Een foto door onze dochter bedacht en uitgevoerd in november 2023. Mijn moeder vond dat ze nogal geforceerd op de foto staat en dat is ook zo. Ze had er een hekel aan om te poseren maar deed dat bij deze gelegenheid met liefde en toewijding. Het is vandaag de eerste moederdag in mijn leven zonder moeder. Ik kijk met liefde naar dit familieportret. Juist ook vandaag.
…maar wel heel gezellig! Donderdagavond zaten we bij vrienden in Scheveningen aan tafel, zaterdag bij onze dochter en schoonzoon, zondag bij een zus. En overal heerlijk gegeten. Wat een luxe! Naarmate ons vertrek naar Italië nadert, is onze agenda op z’n volst. De complete wandelclub zat gisterochtend aan het gezamenlijke ontbijt en dan heb ik het nog niet eens over vandaag en morgen. Op de eerste foto de twee kleindochters die apart van ons aten om daarna een filmpje te kijken. Zo konden wij, met de andere opa en oma en onze kinderen rustig tafelen.
In het volle restaurant was het zondag een drukte van belang maar in het gezellige geroezemoes ( wat een heerlijk woord) konden we onze verhalen toch prima kwijt. De wandelclub noemt zich, niet ten onrechte, ook wel de eetclub.
En dan vandaag een vriendinnenclubje. De een overwintert in Spanje, de ander overzomert in Italië. We konden nog net een datum vinden om elkaar te zien. Ik ben aan alle kanten bijgepraat en kan de tweezaamheid op onze berg binnenkort weer uitstekend aan met een stapel verse herinneringen aan mooie vriendschappen.
Toen ik gisteren bij mijn moeder was, hebben we samen nog eens haar kerstpost doorgenomen. De kaarten worden door haar zorgvuldig verzameld in een zilveren mandje dat in de vensterbank staat. Eén voor één las ik ze voor, vrijwel alle kaarten zijn geschreven met een persoonlijke boodschap waar mijn moeder enorm van geniet. Na afloop heb ik ze opnieuw in het mandje teruggelegd. Van wegdoen is geen sprake.
Vandaag heb ik onze eigen kaarten nog eens herlezen en goed bekeken. Er zaten ook dit jaar weer juweeltjes van zelfgemaakte exemplaren bij en dat waardeer ik zeer. Een ander thema leek dit jaar wel de vogel, vooral de roodborst. Het zou ook kunnen zijn dat mensen ons speciaal vogelkaarten sturen omdat ik dat zelf ook al jarenlang doe. Het grootste deel van onze ontvangen kerstpost wordt volgend jaar door de kleindochters hergebruikt voor vriendjes en vriendinnetjes. De rest verdwijnt helaas bij het oud papier. Maar niet nadat ik alle afzenders er hier nog eens hartelijk voor dank!
Als gepensioneerde Sinterklaas en zijn vrouw zaten we gistermiddag samen naar de aankomst van de Sint op tv te kijken. Jammer dat we de week er aan voorafgaand niet hebben gedacht om naar het Sinterklaasjournaal te kijken maar we hadden andere dingen aan ons hoofd. Ook voor gelovige volwassenen is het een waar kijkgenot met tal van grappen die kinderen ontgaan. Vandaag kreeg ik via de familie-app berichten waarop kleindochters te zien zijn in het Archeon. Dat is een Museumpark waar de Steentijd, de Romeinse tijd en de Middeleeuwen tot leven worden gebracht. Met nu extra aandacht voor de geschiedenis van Sinterklaas. Hier een snapshot van een informatiebord.
Dat de hele verkleedpartij ooit in Delft zou zijn ontstaan, was ons niet bekend maar verhoogt onze feestvreugde enorm. Jongste kleindochter kon de verleiding niet weerstaan en klom op het paard dat kennelijk al sinds 1750 de Sint vervoert. Dat het paard toen al Ozosnel zou heten, lijkt me onwaarschijnlijk. Wie de grap bedacht heeft de schimmel tegenwoordig zo te noemen, verdient wat mij betreft applaus. Ik ben benieuwd of mijn schoonzusje in Australië de woordspeling nog kan plaatsen. Zo niet, dan leg ik het haar morgen uit.
Ook Isabel deed, samen met haar ouders en zusje, dit jaar Caldese weer aan. En ook haar fotografeerde ik in een echt Italiaans sfeertje, aan tafel. Zij wordt vandaag dertien jaar en dat haar moeder met bolle buik op de verjaardag van nichtje Eva was en precies een dag later van dit leuke meisje beviel, vergeten we natuurlijk nooit. Ook Isabel is graag sportief bezig maar kan zich ook verliezen in het lezen van boeken, het maken van gekke filmpjes en haar kamer gezellig maken. Meisjes van dertien, Paul van Vliet schreef er ooit een raak liedje over, daarin herkennen we Isabel goed. Gefeliciteerd, leuke kleindochter. Jij en ik gaan nog samen op stap, want dat is traditie in onze familie bij het bereiken van deze leeftijd.
