Eindeloos

De strandopgang in ’s Gravenzande waar wij gedurende de twee feest weken meermaals gebruik van maakten, heet Vlugtenburg. Er zijn diverse strandpaviljoens, één ervan heet Zomertijd, een mooi gekozen naam en met dit prachtige beeldmerk.

Vlak vóór Slag Vlugtenburg liepen we door de duinstrook en dan denk ik altijd: hoezo drukke Randstad?

Rond een uur of zes wordt het zélfs op een snikhete dag rustig op het strand. Nou ja, er loopt nog wel een klein drommetje mensen richting hun fiets of auto als tegen half negen de meeste badgasten écht weg gaan. Als geboren Scheveningse verlang ik altijd weer naar de kust, maakt me niet uit waar. Het ruimtelijk effect, de geluiden, de zee; ik kan er eindeloos van genieten.

Verkoeling zoeken

Terwijl ik een echt zomermens ben en goed tegen warmte kan, ben ik soms ineens de hitte zat. Het verbaast mezelf ook. Maar dan is een dagje strand een uitkomst. We reden gisteren naar Fano en huurden daar twee bedjes en een parasol. Je kunt er dan bovendien van toilet, omkleedcabine en douches gebruik maken en, ook niet onbelangrijk, lekker vis eten.

De zee en de bries geven voldoende verkoeling en bovendien hoeven we op zo’n dag niets van onszelf. Ook wel eens aangenaam. Via een prachtige route door de heuvels van Le Marche reden we terug. Niet de kortste weg maar wel een zonder tunnels en wegversmallingen. Rond een uur of acht waren we thuis, helemaal weer opgeladen.

Amusement

Er zijn langs de Adriatische kust echt wel mooiere stranden te vinden. In Rimini en Cattolica viert het massatoerisme hoogtij met parasols en ligbedjes in onafzienbare rijen op het strand en grote hotels zij en zij daar vlak achter. Als je hobby mensen kijken is, kom je hier volledig aan je trekken. De Italianen zijn uitbundige strandmensen waarbij het me altijd opvalt dat jong en oud, mooi en lelijk zich in te kleine badkleding hult.

En ’s avonds als de temperatuur naar een dragelijke 29 graden is gezakt, ga je natuurlijk met z’n allen paraderen of even bij de fontein zitten. Dan vraag je je man of hij een foto van je wil maken waarop je dan achteraf weer volop commentaar levert. Niet op de fotograaf maar op je eigen geforceerde pose.

Toch willen we nog wel eens terug. Zo eind september, begin oktober. Als de wijnoogst gedaan is, de toeristen naar huis maar de dagen nog aangenaam en je ’s avonds gewoon een vestje aandoet.

Even de toerist uithangen

Bij grote hitte is het heerlijk om aan de kust te zijn. Dus toen het vandaag 38 graden was, zaten wij aan de Adriatico, in Cattolica, om precies te zijn. Gister namiddag namen we onze intrek in een familiehotel met de aardigste hotelhouders die we ooit hebben meegemaakt. Geen moeite te veel, heel voorkomend, uiterst gastvrij. Het zal ook zeker te maken hebben met het feit dat iedereen na twee jaar van leegte en ellende de toeristen koestert. De hele sfeer was heel ontspannen en gezellig. Wij hebben in 24 uur onze portie zeelucht en drukte wel weer gehad en gaan weer over tot ons normale leven in Caldese. Maar ik laat morgen vast nog wel wat sfeerbeelden zien.

Blijven steken

Het schiet nog niet erg op met mijn creatieve activiteiten. Ik wil wat beter leren haken en kreeg van Sinterklaas een leuk instructieboekje. Ik kan namelijk niet eeuwig alleen sjaals haken en heb mijn zinnen gezet op een grof gehaakt vest voor mezelf. Maar dan moet ik eerst de techniek wat beter onder de knie hebben. Ik kocht twee goedkope bollen van het soort waarvan ik dat vest zou willen maken. Stom, want in zwarte wol is het moeilijk te zien of de naald wel correct ingestoken wordt. Tot op heden heb ik meer uitgehaald dan gehaakt.

Enfin, ik blijf het proberen en mocht een lekker groot vest toch te ambitieus voor me zijn, kan ik allicht overstappen op dit patroontje. Wie wil er nou niet de koningin van het strand zijn?

Einde van de zomer

Deze duif kwam af op onze broodkruimels. En toen vond ik het ineens wel toepasselijk hem een plaatsje te geven op het blog vanwege wereld dierendag. Vandaag viert Italië het feest van de H. Franciscus, de patroonheilige van het land. Dat zijn naamdag en dierendag samenvallen is dus geen toeval, hij sprak immers met de dieren.

Van het kerkelijke feest was uiteraard niets te merken in Fano waar wij ons eerste en tevens laatste stranddagje vierden van 2021. Vrijwel alle horeca is gesloten, strandbedden en parasols staan opgeslagen en hotels worden opgeknapt voor een volgend seizoen. Er was kennelijk nog iemand op het strand die er een beetje sentimenteel van werd, gezien deze steen met tekst die ik tijdens een wandelingetje vond.

Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Ga jutten

Onze zwager had ons gewezen op de speciale juttas. ‘Ik neem hem altijd mee als ik een strandwandeling maak en vul hem met afval.’ We waren de strandopgang nog niet opgelopen of we zagen de grote aanmoedigende borden al staan. Bij inlevering van een volle juttas krijg je zelfs een een koffie, thee of ijsje gratis. De drie deelnemende strandtenten zorgen voor de juiste afvoer van het afval.

Er vielen ons nog drie dingen op: dat ook op het strand veel verzamelpunten voor afval stonden, er een onafzienbare rij gele afvalbakken aanwezig was en dat er nérgens rotzooi lag. Wij verzamelden niets en betaalden gewoon toen we voor het eerst sinds lange tijd op een terras neerstreken. Westland schoon, heel gewoon is het motto. Ik vind het goed geregeld daar op het strand tussen ’s Gravenzande en Hoek van Holland.

In de duinen

We verblijven een paar dagen in het duinhuisje van zusje en zwager. We maken er opnieuw een korte vakantie van. De wijnboer die ook belastingman is, heeft de meeste aangiften gedaan en er komt wat tijd vrij voor strandwandelen en andere ontspanning. De weersverwachting voor de komende dagen is niet echt geweldig, maar voorlopig schijnt ie. Wil ik daarvan profiteren, dan moet ik het hier kort houden. Bij deze.

Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.