Tussen maart en mei

Twee maanden geleden liepen we voor het eerst door het Elsburgerbos (klik). We vonden het een ware ontdekking, zo dicht in de buurt. Afgelopen zondag kwam het er niet van maar gisteren wél. We maakten er een rondje en hoorden niets anders dan gekwinkeleer van vogels en hier er daar een hondenblafje.

Een mevrouw, duidelijk van een hondenuitlaatservice, liet maar liefst achttien honden heerlijk met elkaar rollebollen en spelen. Ik vind dat knap hoor, zo’n roedel loslopende beesten in bedwang te houden. Ik vind één loslopende hond al eng. Denk trouwens niet dat ik van angst de horizon scheef fotografeerde. Nee, het terrein is hellend en ik genoot van de uitbundigheid van al deze dieren.

De kastanjeboom links staat volop in blad en heeft zijn kaarsjes al aan. De bomen rechts ervan maken een aarzelend begin met hun bloei. Wie de moeite neemt mijn blog van 9 maart terug te lezen, zal het verschil tussen toen en nu goed kunnen zien. De picknickmand waarover ik destijds schreef, hadden we ook nu niet bij ons maar ik zie ons hier hoogzomer nog wel eens naar terug keren.

Rododendrons en slippers

Zo enthousiast als ik was over de winterweek in februari ben ik zeker niet over sneeuw en hagel in april. Maar de natuur gaat ondanks alles toch zijn gang. Zo zag ik in de Doelentuin de rododendrons in bloei. En ook het zo gewenste zacht groene waasje in de bomen is goed te zien.

De ergste kou is weer uit de lucht, blijmoedig stappen we het voorjaar in. Het was vandaag zelfs de héle dag droog. Nog een weekje met lage temperaturen staat ons te wachten. Daar kunnen we onze activiteiten enigszins op afstemmen, de planner in mij vind dat handig. Daarna haal ik mijn teenslippers uit de kelderberging. Weer of geen weer.

In de ban van de boom

Al jaren lang is mijn belangstelling voor de natuur groeiende. Ik heb er meer tijd voor dan in mijn werkende leven én ik heb ervaren hoe helend het in de natuur kan zijn. De Corona periode deed er nog eens schepje bovenop toen ik een natuurboekje bij ging houden. Affijn, ik deed voor de grap mee met een kennisquizje van het Zuid Hollands Landschap. Aan de hand van boombladeren moest ik de juiste boom raden. Het ging om de kastanje, berk, es, linde, populier, eik, beuk, lijsterbes, esdoorn en iep. Ik had er maar zes van de tien goed. Bij kale bomen zou ik helemaal de mist in gaan. Maar met de blauwe hemel of een muur als achtergrond zijn ze wél prachtig en fotogeniek. Die blauwe lucht en de kale takken zijn nog van vorige week. Inmiddels is er overal een licht groene zweem te bespeuren. Ik verwelkom het met groot plezier.

Honds

Het blijft leuk om vanachter mijn cappuccino de hondenuitlaters te bestuderen. Er zijn honden die hun baas mee trekken en andersom. In de laatste categorie hoort de man met de tekkel die we dagelijks zien. Ze zijn alle twee niet zo jong meer, de man loopt evengoed aanzienlijk sneller dan zijn kortpotige vriendje. Nu de bomen zo kaal zijn hebben we goed zicht op wat er allemaal voorbij trekt. Ik zou ook hele series kunnen maken van ouders met wandelwagens en van hardlopers. Of van bukkende hondenbezitters die net eh… de drollen via een zakje oprapen, dichtknopen en in de daarvoor bestemde bak gooien die hier vlakbij staat. Enfin, veel cappuccini drinken en de blogonderwerpen dienen zich vanzelf aan.

Boslaantje

Nu de straat weer opgeruimd is, kunnen we ook weer onbekommerd en rechtstreeks het boslaantje bewandelen. Geen kruipdoor sluipdoor langs hekken en obstakels. Er zijn wat zieke iepen weggehaald maar dat valt nauwelijks op. Ik ben benieuwd wanneer de nieuwe bomen geplant worden, want dát die er komen staat vast, er bestaat zoiets als een herplantplicht.

En mensen, het is dus helemaal geen bos hè. Ik noem het maar zo omdat het die illusie wekt. Maar ik verval in herhaling, vaste lezers krijgen die uitleg keer op keer. Daar ga ik mee ophouden. Toen gistermiddag ook nog de zon om de hoek piepte, maakten we snel een wandelingetje naar de brievenbus. De kerstkaarten zijn verstuurd.

Snert

Toen ik aan mijn moeder vroeg wat zullen we eens gaan eten op 5 december, riep ze meteen ‘erwtensoep’. Dus gooide ik vanmorgen de spliterwten in de pan, de krabbetjes en laurier erbij en zette dat op. Na de grauwe dag van gisteren verscheen er ineens een streep helder licht aan de horizon. Ik holde naar boven om mijn camera te halen en het raam open te gooien om snel dit natuurverschijnsel vast te leggen.

Hier is goed te zien hoe de zon de gevels van de huizen in de Bomenwijk verlicht. Vervolgens ging ik helemaal op in het effect van zonlicht in kale bomen met het water als achtergrond. Toen kookte de erwtensoep over.

Tussen de spijlen van het hek

Plaats ergens een hek en een mens wil weten wat er achter ligt. Althans een nieuwsgierig mens, tot welke soort ik zéker behoor. Het oude binnenterrein van wat eens het legerdepot was, is al jaren geleden omgetoverd tot een privétuin. Daar sta ik wel eens te kijken hoe mooi de beukenhagen aan het verkleuren zijn en hoe aardig divers de tuin beplant is.

Voordeel van het opruimen van mijn foto-archief is dat ik op het idee kwam vergelijkende foto’s te maken. De bovenste twee zijn van zes weken geleden, de onderste is zeer recent. Het groen is vrijwel verdwenen en de bomen zijn kaal. Mijn standpunt is ook anders geweest want we zien behoorlijk wat bebouwing op de achtergrond bij de laatste foto. Zelfs het pand waarin wij wonen staat er nu op en torent hoog boven de rode pannendaken uit. Ik stel me voor dat op de volgende foto die ik er maak, de tuin bedekt is met een laag sneeuw. Ik heb wel eens zin in een echte winter.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Brigade van bladblazers

Bladblazers. Veel mensen haten ze. En voor kleine achtertuinen zijn ze ook erg overdreven. Maar de bomenrij tegenover ons huis is inmiddels helemaal kaal en het afgevallen blad lag in een dik pak op stoep en straat. Daar was de inzet van de gemeentelijk bladblaas brigade heel handig en efficiënt.

Mannen met gekleurde hesjes, wagentjes met zwaailichten. Vanaf twee kanten rukte men op: onder de auto’s door en vanaf het gras werd al het blad richting rijbaan geblazen. De zwaailichtkarretjes gingen er meermaals als een grote stofzuiger overheen. In een uurtje was de hele straat weer netjes. De fiets met de gifgroene mand, die op al deze foto’s te zien is, staat weer helemaal vrij in een opgeruimde straat. Hulde voor de gemeentewerkers.

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.