Van deze foto maakte ik onze kerstkaart. Op deze kortste dag van het jaar is het wel toepasselijk om ook alle bloglezers en facebookvrienden te laten zien dat er zelfs in donkere tijden nog steeds lichtpuntjes te vinden zijn. We moeten allemaal op de een of andere manier dit jaar de kerstdagen anders invullen. Ik hoop en wens dat het jullie lukt om toch met een tevreden gevoel van Kerstmis 2020 iets bijzonders te maken.
In het voorjaar heb ik tamelijk intensief het wel en wee gevolgd bij de familie Meerkoet. Eieren, aantal jongen, lege nesten; alles hield ik bij in een klein boekje dat als titel had Natuur voor Binnenblijvers. Tijdens die eerste lockdown-periode maakten, wij net als de rest van Nederland, op gezette tijden een ommetje door de buurt.
Als ik zo de Meerkoeten bezie was het voor hen een vruchtbaar jaar. Of dat andere jaren ook zo is, weet ik niet want ik hield het nooit bij. Van alle watervogels hier voor de deur zijn de meerkoeten onze favoriet. Meeuwen zijn brutale schreeuwers, reigers zijn het ene moment nerveuze fladderaars, dan weer zoutpilaren en de nijlganzen zijn hoog op de poten staande bemoeiallen. Deze kolonie Meerkoeten bestaat uit minstens twintig leden. Ze scharrelen in het gras en komt er een hond aan, dan huppen ze het water in. Het is nu genoteerd in mijn boekje en op mijn blog. Voor wat het waard is.
Het was nog lang niet alles wat ik zaterdag liet zien. De dichtgetimmerde huizen in de Delftse Bomenbuurt hebben zulke fraaie muurschilderingen, dat ik er een tweede blog over maak. Kijk nou toch hoe gaaf! Toch is er protest. Haal het hart niet uit de Bomenwijk, GEEN SLOOP staat er met hoofdletters op de poster aan deze deur.
Als je ergens tot tevredenheid hebt gewoond, is het moeilijk te verkroppen dat je huis gesloopt moet worden. Toch zien deze huizen eruit als snel en goedkoop gebouwd ergens in de zestiger jaren en ik kan me voorstellen dat met de huidige isolatie eisen en veranderde woonwensen, sloop goedkoper is dan renovatie. Ik hoop dat de toekomstige bewoners van de nieuwe huizen er uiteindelijk met veel plezier en verhoogd comfort zullen wonen. Voor het zover is, bewonderen we nog maar en keer de vrolijke muurschilderingen.
‘Op zoek naar de leuke dingen in het (tijdelijk) beperkte leven’. Dat was de ondertitel van de lange rij met lichtpuntjes die in de weekendeditie van de NRC stonden. Toegegeven, het stuk is vooral bestemd voor mensen die dit jaar geconfronteerd worden met het feit ineens veel thuis zijn. Wij persoonlijk zijn daar al behoorlijk aan gewend. Veel tips van die lijst pas ik al toe in mijn leven al staat het herfstboeket van afgevallen takken (klik) er niet tussen. Dus die krijgen jullie van mij. De rest van de tips vormen een mooie inspiratiebron om nog eens op terug te komen met een blog.
Ik heb wat rond gesjouwd met dit breed uitstaande boeket. Ben er nog niet over uit wat de beste plek is. Maar dat is jullie zorg verder niet. Ik kom er wel uit.
Er had vandaag een blogje kunnen staan over hoe wij ons reisje door Toscane vervolgden. Maar de actualiteit is ook wel aardig om te laten zien. Zonneschijn op de verkleurende druivenbladeren van de pergola. Een werkmand met snoeiafval en mijn afgeworpen sjaal, want het is veel te warm voor een sjaal.
Ik zag een spin, zijn schaduw en zijn prooi met diens schaduw. Van het spinnenweb zie je niks in die felle zon. De paddestoelen in het gras zijn helaas nét met de laatste maaibeurt van het seizoen weggemaaid. Ik had ze graag laten zien. Maar jullie begrijpen dat ik al werkend geniet van de herfst. Als de zon maar schijnt.
Dit is de starter van Herman. Kennen jullie hem nog uit de zeventiger jaren? Tien dagen achtereen roeren, soms eens wat toevoegen en daarna splits hem hem op in vier delen. Van een kwart bak je dan je eigen Herman. Drie delen geef je, met de handleiding, weer door. Vandaag moest het gebeuren.
