Niet normaal…

…maar wel heel gezellig! Donderdagavond zaten we bij vrienden in Scheveningen aan tafel, zaterdag bij onze dochter en schoonzoon, zondag bij een zus. En overal heerlijk gegeten. Wat een luxe! Naarmate ons vertrek naar Italië nadert, is onze agenda op z’n volst. De complete wandelclub zat gisterochtend aan het gezamenlijke ontbijt en dan heb ik het nog niet eens over vandaag en morgen. Op de eerste foto de twee kleindochters die apart van ons aten om daarna een filmpje te kijken. Zo konden wij, met de andere opa en oma en onze kinderen rustig tafelen.

In het volle restaurant was het zondag een drukte van belang maar in het gezellige geroezemoes ( wat een heerlijk woord) konden we onze verhalen toch prima kwijt. De wandelclub noemt zich, niet ten onrechte, ook wel de eetclub.

En dan vandaag een vriendinnenclubje. De een overwintert in Spanje, de ander overzomert in Italië. We konden nog net een datum vinden om elkaar te zien. Ik ben aan alle kanten bijgepraat en kan de tweezaamheid op onze berg binnenkort weer uitstekend aan met een stapel verse herinneringen aan mooie vriendschappen.

Volksmond

Op de terugweg van Scheveningen naar Delft rij ik dwars door Den Haag. Links, is niets van te zien, passeer ik het Malieveld en recht voor me is de moderne skyline van de stad. Het gebouw in het midden met de groene koepel wordt de Citruspers genoemd maar heet eigenlijk de Zürichtoren, naar de verzekeraar die er gehuisvest is. Het witte spitse gebouw links ervan heet in de volksmond de Skischans ook wel De Vulpen en daar zetelt het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap in wat officieel de Hoftoren heet. De Haagse Tieten spannen de kroon wat bijnaam betreft. Castalia heet dit gebouw officieel. Je ziet op mijn foto maar één puntdak, maar er zijn er twee. Deze enorme torens zijn ook Ministeries. Ik heb overigens nog nooit één Hagenaar ontmoet die de naam Castalia kent. De bijnaam bekt gewoon veel beter.

Aan de gang

Met veel genoegen loop ik altijd door de centrale gang waaraan mijn moeders appartementje ligt. Vooral omdat ik mijn leuke moeder achter haar voordeur weet maar ook omdat er een wisselexpositie wordt gehouden. Ditmaal hingen er aquarellen en acrylwerk van Marion Spaans-van der Zwan, twee onvervalste Scheveningse namen en zo is ook haar eerste werk dat ik hier laat zien. Nettenboetsters in klederdracht, voor mij een nostalgisch beeld.

De twee andere werken spreken me aan vanwege het kleurgebruik, de nuances en de voorstelling. Echt, ik zou willen dat ik zo kon schilderen. Het is maar een kleine selectie van wat er hangt, maar ik word er wel vrolijk van. En de meeste bewoners in het huis van mijn moeder ook.

Op de schop

Grote appartementengebouwen aan de kleine boulevard van Kijkduin werpen hun schaduw in het achtergelegen gebied. De hijskraan staat in wat denk ik een megaparkeergarage moet worden. Nou zijn bouwputten altijd ongezellig maar of het ooit nog mooi wordt in Kijkduin, betwijfel ik.

To the beach! Shops, Restaurants & Food Court. Engels is de voertaal, het zal wel maar mijn voorkeur heeft het niet. Het pannenkoeken – en poffertjesrestaurant heeft deze mevrouw als lokkertje. Ook al niet echt subtiel. Waar je friet kan kopen is wel duidelijk al was de boel gesloten toen wij er om half tien langs liepen.

Men heeft geprobeerd de boel op te fleuren met plantenbakken. Die zien er treurig uit en worden als afvalbak gebruikt. Over het algemeen ben ik een hoopvol gestemd mens maar Kijkduin is volgens mij na Scheveningen de tweede Haagse badplaats die grondig wordt verpest. Volgend jaar nog maar eens naar toe, wie weet kan ik mijn oordeel nog wat nuanceren.

Modern

Aanhakend op mijn blog van gisteren, is dit wel een toepasselijk schilderij. Het heet De Storm en ik zie er Scheveningse vrouwen en een haringkotter in. Het is gemaakt door Bart van der Leck, tijdgenoot en vriend van Piet Mondriaan. Ik zag De Storm en De Kat in het Kröller-Müller Museum en bewonder de smaak van de verzamelaarster.

Dit middelste werk is gemaakt door Fernand Léger in 1920. Al deze werken zien er ongelooflijk modern uit en ik zou er geen enkele moeite mee hebben om ze bij ons thuis aan de muur te hebben. Maar veel beter, en goedkoper voor mij, is het ze de plaats te laten behouden in een museum zodat iedereen er van kan genieten.

Vlaggetjesdag

foto van het www

In het huis waar mijn moeder woont, staat in de centrale hal een tafel die met seizoensthema’s versierd wordt. Het thema ‘zomer’ is ook meteen gekoppeld aan Scheveningen en de pop in klederdracht doet mij direct aan mijn jeugd herinneren. Toen liepen echt nog heel veel vrouwen in die dracht en ik vond dat exotisch en gewoon tegelijk. Ze zijn verdwenen uit het straatbeeld, de vrouwen dragen alleen bij speciale gelegenheden nog hun specifieke kleding. Zoals op Vlaggetjesdag afgelopen zaterdag. Dat is de dag waarop gevierd wordt dat de eerste vangst van de nieuwe haring de haven van Scheveningen binnenkomt.