Ze schoven de verjaardagen van juni, juli en de twee die nog volgen in september in één tuinfeest. In het laatste weekend van de schoolvakantie waren de meeste vrienden weer terug van vakantie en waren er zo’n vijftig gasten van jong tot oud in de Zwijndrechtse voor- en achtertuin aanwezig.
Na een drankje en een hapje verscheen rond half zeven een frietkraam voor de deur en werd het snacken geblazen. Wat een succes! De jeugd verzamelde zich als eerste, waarna de rest volgde.
Bij elkaar opgeteld werden dochter, schoonzoon en hun twee dochters 123 jaar, er was een plateau met evenzoveel kaarsjes dat onder luid gezang van het Lang zullen ze leven naar buiten werd gedragen.Daarna was er nog koffie met taart toe. Wat een feest!
Het zijn weer de nationale voorleesdagen en voor de wijnboer betekent dat meestal dat ie ook weer even in de rol van voorleesopa kruipt. Terwijl ik gisteren alweer met een paar vriendinnen zat te lunchen, meldde hij zich op de basisschool van jongste kleindochter. Daar las hij ‘Mama is Minister President’ voor. De titel alleen al kan mij bekoren. Na afloop gaf Juliët hem een compliment voor de levendige manier waarop hij voorlas.
De andere kleindochter was ook bij de voorleessessie aanwezig omdat ze daarna gezamenlijk naar een nichtje van ons reden, waar een nest jonge honden te bewonderen viel. Juliët kroop met haar achternichtjes in de kraamkamer om een pup vast te houden. Isabel is iets afwachtender maar kijkt wel zeer vertederd toe hoe haar opa de puppies op schoot heeft. Jong en oud, mens en dier; ze hebben genoten.
Het was in Hendrik Ido Ambacht dat ik dit jaar de eerste mensen op het ijs zag. De meesten hadden geen schaatsen aan maar waren wel lekker aan het glijden. Wij waren onderweg naar het winterconcert van Zinge!. Kleindochter Juliët maakt deel uit van dit jeugdpopkoor en in een uitverkochte theaterzaal zaten we met de andere opa en oma te genieten van de zang en het enthousiasme waarmee werd opgetreden. De hele entourage en ‘performance’ het was een lust voor oog en oor.
En toen vanmorgen vroeg weer aan de wandel. Zwager Ton maakte de foto van schaatsers op de grote plas, waar hij en de wijnboer een ronde omheen liepen. Mijn zus en twee jonge kleinkinderen van hun, die een nachtje bij opa en oma hadden gelogeerd, maakten samen met mij een klein rondje. Het was behoorlijk koud. Daar komt al snel weer verandering in, dus alle schaatsliefhebbers moeten het er vandaag van nemen. Toen wij de Delftse Hout om half elf verlieten, zagen we het steeds drukker worden.
Ze komt op de fiets uit school, kleedt zich om en vertrekt weer voor twee uur sportklas. Bij thuiskomst douchen en doet ze het haar in een knot ‘want dan zit het morgen leuk’. Kleine kleindochters zijn zelfstandige wezens geworden.
Door de andere kleindochter worden we op een miniconcert getrakteerd met een eigen gecomponeerd wijsje, tien jaar geleden boog ik me nog gelukzalig over haar wiegje. Nu laat ze zien hoe ze haar gitaar kan stemmen en wat je met een plectrum kan doen.
Ze aten gisteravond samen in hun huiskamerrestaurant waar ze aan tafel 35 zaten. Zo noemen ze dat nog steeds in hun spel. Pas daarna gingen wij, hun ouders en grootouders aan tafel en aten in alle rust en gezelligheid met elkaar. De dames speelden in de tussentijd op hun eigen kamer minecraft en lieten ons na afloop hun zelf ontworpen driedimensionale huis zien. Kortom, het was heerlijk weer in hun wereld betrokken te zijn nadat ik al een dag met onze dochter had opgetrokken. En voor wie heel scherp kan kijken: op hun eettafel staan bloemen van lego!
Als je er gevoel voor hebt, kan je hier best een beetje griezelen. Deze grote jongen, een krekel, zat eerst op de tafel en later koos ie de stoelleuning uit. De wijnboer hielp hem een stukje verderop te gaan zitten, dat eet toch rustiger. Gistermiddag verloor een hagedis zijn greep op de muur en viel aan de voorkant in mijn bloesje. Er in, ja! Ik sprong overeind want ik zag hem nergens meer en begon aan een haastige striptease maar gelukkig nam het diertje snel de nooduitgang via de achterzijde die ik net omhoog aan het tillen was.
Ander dierenleed is deze nog-net-niet-verdronken vlinder, die door onze kleindochters gered werd. Naast het Dambordje hebben we ontelbaar veel mooie vlinders rond fladderen. Ik moet nog eens mijn best gaan doen er foto’s van te maken.
Voor nog groter dierenleed kun je terecht bij Roberta, zij is medico veterinario in Cattolica en heeft de leukste brievenbus die ik sinds weken ben tegen gekomen. Bij zo’n vrolijke dierenarts zou ik met een gerust hart mijn huisdier laten behandelen.
Wonen in Caldese (Italië) 