Appel, kaneel, eieren, wat noten en rozijnen erbij, vijf kwartier in de oven en hup daar was Herman. Een vlotte bevalling en hij smaakt goed. Vanaf vandaag doe ik ook weer mee met de foto 7daagse. Onderwerp: ‘ Stukje thuis’. Kijk, ik ben geen fotograaf en zal dat ook nooit worden want daar doe ik te weinig mijn best voor. Maar de foto-opdracht als blogonderwerp is wel prettig.
Herman heeft één nadeel; zie maar weer liefhebbers voor de drie starters te vinden. Ik heb ze nog niet.
Wat een meedenkers allemaal gisteren op mijn blog en Facebook pagina! Scholekster, aalscholver, kwak (klein reigersoort), sperwer, specht en geelsnavelekster werden genoemd.
Twee Facebook vriendinnen gaven tenslotte de doorslag. Lia woont in de Alblasserwaard en stuurde me deze foto. Twee scholeksters links, rechts een aalscholver. Evelien, die in Delft woont en veel aan natuurbeheer doet, schreef: ‘de bomen in Ackerdijk, waar veel nesten zijn, gaan dood van de schijt. Goed dat er in deze maar één zit zonder nest.’ Enfin, zelf bekeken we alle genoemde vogels op internet en komen net als Ton en Vlasje tot de slotsom dat het inderdaad een jonge aalscholver moet zijn. Is dat raadsel dankzij de hulplijnen ook weer opgelost. Dank allemaal. En dan deze foto van vandaag. Heeft er niets mee te maken. Gewoon voor de leuk. Een doorkijkje in een piepklein hofje en ook nu weer op nog geen honderd meter bij ons vandaan.
Maar ook mensen achter een rollator, gezinnen met kinderwagens, twee jongens op een motor en iemand in een scootmobiel. Er passeert van alles over de dijk waarop wij uitkijken.
Onder het motto ‘dat had ik in Italië ook ’s avonds zitten doen’, wordt er zo nu en dan nog wat gewerkt. Ik schrijf op zulke momenten mijn blog. Het huisje, dat een chalet genoemd wordt door de verhuurder, is klein maar fijn. Maar de vooruitgang is hier merkbaar, zagen we op ons rondje door het park.
Bovenstaand huis was wel toepasselijk geweest gezien de naam maar we zitten er niet. Kijk, dit is het, ons tijdelijke onderdak. Met gemak zou ik er nog een week aan vastknopen maar dat zit er niet in.
Al maanden rommel ik mijn blogjes op of via mijn mobiel in elkaar. Sinds de aanschaf van een nieuwe laptop heb ik nog niet de moeite genomen om mijn camera daaraan te koppelen. Dat komt omdat mijn vertrouwde fotoprogramma Picasa niet meer bestaat.
Het heeft ook alles te maken met koudwatervrees om dit eens op mijn gemak uit te zoeken. En met tijdgebrek, dat ook. Toch weet ik dat zelf op onderzoek uitgaan, het beste werkt.
Dus vandaag de koe bij de horens. Eerst uit het raam gehangen en foto’s gemaakt met de Nikon. Getransporteerd naar laptop, beetje bijgesneden en bewerkt. Daarna kwam de grote truc om ze uit mijn fotoprogramma naar blog te verplaatsen en zie hier. Ik ben benieuwd of ik morgen nog weet hoe ik dit vandaag voor elkaar kreeg.
Omdat mijn blog voor mij ook een soort dagboek is, schrijf ik vandaag weer even verder. Afgelopen vrijdag werd in de loop van de dag duidelijk dat de toestand van mijn vader ernstiger was dan aanvankelijk gedacht. Toen waren wij al onderweg naar Italië. Mijn lijf was daar, mijn gedachten bij mijn vader en moeder en zussen en dat voelde heel naar. Godzijdank was ik maandagavond weer bij mijn ouders. Na een uitputtende hoestbui zei mijn vader: dit is eigenlijk het tegenovergestelde van barensweeën. Waarop ik antwoordde dat bij beide uiteindelijk de verlossing volgt. Dat heb je goed gezegd, zei hij en stak zijn duim op. We wachten nu op zijn verlossing.
