Het lelijks weglaten

Echt bijzonder is het stadje niet maar een Italiaanse sfeertje heeft Gualdo Tadino wél. Aan de gevel van het gemeentehuis hangen netjes in houders de officiële vlaggen van Italië, de Europese gemeenschap en de Provincievlag. Daaronder zijn aan de balustrade nog de vlaggen gehangen die sympathie en meeleven uitdrukken.

Dan is er ook een straat die bestaat uit traptreden en terrakleurige huizen. En dit allerschattigste groentewinkeltje maakt het beeld voor mij compleet. Hoewel het ook in een Frans of Spaans dorp niet zou misstaan.

We dronken even koffie in de hoofdstraat waar de auto’s zowat over je voeten rijden als je tegen de gevel op een miniterrasje zit. Want de Italiaan wil wel graag vlak voor de deur van het gemeentehuis kunnen parkeren en het kleine plein ervoor staat vol met auto’s. Die ik dan weer niet op de foto zet want ik deel voor de buitenwacht toch liever de idyllische beelden.

Een leuk stel

Wij namen in oktober de wijn en olijfolie van onze Nederlandse wijnvrienden mee vanuit Italië. Gisteren kwamen ze die ophalen. Dat gaat altijd gepaard met koffie drinken, wijn proeven en lekker eten. En niet te vergeten het uitwisselen van cadeautjes. Het rechter blikje paprikapoeder namen ze voor ons mee uit Mallorca. Samen met een eerder gekregen blikje uit Spanje, dat ik van een andere vriendin had gekregen, vormt het een leuk en smakelijk stel.

Voor onze pranzo schoven we naar binnen bij Il Tartufo in Delft waar we een driegangen menu voorgeschoteld kregen; de antipasto en de dolce laat ik hier zien. Het werd opgediend op grote schalen en we deelden het met vier, hoor! We voelden ons weer helemaal thuis in ons gezamenlijke tweede vaderland. Van onze vrienden kregen we ook nog dit prachtige mandarijnenboompje, dat waarschijnlijk een plaatsje krijgt op ons Italiaanse erf. Met elkaar proostten we op de vriendschap en op het goede leven; we hadden een heerlijke dag. En die vrienden van ons vormen samen ook nog eens een heel leuk stel.

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

Reuring

Al weer een paar weken is er verhoogde activiteit aan de overkant te zien. De oever wordt opnieuw gemetseld. Drie jaar geleden is dat ook al eens gebeurd. We worden netjes geinformeerd over de tijdsplanning en de eventuele overlast. Maar de reden waarom deze werkzaamheden opnieuw noodzakelijk zijn, staat nergens in de nieuwsbrief.

Vanaf kleine werkboten zijn drie man bezig. Hun gelach schalt over het water, ze hebben er kennelijk plezier in. ’s Avonds waarschuwen gele knipperlichten de positie van de pontons zodat scheepvaartverkeer er niet tegenaan vaart.

Ik denk dat de stoomboot uit Spanje er over een paar weken geen hinder meer van zal ondervinden. En tegen die tijd is ook de zomer wel afgerond. Toch?

Hoe de dingen kunnen gaan

Het begon door mijn blogvriendschap met Anne ongeveer tien jaar geleden. Zij had destijds plannen om in Spanje te gaan wonen en schreef over die zoektocht humoristische verhalen.

Samen met Alexander woont ze inmiddels, tot hun grote genoegen, vlakbij Malaga. Anne’s beste vriendin- Mariël- die een behoorlijk Italië-fan is, werd door Anne op onze B&B gewezen.

Nog vóór ik Anne in levende lijve had ontmoet, logeerden Mariël en haar man Edwin al bij ons in Caldese en horen inmiddels tot vaste gasten.

Mariël en Edwin zorgden er voor dat Anne en Alexander bij verrassing met ons kennismaakten. Dat is nu zeven jaar geleden. Elk jaar in deze periode  eten we beurtelings bij elkaar. Zo ontstond een bijzondere vriendschap met ons zessen. Er worden voorzichtige plannen gemaakt om komend jaar het feest van de Ceri in Gubbio met elkaar te vieren. Zo kunnen de dingen gaan in het leven. Wat een feest!

