Juist op een dag dat het niet uitgesproken strandweer is, is het er heerlijk toeven. Ons dagje Hoek van Holland was wisselend bewolkt, zoals dat heet. 
De strandwacht doet zijn werk met ritjes langs de branding. Een familie zet windschermen neer en amuseert zich geweldig. Wij praten met een zus en voeren ernstige gesprekken. De zon breekt weer door. Het was een heerlijke dag. 
Nog één keer laat ik wat van Puglia zien. Hoewel. Misschien kom ik er volgende week nog wel eens op terug. Er was zoveel moois te zien. De kustlijn van Italië is maar liefst 7.600 kilometer. Logisch dus dat het strand zo nu en dan opdook. We stonden erbij en keken ernaar. En al die baders die tot hun middel in het water staan, die kletsen gewoon verder. Want Italianen kunnen goed praten en doen dat graag en veel. Ik zag ook een enkeling die heerlijk alléén van de verkoeling genoot. Of moest werken.
Op mijn vraag aan Cisca in Servië hoe het met haar gaat, kreeg ik snel antwoord. Het is te lezen onder het kopje in de zwarte menubalk.
Mijn vriendin en ik hebben hier hartelijk om staan lachen. De gezellige kleinschalige badplaats Kijkduin ligt op de schop. Vooral de kreet PUUR GENIETEN ! in hoofdletters vonden we humor. Er ontstaat een nieuwe skyline, lees ik in de plannen en hou mijn hart vast. Geen tweede Scheveningen mag ik hopen.
Natuurlijk vonden we een geschikte plek om bij te praten en onze vriendschap te verdiepen. Want zo voelt dat bij ons. We kunnen zeer vertrouwelijk met elkaar praten en hébben daar ook echt iets aan. Die geschikte plek viel eigenlijk tegen. We zaten in een strandtent waar de consumpties duur waren en de bediening matig. Maar bijgepraat zijn we wél.
Het gebouw van de strandwacht in Hoek van Holland heeft nogal wat de lijden van de elementen. Voor mij wordt het daardoor alleen maar mooier, de schoonheid van het imperfecte. Wabi sabi. Binnenin het houten bouwsel zijn strandvondsten te bewonderen. Om die te zien moest ik met mijn neus tegen het raam want de strandwachten zijn nog niet aan het werk en dus is het gebouw gesloten.
Gelukkig was ik toch in staat de bovenste twee foto’s te maken. Jullie raden het al. Ik zette gewoon de raamkozijnen op de kiek. En hieronder de realiteit van de avond ervoor. Altijd een tikkie kitsch zo’n zonsondergang. 
Mijn ouders smeerden altijd stapels boterhammen als we naar het strand gingen. Die werden in een grote trommel gedaan met een keurige papieren scheiding tussen hartig en zoet belegde sneetjes. Toen ik jaren later bij de kringloop exact zo’n trommel tegenkwam, kocht ik het exemplaar uit pure nostalgie. En later nogmaals. Ik heb er dus twee. In de ene trommel bewaar ik felicitatiekaarten die we ontvingen toen we 25 jaar getrouwd waren of bij andere speciale gelegenheden. In de andere trommel zitten dit soort troepjes.
Er is ook nog een schoenendoos, waarvan de inhoud er dan weer zó uitziet.
Enfin, de kaarten zijn herlezen en daarna weggegooid. De twee trommels vulde ik met vrolijk herbruikbaar cadeaugedoe, de schoenendoos is leeg en kan weg. Ik vorder langzaam maar gestaag in mijn opruimronde.
Jonge kinderen en honden, ze buitelden bijna over elkaar heen. Na de polderwandelng vanmorgen maakten we aan het begin van de middag een strandwandeling. We waren niet de enigen die daar reuze zin in hadden gezien de overvolle parkeerterreinen. Maar goed, eenmaal op dat brede strand verspreidt het volk zich al snel. Stralend blauwe lucht, het geluid van de branding en een beetje ploegen door het zand vanwege de vloed, we vonden het heerlijk. Mijn behoefte aan licht is weer gestild en mijn stappenteller laat een stijdende lijn zien. Het zijn gelukshormonen die mij door de kop buitelen.
Om onze lijven een beetje rust te gunnen, moeten we van het terrein af. Doen we dat niet, dan blijven we toch werken. Steden zagen we de laatste weken al genoeg en uitgebreid wandelen hoort helaas niet meer tot de mogelijkheden. Dan komen we al snel uit bij een dag naar de kust. Vinden we alle twee heerlijk. Het badseizoen is voorbij maar zonaanbidders weten het strand altijd te vinden. Fietsers kennelijk ook.
De pranzo gebruikten we in zo’n no-nonsense visrestaurant. Vlotte bediening, lage prijzen en verse vis.
Al snel hadden we samen een grote schaal vongole (venusschelpen) leeg en daarna bleef er van de gegrilde tongetjes ook niet veel meer over. We keerden nog voor twee uurtjes terug naar onze zelf meegenomen ligbedden. Waar de wijnboer nog maar eens in de boeken dook en ik het strandvertier bestudeerde.
