De methode Ton

Ton van het blog de dekselse dingen, heeft een bijzondere kijk op het leven. Ik blogde al eens over hem bij het zoeken naar een klavertje vier. Als hij het universum om een parasol vraagt, vind ie een mooie parasol bij de vuilcontainers. Zo werkt dat bij Ton. Ons grillapparaat had de geest gegeven. We gingen op zoek bij onze vaste electronicaboer maar vonden niets geschikts qua afmeting en prijs. Toen door naar de supermarkt voor de rest van de boodschappen. ‘Wat zou het grappig zijn als de supermarkt nou juist een actie heeft met grillapparaatjes’, zei ik onderweg. ‘Hoe doet Ton dat ook al weer? O ja, die roept het universum aan’. We hebben nog nét geen rondedansje gedaan in de supermarkt. Maar wat zijn we blij met Ton zijn positieve visie. Het is niet een kwestie van zoeken maar van vinden. Zo werkt dat bij mij dus ook.

Advertenties

De telefooncel

Kort geleden verscheen er op het blog van Marthy een Franse telefooncel die was ingericht als minibieb. Daarop reageerde Jeanne met de Duitse variant.  Ook een Zeeuwse boekencel kreeg ik al doorgestuurd dus ja, wij bloggers inspireren elkaar. Ik moet zeggen dat het idee van de minibieb in een telefooncel briljant is. De afmeting is perfect, de boeken staan gegarandeerd droog en we worden allemaal blij van hergebruik en boeken. Nu kom ik met een Delftse versie. Horend bij dit café doet ie dienst als de kleinste galerie. Elke maand nieuwe kunst, zegt de site. Maar een spons en zeem is er in máánden niet in de buurt geweest.

 

Cisca en Haagse plaatjes

Vanaf het Malieveld passeerden we gisteren het Korte Voorhout. Het is sowieso al een prachtig deel van Den Haag. Voeg daar een tropisch warme lenteavond aan toe en als je dan heel goed luistert, hoor je mij jubelen. Mijn geboortestad, hè, dan krijg je dat.

En dan nog even iets totaal anders: Cisca uit Servië heeft weer geschreven. De pech met haar gezondheid kreeg nog een kort vervolg maar nu lijkt alles weer ten goede te keren. Het is te lezen onder haar button in de zwarte balk van mijn blog. Inclusief een foto van haar paradijselijke tuin.

 

Onze wildernis

En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’.  Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.

Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis.  Aan de slag.

Troostroos

 

Er zijn nogal wat mensen in onze vriendenkring die moeilijke tijden doormaken en gezondheidsproblemen hebben. Daar plaats ik vandaag een bloemetje voor. Zij en hun familieleden zullen al hun kracht aan moeten spreken om deze periode door te komen. Meeleven, luisteren en steunen waar mogelijk is het enige wat we kunnen doen. Dat voelt behoorlijk machteloos. Ik heb gewoon even geen zin in een bla bla blog.

Italië en Servië

We zijn weer terug in de actualiteit met het blog. Hoewel? Ik laat even ons uitzicht van afgelopen donderdag zien. Herkennen jullie onze Italiaanse tuin? We gingen een weekje snoeien. Nou, weinig snoeien in de sneeuw, hoor. Maar twee dagen later lag het huis er weer zó bij en werkten we er lustig op los.

Mijn blogberichten waren vooruit gepland, vaste volgers kregen er geen melding meer van. Enfin, volgens mij gaat alles van nu af aan weer normaal. Waar het in mijn ogen niet normaal gaat, althans niet volgens onze maatstaven, is de gang van zaken in een Servisch ziekenhuis. Cisca schreef me er over en je kunt het lezen onder haar button in de menubalk. Val niet van je stoel van verbazing.

 

Kleur

O ja, dat is waar ook. In februari probeer ik mijn blogs zo kleurrijk mogelijk te illustreren. Omdat ik deze maand zo saai vind. Bij het opschonen van mijn foto-archief heb ik onlangs zelfs een kleurenmapje aangemaakt voor dat doel. Daarin vond ik deze trifle die ik met kerstmis maakte. Hij staat meteen mooi symbool voor mijn bezigheden vandaag en morgen. Beide avonden hebben we gasten aan tafel.  Ik hak, bak, kook en stook met groot plezier. Laat buiten de regen maar vallen, ik keer mijn rug naar het raam. Totdat ineens de zon weer verschijnt en ik alsnog mijn bruggenloopje doe.