Post

Het is in al die jaren hier in Italië maar één of twee keer voorgekomen dat er post speciaal voor mij was. Maar vorige week, toen we terug kwamen uit Spanje, vond ik in de enigszins natgeregende brievenbus een envelop aan mij gericht die vol was met aardige attenties en zelfs de postzegels waren met zorg uitgekozen. Gestuurd door een mij onbekende Nederlandse vrouw. Hoe leuk is dat? Nou ja, ik ken haar als blogmaatje maar niet in het echte leven. Ik lees haar dagelijks, ze schrijft over gevarieerde onderwerpen die ook mijn interesse hebben. Klik hier maar eens. Dan laat ik ook even zien wat me ten deel viel.

De naamkralen hangen al aan mijn groene handtas en de zaadjes voor lathyrus zitten in de grond. Ook de andere attenties gaan hun weg wel vinden. In de poëzieplaatjes zie ik onze kleinkinderen; drie engelachtige meisjes en een jongetje. Enorm bedankt Bertie.

De aanleiding

Spanje dus. Daar waren we een paar dagen. Nog preciezer: in Malaga en omgeving.Ik was twee jaar geleden enigszins betrokken bij de feestelijke presentatie van een reisgids, geschreven door blog vriendin Anne. Je kunt het hier nalezen. Inmiddels woont Anne met Alexander in het fraaie Andalusië. En dus zochten we hen op. Kijk, daar zitten ze te glunderen. Logeren deden we in een B&B van vrienden van hen. Man, man,  wat hebben we het daar goed gehad. Villa Conmigo (ook weer even klikken)  is een meer dan gastvrije plek waar Dennis en Edwin de scepter zwaaien. En dat doen ze echt perfect. Ik overdrijf niet. En dan zal ik morgen eindelijk maar eens wat omgevingsfoto’s plaatsen.

In het echt

Om met bloggers ook in het echte leven bevriend te raken, is een veel kleinere stap dan je misschien zou vermoeden. In het geval van Ton, rechts op de foto, was de vriendschap al bewezen toen hij begin dit jaar als hulpman aanschoof in Caldese. Vanmiddag kwam hij samen met Rick op bezoek in Delft en we leken wel officiële delegaties toen er over en weer geschenken werden uitgewisseld. Glaasje Cava uit Spanje, blokje kaas met vijgenjam uit Italië; onze ándere vaderlanden mixten met gemak. Veel gemeenschappelijke belangstelling en leuke verhalen. Zo vliegt een zondagmiddag in gezelligheid voorbij.

Hello, goodbye

Schoonzus en zwager uit Australië gaan met vrienden op vakantie naar Spanje. En omdat ze toch in Europa zijn, doen ze ook even Holland aan. Dus zien we elkaar binnen één jaar twee keer. Wat een luxe. De laatste keer was in november in Thailand toen we de driejaarlijkse familiereünie vierden. We gaan de komende dagen weer van elkaars gezelschap genieten en dan zal ik ze ook op de foto zetten. Nu waren ze te ‘verreisd’ om een beetje voordelig op de foto te komen.

Voor de afwisseling

Eén dobbert in het Caraïbisch gebied, de ander ontdekt Peru en de overige twee golfen op een zonnige baan in Spanje. ‘Wordt er nog gewandeld?’ vroegen andere vrienden die heel af en toe aansluiten bij de polderwandeling op zondagochtend. ‘Nou nee, we hebben een soort vrij en willen met de camera in de aanslag een rondje in Delft maken en daarna ontbijten in een restaurantje om de hoek. Kom daar naar toe?’ was ons antwoord. En zo zaten we vanmorgen om kwart over negen aan de Voldersgracht in Kek te ontbijten met vrienden die uit Naaldwijk waren komen fietsen. Een heel ander begin van de zondag dan doorgaans. Maar wel supergezellig. En ook nog eens heel smakelijk.