Gunnen

Er popte gisteravond een WhatsAppje binnen met de tekst: ‘hebben jullie zin om morgen met ons even over de Voorburgse markt te lopen en een lekker koffietje te drinken?’ Daar bood onze goed gevulde agenda nog plaats voor en dus stapten we het Huygenskwartier in en Palkinto binnen om samen met zoon en schoondochter een ‘koffietje’ te doen. Koffietje is geloof ik hun nieuwe lievelingswoord terwijl wij meestal een cappu of caffè zeggen. Maar het smaakt allemaal even lekker.

We zaten in een voor ons onbekend restaurantje Palkinto waar mensen werken met een afstand tot de arbeidsmarkt. De naam verwijst naar het Finse woord dat ‘gunnen’ betekent. Een mooie gedachte in meerdere opzichten. Als mensen elkaar wat meer gunnen zou de wereld er mooier uitzien.

Over het Oosteinde lopend, passeerden we De Koepel (klik) een plek met veel dierbare herinneringen. Mijn drie medefamilieleden hielpen een oude dame wiens fiets was gevallen en waarvan de kettingkast was losgelaten. Het lukte hen de fiets weer te repareren, we kochten nog een bos tulpen voor de vriendin waar we vanavond naar toe gaan en gunnen ons de rest van de dag de weekendkrant, één klein opruimklusje en wat zon. Dat laatste bleek een nogal wisselend genoegen op te leveren. Ach, een mens kan niet alles hebben.

Langs Delftse iconen

Het is te ver om te lopen en het was te nat om te fietsen dus pakten we vanmorgen de auto om naar de tandarts te gaan. Dat is eigenlijk een mijl op zeven maar je ziet weer eens wat anders. Molen de Roos bijvoorbeeld. Omgeven door rijbanen en tramrails was dit lang geleden de stadsgrens.

Een ingewikkeld kruispunt bij de oude Gist-en Spiritusfabrieken met links het nieuwere gebouw van DSM, een chemiemultinational. Het is een gebied dat nog nader ontwikkeld gaat worden nu de treinen ondergronds zijn. Ik hou het nauwlettend in de gaten.

En eindelijk, eindelijk is men de Delfts Blauwe gevel aan het plaatsen die dit gebouw vlak naast het station en gemeentehuis smoel moeten gaan geven. Daar hoop ik bij beter weer eens fotograferend om heen te lopen. Resultaat bij de tandarts: alle twee zonder gaatjes of noodzakelijke renovaties weer naar huis. Nuttig een aangenaam bezoekje dus.

Ouderwetse service

Welkom, zei de drogist in zijn gesteven witte jasschort. Alsof je terug de tijd instapt bij De Salamander op de Markt. De oudste drogisterij hier in Delft die meer dan 240 jaar zijn waren verkoopt. En of het nu ging om de kwalen van de mens, de ziekten van het vee, grondstoffen voor de bakkerij of zoiets gewoons als kaarsen en petroleum in tijden dat er nog geen elektriciteit was, deze drogist heeft de klanten kunnen helpen sinds 1780 aan al wat nodig is. En is het gevraagde niet voorradig, dan wordt alle moeite genomen het voor je te bestellen.

Kijk die uitgesleten dorpel eens, daar zijn al eeuwen lang heel wat voeten overheen gestapt. Een echte gaper siert de gevel die je hier in volle glorie ziet. Jammer van die fiets in beeld. O, wacht, dat is de mijne. Enfin, ik rondde de boodschap voor mijn moeder af en de drogist zei bij mijn vertrek: alle gezondheid gewenst.

Eindeloos

De strandopgang in ’s Gravenzande waar wij gedurende de twee feest weken meermaals gebruik van maakten, heet Vlugtenburg. Er zijn diverse strandpaviljoens, één ervan heet Zomertijd, een mooi gekozen naam en met dit prachtige beeldmerk.

Vlak vóór Slag Vlugtenburg liepen we door de duinstrook en dan denk ik altijd: hoezo drukke Randstad?

Rond een uur of zes wordt het zélfs op een snikhete dag rustig op het strand. Nou ja, er loopt nog wel een klein drommetje mensen richting hun fiets of auto als tegen half negen de meeste badgasten écht weg gaan. Als geboren Scheveningse verlang ik altijd weer naar de kust, maakt me niet uit waar. Het ruimtelijk effect, de geluiden, de zee; ik kan er eindeloos van genieten.

Karren maar!