Mijn moeder zal aanstaande vrijdag een heerlijke verse haring eten en hoewel ze import is, weet ik zeker dat die haring soepel bij haar naar binnen zal glijden. Hieronder de Scheveningse vlag met alweer de haring in de hoofdrol. Ik krijg er gewoon trek in.

Grote Mastvlag Scheveningen van het www

Veel vriendschap

Zo ogenschijnlijk lijken de foto’s weinig onderling verband te hebben. De popcornmachine staat bij Hanno, het wereldrestaurant hier om de hoek; de thee werd geserveerd nadat we er met vrienden hadden geluncht. Maar eerst even over gisteren. We zouden met de club van acht, die eigenlijk nog maar uit zeven vriendinnen bestaat omdat er onlangs iemand veel te jong is overleden, bijeenkomen voor koffie en een lunch. In plaats daarvan waren we, inclusief de echtgenoot van de overleden vriendin, bij de crematieplechtigheid van de man van één van ons. Op zulke momenten voelt de vriendschap nog hechter dan ie al is.

En dan nu naar vandaag, waar we met vrienden uit de werkzame periode van de wijnboer, na jaren eindelijk weer eens bij elkaar konden komen en van elkaars wel en wee op de hoogte kwamen. Door de Doelentuin, die je hieronder ziet, liepen we terug naar huis. Het voelt altijd een beetje als een Parijs stadsparkje, zo stelden we gezamenlijk vast. Er zaten drie forse mannen op de daar aanwezige permanente stoeltjes. Ze hadden muziek bij zich en André Hazes klonk met bescheiden volume uit de luidspreker. Van Parijs werd de sfeer dus ineens Amsterdams. Ook goed. Morgenavond zijn we bij een vriendin in Scheveningen en met ons etentje van afgelopen woensdag verkeren we dus vier dagen achtereen met vrienden. Dat voelt heel rijk.

Woningnood in de vijftiger jaren

De bovenste foto heb ik naar mijn nichtje gestuurd met de tekst Groeten uit Scheveningen. Het is haar ouderlijk huis aan de Kanaalweg. Nu het wit is geschilderd, heeft het een totaal ander aanzien dan ik me herinner. Maar zij vertelde me dat de dakopbouw nieuw was. En verhip, toen zag ik het ook. Het huis had vroeger een plat dak. Het is nu beter in verhouding en ziet er strak uit. Haar oma woonde boven met een inwonende dochter, zij zelf met haar ouders op de benedenetage.

Twee straten verder is mijn geboortehuis in de Cornelis Jolstraat. Mijn opa en oma woonden op nummer 42, het huis met de blauwe deur. Mijn vader, destijds nog verloofd, belde overal aan om te kijken of hij en zijn aanstaande ergens woonruimte konden huren. Dat lukte bij nummer 40, het huis met de rode deur. Boven woonde het hoofd van de lagere school met vrouw en vijf kinderen. Mijn ouders hadden de kamer en suite, een serre en de keuken op de begane grond en kregen daar drie dochters. Mijn jongste zusje werd elders geboren. Samen met mijn moeder wandelde ik dit nostalgische rondje waarbij we heel wat heerlijke herinneringen ophaalden. Want ook al woonden we krap, het is een prachtige buurt vlakbij het strand, de Scheveningse Bosjes en het Westbroekpark.

Eindeloos

De strandopgang in ’s Gravenzande waar wij gedurende de twee feest weken meermaals gebruik van maakten, heet Vlugtenburg. Er zijn diverse strandpaviljoens, één ervan heet Zomertijd, een mooi gekozen naam en met dit prachtige beeldmerk.

Vlak vóór Slag Vlugtenburg liepen we door de duinstrook en dan denk ik altijd: hoezo drukke Randstad?

Rond een uur of zes wordt het zélfs op een snikhete dag rustig op het strand. Nou ja, er loopt nog wel een klein drommetje mensen richting hun fiets of auto als tegen half negen de meeste badgasten écht weg gaan. Als geboren Scheveningse verlang ik altijd weer naar de kust, maakt me niet uit waar. Het ruimtelijk effect, de geluiden, de zee; ik kan er eindeloos van genieten.

En ook weemoedigheid

Mijn moeder is onlangs terug verhuisd naar de buurt waar ze de eerste tien jaar van haar huwelijk heeft gewoond. Aan het eind van de straat waarin wij woonden, de Cornelis Jolstraat in Scheveningen, stond onze lagere school. Dit is die school, de Cordi Sacratissimo, waar ook mijn vader nog op heeft gezeten. De school ligt onzichtbaar vanaf de straat maar vanaf de plek waar ik vanmorgen parkeerde, was ik in de gelegenheid bovenstaande foto te maken.

Vanuit haar appartementje kijkt mijn moeder tegen de achterkant aan van de kerk van de heilige Antonius Abt. Ik ben er gedoopt, deed er mijn eerste heilige Communie en ontving er mijn vormsel. Ik was negen toen we verhuisden naar de nieuwbouwwijk Berenstein in Den Haag, waar mijn moeder nooit heeft kunnen wennen en we na drie jaar opnieuw verhuisden. Maar dit terzijde. Mijn moeder woont weer in een heel aangename buurt waar veel herinneringen zijn. Het zorgt wel voor wat weemoedigheid, zoals ze dat zelf benoemt.