Triviale zaken

Het blijft me nog even bezighouden, dus mijn blog gaat er ook nog over: het uitruimen van mijn moeders appartementje. Gisteren zijn door een paar neven grote en zware meubelstukken naar zussen gebracht. Kleinere spullen waren al eerder door ons vieren meegenomen. Het huisje wordt onttakeld en de laatste restanten werden verdeeld in Kringloop en Groot Vuil. Daar stond ik vanmorgen samen met de wijnboer en een andere zus een soort allerlaatste schifting te maken. Het zwemdiploma van mijn vader, pas op zijn 35 e behaald omdat ie het niet uit kon staan niet te kunnen zwemmen.

Een zilveren lepel uitgegeven bij de geboorte van Prinses Marijke en een losse foto van onze kinderen toen ze nul en twee jaar oud waren. Er was een klein zangbundeltje uit 1948 dat ik toch maar apart legde. En een schellekoord dat mijn oma in 1963 borduurde voor mijn ouders. Later heeft ze voor al haar kinderen en zelfs voor haar kleinkinderen, waaronder wij, dat zelfde patroon meermalen geborduurd. Niemand wil het nu meer ophangen of hebben. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Ik schreef er hier (klik) al eens een blog over. De rolstoel, die werd gebruikt voor vervoer buitenshuis, wordt donderdag opgehaald. Het Groot Vuil ook. Dan leveren we ook de sleutels in en is haar woninkje weer net zo neutraal als we het twee jaar geleden aantroffen.

Stoofpeertjes van oma

Onze zoon kan heerlijk koken en had dat op kerstavond voor ons zessen gedaan. Kleinzoon Lucas nam de foto dus er zijn maar vijf personen van dit gezellige groepje te zien. Mijn bijdrage bestond uit het dessert. Een soort tiramisu met stroopwafeltjes en stoofpeertjes. ‘ Oh, lekker, stoofpeertjes van oma’, werd er van alle kanten geroepen. Waarmee stoofpeertjes meteen wel een ouderwets imago krijgen. Maar goed, het was zeer smakelijk en inmiddels zit deze oma bij haar eigen moeder. Vanavond een eenvoudig maal waarbij stoofpeertjes zeker niet zullen ontbreken.

Nagezonden foto. Nu zit de fotograaf er ook bij.

Poppenhuizen

Op de zolder van Huis van Gijn was, behalve die leuke verkleedkleding, nog meer te zien. Daar is een van de oudste speelgoedcollecties in Nederland ondergebracht. Simon van Gijn heeft daaraan niet veel bijgedragen, het meeste is vanaf 1895 verzameld door de Vereniging Oud Dordrecht. In 1934 is nog eens grote schenking gedaan waardoor een gevarieerde collectie ontstond met onder andere poppenhuizen, winkeltjes en tinnen figuren.

Poppenhuizen waren speelgoed voor volwassenen en de voorwerpen en meubels werden gemaakt door professionele meubelmakers en andere vaklieden. Het echte kinder speelgoed was een afspiegeling van de wereld van de volwassenen en daardoor is de tijd waarin Van Gijn leefde (1836-1922) ook op kleine schaal te bewonderen. Onze kleinkinderen hadden hier minder belangstelling voor maar deze oma kwam ogen tekort.

Familiefoto’s

Een week geleden was ik bij mijn moeder en zij had voorjaarskriebels, zei ze. En dat betekent kastjes opruimen. Ik heb het van geen vreemde. We gingen samen aan de slag met een grote ladenkast. Pas in de laatste lade kwamen we wat foto’s tegen. Was dat in de eerste gebeurd, dan was er van opruimen, of beter gezegd van herschikken, niet veel meer terecht gekomen. We kwamen een foto tegen van oma Moeke, haar moeder. Die is al meer dan vijftig jaar dood en heeft nooit achterkleinkinderen gekend. Ik kan me haar overigens nog heel goed voor de geest halen. Ik weet nog hoe haar stem klonk, haar lach, de Friese woorden die ze tussen het Nederlands door gooide maar vooral haar hartelijkheid. Een andere foto die we tegenkwamen is die van vier generaties vrouwen. Mijn moeder, mijn dochter, mijn kleindochter en ikzelf. Als ik zie hoe onze dochter met haar oma omgaat besef ik plots nog beter welke plaats ik inneem in leven van onze kleinkinderen. Waar het opruimen van een laatje al niet toe kan leiden.

Afsluiting opruimmaand

Kookboeken, tijdschriften, oorbellen, keukengerei, vesten, voorleesboeken, lege balpennen en een cd met sprookjes. Het verdween de afgelopen maand in de daarvoor bestemde krat. Een maand lang elke dag iets wegdoen, het bevalt prima. Kleding die ik zelden draag, deed ik nog een dagje aan met aan het eind van de dag de vraag: waarom draag ik dit niet meer. Mijn antwoord was vaak: het zit niet lekker, het staat me niet. Dus hoppa, weg ermee.

