Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.
Vernissen en inmetselen gaan we dus doen,
Vernissen en inmetselen! Mooie herinnering!
Lie(f)s.
Zijn het paardenbloemen, dat onkruid? Altijd zo moeilijk tussen stenen uit te krijgen, maar eigenlijk zijn het hele mooie bloemen.
En dei stenen, wat leuk!
Het kunnen inderdaad wel paardenbloemen zijn Judy. Ik heb ze een beetje genegeerd want ik kan geen onkruid meer zien.
Een echte archeologische vondst, of heet dat pas zo als de jaren ervan gaan tellen! Leuke verrassing in ieder geval!
Dat laatste is het leukst
het laatste lijk me een leuk idee.
Grappig zoiets te vinden.
Ja, dat zijn leuke vondsten, dat is eigen.
Beschilderde stenen zijn en blijven leuk.
Over onkruid zijn verschillende ideeën.
Stille groet,
Onkruid bestaat niet, het zijn in dit geval planten op de verkeerde plek Rob. Gemakshalve noem ik het dan even onkruid.