Herfst op het erf

Er had vandaag een blogje kunnen staan over hoe wij ons reisje door Toscane vervolgden. Maar de actualiteit is ook wel aardig om te laten zien. Zonneschijn op de verkleurende druivenbladeren van de pergola. Een werkmand met snoeiafval en mijn afgeworpen sjaal, want het is veel te warm voor een sjaal.

Ik zag een spin, zijn schaduw en zijn prooi met diens schaduw. Van het spinnenweb zie je niks in die felle zon. De paddestoelen in het gras zijn helaas nét met de laatste maaibeurt van het seizoen weggemaaid. Ik had ze graag laten zien. Maar jullie begrijpen dat ik al werkend geniet van de herfst. Als de zon maar schijnt.

De geboorte van Herman

Dit is de starter van Herman. Kennen jullie hem nog uit de zeventiger jaren? Tien dagen achtereen roeren, soms eens wat toevoegen en daarna splits hem hem op in vier delen. Van een kwart bak je dan je eigen Herman. Drie delen geef je, met de handleiding, weer door. Vandaag moest het gebeuren.

Appel, kaneel, eieren, wat noten en rozijnen erbij, vijf kwartier in de oven en hup daar was Herman. Een vlotte bevalling en hij smaakt goed. Vanaf vandaag doe ik ook weer mee met de foto 7daagse. Onderwerp: ‘ Stukje thuis’. Kijk, ik ben geen fotograaf en zal dat ook nooit worden want daar doe ik te weinig mijn best voor. Maar de foto-opdracht als blogonderwerp is wel prettig.

Herman heeft één nadeel; zie maar weer liefhebbers voor de drie starters te vinden. Ik heb ze nog niet.

Raadsel opgelost

Wat een meedenkers allemaal gisteren op mijn blog en Facebook pagina! Scholekster, aalscholver, kwak (klein reigersoort), sperwer, specht en geelsnavelekster werden genoemd.

Twee Facebook vriendinnen gaven tenslotte de doorslag. Lia woont in de Alblasserwaard en stuurde me deze foto. Twee scholeksters links, rechts een aalscholver. Evelien, die in Delft woont en veel aan natuurbeheer doet, schreef: ‘de bomen in Ackerdijk, waar veel nesten zijn, gaan dood van de schijt. Goed dat er in deze maar één zit zonder nest.’ Enfin, zelf bekeken we alle genoemde vogels op internet en komen net als Ton en Vlasje tot de slotsom dat het inderdaad een jonge aalscholver moet zijn. Is dat raadsel dankzij de hulplijnen ook weer opgelost. Dank allemaal. En dan deze foto van vandaag. Heeft er niets mee te maken. Gewoon voor de leuk. Een doorkijkje in een piepklein hofje en ook nu weer op nog geen honderd meter bij ons vandaan.

Het park en de dijk

Maar ook mensen achter een rollator, gezinnen met kinderwagens, twee jongens op een motor en iemand in een scootmobiel. Er passeert van alles over de dijk waarop wij uitkijken.

Onder het motto ‘dat had ik in Italië ook ’s avonds zitten doen’, wordt er zo nu en dan nog wat gewerkt. Ik schrijf op zulke momenten mijn blog. Het huisje, dat een chalet genoemd wordt door de verhuurder, is klein maar fijn. Maar de vooruitgang is hier merkbaar, zagen we op ons rondje door het park.

Bovenstaand huis was wel toepasselijk geweest gezien de naam maar we zitten er niet. Kijk, dit is het, ons tijdelijke onderdak. Met gemak zou ik er nog een week aan vastknopen maar dat zit er niet in.

Al het vertrouwde is weg

Al maanden rommel ik mijn blogjes op of via mijn mobiel in elkaar. Sinds de aanschaf van een nieuwe laptop heb ik nog niet de moeite genomen om mijn camera daaraan te koppelen. Dat komt omdat mijn vertrouwde fotoprogramma Picasa niet meer bestaat.

Het heeft ook alles te maken met koudwatervrees om dit eens op mijn gemak uit te zoeken. En met tijdgebrek, dat ook. Toch weet ik dat zelf op onderzoek uitgaan, het beste werkt.

