De fijnste routine

Kil en nat, dat was het vanmorgen. Niet echt aangenaam wandelweer maar afspraak is afspraak, op zondagochtend wordt er gewandeld met ontbijt na. Terwijl het clubje wandelde, maakte ik wat foto’s en schoof als eerste naar binnen bij Du Midi. Ik maakte een praatje met andere stamgasten in onze zondagse huiskamer.

Onder het luifel zitten vaak mensen die hoe dan ook buiten willen blijven maar wij zoeken graag de warmte van binnen op. De mensen in de bediening kennen ons en weten meestal op voorhand wat we gaan bestellen. Voor mij is dat altijd yoghurt. De twee mannen in het gezelschap pakken het royaler aan maar die slaan dan ook de lunch vaak over. Het besef dat we zeer bevoorrecht zijn dit te kunnen doen, was onderwerp van gesprek vanmorgen. Tien minuten nadat ik de foto nam, waren alle tafels bezet. Welstand van velen tegenover armoede bij anderen, het blijft wringen al doen we er op andere manieren natuurlijk wel wat aan om te delen.

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Het bonkenveld

De voorbereidingen voor een nieuw plantseizoen zijn in volle gang bij de moestuinier in Delfgauw. Hij kwam even een praatje maken toen hij ons stil zag staan. Ooit had hier een kleine varkensschuur gestaan vertelde hij. De vorige eigenaar had de schuur vanwege asbest moeten saneren. Sinds een jaar of twee pacht hij dit landje van Staatsbosbeheer. Het spitwerk doet hij zelf. Ze noemen het hier het bonkenveld vanwege de vette klei. Een stukje verder richting Pijnacker is het allemaal veen, leerden we van hem.

Aan de achterzijde van Restaurant Du Midi konden we inmiddels onze bestelde broodjes ophalen. We namen een zak aardappelen en een zak uien van de moestuinier mee en zo hadden we de plaatselijke horeca en de tuinder weer een plezier gedaan. Onszelf ook door er nog een kleine wandeling aan vast te knopen.

Vanuit drie standpunten

Omdat het zo heeft geregend besloot ik vandaag niet al te drassig te polderwandelen en nam de asfaltweg langs de boerderijen in Delfgauw. Er is een behoorlijk erf bij deze boerderij uit 1905. De stallen en schuur zijn goed te zien als ik aangelopen kom. Een mooie siertuin met klein slootje aan de voorkant en een echt toegangshek maken het tot een kleine vesting. Wat zou ik daar graag eens binnenkijken. Dat laatste lukt blogvriendin Marthy vaak omdat zij de boerderijen in haar woonomgeving fotografeert voor een beeldbank. Maar goed, ik stel me tevreden met het vanaf de weg bewonderen van deze goed onderhouden boerderij. Geen ontbijt of koffie to go na afloop van de zondagochtendwandeling want de eigenaars van Du Midi hadden zich, met een vooruitziende blik, vrijaf gegeven in deze periode. Maar thuis smaakte de cappuccino ook voortreffelijk.

Ik ben bos

Dit is weer de tijd om te kijken hoe we de horeca een klein beetje kunnen helpen. En ons zelf ook. Af en toe halen we een gerecht op bij ons favoriete zondagochtend restaurant. Toen ik er afgelopen week kwam om kant en klaar stoofvlees op te halen, viel me ineens dit kleine spanningshuisje op. Een tekening van een rat en een vreemde tekst. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. De natuur heeft geen verfraaiing nodig. Het bouwsel is zo onopvallend mogelijk gemaakt maar krijgt door deze beschildering ineens alle aandacht. Had van mij niet gehoeven terwijl ik dat bij deze dus nog eens dunnetjes over doe.

Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.

Weinig nieuws onder de zon

De rij bij het uitgiftepunt voor koffie bij Du Midi was lang. Iedereen wil voor, tijdens of na zijn wandeling graag koffie drinken. In het nabij gelegen weitje staan wat picknicktafels waarvan gretig gebruikt wordt gemaakt. Wij haalden ons runderstoofje en gebakken aardappelen op die we besteld hadden. Vanavond hoef ik niet te koken. Een stuk verderop kwamen we de moestuinier tegen, de man van de bijbelse teksten. We hadden gehoopt er een witte kool te kunnen kopen maar dat zat even niet in zijn assortiment vandaag. Waarna we aan ons rondje begonnen over glibberige en natte bospaden. Dan thuis koffie, krant en boek. Een zondag zoals als alle andere en ik ben er zeer tevreden mee.

Boodschappen en boomhutten

We wonen dicht bij een winkelstraat waar we al onze weekboodschappen kunnen halen. ‘Vroeger’ ging het dan zo dat we voor twee of drie dagen eten in huis haalden. Nu maak ik vrijdagavond een weekmenu met daaraan gekoppeld de boodschappenlijst. Op zaterdagochtend gaat de wijnboer rond half acht naar de supermarkt en de bakker. Hij doet dit graag, die lieverd. Het is niet zo dat ik hem het bed uit trap, hè.

Vóór negen uur hebben we dus alles in huis, op één maaltijd na. Daarvoor gaan we samen naar Delftse Hout om bij Du Midi een meeneemmaaltijd op te halen die ik gisteren via de mail reserveerde. We maakten een kleine boswandeling en ik laat hier graag de charme en het nut van kale takken zien. Kom maar op met een druilerig en kalm weekend.

Waterige wandeling

Vandaag was het bos aan de beurt. Het zondagochtendclubje is even opnieuw in de pauzestand gezet maar met z’n tweeën togen we vanmorgen bijtijds naar de Delftse Hout waar we zonder dat er één druppel viel toch onze ronde liepen. Uiteindelijke doel was het ophalen van de lunchbox die we besteld hadden bij Du Midi en die wij vanavond als avondmaal gebruiken.

We steunen graag de lokale middenstanders en doen onszelf er een groot plezier mee. De auto was op een ver parkeerterrein achtergelaten dus liep de wijnboer met die doos te sjouwen en dat sneed behoorlijk in zijn handen. Dat gaan we een volgende keer anders organiseren. Wij hebben in elk geval een uur gewandeld en daarmee ook ons portie frisse lucht weer binnen. Wat minder geknisper als gisteren maar net zo genoten.

Goede gewoonten

Ergens in de krochten van mijn fotobestanden, kwam ik deze tegen. Ik liet er ooit een bewerking op los waardoor het een tekening lijkt. De foto maakte ik op een zondagochtend terwijl ik wachtte op de terugkomst van de andere wandelaars. Daarna zaten we hier met z’n allen te ontbijten. Het lijkt een eeuw geleden. Vanmiddag halen we op hetzelfde adres voor de derde keer de lunchbox op. Het is een soort alternatief voor onze vrijdagavond pizza die we altijd in Italië eten. Als een concept ons eenmaal goed bevalt, maken we daar graag een gewoonte van, stel ik tot mijn eigen verrassing vast.