De kortste weg

De slagboom, die moet verhinderen dat vreemden ons terrein oprijden, bleek bij onze aankomst een paar weken geleden, verrot te zijn. Dus ging de wijnboer samen met onze tuinhulp aan de slag. Er werd een dode boom omgezaagd en met wat passen en meten verscheen er een nieuwe rustieke barrière. Daarop werd het Caldese-vogeltje weer vast gemaakt en ecco we kunnen er weer een paar jaar tegen.

Het was allemaal nog maar nét klaar of daar kwam de buurman met een partij lege flessen die hij onder de slagboom doorschoof. Ze worden ontdaan van etiket, ontsmet en hergebruikt in onze kleine wijnmakerij. Buurman niet naar de glasbak, een dooie boom niet in de open haard; we houden de lijntjes kort hier.

Bomenkennis

Er stonden toevallig net wat plantsoenmedewerkers voor de deur. ‘Weten jullie wat voor een boom dit is?’ vroeg ik. Ik wees hen naar de boom die hier in het midden te zien is en waar wij vanuit de luie zetel op neer kijken. Er werden bedenkelijke blikken gewisseld en men dacht een populier. Dat verbaasde me want ik zie dan iets hoogs en smals voor me. Ik wilde het graag weten want via gemeentelijke berichtgeving had ik gelezen dat er iepziekte heerst en in Delft zestig iepen zullen worden gekapt, waaronder drie in onze straat.

Ons dagelijkse rondje voerde ons verder langs ‘het boslaantje’ en zie nou toch. Hier staan een paar bomen met oranje kruisen. Ik bekeek ze van dichtbij en jawel, bruin blad en kale takken; dit zijn ongetwijfeld de zieke iepen. Voor alle zekerheid nam ik een op de grond gevallen blad van de boom voor ons huis mee en determineerde dat later via Plantsnap als de zomerlinde. De kap zal dus plaatsvinden in het boslaantje, gelukkig gevolgd door herplanting. We zijn behoorlijk opgelucht. En ik ken meteen het verschil tussen populier, iep en linde.

Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Holle bomen

Op de Nieuwe Plantage staat tussen allerlei stadsreuzen, een dooie boom. Er zal vast een reden zijn om hem op deze manier langzaam te laten vergaan. Nestelplaats voor vogels of een insectenparadijs, ik kan me er van alles bij voorstellen. Of een teken voor ons allen dat de vergankelijkheid bij ons leven hoort?

In de Botanische Tuin van de TU van Delft hebben ze het speels opgelost. Daar was een keramiektentoonstelling, die wij niet echt de moeite waard vonden, tot we deze boom zagen. Over de Botanische Tuin kom ik zeker nog te bloggen, dit is alvast een eerste inkijk.

Barbieberg

Afgedankt liggen ze erbij. Vrijwel allemaal bloot en met de armen ten hemel gericht alsof ze verzuchten ‘wie laat ons hier nou zó achter?’ Het kan gebeuren in een kringloopwinkel. Ik was daar met de zus met wie ik vaker langs kringloopwinkels ga. Zij zocht en vond een schilderijlijst. De barbies moeten wachten op serieuze kopers en wij vervolgden onze weg.

Vóór we in het centrum van Delft aan een verlate verjaardagslunch gingen, reden we toevallig langs de werkplaats van Theo Jansen, de kunstenaar van de strandbeesten. Als je goed kijkt, zie je de beesten onder de bomen staan. In de zon op een beschut terras praatten we onze levens weer bij. Hier en daar een verzuchting over dingen die ons bezig houden. Maar daar wordt serieus aan gewerkt.

Knip knip

Onze binnentuin is aangelegd op het dak van de keldergarage. Dat heeft zo zijn beperking wat betreft de beplanting. Al het groen staat in bakken en vlakken. Er staan negen berken, drie aan drie. De man die onze tuin bijhoudt, was er druk mee de laatste dagen. Die bomen zijn drastisch gesnoeid en dat was wel nodig ook. Het is een genoegen om hem aan het werk te zien. Methodisch, secuur en hij wisselt heel verstandig zijn werkzaamheden af.

We kijken van bovenaf weer een keurig onderhouden tuin in. En dat ziet er zo uit.

’t Is maar wat je wilt zien

Echt niks bijzonders dit. Eerste etage van de parkeergarage bij Appie. Draai ik me om en kijk ik naar beneden dan wordt het al leuker.

Maar zoom ik in en snij ik bij dan wordt het echt mooi. Late middagzon op herfstige bomen.

Voor een klein geluksmomentje is weinig nodig. Gewoon donderdagmiddag om half zes nog een paar boodschappen halen in Delft. En als er dan een prachtige nazomerse vrijdag volgt, hebben we niets te klagen. In elk geval niet wat het weer betreft.

Snuiven

Het recreatiegebied de Delftse Hout ligt vanuit Delft gezien aan de andere kant van de A13. Die moeten we onderdoor en dat viaduct ziet er zó uit. Nee, echt mooi is het niet. Maar dan beginnen we te wandelen en worden we getrakteerd op dit soort uitzichten.

Er hingen druppels aan de bomen die glinsterden in de vroege ochtendzon. In mijn eentje deed ik de kleine ronde en liep bij elke stap te genieten.

Op dit punt begint ook het stilte gebied. Ik snoof de frisse lucht maar eens diep naar binnen. Een mooi begin van de zondag.

Jakkeren

‘Laten we hier even stoppen’, zei ik vanmorgen. ‘We zijn ruim op tijd voor de wandelafspraak.’ Deze boomstammen had ik al weken geleden zien liggen aan de rand van een parkeerterrein in de Delftse Hout. Nu nam ik er de tijd voor. Het zou gaan om essen die massaal door een schimmel ziek zijn geworden en door hun zwakte een gevaar voor de recreanten vormen.

Ik had er nog wel wat langer bij stil willen staan maar we ontdekten ineens dat het klokje in de auto ook last heeft gehad van die vreemde stroomstoring afgelopen week in Zuidoost Europa. We spoedden ons dus in hoog tempo naar de andere wandelaars om aan een regenwandeling te beginnen.

Ksiedemaantje

Als kind noemde ik een sikkelvormige maan een ksiedemaantje. Inderdaad naar het gelijknamige sinterklaaslied. Dus toen ik vanmorgen deze foto van mijn zusje door-ge-appt kreeg, barstte ik in vrolijk gezang uit. Het is ook echt van dat Sinterklaasweer; de vroege donkerte, kale zwiepende bomen en de maan die schijnt. Een maan die nodig is om de Sint en zijn Pieten veilig over de daken te loodsen. Vanavond ga ik gedichten schrijven, een surprise maken en de laatste pakjes inpakken. Kwestie van hulpklaas zijn.

Foto:Tres