Bremwerk

Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.

Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.

Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.

Nieuwe olijfgaarden

Wij worden hier wel blij van. Op ‘onze’ berg zijn nieuwe olijfgaarden aangelegd. Hele velden vol. Nu zijn het allemaal nog jonge sprieten maar over tien jaar ziet het er heel anders uit. Olijfbomen hebben in principe weinig onderhoud nodig. Een keer per jaar snoeien om ze laag te houden en voor wat lucht en ruimte binnenin het takkenstelsel is wel noodzakelijk. Dat gebeurt altijd in het vroege voorjaar. De wijnboer heeft inmiddels vrijwel alle snoeihout van onze bomen af kunnen voeren naar het dal waar onze wijngaard ligt.

Oogsten is redelijk arbeidsintensief maar bij professionele olijfgaarden gebruikt men schudmachines en dat scheelt al een hoop werk. De oogst levert puur vloeibaar goud op! Ik wens de boeren op onze berg over een paar jaar ook veel snoeiwerk toe en wij verheugen ons op het prachtige aanzicht dat het op gaat leveren.

Meters maken

De storm is gaan liggen. Onze tuin-en klusjesman die op zijn vrije zaterdag komt helpen, is er weer al moet je goed zoeken op die eerste foto. Hij kruipt juist weer uit een olijfboom die hij gesnoeid heeft. Het is fantastisch om een jonge, sterke vent aan het werk te zien. Zijn lenigheid is toch nét wat beter dan het onze.

Samen overleggen welke takken nog aangepakt moeten worden, hoort er ook bij. En zie, de wijnboer staat hier niet erg elegant maar wel met gebogen knie! Een houding die vorig jaar niet haalbaar was. Hij voert bovendien het snoeisel af, alles verdwijnt in de takkenril rondom de wijngaard. Tussen de vlierboom en de olijf richten we de blik op de wijnstokken die er allemaal weer netjes en vertroeteld bij staan. Het werk vordert naar wens.

Omgewaaide stoelen en een ingestort hek

Gelukkig rondde de wijnboer gisteren de werkzaamheden in de wijngaard af en zag zelfs kans een begin te maken met de snoei van wat kleine olijfbomen. Maar de foto’s houden jullie nog even tegoed. De storm raast ook hier. Zo hard hebben we het niet vaak meegemaakt. De luiken klepperden de hele nacht en ook vandaag is het geen weer om buiten te spelen. Sinds het middaguur regent het ook nog. We zoeken wat binnen activiteiten en die vinden we ook. Ik maak nieuw wasmiddel (klik voor wie het recept nog eens na wil kijken), reorganiseer wat dingetjes en werk achterstallige mail weg.

Het hek troffen we bij aankomst ruim een week geleden in deze toestand aan. Na meer dan twintig jaar slaat de vermoeidheid van de staanders toe. Het lijkt erop dat we er niet meer aan toekomen het te repareren in deze periode. Snoei van olijfbomen gaat nou eenmaal vóór. Maar de jasmijn, die van de muur is losgekomen, die wordt natuurlijk wel weer netjes overeind geholpen. Tja, onze dagelijkse thee drinken we nu bij de open haard. Ik had natuurlijk twee dagen geleden nooit moeten schrijven dat de weergoden ons zo goed gezind zijn. Dat is vragen om regen.

Goed gezinde weergoden

De foto die ik gisteren plaatste van mijn half afgekloven broodje, heb ik alsnog vervangen door een foto van de auto aan de laadpaal. Daar is op de achterliggende muur een afbeelding te zien van oud Gubbio. En dat geeft een betere illustratie van modern versus ouderwets. Want zo voelden we ons gisteren. We snappen die moderne auto nog niet helemaal goed. Of we nemen er de tijd niet voor, dat is nog waarschijnlijker. Het zorgde voor een hoop ongemak maar na de onproductieve dag van gisteren zijn we vandaag weer lekker op stoom. Dat levert geen spectaculaire foto’s op, want manden vol met afgevallen blad heb ik al eerder laten zien en pas als het snoeiwerk in de wijngaard klaar is, zal ik daar foto’s maken. Dus doen we het vandaag met een nieuw kunstwerk in het centrale parkje in Gubbio en een blik op het grote monument voor de veertig martelaren een klein stukje verder op.

Met de zon in de rug

De lavendel is wel zo’n beetje uitgebloeid. De zo typerende kleur is verdwenen er blijft een grijzige maar nog steeds wel geurende bloem achter.

