Natuurlijk is er taart

Bij een verjaardag, en zeker bij een mijlpaal-achtige, is gebak wel passend. Een cadeaus horen er ook bij. Geen tastbare cadeaus maar een ‘beleving’ die eind januari zijn beslag krijgt. En ook één die in historisch Delft te zien zal zijn. Ik hou dat nog even voor me en kom er in het nieuwe jaar zeker op terug. Voorlopig leest de wijnboer hier in bijzijn van kinderen en kleinkinderen de kaart waarop staat wát ie gaat krijgen. En hij laat zien hoe blij hij er mee is. Hij is pas morgen jarig, dus het wordt dubbelop feesten dit jaar.

Nooit meer jarig

Vandaag had hij 97 jaar zullen worden. En morgen is het precies een maand geleden dat is hij overleden. Het gevoel om geen vader meer te hebben, is erg onwerkelijk. Mijn moeder praat nog in de tegenwoordige tijd over hem. Samen redden we het, hebben we met haar afgesproken. Dus zaten we met elkaar aan de koffie vanmorgen. Koffie met appeltaart. Maar zonder de jarige.

Lang zal ze leven

Mijn opa en oma waren 25 jaar getrouwd, een goede reden om een foto van hen met hun elf kinderen te maken. Gepast ernstig kijkend, staan ze er allemaal op want het was een serieuze aangelegenheid als de fotograaf langskwam. Eén dochter heeft toch een soort van glimlach, het meisje dat rechts van haar moeder staat. Ze heeft een kort geknipt blond koppie. Zij is de enige van dit gezin die nog in leven is. Het is mijn eigen moeder die vandaag in goede gezondheid 97 is geworden. Dat hebben we gevierd in kleine kring. En lachen doet ze nog steeds graag.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

De jarige

We hebben ze van jong tot oud in onze familie. Van nul tot zesennegentig. De jongste aanwinst zagen jullie een paar dagen geleden voorbij komen. En die hoge leeftijd heeft mijn vader vandaag bereikt. Hij zat in zijn feeststoel en genoot van ons samenzijn. Hij kreeg een nieuwe trui en een citruspers. Elke ochtend perst hij de sinaasappels uit om samen met mijn moeder het ontbijt een extra gezonde toevoeging te geven. Een trui vond hij zelf niet zo nodig, maar mijn moeder wel. Zo zijn ze samen zorgzaam voor elkaar. Hoe mooi wil je het hebben op die leeftijd?

Zes jaar

Daar is ze dan, ons laatste septembermeisje. Vandaag is ze zes jaar geworden. Ze haalde twee weken geleden haar zwemdiploma A. Knap hoor. Als de kinderen  eenmaal kunnen zwemmen, mogen ze een andere sport gaan beoefenen. Maar wat Juliët betreft kan het ook zijn dat ze kiest om bij een kinderkoor of musicalclubje te gaan. Deze dame zingt en danst haar hele vrolijke leven al. En ze heeft een mimiek alsof ze vier jaar toneelschool heeft doorlopen. Ze mag dan de jongste zijn van ons viertal kleinkinderen, ze is altijd volop aanwezig. Zelfs als baby op de koelkast in Caldese.

Jarige kleindochter(s)

Vandaag Eva (rechts), morgen Isabel (midden) en over tien dagen Juliët (links). Allemaal september meisjes. Vroege leerlingen en ze doen het allemaal goed op school. Leuke en enthousiaste grieten die het heerlijk vinden in elkaars gezelschap te zijn. Dat straalt de foto wel uit, hè. Vanmorgen feliciteerden we de jarige, zongen haar toe en hadden rechtstreekse beeldverbinding zoals dat heden ten dage gaat. Ze liet ons de cadeautjes zien en voelde zich erg jarig. Als Haags schoolkind heeft ze vrij vandaag. Samen met een klasgenootje ging ze een fimpje kijken. De hele koninklijke stoet zag ze jaren geleden al en heeft niet echt haar belangstelling. Als je tien bent heb je andere dingen aan je hoofd. 

Mijn jarige moeder

‘Oh, wel een oude kop’, zei ze zelf bij het zien van deze foto. ‘Nou dat valt wel mee en bovendien ben je ook geen achttien geworden vandaag’ was mijn niet erg originele antwoord. Ze werd geboren in 1922 dus reken maar uit. We vierden het gewoon thuis dit jaar, in kleine club. Van dochters en schoonzonen kreeg ze een nieuwe bureaustoel. Mijn moeder schrijft nog massa’s verjaardagskaarten zittend aan haar werktafel. Daar vouwt ze ook de was. Ze heeft belangstelling voor ieder om haar heen, de krant wordt gespeld en samen met mijn vader kijkt ze naar de Slimste Mens op tv. Wat een leuke moeder hebben we toch.

Dag op stap

Je ontvangt een berg appjes en berichten als je jarig bent. Echte post trouwens ook en internationale telefoongesprekken via skype. Wat een verworvenheid. Dan in een andere stad eerst maar eens aan de koffie met gebak. Beetje drentelen door de binnenstad. Waar? Deze winkel staat in Haarlem. Nog even een echte Italiaanse pranzo en toen door naar de Stadsschouwburg. Daar speelde om half drie de voorstelling ‘Was getekend, Annie M.G. Schmidt’.  Haar leven en de relatie tot haar zoon Flip stonden centraal. Prachtige herkenbare muziek en liedjes en schitterend spel. Dat alles fraai vormgegeven in een sfeervolle schouwburg. Verjaardag op deze manier met twee bleek een goed idee.