Sfeerbeelden

Er is hier altijd veel fotogenieks te zien. De afgelopen periode heb ik alles met mijn mobieltje gefotografeerd omdat ik een verbindingskabel in Delft achterliet. Het werd een ingewikkelde toestand om foto’s toch op het blog te krijgen aangezien ik de meeste toch nog even nabewerk. Ons tripje door Toscane leverde, geheel in tegenspraak tot wat ik met mijzelf afsprak, een fors aantal foto’s op. Als je gewend bent door een camera te kijken, is het vrijwel ondoenlijk om niet overal een foto in te zien.

Als ik dan zo terug kijk, zie ik dat ik net wat vaker gebouwen en stedelijke omgevingen fotografeer dan landschappen. En kijk eens wat een verschillen. Van grof middeleeuws tot uiterst verfijnd en kostbaar. Van prachtig stucwerk in mediterrane kleuren geschilderd tot ietwat vervallen maar zeker zo charmant. Alles heeft zijn eigen sfeer en ik vind alles mooi, vooral ook ons eigen huis waarvan we weer voor een tijd afscheid namen.

San Quirico d’Orcia

We hadden deze plaats nooit als uitvalsbasis voor ons kleine toertje door Toscane gekozen als we hier niet jaren geleden al eens terecht waren gekomen. Maar hoe ook al weer en wanneer? Het bleek in 1997 te zijn geweest toen we een huis huurden in Deruta en in de week voorafgaand wat rondtrokken. We wilden destijds in Siena overnachten maar hebben de stad toen vanwege de grote drukte links laten liggen. Bij toeval vonden we in dit charmante plaatsje een kamer, gelegen boven de plaatselijke bar. We keken uit op dit plein waar ’s avonds de plaatselijke bevolking hun ‘quatro passi‘ deed en de ouderen op de stenen bankjes tegen de stadsmuur zaten. Het waren mede die momenten waarin onze liefde voor Italië ontstond. Kijk dit is de albergo waar we in ’97 verbleven. Ziet er van buiten niet geweldig uit maar het was er prima om te slapen en ’s morgens het ontbijt in de bar.

Het hotel waar we dit keer zaten was van een andere orde, behoorlijk fantastisch vonden we. Misschien wijd ik er nog een blogje aan, misschien ook niet. Hoe we er achter kwamen dat we nou juist in ’97 hier al eerder waren, is wellicht leuk om nog eens te vertellen maar voor vandaag ben ik ruimschoots door mijn limiet van woorden heen.

Eén voor twee

Crema Chantilly heet het nagerecht dat we na de pranzo gebruikten bij een van ons favoriete restaurants in Gubbio. Uno per due bestellen we dan en daarvan kijkt men hier totaal niet op. We deelden dit verrukkelijke dessert dat voornamelijk uit slagroom, suiker en vanille bestaat.

Afgezien van ons driedaagse reisje door Toscane, hebben we hier een gewone zesdaagse werkweek. Gistermiddag legden we drie aardbeienheuveltjes aan en plantten we nog wat vaste planten langs de randen van de ‘rozentuin’. Vanwege de verwachte regen werd een groot deel van het tuinmeubilair al opgeruimd en het erf werd zoveel mogelijk winterklaar gemaakt. Voor de derde week op rij regent het op zondag. Het mag een wonder heten dat we droog wegkwamen in Gubbio. Zondag staat voor ons dus in het teken van eten en drinken en uitrusten. Precies waar deze dag voor bedoeld is.

Tufstenen stad

In Pitigliano (klik) zijn vrijwel alle oude huizen en bouwwerken van tufsteen gemaakt. Een materiaal dat uit asresten en lava van vulkanen bestaat. Ik liet van dit Toscaanse stadje al een foto zien die ik maakte vanuit de rijdende auto. Deze stad wordt ook wel Klein Jeruzalem genoemd vanwege het feit dat het de grootste Joodse nederzetting was in Italië gedurende de middeleeuwen. Wij stopten er voor een eenvoudige en snelle lunch en vervolgden onze weg naar het derde reisdoel die dag. Achteraf gezien niet zo verstandig want dit stadje was uiterst sfeervol en we hadden er bijvoorbeeld wel de oude synagoge willen bezoeken maar dat lukt natuurlijk niet gedurende pranzo tijd. Pitigliano is zeker de moeite waard om nog eens naar terug te keren. Vertel ik morgen wel waar we die dag uiteindelijk eindigden.