Waar ik ook achter kwam tijdens deze ronde: er zijn dingen in huis die totaal niet in de weg staan en nauwelijks opvallen maar allang geen nut meer hebben. De rode laarsjes met hakken waar ik niet meer op vooruit kan. Twee dekschalen, gekregen van mijn oma bij ons huwelijk maar nooit meer in gebruik. Kunststof bordjes uit de tijd dat kleine kleinkinderen over de vloer kwamen, alles ging in de krat die inmiddels is afgeleverd bij de kringloop. Ik heb de smaak weer helemaal te pakken en blijf nog even doorgaan, zonder jullie er verder mee te vermoeien.

Oma wordt bijgespijkerd

Omaaaaa??? Kunnen we weer een fotochallange doen. Mr dan zelf bedacht. Vind ik leuk. Dit is de weergave van een appje van kleindochter Isabel. Nou dat vindt oma leuk, natuurlijk. We appen nog een beetje heen en weer over hoe we dat dan aan gaan pakken. Ik doe een voorstel en krijg als antwoord: Isg, en ik denk dat we bijv 5 dagen doen en dat elke dag iemand anders een opdracht bedenkt. Toen moest ik weer vragen wat Isg betekent. Isg betekent is goed omaaaa.

Enfin, ik ben een beetje op de hoogte van de nieuwe afkortingen en mocht als eerste het thema vaststellen, dat werd BEGIN. Van Isabel kreeg ik het begin van de avond toegestuurd, vanuit haar zolderkamer gefotografeerd. Lucas stuurde het begin van een léuke avond op. Die bleek wat tegen te vallen want ADO verloor.

Kleindochter Eva stuurde het begin van een bloem in. Juliet liep een beetje achter met haar inzending vanwege huiswerk en toen was de opdracht van dag twee al bekend: KLEUR. Zij appte: Isa en ik vroeger hadden kleur. Mijn inzending van BEGIN was een nieuw breiwerkje maar past ook wel bij het thema KLEUR. Nou, oma en kleinkinderen zijn weer gezellig bezig de komende dagen. Als zich wonderschone fotomomenten voordoen laat ik het wel zien. Voorlopig hou ik het hierna weer even bij ge-app voor vijf.

Drie op een rij

In wat vroeger het café van hun opa was, aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam, werd gistermiddag een neven-en nichten reünie georganiseerd. Toevallig zaten de twee broers en hun zus op een rijtje en kon ik het niet laten ze op de kiek te zetten. Het was natuurlijk een goed gekozen moment om met die hele Rotterdamse familie bij elkaar te komen nu de buitenlanders in het land zijn. Het werd een super gezellige middag met verhalen over vroeger en nu. En omdat ik al vijftig jaar meedraai in deze warme familie voelde ik me echt niet van de koude kant.

Huizen op de berg

Als de boodschappen zijn gedaan en we weer naar boven rijden, passeren we diverse huizen. Dit is de eerste en het zijn meteen een paar huizen van één familie bij elkaar in een kleine nederzetting, een borgo. Deze familie heeft een akkerbouwbedrijf en het ziet er altijd heel verzorgd uit. Een rij cypressen staat vlak voor de muur die het geheel omgeeft.

Een stukje verder heeft onze weg een afsplitsing naar beneden en daar is een B&B gevestigd. Maar met de huidige begroeiing is het wel een zoekplaatje geworden. Het ligt er helemaal vrij en het zal beslist een leuke plek zijn om te logeren.

Het laatste huis dat ik laat zien ligt wat hoger van de weg en is onbewoond, zolang we hier al wonen. Heel soms is het een paar dagen bewoond, dan hangt er een miniwasje over de balkonrand maar ook dat hebben we de laatste jaren niet meer gezien. We noemen het het huisje van oma. Zij is gestorven en niemand van de erven weet wat ie er mee moet. Hebben we zelf verzonnen, hoor. Verderop wordt de weg steiler en smaller en stap je niet meer makkelijk uit voor een foto. Er staan nog zeker drie nieuwe! onbewoonde huizen. Ik zal toch eens kijken of ik daar geen foto’s van kan maken.

Mensen en spullen

De feestelijkheden in Gubbio gaan nog even door. Gisteren was er een concert maar dat lazen we vandaag pas dus dat hebben we gemist. Vandaag was de weekmarkt uitgebreid met diverse sjieke kramen. Maar ook met goedkope kleding, veel snoepgoed en andere zooi. Ik ben dol op markten en noemde het een walhalla. Waarop de wijnboer zei dat hij het meer de hel vond.

Deze dames maakten hun keuze bij een wat degelijker schoenenkraam. Rieten en handgemaakte meubels en manden kunnen altijd op mijn aandacht rekenen. En kijk eens wie ik ook weer tegenkwam? Ze was vermomd in een zijde kaftan maar ik heb haar uiteraard links laten hangen.

Dit jongentje mocht van zijn oma drie vissen uitzoeken. Hij zal er goed voor gaan zorgen zei hij tegen de koopman met het schepnetje. Ik hoop maar dat het geen teleurstelling wordt en de goudvissen via de wc-pot uiteindelijk op dramatische wijze afgevoerd worden.

Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.