Blijven steken

Het schiet nog niet erg op met mijn creatieve activiteiten. Ik wil wat beter leren haken en kreeg van Sinterklaas een leuk instructieboekje. Ik kan namelijk niet eeuwig alleen sjaals haken en heb mijn zinnen gezet op een grof gehaakt vest voor mezelf. Maar dan moet ik eerst de techniek wat beter onder de knie hebben. Ik kocht twee goedkope bollen van het soort waarvan ik dat vest zou willen maken. Stom, want in zwarte wol is het moeilijk te zien of de naald wel correct ingestoken wordt. Tot op heden heb ik meer uitgehaald dan gehaakt.

Enfin, ik blijf het proberen en mocht een lekker groot vest toch te ambitieus voor me zijn, kan ik allicht overstappen op dit patroontje. Wie wil er nou niet de koningin van het strand zijn?

Einde van de zomer

Deze duif kwam af op onze broodkruimels. En toen vond ik het ineens wel toepasselijk hem een plaatsje te geven op het blog vanwege wereld dierendag. Vandaag viert Italië het feest van de H. Franciscus, de patroonheilige van het land. Dat zijn naamdag en dierendag samenvallen is dus geen toeval, hij sprak immers met de dieren.

Van het kerkelijke feest was uiteraard niets te merken in Fano waar wij ons eerste en tevens laatste stranddagje vierden van 2021. Vrijwel alle horeca is gesloten, strandbedden en parasols staan opgeslagen en hotels worden opgeknapt voor een volgend seizoen. Er was kennelijk nog iemand op het strand die er een beetje sentimenteel van werd, gezien deze steen met tekst die ik tijdens een wandelingetje vond.

Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Ga jutten

Onze zwager had ons gewezen op de speciale juttas. ‘Ik neem hem altijd mee als ik een strandwandeling maak en vul hem met afval.’ We waren de strandopgang nog niet opgelopen of we zagen de grote aanmoedigende borden al staan. Bij inlevering van een volle juttas krijg je zelfs een een koffie, thee of ijsje gratis. De drie deelnemende strandtenten zorgen voor de juiste afvoer van het afval.

Er vielen ons nog drie dingen op: dat ook op het strand veel verzamelpunten voor afval stonden, er een onafzienbare rij gele afvalbakken aanwezig was en dat er nérgens rotzooi lag. Wij verzamelden niets en betaalden gewoon toen we voor het eerst sinds lange tijd op een terras neerstreken. Westland schoon, heel gewoon is het motto. Ik vind het goed geregeld daar op het strand tussen ’s Gravenzande en Hoek van Holland.

In de duinen

We verblijven een paar dagen in het duinhuisje van zusje en zwager. We maken er opnieuw een korte vakantie van. De wijnboer die ook belastingman is, heeft de meeste aangiften gedaan en er komt wat tijd vrij voor strandwandelen en andere ontspanning. De weersverwachting voor de komende dagen is niet echt geweldig, maar voorlopig schijnt ie. Wil ik daarvan profiteren, dan moet ik het hier kort houden. Bij deze.

Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.

Aan de boulevard

We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.

In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.

Na de storm

Eindelijk. Eindelijk gingen we weer eens naar het strand. Ik heb een vriendin die er vrijwel dagelijks komt. Maar ja, zij woont heel dicht aan de kust. Vaak stuurt ze een klein filmpje en kijken en luisteren we even mee naar de branding en haar strandgeluk. Zelf rijden we er met de auto in minder dan een half uur naar toe dus er was vrijdag geen reden om het langer uit te stellen.

Die ruimte, de schone lucht, het licht. Het geeft me altijd een onmetelijk bevrijd gevoel. Helaas liet de batterij van mijn mobieltje me in de steek, want ik had nog veel meer willen fotograferen. Maar in elke geval was mijn eigen batterij weer helemaal opgeladen.

In een vreemd park

Het mooie weer joeg ons bijtijds naar buiten. Per toeval kwamen we in het Wilhelminapark in Rijswijk terecht omdat we daar in de buurt een kledingcontainer wisten te staan waar we het nodige hebben ingekieperd. Het is toch bijzonder verrassend om tussen snelwegen, woonwijken en torenflats een fraai aangelegd groengebied aan te treffen. De flat is op het parkeerterrein nog te zien maar toen we verder liepen, greep het groen meer en meer om zich heen.

Net als in de Delftse Hout was ook hier een kunstmatig strandje met zwemvijver. Leden van de grote familie Nijlgans hebben in dit jaargetijde de oevers in gebruik. Zij poedelden en wasten zich terwijl wij, zittend in het zonnetje, toekeken. Voor hen en ons begon de dag uitstekend.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.