Honds

Het blijft leuk om vanachter mijn cappuccino de hondenuitlaters te bestuderen. Er zijn honden die hun baas mee trekken en andersom. In de laatste categorie hoort de man met de tekkel die we dagelijks zien. Ze zijn alle twee niet zo jong meer, de man loopt evengoed aanzienlijk sneller dan zijn kortpotige vriendje. Nu de bomen zo kaal zijn hebben we goed zicht op wat er allemaal voorbij trekt. Ik zou ook hele series kunnen maken van ouders met wandelwagens en van hardlopers. Of van bukkende hondenbezitters die net eh… de drollen via een zakje oprapen, dichtknopen en in de daarvoor bestemde bak gooien die hier vlakbij staat. Enfin, veel cappuccini drinken en de blogonderwerpen dienen zich vanzelf aan.

Boslaantje

Nu de straat weer opgeruimd is, kunnen we ook weer onbekommerd en rechtstreeks het boslaantje bewandelen. Geen kruipdoor sluipdoor langs hekken en obstakels. Er zijn wat zieke iepen weggehaald maar dat valt nauwelijks op. Ik ben benieuwd wanneer de nieuwe bomen geplant worden, want dát die er komen staat vast, er bestaat zoiets als een herplantplicht.

En mensen, het is dus helemaal geen bos hè. Ik noem het maar zo omdat het die illusie wekt. Maar ik verval in herhaling, vaste lezers krijgen die uitleg keer op keer. Daar ga ik mee ophouden. Toen gistermiddag ook nog de zon om de hoek piepte, maakten we snel een wandelingetje naar de brievenbus. De kerstkaarten zijn verstuurd.

Snert

Toen ik aan mijn moeder vroeg wat zullen we eens gaan eten op 5 december, riep ze meteen ‘erwtensoep’. Dus gooide ik vanmorgen de spliterwten in de pan, de krabbetjes en laurier erbij en zette dat op. Na de grauwe dag van gisteren verscheen er ineens een streep helder licht aan de horizon. Ik holde naar boven om mijn camera te halen en het raam open te gooien om snel dit natuurverschijnsel vast te leggen.

Hier is goed te zien hoe de zon de gevels van de huizen in de Bomenwijk verlicht. Vervolgens ging ik helemaal op in het effect van zonlicht in kale bomen met het water als achtergrond. Toen kookte de erwtensoep over.

Tussen de spijlen van het hek

Plaats ergens een hek en een mens wil weten wat er achter ligt. Althans een nieuwsgierig mens, tot welke soort ik zéker behoor. Het oude binnenterrein van wat eens het legerdepot was, is al jaren geleden omgetoverd tot een privétuin. Daar sta ik wel eens te kijken hoe mooi de beukenhagen aan het verkleuren zijn en hoe aardig divers de tuin beplant is.

Voordeel van het opruimen van mijn foto-archief is dat ik op het idee kwam vergelijkende foto’s te maken. De bovenste twee zijn van zes weken geleden, de onderste is zeer recent. Het groen is vrijwel verdwenen en de bomen zijn kaal. Mijn standpunt is ook anders geweest want we zien behoorlijk wat bebouwing op de achtergrond bij de laatste foto. Zelfs het pand waarin wij wonen staat er nu op en torent hoog boven de rode pannendaken uit. Ik stel me voor dat op de volgende foto die ik er maak, de tuin bedekt is met een laag sneeuw. Ik heb wel eens zin in een echte winter.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Brigade van bladblazers

Bladblazers. Veel mensen haten ze. En voor kleine achtertuinen zijn ze ook erg overdreven. Maar de bomenrij tegenover ons huis is inmiddels helemaal kaal en het afgevallen blad lag in een dik pak op stoep en straat. Daar was de inzet van de gemeentelijk bladblaas brigade heel handig en efficiënt.

Mannen met gekleurde hesjes, wagentjes met zwaailichten. Vanaf twee kanten rukte men op: onder de auto’s door en vanaf het gras werd al het blad richting rijbaan geblazen. De zwaailichtkarretjes gingen er meermaals als een grote stofzuiger overheen. In een uurtje was de hele straat weer netjes. De fiets met de gifgroene mand, die op al deze foto’s te zien is, staat weer helemaal vrij in een opgeruimde straat. Hulde voor de gemeentewerkers.

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.

Zon, zonnig, zonnigst

Op mijn tochtje door de Bomenbuurt gisteren kwam ik ook bloemen tegen. Echte bloemen. En aangezien we met velen heel erg verheugd zijn over de uitslag van bepáálde verkiezingen – waar ik het verder niet over wil hebben hier – verhogen ze de feestvreugde. Geniet mee en laten we dit als een opmaat zien voor betere tijden.

De boom en mijn ontmoeting

Samen met de treurwilg hoort de Gingko Biloba tot mijn lievelingsbomen aan het kanaal. Het werd, vond ik, de hoogste tijd om weer eens te kijken hoe die van oorsprong Japanse boom er in de herfst bij staat. Nou, hij knalt ons aardig tegemoet met zijn gele bladeren. De treurwilg staat ook nog behoorlijk in blad, we zien een sliertje links op de foto. Mijn aandacht werd getrokken door een mevrouw in kleermakerszit aan de overkant. Achter haar stond een wandelaar met hond, maar ze liet zich niet afleiden. Mogelijk zat ze te mediteren. Of ze houdt niet van honden. Of ze had geen zin in een praatje. Vul zelf maar in.

Eenmaal aangekomen bij de Gingko moet ik vaak weer denken aan de destijds tachtig jarige vrouw die zeven jaar geleden juist wél graag een praatje maakte. Onder deze zelfde boom vertelde zij me haar levensverhaal (klik). Ik ben haar nooit meer tegen gekomen maar het verhaal vergeet ik niet meer.

Afgevinkt

Toch maar even laten zien waarmee we dan zo druk zijn? Twee dagen zijn we bezig geweest in de ‘rozentuin’. Drastisch snoeien, uitlopers van ongewilde bomen en struiken eruit, beeld verplaatsen, nieuw borderrandje leggen, verse aarde verspreiden, gras zaaien, lavendel planten en besproeingsysteem aanpassen. Ach wat waren we donderdagmiddag tevreden na afloop.

Vrijdag brak de zonvloed los en kon ik vanuit het huis door de voordeurruit heen opnieuw een foto maken. Laten we het er maar op houden dat de planten water nodig hebben! Ik maakte uiensoep en voor het eerst ging de centrale verwarming aan. En nu zaterdag? Stralende zon. En een foto die in juli gemaakt werd toen de rozentuin was overgenomen door andere bloeiers en ik er bijna achter verdween. Kannie wachten tot we volgend jaar het beoogde resultaat gaan zien.