We missen jullie

Lieve kids we missen jullie tot snel! Afgezien van het woord kids is dit natuurlijk een heel lieve boodschap op de ruiten van deze school. Ik weet niet wie die hartjes er onder heeft getekend maar ik vermoed ‘de kids’ die de school ook missen. We namen een andere stadsroute vanmorgen want toen ik woensdag schreef over de lijnbaan die vanaf de Rietveldse Toorn naar de Geerweg liep, wilde ik wel eens met eigen ogen zien hoe lang dat henneptouw geweest moet zijn wat toentertijd gemaakt werd. We schatten toch wel een kleine vijfhonderd meter. Het deel dat we hier zien heeft nog veel charmante maar kleine grachtenpanden. Verderop is lelijke nieuwbouw gekomen. Ik heb nooit de neiging daar foto’s van te maken. Misschien toch nog eens doen, voor het contrast.

Bieb-miep

Daar stond ik van de week weer even. Op het schoolplein om de kleindochters op te halen en aansluitend met ze naar de bibliotheek te gaan. Geen straf voor deze oma en al helemaal niet voor de kleindochters. De jongste kiest in een paar tellen heel doelgericht haar boeken uit. De oudste snuffelt en neust en raadpleegt via de pc wat op voorraad is. Kijk haar zitten met hangende knieën en vorsende blik.

Uiteindelijk ging dit boek mee van een van haar favoriete schrijvers, de muis Thea Stilton. Dat blijkt een pseudoniem te zijn van de Italiaanse Elisabette Dami. Dat heb ik moeten opzoeken op internet.

Ik wil het graag eens lezen, al spreekt de omslag mij niet direct aan met de Disney-achtige figuren. Maar voor een meisje van negen ligt dat anders, natuurlijk. Elk jaar krijgen de kleinkinderen van ons een boek dat behoort tot de klassiekers van de Nederlandse jeugdliteratuur. Voor twee euro is het vanaf gisteren te koop bij de boekhandel via de Stichting Geef een Boek Cadeau!

Vóór dat ik het weggeef, denk ik het nog even stiekem zelf te lezen.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Meisjes in de tuin

 

Ze zijn inmiddels op een leeftijd aangekomen dat ze gaan poseren als ze mij met mijn camera in de weer zien. Maar gistermiddag kon ik, toen ze buiten gingen spelen, toch even het spontane overleg op de foto zetten. Isabel neemt als oudste de leiding en ontgrendelt de tuindeur. Juliet staat quasi nonchalant de verrichtingen af te wachten. Langbenige meisjes met van die buitenspeelknietjes. Meisjes die héél verrast waren toen niet alleen ik maar ook opa op het schoolplein stond. Na het steppen was het tijd voor een spelletje Kinder Monopoly. De dollars vlogen over tafel en deze oma was als eerste failliet. Jullie hadden die koppies moeten zien.

Jarige kleindochter(s)

Vandaag Eva (rechts), morgen Isabel (midden) en over tien dagen Juliët (links). Allemaal september meisjes. Vroege leerlingen en ze doen het allemaal goed op school. Leuke en enthousiaste grieten die het heerlijk vinden in elkaars gezelschap te zijn. Dat straalt de foto wel uit, hè. Vanmorgen feliciteerden we de jarige, zongen haar toe en hadden rechtstreekse beeldverbinding zoals dat heden ten dage gaat. Ze liet ons de cadeautjes zien en voelde zich erg jarig. Als Haags schoolkind heeft ze vrij vandaag. Samen met een klasgenootje ging ze een fimpje kijken. De hele koninklijke stoet zag ze jaren geleden al en heeft niet echt haar belangstelling. Als je tien bent heb je andere dingen aan je hoofd. 

‘k Zag twee beren…

Ze wilde graag een nieuw soort tekening voor me te maken. En hup…daar verscheen een beer die na uitvouwen van het papier nog een paar kleintjes bleek te hebben. Isabel is de maakster van dit moois. We haalden vanmiddag twee kleindochters uit school, elk met prachtig eindrapport onder de arm. Juliët moest naar zwemles en at alvast soep en een broodje vooraf en vertrok met opa.

Terwijl haar zusje zwom, was er even rust voor de oudste die een half uurtje mocht tabletten. Tot ziens in Italië, zeiden we bij het weggaan. En daar verheugen we ons allemaal weer op.

Annie en Greet

Vorige week zag ik een nieuw boek ‘het ABC van Annie MG’ voorbij komen bij DWDD. Waarmee meteen een stroom herinneringen bij me op gang kwam.  Het Fluitketeltje en Dikkertje Dap; ik ben ermee opgegroeid. Dat laatste lied zing ik nog regelmatig voor de kleinkinderen. Onze zoon speelde lang geleden in een schoolvoorstelling van Otje een antiquair. Hij was het ook die mevrouw Schmidt Annie en Greet noemde. Toevallig liep ik onlangs in Den Haag langs een school die de naam van deze koningin van het Nederlandse vers draagt. Op de zijkant van de school glijdt Dikkertje Dap van de giraffe. Dat beeld klopt niet met mijn voorstelling. Want waar zijn de rode laarsjes?

Klagen

‘Ze’ hebben aan de rand van dit fraaie plantsoen drie knalgele borden geplaatst om automobilisten die hier hun kinderen afleveren op school, tot spoed te manen. Kiss en ride heet dat. En dat is lelijk. Zó lelijk, dat ik het niet eens wil laten zien. Ik heb het over de borden hè, niet over het kussen. Behalve een basisschool zijn er op de Nieuwe Plantage een aantal gezinsvervangende tehuizen waar ’s morgens en ’s avonds busjes stoppen om mensen naar hun werk te brengen of weer thuis af te leveren. Nou kan ik me voorstellen dat buurtbewoners hebben geklaagd over de overlast die dit geeft maar of ze nou zo gelukkig zijn met drie afzichtelijk gele borden? Ik kan het me niet voorstellen.