Met z’n zessen vormden we het kleinste gezelschap dat de pranzo (lunch) gebruikte bij De Snor. De zondagmiddag is er bij uitstek één om met veel familie aan lange tafels bij elkaar te zitten, te eten, te praten, kinderen te bewonderen en te genieten. Met twee bevriende stellen zaten we vanmiddag net zo Italiaans te doen als iedereen om ons heen. Aan gespreksstof ontbreekt het ons nooit, tussendoor aten we ook nog heerlijk. De Snor is al jaren dood maar zijn beeltenis is overal aanwezig. Zijn zoon bestiert als trotse eigenaar het restaurant, geholpen door schoonzusters, kleinzonen en zo meer. Onze vrienden vormen als het waren ónze Italiaanse familie en zo zijn dit soort middagen heerlijke familie-onderonsjes.