Dus vandaag de koe bij de horens. Eerst uit het raam gehangen en foto’s gemaakt met de Nikon. Getransporteerd naar laptop, beetje bijgesneden en bewerkt. Daarna kwam de grote truc om ze uit mijn fotoprogramma naar blog te verplaatsen en zie hier. Ik ben benieuwd of ik morgen nog weet hoe ik dit vandaag voor elkaar kreeg.

Hoofd en hart

Omdat mijn blog voor mij ook een soort dagboek is, schrijf ik vandaag weer even verder. Afgelopen vrijdag werd in de loop van de dag duidelijk dat de toestand van mijn vader ernstiger was dan aanvankelijk gedacht. Toen waren wij al onderweg naar Italië. Mijn lijf was daar, mijn gedachten bij mijn vader en moeder en zussen en dat voelde heel naar. Godzijdank was ik maandagavond weer bij mijn ouders. Na een uitputtende hoestbui zei mijn vader: dit is eigenlijk het tegenovergestelde van barensweeën. Waarop ik antwoordde dat bij beide uiteindelijk de verlossing volgt. Dat heb je goed gezegd, zei hij en stak zijn duim op. We wachten nu op zijn verlossing.

Geïnspireerd

Nadat ik gistermiddag mijn blog had geplaatst, maakte ik mijn bruggenloopje. Ik nam géén camera mee maar fotografeerde toch, omdat ik het niet kan laten. Dan is er altijd nog het mobiel. Ik keek naar voortuinen met vrolijke bloeiers, zag reigers, nijlganzen en ander gefladder. Toen kwam ik langs dit venster. Het gebouw waarin we wonen staat er in weerspiegeld. De kamerplant achter de luxaflex is meegeklapt in het lamellensysteem. Kijk, dacht ik, dit is een soort Luigi Ghirri (zie mijn blog van gisteren) en besloot het vandaag hierbij maar eens te laten.

Maan en zon

Supergroot stond ie gisteravond aan de schemerende hemel. We stootten elkaar aan hier op onze hooggelegen woonkamer. “Zie je hoe groot en mooi ie is?” Waarna ik me richting keuken begaf want er dient op tijd gegeten te worden. En daar werd ik getrakteerd op een fraaie zonsondergang, die ik toen ook maar fotografeerde.

Dit uitzicht over de daken is wel vaker op mijn blog te zien geweest. Maar als je, vanuit het keukenraam in het centrum van Delft, een molen kunt zien staan, raak je daar nooit op uit gekeken. Althans ik niet.

Spiegels

Het is lastig te beschrijven wat je ondergaat als je het kunstwerk dat ik gisteren liet zien, binnenstapt. Het plafond is voorzien van gekleurde hergebruikte lampen. Maar het meest verrassende is dat de vloer en wanden allemaal spiegelen.

Ik had het geluk dat ik er alleen was. Zo kon ik ongehinderd het effect op me laten inwerken. Wie goed kijkt ziet mij staan. De kunstenaar Song Dong is gefascineerd door alledaagse voorwerpen die hij in een nieuwe context plaatst. Een van de reageerders gisteren, Lies, wees me op een blog dat zij schreef in 2015 over de zelfde kunstenaar. Boeiende installaties maakt de man, daar kom ik nu wel achter.

Stadsmens

Hebben jullie nog een beetje door Utrecht rondgestruind? vroeg iemand me gisteren op Facebook na plaatsing van mijn dagelijkse blog. Ik kon haar geruststellen. Uiteraard, in zo’n leuke stad dwaal je nog graag een beetje verder na het museumbezoek. De Oude Gracht ligt om de hoek. Wat een prachtige panden, goed zichtbaar door de kale bomen.

 

Ik mag dan wel graag in de natuur zijn, ik voel me toch ook een stadsmens. Opvallend vonden we trouwens het aantal bijzondere huizen met een informatiebord op de gevel. Kom ik morgen op terug. Deze krijgen jullie alvast vandaag te zien. Zelfs zonder nadere toelichting, zó Utrecht.