Dicht bij ons tijdelijke huis staan twee oldtimers. Ik kwam er langs op die éne regendag sinds weken, namelijk gisteren. Dus heel uitgebreid ben ik er niet voor gaan staan. Ik vind het leuk om een Rolls of Chevrolet te zien en nog leuker lijkt het me om er als passagier in te rijden maar verder gaat mijn belangstelling absoluut niet. Geef mij maar een fiets.

Te voet

Niet elk geveltuintje lukt even goed. Niet elke foto ook, trouwens, deze had scherper gemoeten. Maar op de een of andere manier is dit een aandoenlijk hoekje dat ik toch even wil laten zien.

In de vroege avond lopen wij weer een stadsrondje en zien we dat heel veel mensen de moeite nemen de woning ook aan de straatkant op te fleuren. Suzanne-met-de-mooie-ogen verdoezelt een regenpijp en wordt afgetroefd door een rode roos. Dat is toch een grandioze combi?

En wat te zeggen van deze gestalde fiets? Grappig hoor. De opmerking onder het raam roept wat vraagtekens op. Of gewoon: non, c’est un vélo!

Filmhuismeisje en inzamelhelden

Toen ik afgelopen zaterdag nog even in de zon op een muurtje zat te wachten tot de boodschappende wijnboer terugkeerde, trof mijn oog dit beeld. Sinds 1996 staat ze hier in de ondersteuning van de trappartij van het Delftse filmhuis. De maakster Marianne Neve is er in geslaagd een mooi en ingetogen figuurtje te maken waar ik al talloze keren aan voorbij liep. Soms levert wachten onverwacht iets moois op dat wat aandacht verdient.

Twee inzamelhelden (klik) waren daarentegen zó bedrijvig bezig dat ik alleen hun vervoermiddel kon fotograferen. Op aanvraag fietsen zij langs de bedrijven, particulieren en winkels om papier, karton en verpakkingsmaterialen op te halen. Wat een praktische en milieuvriendelijke oplossing biedt dit systeem. Geen grote vuilniswagens door de smalle straten en langs de grachten op momenten dat de terrassen overvol zitten. Nee, deze behendige inzamelaars koersten van de ene horecagelegenheid naar de andere. Ik zie ze steeds vaker hier in Delft en dit soort initiatieven kunnen niet genoeg bejubeld worden.

Even wat minder prikkels

Na de drukte van de Delftse binnenstad had ik wel behoefte aan wat kalms. Op de Paardenmarkt werd de kermis weer afgebroken, wat de nodige herrie gaf. Op de een of andere manier was ik te ongedurig om een uurtje op het balkon te gaan zitten en dus ging ik fietsen. Alleen, want de wijnboer had van alles te doen. Ik realiseerde me dat ik nooit in mijn uppie zomaar ga fietsen. Ja, wel om boodschappen te doen, naar de tandarts te gaan of andere leuke bestemmingen. Maar ter ontspanning de natuur in doen we meestal samen. Gistermiddag peddelde ik op mijn gemak door de Delftse Hout, wat een rust. Wat een kalmte. Wat een schoonheid. Precies wat ik nodig had.

Wij houden van Delft

Wie zomaar zijn neus achterna fietst kan wel eens onverwachte zaken tegen komen. Deze steeg, die uitloopt op de Brabantse Turfmarkt, is met wat muurschilderingen enigszins aantrekkelijk gemaakt. Het was me nog niet eerder opgevallen.

Ik had twee volle boodschappentassen en een fiets aan de hand, dus veel handen hield ik niet over om achter de containers te kijken naar de naam van de maker van dit geheel.

Geniet van het leven en wij houden van Delft, dát kon ik wel lezen. Wat betreft dat eerste: daar doe ik dagelijks mijn best voor en kost me niet al te veel moeite. En dat tweede lukt probleemloos.

Reclamezuil op twee wielen

Bij het Toeristen Informatiepunt staat deze fiets voor de ruit. Ik zal de enige niet zijn die er een foto van maakt. Het rood-wit-blauwe vlaggetje wapperde hevig en de achterband is leeg, hoe Hollands wil je het hebben?

Steen Schaar en Papier heeft wat vrolijke attributen op en aan de fiets gehangen. Drie ontwerpers in één pand en nog een selectie van ander Dutch Design is te koop in deze leuke winkel. Ik heb er alleen nog maar voor de etalage gestaan, daar moet nodig eens verandering in komen.

De laatste reclamezuil is een beetje verdwaald. Bij Klaas kun je het hele jaar door je boot stallen en laten onderhouden. In Friesland. Voor mij nét iets te ver fietsen.