Invloedrijk en vrijgevig

Enkhuizen was in 1622, de glorietijd van deze stad aan de toenmalige Zuiderzee, met bijna 22.000 inwoners de op vier na grootste stad van Holland. De rijke patriciërsfamilie Snouck van Loosen stierf in 1885 uit toen de laatste van de zes kinderloze zussen overleed. Deze Jonkvrouwe Margaretha Maria had in haar testament bepaald dat de rente van het familiekapitaal (ongeveer 2,7 miljoen euro) moest worden besteed aan minder vermogenden. Er kwam een ziekenhuis, haar stadsvilla werd een bejaardenhuis en er werd een park met arbeiderswoningen aangelegd. Huur één gulden vijftig per week voor een huis in het park.

Door de park en langs die woningen maakten we een wandeling. In het meeste gure jaargetijde met een dreigende regenbui ziet het er al fantastisch uit. Kan je nagaan…

Fraai aangelegd, prachtige oude bomen, een zonnewijzer, mooie oude lantarens en slingerende waterpartijen; echt een lust voor het oog.

Geen kleine jongen, hè, deze plataan uit 1898. De monumentale wijk deed ons sterk denken aan het Agnetapark (klik) in Delft waar de oudste woningen misschien iets kleiner zijn van formaat maar de zelfde stijl hebben. Het nieuwe en kleinschalige hotel waar wij verbleven, en waar ik nog even een klinkende review over wil schrijven, is ook genoemd naar de familie Snouck van Loosen. Heden en verleden kwamen mooi samen daar in Enkhuizen.

Groen gezocht

Na al die kale bomen die ik gisteren liet zien, ging ik toch op zoek naar wat groens. De treurwilg laat me op dat punt nooit in de steek. En de wijnboer zei: moet je die Ginkgo niet op de foto zetten? Maar die is me nog té groen, die wil ik het liefst vlammend geel zien maar dan graag in de zon. De wijnboer vond het kanaal boeiender. En zien jullie daar op de achtergrond dat karakteristiek huis, de Rietveldse Toorn uit 1448?

Daar ziet de voortuin er nog zó uit. Een kleine groene oase die bijna sprookjesachtig aandoet. Groen gezocht en groen gevonden!

Kale bomen

Zondag ochtend maakte ik deze foto’s. De kou straalt er vanaf naar mijn idee. Het mooie van kale bomen is dat je er doorheen kunt kijken en dat heeft wel wat.

De toren van de Oude Jan vlakbij Museum Prinsenhof is, nu de boom geen blad meer draagt, ook prima te zien. Op diezelfde plek heeft Willem van Oranje vast wel eens naar boven gekeken. Dat vind ik wel een leuk idee. Wat hij zeker niet heeft gezien is ons uitzicht aan de rand van het centrum. Die bebouwing is van een paar eeuwen later. Ochtendzon en wegtrekkende mist, het levert in elk geval iets mystieks op.

Daar gaan we weer

We zijn betrekkelijk weinig ons erf af geweest de laatste week. Er is zo aan het eind van het seizoen genoeg te doen in en om Casa Caldese. Maar als we dan bij daglicht de berg afrijden en tegen elkaar zeggen hoe mooi het hier is, bedenk ik dat ik er ook nog wel even een paar foto’s van kan maken.

De scheve boom die op het kruispunt staat onderaan de berg. Hier vlakbij lossen we ons vuilnis. Een klusje dat de wijnboer altijd voor zijn rekening neemt. Ik geniet dan even van dit uitzicht.

Stukje verder staan de glascontainers. Dan ‘spring’ ik meestal de auto uit en deze keer nam ik tussen de containers door, deze kiek. Omgeploegde akker, Apennijnen op de achtergrond en de bomen nog behoorlijk groen. We zijn zo van deze omgeving gaan houden, dat het altijd een beetje pijn doet als we weer voor wat langere tijd afscheid moeten nemen.

