Stadsmens

Hebben jullie nog een beetje door Utrecht rondgestruind? vroeg iemand me gisteren op Facebook na plaatsing van mijn dagelijkse blog. Ik kon haar geruststellen. Uiteraard, in zo’n leuke stad dwaal je nog graag een beetje verder na het museumbezoek. De Oude Gracht ligt om de hoek. Wat een prachtige panden, goed zichtbaar door de kale bomen.

 

Ik mag dan wel graag in de natuur zijn, ik voel me toch ook een stadsmens. Opvallend vonden we trouwens het aantal bijzondere huizen met een informatiebord op de gevel. Kom ik morgen op terug. Deze krijgen jullie alvast vandaag te zien. Zelfs zonder nadere toelichting, zó Utrecht.

Advertenties

Kerstwens

Dit is wel een toepasselijke dag om alle blog-en facebooklezers mooie dagen toe te wensen. In harmonie met de mensen om je heen en met jezelf. Niet al te opgefokt graag.  Doen wat goed voelt. Dat zal voor iedereen anders uitpakken. Maar wie goed luistert naar zichzelf kan ook luisteren naar anderen.

Het meisje met de parel

Dat er mensen zijn die bij het zien van Vermeer’s meisje aan mij moeten denken, is erg geestig. Maar nog veel leuker is het als ze vervolgens een geschenk voor me kopen. Dit brillendoekje ontving ik een paar maanden geleden van een lieve vriendin uit Apeldoorn.

‘We hopen niet dat je ze al hebt’, spraken vrienden die gisteravond hier kwamen eten. Uit Lille hadden die leukerds een paar sokken voor me meegenomen. ‘Nog nooit eerder gezien’ zei ik naar waarheid.

Vanmorgen was er post van Sint Nicolaas. S.v.p. dragen op mijn feest, staat er. Dat zal ik zeker doen Sint. Ik bestudeerde het poststempel. Geen Madrid, mogelijk Rotterdam? Moet ik het in de blogwereld zoeken? Nadat ik van verbazing ben bekomen, want hoe toevallig wil je het hebben, dank ik alle gevers hartelijk. Ik ben er oprecht blij verrast mee. En nu ik dan toch al royaal over mijn limiet van honderd woorden blogtekst heen ben, kan ik ook nog wel even mijn schilderijencollectie laten zien.

De methode Ton

Ton van het blog de dekselse dingen, heeft een bijzondere kijk op het leven. Ik blogde al eens over hem bij het zoeken naar een klavertje vier. Als hij het universum om een parasol vraagt, vind ie een mooie parasol bij de vuilcontainers. Zo werkt dat bij Ton. Ons grillapparaat had de geest gegeven. We gingen op zoek bij onze vaste electronicaboer maar vonden niets geschikts qua afmeting en prijs. Toen door naar de supermarkt voor de rest van de boodschappen. ‘Wat zou het grappig zijn als de supermarkt nou juist een actie heeft met grillapparaatjes’, zei ik onderweg. ‘Hoe doet Ton dat ook al weer? O ja, die roept het universum aan’. We hebben nog nét geen rondedansje gedaan in de supermarkt. Maar wat zijn we blij met Ton zijn positieve visie. Het is niet een kwestie van zoeken maar van vinden. Zo werkt dat bij mij dus ook.

De telefooncel

Kort geleden verscheen er op het blog van Marthy een Franse telefooncel die was ingericht als minibieb. Daarop reageerde Jeanne met de Duitse variant.  Ook een Zeeuwse boekencel kreeg ik al doorgestuurd dus ja, wij bloggers inspireren elkaar. Ik moet zeggen dat het idee van de minibieb in een telefooncel briljant is. De afmeting is perfect, de boeken staan gegarandeerd droog en we worden allemaal blij van hergebruik en boeken. Nu kom ik met een Delftse versie. Horend bij dit café doet ie dienst als de kleinste galerie. Elke maand nieuwe kunst, zegt de site. Maar een spons en zeem is er in máánden niet in de buurt geweest.

 

Cisca en Haagse plaatjes

Vanaf het Malieveld passeerden we gisteren het Korte Voorhout. Het is sowieso al een prachtig deel van Den Haag. Voeg daar een tropisch warme lenteavond aan toe en als je dan heel goed luistert, hoor je mij jubelen. Mijn geboortestad, hè, dan krijg je dat.

En dan nog even iets totaal anders: Cisca uit Servië heeft weer geschreven. De pech met haar gezondheid kreeg nog een kort vervolg maar nu lijkt alles weer ten goede te keren. Het is te lezen onder haar button in de zwarte balk van mijn blog. Inclusief een foto van haar paradijselijke tuin.

 

Onze wildernis

En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’.  Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.

Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis.  Aan de slag.