Geveltoerist

Nu we weer in NL zijn, kijk ik ook weer televisie. Niet zo veel maar het programma Een huis vol, laat ik niet graag schieten. Er worden vier grote gezinnen gevolgd, elk gezin met zijn eigen dynamiek. Ik kijk graag naar mensen, naar gewóne mensen. De zogenaamde BN-ers kunnen me gestolen worden al zijn de families uit deze succesvolle serie inmiddels ook een beetje Bekende Nederlanders aan het worden.

Daarna is er dan in de vroege avonduren nog tijd genoeg voor een ommetje door het centrum van Delft. Het levert altijd wel wat fijne plaatjes op en we wandelen in elk geval. Dat voelt als een soort verplichting nu we geen tuinwerk doen. Een leuke verplichting.

Stil ommetje

Al ruim een week terug in Delft en nog steeds geen onvervalst grachtje laten zien? Daar moest ik even werk van maken. Het was droog, we moeten het wandelen weer integreren in onze dagelijkse bezigheden dus op pad. Het voelt een beetje aan zoals vorig jaar; ook toen was Covid iets om rekening mee te houden en ik denk dat mondkapjes, anderhalve meter afstand en het handenwasprotocol opnieuw ons leven zullen beïnvloeden. Voor ons is het eigenlijk niet eens weg geweest.

Wandelen kan gelukkig altijd, rustige momenten in de winkels opzoeken óók. Het was een kalm ommetje dat we maakten vanmorgen. Nog lang niet genoeg herfstkleuren naar mijn zin al doet het Doelenplein aardig zijn best met al dat afgevallen blad.

Tijdreizen

Hier in Delft moeten we het hebben van traplopen en wandelen als het om onze beweging gaat. Gisteravond maakten we na het eten een ommetje omdat daar eerder op de dag geen gelegenheid voor geweest was. Tussen de woonarken op de Kantoorgracht piepen een paar heel kleine grachtenhuisjes door.

De Sint Huybrechtstoren hopen we binnenkort nog eens van binnen te bekijken tijdens de Open Monumentendag. Ik ben geïnteresseerd in de tunnel die onder de straat loopt, die deel uitmaakt van de middeleeuwse stadsomwalling van Delft en recent gerestaureerd is.

Deze rij huizen is weer van een geheel andere bouwperiode en doen mij stads en typisch Nederlands aan. De variatie in huizen en gebouwen maakten van dit kleine wandelingetje toch een afwisselend rondje door de tijd.

Agendawijziging

Onze bezoekers die op de koffie en de lunch zouden komen (ja, ja we hebben veel afspraken, ik heb het drie weken geleden aangekondigd dus je was gewaarschuwd) moesten helaas vanwege ziekte afzeggen. Dus hop, wij naar buiten en aan de wandel. We deden maar weer eens een rondje in het Elsenburgerbos is Rijswijk. Nou ben ik niet een bosmens maar de route om de plas geeft me ruimtelijk voldoende licht en lucht. Afgezien van de waarschuwingslinten voor de processierups, viel me nog iets op.

Bomen in het water. De eerste is dood en zal langzaam vergaan. De wilg groeit gewoon door terwijl de stam compleet horizontaal ligt. Je kunt zien dat het geen vers gevallen boom aan de plek waar de stam de grond raakt. Ik vind het nogal bijzonder. Hier en daar liggen er aan de oever kale boomstammen. Honden gebruiken ze als springplank het water in, de hondenuitlaatster zit op de stam. We kwamen haar een paar maal tegen en net als de honden genoot ook zij van de wandeling. Wij ook, al hadden we het nog fijner gevonden ons bezoek te ontvangen. Beterschap vanaf deze plaats gewenst.

