Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.

Aan de boulevard

We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.

In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.

Na de storm

Eindelijk. Eindelijk gingen we weer eens naar het strand. Ik heb een vriendin die er vrijwel dagelijks komt. Maar ja, zij woont heel dicht aan de kust. Vaak stuurt ze een klein filmpje en kijken en luisteren we even mee naar de branding en haar strandgeluk. Zelf rijden we er met de auto in minder dan een half uur naar toe dus er was vrijdag geen reden om het langer uit te stellen.

Die ruimte, de schone lucht, het licht. Het geeft me altijd een onmetelijk bevrijd gevoel. Helaas liet de batterij van mijn mobieltje me in de steek, want ik had nog veel meer willen fotograferen. Maar in elke geval was mijn eigen batterij weer helemaal opgeladen.

In een vreemd park

Het mooie weer joeg ons bijtijds naar buiten. Per toeval kwamen we in het Wilhelminapark in Rijswijk terecht omdat we daar in de buurt een kledingcontainer wisten te staan waar we het nodige hebben ingekieperd. Het is toch bijzonder verrassend om tussen snelwegen, woonwijken en torenflats een fraai aangelegd groengebied aan te treffen. De flat is op het parkeerterrein nog te zien maar toen we verder liepen, greep het groen meer en meer om zich heen.

Net als in de Delftse Hout was ook hier een kunstmatig strandje met zwemvijver. Leden van de grote familie Nijlgans hebben in dit jaargetijde de oevers in gebruik. Zij poedelden en wasten zich terwijl wij, zittend in het zonnetje, toekeken. Voor hen en ons begon de dag uitstekend.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

Midzomerdroom

Mijn plan was om zondag, toen het de langste dag was, naar het strand te gaan om de zonsondergang te zien. Maar het was kil en lichtelijk bewolkt dus dat feestje ging toen niet door. Gisteravond wél. Stoeltjes, salade, flesje wijn en water mee en daar zaten we dan. De voorstelling kon beginnen. Het was nog hartstikke druk op het strand. Van lezen in de meegenomen krant kwam natuurlijk niets terecht. Altijd wat te zien en te beleven.

Toen het spektakel afgelopen was, keerden de meeste mensen huiswaarts. Het was half elf, zevenentwintig graden en nog steeds niet donker. In het Rijn Schiekanaal voor onze Delftse deur werd nog gezwommen en zaten groepen jonge mensen gezellig bijeen. Oh, wat hou ik van lange warme zomeravonden.

Strand en zee

Zeevissen. Als de hele installatie is opgezet, treedt de rust in. Een dobber is er niet, dat heeft geen nut bij de golfslag. Het komt neer op nauwkeurig de lijn in de gaten houden.  Aan het eind van een lange ochtend worden de hengelaars opgehaald, gaan ze de vangst vergelijken en bier drinken. 

Tja, het strand. Ik had het plan er vanmorgen naar toe te gaan. Het is mistig en een stuk kouder dan gisteren. Dus doe ik iets anders: bak een cake voor vrienden die op de thee komen en met wie we naar de film gaan. Met foto’s van vorig jaar krijg ik toch een béétje strandgevoel.

Woonomgeving

Het mooie van oude binnensteden is de afwisseling van huizen. Geen eenvormigheid maar ogenschijnlijk lukraak gebouwd. Ik kom van alles tegen in Delft. Van kleine huisjes met uitnodigende schommelstoelen, tot een soort stadspaleizen waar lelijke nieuwbouw tegenaan is gezet.

En een rij moderne huizen die wel mooi zijn gelukt, naar mijn idee. Terwijl ik weer naar huis kuierde, kwam ik buren tegen die ook aan de wandel gingen. De wil om buiten te zijn leeft bij iedereen; de stad, het bos, de polder of het strand, we zuigen allemaal onze longen vol. Mmm…het strand. Dat wordt ook wel weer eens tijd.

Weer op het strand

Juist op een dag dat het niet uitgesproken strandweer is, is het er heerlijk toeven. Ons dagje Hoek van Holland was wisselend bewolkt, zoals dat heet.  

De strandwacht doet zijn werk met ritjes langs de branding. Een familie zet windschermen neer en amuseert zich geweldig. Wij praten met een zus en voeren ernstige gesprekken. De zon breekt weer door. Het was een heerlijke dag. 

 

Jolig strandleven

Nog één keer laat ik wat van Puglia zien. Hoewel. Misschien kom ik er volgende week nog wel eens op terug. Er was zoveel moois te zien. De kustlijn van Italië is maar liefst 7.600 kilometer. Logisch dus dat het strand zo nu en dan opdook. We stonden erbij en keken ernaar. En al die baders die tot hun middel in het water staan, die kletsen gewoon verder. Want Italianen kunnen goed praten en doen dat graag en veel. Ik zag ook een enkeling die heerlijk alléén van de verkoeling genoot. Of moest werken.

Op mijn vraag aan Cisca in Servië hoe het met haar gaat, kreeg ik snel antwoord. Het is te lezen onder het kopje in de zwarte menubalk.