Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.
Voor de zondagse pranzo reden we vandaag naar Le Marche. Daar woont mijn nicht met haar man. We brachten de kratten terug waarin vorige week rode druiven aangeleverd waren. Maar het ging natuurlijk niet zozeer om die kratten. Het ging om een gezellige familie bijeenkomst omdat ook haar broer, mijn neef dus, met zijn vrouw daar een week logeren. Wij namen alvast een eerste fles net geperste wijn mee die geproefd kon worden. De meningen over de smaak liepen een uiteen. Mijn wijnboer is vooralsnog tevreden en denkt dat het uiteindelijk een zeer acceptabele wijn kan worden.
We schoven om de gastvrije tafel en werden getrakteerd op een heerlijke herfstige maaltijd met onder andere een stoofschotel van wild zwijn. Dat smaakte ons heerlijk en voelde een beetje als genoegdoening voor de zwijnenstal die aangericht was in onze wijngaard. Daarna kwamen de familieverhalen los en zongen we nostalgische liederen zowel uit het Italiaanse repertoire als uit de familie.
We maakten een klein rondje over het erf, zagen de moestuin, bewonderden nieuwe schuren, controleerden de olijvenoogst en maakten dat we snel weer het warme huis ingingen want mensenlief, wat is het fris momenteel. Daar stond de koffie voor ons klaar en kregen we nog een mandje met moestuinoogst mee toen we ons los moesten scheuren van alle gezelligheid en op huis aan reden.
Het gaf behoorlijk wat herrie toen er gistermiddag een ijsbreker door het kanaal voer. Een ijsbreker! Een auto van Rijkswaterstaat vergezelde het schip op de kant.
Vanmorgen maakten we een heuse sneeuwwandeling door het Abwoudse bos. Af en toe zakte ik tot mijn enkels in het witte tapijt. Ik had een Nordic Walking Pole meegenomen, dus dat liep met wat extra houvast. De foto maakte ik vlakbij ons huis toen de zon zo mooi op mijn geliefde treurwilg scheen.
Het geplop werd veroorzaakt door deze twee chocolade bommen. Gisteren bracht onze attente dochter deze twee versnaperingen. Na de wandeling vanmorgen overgoten we ze met stomend warme melk en daar plopten zomaar ineens ook mini marshmallows omhoog. Heerlijk.
Voor wie nog wil weten hoe de Thaise maaltijd gisteren was: voortreffelijk maar véél te veel. Bovendien een enorme berg aan plastic aanleverbakjes. Dus dat doen we een volgende keer anders, dan gaan er gewoon bakjes van ons zelf mee waar we het eten in laten doen. Dat er een volgende keer komt, is zeker al kan dat nog even duren. Voorlopig staat er nog een maaltje in de vriezer.
We wonen dicht bij een winkelstraat waar we al onze weekboodschappen kunnen halen. ‘Vroeger’ ging het dan zo dat we voor twee of drie dagen eten in huis haalden. Nu maak ik vrijdagavond een weekmenu met daaraan gekoppeld de boodschappenlijst. Op zaterdagochtend gaat de wijnboer rond half acht naar de supermarkt en de bakker. Hij doet dit graag, die lieverd. Het is niet zo dat ik hem het bed uit trap, hè.
Vóór negen uur hebben we dus alles in huis, op één maaltijd na. Daarvoor gaan we samen naar Delftse Hout om bij Du Midi een meeneemmaaltijd op te halen die ik gisteren via de mail reserveerde. We maakten een kleine boswandeling en ik laat hier graag de charme en het nut van kale takken zien. Kom maar op met een druilerig en kalm weekend.
Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.
Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.
Blogvriend Ton, die inmiddels samen met Rick ook tot onze vrienden in het echte leven hoort, maakt een pelgrimsreis naar Rome. Toen hun plannen vorm kregen, boden wij hen een bed en maaltijd aan als tussenstation. We maakten zelfs de afspraak voor een extra rustdag bij ons in Caldese. Voor ons alle vier was het een teleurstelling dat wij juist in deze periode niet aanwezig kunnen zijn vanwege de slechte gezondheid van mijn hoogbejaarde vader. Onze buren, de schatten, boden uitkomst. Gisteren en vandaag verbleven Ton en Rick bij hen. Hoe dat verliep, is hier te lezen.
Je leest wel eens dat het verstandig is om elke week een restjesdag in te voeren om voedselverspilling tegen te gaan. Nou, ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nooit eten weggooi. En regelmatig verzin ik een maaltijd van wat er in huis is en nodig op moet. Hier verwerkte ik een restant ruccola in een grove pesto. Pesto betekent zoveel als gemalen. Met een handvol gemengde noten, wat olie en gerapste kaas was de pesto à la Emilia snel klaar. Een courgette werd dun geschild en gegrild. En onder de in stukken gesneden tomaat ligt een gegrilde rode parika uit een pot. Wat blokjes feta, olie, peper en zout en klaar was het gezonde en zomerse maal.
Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.
Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.
We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.
Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.
En dan is het 2 januari geworden en gaan we weer over tot de orde van de dag. Een gewone woensdag. De slingers en ballen en lichtjes en krans; ik heb ze weer opgeruimd. Bij de koffie nemen we de laatste oliebol. Voorlopig geen lekkere liflafjes meer maar degelijke en gezonde maaltijden. De prachtig versierde deuren kwam ik maandagmiddag tegen tijdens een rondje Delft. Mooi hè? De onderste is onze eigen voordeur. Wás onze eigen voordeur. Want inmiddels is die ook weer kaal.
Eerst maar eens aan de koffie. Het was meer dan tien jaar geleden dat vrijwel het zelfde gezelschap ons bezocht. Familie, inderdaad. Twee van hen wonen zomers hier niet al te ver vandaan en de overigen waren dáár weer aan het logeren. Ach, ik hoef de familiebanden niet allemaal uit te leggen. Feit is dat we elkaar goed kennen en veel herinneringen delen. En de maaltijd, dat spreekt voor zich.
In ons geval is het traditie geworden dat de bezoekende partij voor het nagerecht zorgt. Nou, laat dat maar aan mijn nichtje over. De lat ligt hoog bij het tegenbezoek.
Wonen in Caldese (Italië) 