Natuurlijk

Terwijl de wandelaars wandelden, deed ik vanmorgen een fietsronde door de Delftse Hout. Vóór ik daadwerkelijk begon, legde ik de koeien vast die dit keer niet in het grote weiland liepen maar tussen de aangeplante bomen stonden te grazen. Ik maakte vervolgens een rondje om de twintig hectare grote plas die is ontstaan in de jaren zestig door afgraving van zand ten behoeve van de aanleg van enkele nieuwe woonwijken in de omgeving. Het hele gebied is een uitloper van de provinciale ecologische hoofdstructuur van Nederland, las ik op Wikipedia. Recreatiegebieden zijn vrijwel altijd ontstaan na menselijk ingrijpen maar ik ben reuze blij zo dichtbij huis een min of meer ‘natuurlijke’ plek te hebben waar we minstens een maal per week gebruik van maken.

Op de paden blijven

Een dag niet gewandeld is een dag niet geleefd, toch? Zo denken massa’s mensen er inmiddels over, het was behoorlijk druk in de Delftse Hout. Wij kozen vandaag maar weer eens voor het Arboretum. Daar mogen geen honden komen en dat scheelt wat drukte betreft. In de nu uiterst kale natuur viel me de rand met stenen goed op waar varens al voor het groen zorgen. Het gras steekt mooi af bij de ontbladerde bomen en struiken die solitair in dit park staan.

Ongemerkt was ik op zoek naar groen gegaan, zag ik toen ik eenmaal thuis de foto’s bekeek. Deze stronken zijn van de Laurierkers. Volgens mij wordt het groen hier veroorzaakt door mosvorming. Zodra je van een pad afging kwam je in modderachtige toestanden terecht dus liet ik de prachtige zwammen in de verte ongefotografeerd achter. Het ging vandaag om groen, om bewegen en een frisse neus. Missie geslaagd.

Het bos en de dieren

Het lijkt erop dat we steeds een ander wandelgebied in de buurt zoeken. Dat gaat niet echt bewust. We moesten benzine tanken en doen dit meestal in een industriegebied waar we bij de Makro voor een gunstig prijs de tank weer vullen. Is daar niet ook een park in de buurt? Ja zeker, Hof van Delfland heet het met het Abtswoudsebos als extra attractie. Nou klinkt bos wel heel royaal; je hoort voortdurend de grote weg op de achtergrond en de trein is als je goed kijkt zelfs zichtbaar op de bovenste foto.

Er wordt momenteel veel aan het onderhoud gedaan en dat was goed te zien aan de uitgebaggerde sloten en de bagger op de wal, waarin de wijnboer alweer kostbare compost zag. Maar het bos krijgt weer lucht en de vogels voeren de boventoon wat geluid betreft. In een afgezaagde boomstam zag ik een dier. Jullie ook?

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

Knisperend wandelen

Vóór de gemeentelijke bladblaasbrigade langskomt, wil ik wel even door de herfstbladeren gebanjerd hebben. En aangezien ik pas morgen weer in de echte natuur ben, loop ik vandaag om te beginnen maar eens naar de overkant van het kanaal waar ik dagelijks kinderen enkeldiep door de bladeren zie struinen om deze al schoppend omhoog te laten dwarrelen.

De meewandelende wijnboer zag er trouwens vooral compost in en gelijk heeft ie. Het gaat hard nu met het vallend blad. Twee dagen je auto niet gebruiken en je moet hem bijna uitgraven. Bij wijze van spreken, hè? Ik ben vast niet de enige volwassene die, de uitdrukking van Kees van Kooten indachtig, door de bladeren lopen beschouwt als ‘kicks voor niks’.

Vitaal

Aan de overkant van het kanaal worden in een kleinschalig project drie appartementen gebouwd. We hadden de bouwput van de zomer zien ontstaan, dus moesten we even poolshoogte nemen. Zo kwam het tot een heel ander wandelingetje dan van tevoren bedacht. Liepen we ineens door een prachtig boslaantje in de buitenwijk van Delft. Dat wandelen moeten we echt inplannen want er is die eerste dagen na terugkeer van alles te ruimen en te regelen. Bovendien zijn we gestart met een fitnessprogramma dat Vitaal Oud Worden heet. Dat slokt meteen wat van onze tijd op die uiteraard eerst en vooral bestaat uit familiebezoek. En daarin staat mijn moeder op nummer 1. Bij haar gaan we vanavond koken en eten; de vrouw die al vitaal oud is geworden.