dat is me toch smakelijk, proefde ik bij het aflikken van de lepel. Van wat gekruimel uit de snoeimand probeerde ik eens een wat andersoortige foto te maken.

Zwart wit

Die kans laat ik natuurlijk niet liggen. Deze foto mag dan niet spetterend van kleur zijn, mooi is het wel. Onze buren kwam vanmorgen vroeg al informeren of we het redden. Als we hulp nodig hebben om de berg af te komen, moeten we maar even bellen. Ik kon hen geruststellen. We hebben gisteren voor drie dagen eten gehaald en het is in huis inmiddels voldoende opgewarmd. Het is maar goed dat ik vóór het ontbijt al foto’s heb lopen maken, de dooi zet in en de wijngaard wacht op de snoeierd.

(kleur ontkennen 6)