Kale bomen

Zondag ochtend maakte ik deze foto’s. De kou straalt er vanaf naar mijn idee. Het mooie van kale bomen is dat je er doorheen kunt kijken en dat heeft wel wat.

De toren van de Oude Jan vlakbij Museum Prinsenhof is, nu de boom geen blad meer draagt, ook prima te zien. Op diezelfde plek heeft Willem van Oranje vast wel eens naar boven gekeken. Dat vind ik wel een leuk idee. Wat hij zeker niet heeft gezien is ons uitzicht aan de rand van het centrum. Die bebouwing is van een paar eeuwen later. Ochtendzon en wegtrekkende mist, het levert in elk geval iets mystieks op.

Ijsrij

Het stelletje rechts op de foto staat te wachten voor een loket bij bonbonwinkel en ijssalon de Lelie. Mijn eigen wijnboer staat natuurlijk ook in de rij. De twee mannen op het bankje hebben net hun ijsje op en even later nemen wij hun plekje over.

Dan is dit ons uitzicht: de Oude Kerk ook wel de oude Jan genoemd. Eenmaal weer in Delft zijn we opnieuw onder de indruk van de afmetingen van dit gebouw tussen de kleine middeleeuwse huizen. Deze meeuw weet precies waar hij moet wachten op wat kruimels, hij zat geduldig aan onze voeten, maar kreeg niets. Gelukkig was ie niet zo brutaal als zijn soortgenoten kunnen zijn. De verhalen over broodjes dit al vliegend uit mensenhanden worden weggesnaaid, zijn talrijk. Dat willen we niet stimuleren vandaar ons strenge beleid.

Verstrijken van tijd

Een fors aantal ijzeren oprijplaten en een berg zand vormen de basis. In samenwerking met de gemeente organiseren buurtbewoners op het Koningsplein een vreugdevuur. We wandelden er vanmiddag langs en zagen leden van de organisatie bijeen staan nadat het grootste deel van de klus geklaard was. Vanavond alleen nog even de fik er in.

Er zijn wat mij betreft wel eens betere jaren geweest om op terug te kijken. De dood van vrienden en het verdriet van stukgelopen relaties in onze omgeving hakten er in. Maar ik richt de blik graag voorwaarts. Zonder verdriet bestaat geen geluk. De fik er in met dat oude jaar. Veel geluk voor iedereen in het nieuwe.

De Oude Jan

Hij staat in de steigers, de toren van de Oude Jan. Die bijnaam kreeg de Oude Kerk na de reformatie. Omdat de protestanten niet meer de naam van patroonheilige st. Hippolytus wilden voeren, gaf de Delftse bevolking de meest voorkomende mannennaam aan de oudste kerk van Delft. De toren staat scheef en gelukkig blijft dat zo. Het vormt een fraai plaatje voor toeristen die verbaast zijn als blijkt dat Delft Pisa-achtige trekjes vertoont. Het is louter een kwestie van voeg-en metselrestauratie. Eind 2017 had de restauratie zo’n beetje gereed moeten zijn maar dat is kennelijk niet gelukt. Zodra de toren weer toonbaar is, laat ik hem nogmaals zien. Zo scheef mogelijk.

Gebeier en gedoe

Laat ik met het laatste beginnen, het gedoe. Op het monumentale pand waarop we uitkijken, is onlangs een hek geplaatst. Een heel lelijk hek. Zonder nou meteen de Monumentenwacht te informeren, ben ik  eerst maar eens vragen aan de gebruikers van het pand of dat niet anders kan. Er werd welwillend naar me geluisterd door de medewerkers van het aldaar gevestigde bedrijf.  Mij werd verteld dat eigenaar in buitenland verblijft en u hoort nog van ons. Omdat ik na vijf weken nog niets vernomen had en het hek er nog staat ging ik vanmiddag opnieuw langs en kreeg hetzelfde antwoord. Ik blijf de vinger aan de pols houden. Dit is toch geen gezicht?

Het gebeier betrof de grote bourdonklok van de Oude Jan. Normaal wordt deze geluid bij koninklijke begrafenissen. Vandaag om kwart over twaalf was ie te horen omdat aan deze klok binnenkort groot onderhoud gepleegd wordt. Wat een prachtig geluid klonk er over Delft. Ik heb er met aandacht naar geluisterd in de prettige wetenschap dat er geen droeve gebeurtenis aan ten grondslag lag.