Buurt bos

We hadden een afspraak in Maasdijk maar waren iets te vroeg. We besloten tot een ommetje en zo liepen we onverwachts door een nieuwbouwwijk waar mijn aandacht werd getrokken door dit milieu-eiland. Op een vlakbij geplaatst bord werd uitgelegd dat hier een Tiny Forest is. In het formaat van een tennisbaan is hier een mini-bos aangelegd dat door schoolkinderen wordt onderhouden en ook dienst doet als ontmoetingsplek voor buurtbewoners. Er zijn wel dertig tot veertig verschillende inheemse bomen en planten geplaatst.

Op 22.02.22 is het ‘bos’ geplant dus het is allemaal nog jong. Maar het idee om dit soort groenvoorzieningen aan te leggen vind ik echt geweldig. Als je op www.tinyforest.nl klikt vind je er veel informatie over. Ik hoop dat de milde regenbuien van het afgelopen weekend dit Oranjebos goed hebben gedaan, want het zag er wel erg droog en dor uit.

Ik kan het niet laten

Er zaten dinsdag drie mensen op een kleedje aan de waterkant. Het was rond half zeven ’s avonds en de temperatuur was nog aangenaam. Dat vredig beeld onder het ontluikend groen van de zomerlinde en naast de Japanse Kers is het waard om hier te plaatsen. Ik heb de foto drastisch afgesneden pas dan komen de bomen tot zijn recht. Donderdagavond leek het wel of de zon als een spot op de bloesemboom stond. Zie eens hoe veel verder de bloesem gevorderd is. Vanuit mijn hoge standpunt blijf ik foto’s maken op mijn amateuristische manier en toch geniet ik me suf.

Natuurlijke krachten

Alsof hij staat te huiveren in de kou met al die naar beneden hangende blaadjes. Toch is deze kastanje al aardig op weg naar zijn zomerse uiterlijk. Dat ik een boom mannelijk benoem en zijn vruchten vrouwelijk, leerde ik van onze Italiaanse buurvrouw en ik ga er maar van uit dat dit ook in het Nederlands opgaat. Goed, deze boom heeft het wel een beetje moeilijk, maar hij komt er wel.

Dat gaat niet op voor het door de recente storm afgebroken exemplaar langs het fietspad richting Pijnacker. Het heeft altijd iets sneu’s en het zal me niet verbazen als deze boom nog opgeruimd gaat worden. Versleept of versnipperd. Hoe dan ook, grondstof voor nieuw leven. Ik hou van de veerkracht die de natuur ons altijd laat inzien.

Het doel van de Doelentuin

Misschien worden jullie er een beetje flauw van dat ik alweer de Doelentuin laat zien. Maar zeg nou zelf; als je op weg naar de winkelstraat of kapper door dit kleine stadspark mag lopen, dan bof je toch? Het is aan vier zijden omgeven door huizen, elk blok in een totaal andere stijl.

Er staat een vaste tafeltennistafel, er zijn wat metalen stoeltjes in de grond geschroefd en hondenuitlaters worden op een vrolijke manier op hun plicht gewezen. Joke Klumper is de landschapsarchitect die dit park ontwierp rondom de al bestaande monumentale bomen. Haar doel om een kleine oase van rust te creëren in het centrum van Delft, is perfect gelukt.

Aan de waterkant

De jubelverhalen over het zachte weer de afgelopen week hadden bij mij de verwachting gewekt dat er al wel een groen waasje te zien zou zijn aan de bomen. Maar dat valt me nog een beetje tegen. Nou komt het er vandaag ook niet van om op zoek te gaan naar groene waasjes of bloesembomen maar dat hoop ik morgen of overmorgen in te halen. Ik registreerde wel dat de bestuurder van de Delftse tuktuk zijn voertuigje in het plantsoen had geparkeerd en zelf even de benen strekte langs de waterkant.

Langs die zelfde waterkant zag ik mooie pluimachtige bloemen groeien waarvan ik natuurlijk weer eens de naam niet weet. Suf dat ik mijn Plantsnap-app niet geraadpleegd heb want ik vind dat ik de natuur in mijn leefomgeving wel bij naam zou moeten kunnen benoemen. Ik had zelfs ooit het idee een klein omgevingsherbarium aan te leggen. Ideeën zat maar tijd en zin om het allemaal uit te voeren…

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!