Het is warm en zonnig. Nu de laatste gasten vertrokken zijn, gaf me dat gisteren mooi de gelegenheid om wassen te draaien en te drogen en het linnengoed winterklaar op te bergen. Daar stop ik nog kleine zakjes gedroogde lavendel tussen. Dat houdt motten en ander gespuis uit de buurt.

Dus vandaag zit ik lekker met de zon in mijn rug heel Zen de lavendel te snoeien.

Dwarsligger

Kijk, dit is nog een voorbeeld van de tuin die een beetje ontploft is. De lavendel bloeit maar is door eerdere slagregens nogal dwars gaan liggen. De salvia doet het fantastisch. Ik las op internet dat eind juli, als ie echt uitgebloeid is, de plant tot aan het eerste grondrozet mag worden teruggeknipt, gegarandeerd dat eind augustus alles opnieuw bloeit.

De rozen doen het fantastisch maar dit hoekje vraagt nog wel enige aandacht. Gaat goed komen zodra het ophoudt met regenen. Op dit moment valt er, geheel voorspeld, een malse bui. Toen het nog droog maar al wel donkerder werd, maakt ik de foto van de geverfde rieten stoelen. Ik had per stoel één spuitbus en dat bleek toch te weinig. Nu zien ze er een beetje verweerd uit, er moet beslist nog een laagje overheen. Gelukkig komen de kinderen nog deze maand onze kant op, dus de bestelling is geplaatst. Voorlopig ben ik hier al even tevreden mee.

Verstoppertje spelen

De zon keerde vandaag terug en de temperatuur was meteen een stuk aangenamer. We gingen buiten verstoppertje spelen in de olijfbomen. Februari is bij uitstek de maand om de bomen te snoeien en omdat we al twee jaar achtereen pas later in het seizoen terugkeerden, stonden deze bomen er als een stel punkers met hanenkammen bij. De binnenruimte van de boom moet vrij zijn, er moet een vogeltje in kunnen vliegen.

Dit is een beetje grote vogel. We zijn goed op weg, kijk maar naar de volgende foto. Zo moet het ongeveer worden. Het snoeisel wordt afgevoerd richting wijngaard waar een takkenril als omheining tegen vossen en zwijnen aangelegd wordt. De wijnboer sjouwt heel wat keren met takkenbossen die kant op. Aan het eind van de middag zijn we moe, voldaan maar nog lang niet klaar.

Zoekplaatje: wijnboer bij takkenril.

Frisjes

Onze buren vertelden dat er anderhalve week geleden nog vijftien centimeter sneeuw lag en de temperatuur onder de tien graden dook. Wij boften dus met de zon en de hoge temperatuur maar moeten niet te vroeg juichen. Zon weg, graad of negen en sneeuw op de bergtoppen. Ach, we kunnen snoeien en daar gaat het maar om. De wijnboer doet de wijngaard, ik de olijfbomen. Afgezien van het opruimen van afgevallen blad, maken we momenteel meer troep dan dat we afvoeren. Spectaculaire beelden heb ik daarom dus niet. Vanmorgen even naar postkantoor en bank geweest. Zal jullie niet vermoeien met hoe ingewikkeld de zaken hier geregeld zijn, maar frustratie ligt behoorlijk op de loer. Mooi moment om maar eens flink met de takkenknipper en de snoeischaar los te gaan.

Oranje-wit

Links en rechts bij onze terrasopgang staan potten met zelf gezaaide Afrikaantjes. Het zijn planten die wel tegen een beetje verwaarlozing kunnen en dat komt goed uit met ons heen-en weer gereis. In één pot hebben de plantjes er de brui aan gegeven, de ander geeft een soort zomers slotakkoord. Grappig om het verschil te zien, de standplaats op nog geen twee meter van elkaar, is dus alles bepalend want verder krijgen ze exact dezelfde behandeling. Ik knipte de verdroogde bloemen er uit en bewaar de zaadjes tot volgend jaar. Lees eventueel hier om te zien hoe ik dat doe.

De rozenstruiken heb ik begin oktober al gesnoeid. Dat kan twee keer per jaar; in het najaar kniehoog, in het voorjaar enkelhoog. Zo drastisch durf ik het niet, al zie ik mensen van de plantsoenendienst het vaak doen en met mooi resultaat. Maar goed, hier bloeit nog het een en ander en wacht ik nog tot eind van de week voor ik mijn knieën als maatstaf ga nemen.