Puur genieten

Mijn vriendin en ik hebben hier hartelijk om staan lachen. De gezellige kleinschalige badplaats Kijkduin ligt op de schop.  Vooral de kreet PUUR GENIETEN ! in hoofdletters vonden we humor. Er ontstaat een nieuwe skyline, lees ik in de plannen en hou mijn hart vast. Geen tweede Scheveningen mag ik hopen.

Natuurlijk vonden we een geschikte plek om bij te praten en onze vriendschap te verdiepen. Want zo voelt dat bij ons. We kunnen zeer vertrouwelijk met elkaar praten en hébben daar ook echt iets aan. Die geschikte plek viel eigenlijk tegen. We zaten in een strandtent waar de consumpties duur waren en de bediening matig. Maar bijgepraat zijn we wél.

 

 

Advertenties

Tussen kunst en kitsch

Het gebouw van de strandwacht in Hoek van Holland heeft nogal wat de lijden van de elementen. Voor mij wordt het daardoor alleen maar mooier, de schoonheid van het imperfecte. Wabi sabi. Binnenin het houten bouwsel zijn strandvondsten te bewonderen. Om die te zien moest ik met mijn neus tegen het raam want de strandwachten zijn nog niet aan het werk en dus is het gebouw gesloten.

Gelukkig was ik toch in staat de bovenste twee foto’s te maken. Jullie raden het al. Ik zette gewoon de raamkozijnen op de kiek. En hieronder de realiteit van de avond ervoor. Altijd een tikkie kitsch zo’n zonsondergang. 

Feestelijk terugblikken

Mijn ouders smeerden altijd stapels boterhammen als we naar het strand gingen. Die werden in een grote trommel gedaan met een keurige papieren scheiding tussen hartig en zoet belegde sneetjes. Toen ik jaren later bij de kringloop exact zo’n trommel tegenkwam, kocht ik het exemplaar uit pure nostalgie. En later nogmaals. Ik heb er dus twee. In de ene trommel bewaar ik felicitatiekaarten die we ontvingen toen we 25 jaar getrouwd waren of bij andere speciale gelegenheden. In de andere trommel zitten dit soort troepjes.

Er is ook nog een schoenendoos, waarvan de inhoud er dan weer zó uitziet.

Enfin, de kaarten zijn herlezen en daarna weggegooid. De twee trommels vulde ik met vrolijk herbruikbaar cadeaugedoe, de schoenendoos is leeg en kan weg. Ik vorder langzaam maar gestaag in mijn opruimronde.

Stramme buitelaar

Jonge kinderen en honden, ze buitelden bijna over elkaar heen. Na de polderwandelng vanmorgen maakten we aan het begin van de middag een strandwandeling. We waren niet de enigen die daar reuze zin in hadden gezien de overvolle parkeerterreinen. Maar goed, eenmaal op dat brede strand verspreidt het volk zich al snel. Stralend blauwe lucht, het geluid van de branding en een beetje ploegen door het zand vanwege de vloed, we vonden het heerlijk. Mijn behoefte aan licht is weer gestild en mijn stappenteller laat een stijdende lijn zien. Het zijn gelukshormonen die mij door de kop buitelen.

Ons zelf een lol doen

Om onze lijven een beetje rust te gunnen, moeten we van het terrein af. Doen we dat niet, dan blijven we toch werken. Steden zagen we de laatste weken al genoeg en uitgebreid wandelen hoort helaas niet meer tot de mogelijkheden. Dan komen we al snel uit bij een dag naar de kust. Vinden we alle twee heerlijk. Het badseizoen is voorbij maar zonaanbidders weten het strand altijd te vinden. Fietsers kennelijk ook.

De pranzo gebruikten we in zo’n no-nonsense visrestaurant. Vlotte bediening, lage prijzen en verse vis.

Al snel hadden we samen een grote schaal vongole  (venusschelpen) leeg en daarna bleef er van de gegrilde tongetjes ook niet veel meer over. We keerden nog voor twee uurtjes terug naar onze zelf meegenomen ligbedden. Waar de wijnboer nog maar eens in de boeken dook en ik het strandvertier bestudeerde.

 

Vertier

Zo. Het mag duidelijk zijn waar wij vandaag geweest zijn. Op misschien wel de laatste mooie en warme dag deze week, deden we een stranddag aan de Adriatico. Het bestuderen van de menselijke soort kan daar bovendien heel goed plaatsvinden. Ik kijk veel naar vrouwen. Probeer hun leeftijd én gewicht te schatten en vergelijk dat met mijzelf. Zijn mijn heupen nou ook zo breed? Of: mens koop een badpak in plaats van een bikini, alles flubbert eruit en erover. Dat soort gedachten. Ik kijk ook naar mannen hoor.  Gewoon voor het mooi. Echt, ik amuseer me wel met mijn studie daar aan het strand van Senigallia.

 

Stranddag

Gedachteloos aaide hij haar enkel terwijl ie zelf een telefoongesprek voerde. Ik dacht aan vader en dochter toen ik het jonge meisje en de veel te zware grijze man op een strandbedje in Fano zag liggen. Maar toen zij op een zeker moment haar benen als een octopus om zijn veel te dikke middel sloeg, wist ik ineens wel beter. De man, die er in een verhullend pak wellicht ietsje aantrekkelijker uit zal zien, voerde voortdurend zakelijke gesprekken. Dan pakte zij ook haar mobieltje en keek verveeld en chagrijnig naar het schermpje. Vóór mijn fantasie verder met me op de loop ging, keek ik maar eens naar de blauwe lucht.

Dat had het jonge meisje misschien ook beter kunnen doen.

(De slanke man op de foto is de badmeester van het strandje)