Herfst op het erf

Er had vandaag een blogje kunnen staan over hoe wij ons reisje door Toscane vervolgden. Maar de actualiteit is ook wel aardig om te laten zien. Zonneschijn op de verkleurende druivenbladeren van de pergola. Een werkmand met snoeiafval en mijn afgeworpen sjaal, want het is veel te warm voor een sjaal.

Ik zag een spin, zijn schaduw en zijn prooi met diens schaduw. Van het spinnenweb zie je niks in die felle zon. De paddestoelen in het gras zijn helaas nét met de laatste maaibeurt van het seizoen weggemaaid. Ik had ze graag laten zien. Maar jullie begrijpen dat ik al werkend geniet van de herfst. Als de zon maar schijnt.

Waar de tijd heeft stil gestaan

Nadat we vorige week uit Bagno Vignono wegreden, kwamen we per toeval een ‘borgo’ tegen. Zo’n hele kleine nederzetting die in dit geval ook nog eens boven op een heuveltop ligt. Ik denk dat er maximaal veertig mensen wonen of woonden, gezien het aantal plaatsen in het kerkje dat ik recent al liet zien. De bovenste foto is de toren van dat eenvoudige kerkje dat mijn hart gestolen heeft. De tweede foto laat een sfeervol pleintje zien dat er opvallend goed verzorgd bij lag. En voor jullie denken ‘het is wel erg veel steen’ heb ik nog twee groene foto’s gemaakt. Bij de laatste heb ik echt tien minuten kwijlend naar deze tuin met moestuin staan kijken. Hier is een liefhebber aan het werk geweest.

Baden

Het eerste plaatsje dat we vorige week aandeden tijdens ons tourtje door Toscane was Bagno Vignono. Gevoed door bronnen in een uitgedoofde vulkaan, zijn hier als sinds de Romeinse tijd warmwater baden. Het centrale plein in dit stadje is zelfs één groot warm bad met een temperatuur tussen de 30 en 50 graden. Helaas wordt het niet meer als zodanig gebruikt. Maar er is maar weinig verbeeldingskracht nodig om hier badende Romeinen en middeleeuwers te zien.

We dronken er koffie en ik kreeg de smerigste cappuccino ooit. De melk bleek bedorven. Gelukkig maakte de barman het snel goed door mij een nieuwe verse kop aan te bieden. Dat voorkwam een nare bijsmaak in dit beeldschone plaatsje.

Onder de Toscaanse zon

(vanuit de rijdende auto)

Alleen het landschap al is hier zo ongelooflijk mooi en romantisch, dat ik foto’s zou kunnen blijven maken. De camera liet ik thuis en ik fotografeer op mijn mobieltje. In zekere zin jammer want het kan mooier. Maar ik bedacht me dat ik deze drie vakantiedagen niet voortdurend wil fotograferen. Ik geniet en neem mijn herinneringen in mijn hoofd mee, dat is ook wel eens mooi. Als er straks in Caldese nog een paar regenachtige dagen komen, ga ik wel eens kijken of ik materiaal genoeg heb dat de moeite waard is om over te bloggen.

Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

Heerlijk meisje in Arezzo

Toscane is een beetje het sjieke zusje van Umbrië. Af en toe maken we een uitstapje naar deze buurprovincie. Gisteren waren we in Arezzo, een pracht stad en dat laat ik nog wel zien binnenkort. Maar gebouwen en pleinen kunnen nóg zo mooi zijn, mensen zijn voor mij altijd het allermooist.

Dit meisje mocht ongehinderd in haar nette kleertjes over het plein rollen, niet uit boosheid maar om het plezier. Helemaal in haar eigen wereld.  Zo onbevangen kunnen spelen, je van niets en niemand iets aantrekken dat is jaloersmakend mooi.  Het lijkt of ze alleen op de wereld is, maar is dat natuurlijk niet.

Ik denk dat ik haar voorbeeld ga volgen op het gras in onze tuin.  Zonder fotograaf in de buurt.