De man met de lange neus

Deze affiche kwam ik vandaag tegen toen we op weg waren naar de markt in Gubbio. ‘De avonturen van een dromer’ is de ondertitel van deze voorstelling. Van Pinocchio is bekend dat zijn neus begint te groeien zodra hij een leugen vertelt of het met de waarheid niet zo nauw neemt. De voorstelling wordt gebracht door een marionettentheater. Een man met dromen, vele leugens en een stel marionetten om zich, waar doet me dat toch aan denken?

Aan de gevel van de basisschool in het centrum hangt een grote Oekraïense vlag. Op de ramen staat het woord Vrede in vele talen. Daar blijven we met z’n allen toch maar al te graag in geloven. Leugens worden altijd achterhaald en marionetten kunnen, zodra ze niet meer bespeeld worden, niets uitrichten. Die droom moet waarheid worden en ik blijf in sprookjes geloven.

Kunst gezocht en gevonden

Op 17 januari beschreef ik een beeld van Hans Kuyper in het centrum van Delft. Ik ontdekte op internet dat aan het Raam, vlakbij ons huis, een ander kunstwerk van hem staat maar dat is verstopt op een schoolplein dat vanaf de straat niet zichtbaar is. Het is de Openbare Montessori school Jan Vermeer en het gebouw is prachtig. Op een site vond ik een architectenbureau die deze school geschikt maakte voor het Montessori onderwijs. Voorheen was hier de Paulus Mavo gevestigd, las ik. Buurtbewoners hebben zich destijds verzet tegen de sloop. Terecht als je het mij vraagt.

Toen wij een kijkje namen was de school al uit en speelden er kinderen van de naschoolse opvang op het schoolplein dat fantasievol is aangelegd met niveauverschillen. Maar ja, mensen mag je niet zomaar op de foto zetten, dus het ziet er een beetje doods uit maar het was een vrolijke bedoening. Uiteindelijk vonden we het kunstwerk.

In dit beeld is het logo van de school verwerkt en het is in samenwerking met de kinderen gemaakt. Gelukkig hier nou eens geen Meisje met de Parel maar ik zie er onbedoeld de zon in. Het hoge gebouw op de achtergrond is een deel van het complex waarin wij wonen. Zodra alle kinderen en medewerkers naar huis zijn, sluit men het hek en zie je niets meer van de verborgen parel die er achter ligt.

Dit is nog lang niet alles

Wij waren één ochtend in Cacciano maar op al zeven blogs plaatste ik foto’s die daar gemaakt zijn en ik ben er nog lang niet doorheen! Hier bijvoorbeeld een paar klassiek aandoende muurschilderingen die ik een echt Italiaanse uitstraling vind hebben.

Hier lijkt het net of ik twee foto’s naast elkaar heb geplaatst maar de beschilderde muur springt iets naar voren waardoor het effect van één gebouw wat verloren gaat. Let ook even op de buitengordijnen. Daar heb ik een zwak voor en neem me voor daar volgend jaar maar eens een serie foto’s van te maken.

We kwamen ook Bambi tegen. De maker Kür One heb ik op internet nergens kunnen terugvinden. Bambi is geschilderd op een school en de kinderen uit Cacciano mochten ook zelf nog even aan de slag. Aandoenlijk.

Koningsspelen

Heel af en toe wordt er een oppas-beroep op ons gedaan. We stonden vanmiddag in de zon op twee schoolgaande kleindochters te wachten, die zojuist de Koningsspelen hadden afgerond. Het schoolplein was versierd, de meisjes hadden hun skeelers mee naar school mogen nemen en een oranje kroon verhoogde de feestvreugde. De oudste moest naar de orthodontist. Afgezien van het er naar toe brengen, kon ze dat zelfstandig afhandelen. Een (groot)ouder mág niet eens mee naar binnen. De jongste kon een uurtje later afgeleverd worden bij een vriendin, waarna ze vervolgens samen naar hun zangkoor gingen. Het zingen gebeurt in de buitenlucht, op afstand van elkaar. Coronamaatregelen blijken in deze situaties bijna moeiteloos geïntegreerd in hun dagelijks bestaan. Al lijkt het me heerlijk weer terug te keren naar een samenleving zonder extra maatregelen. En met een kusje en een knuffel met onze geliefden.

Vreugd en Rust

Op weg naar mijn moeder maakten we een kleine uitstap naar Park Vreugd en Rust in Voorburg. We leerden dit park met landhuis kennen toen het in slechte staat verkeerde nadat de Montessorischool en de verpleegsteropleiding Vronesteijn het hadden verlaten. In 1987 kocht Henk Savelberg samen met enkele geldschieters dit pand, restaureerde het grondig en in 1989 wist hij er een sterrenrestaurant van te maken. Onze zoon, toen middelbare scholier, werd er keukenhulp. Mijn veertigste verjaardag vierde ik hier en toen we 25 jaar getrouwd waren, trakteerden onze kinderen ons op een overnachting in dit poepsjieke hotel.

Savelberg verkocht zijn hotel-restaurant aan Ron Blauw die het omdoopte tot Central Park. Ook hij verliet dit weer en tegenwoordig gaat het onder deze nieuwe naam zelfstandig door. De tuin, het terras en de omgeving oogde wat rommelig. Picknicktafels op het riante grasveld en rood-wit afzetlint oogden niet erg passend bij de voorname sfeer die het ooit uitstraalde.

Aan de overkant van de Vliet reed een rode cabrio langs. Kijk, dat past wat beter bij het beeld dat wij nog kenden. De Montessori basisschool waarop onze kinderen zaten, heet heel toepasselijk Nieuw Vreugd en Rust. ‘Veel vreugd, weinig rust’ zeiden wij daarover altijd. Maar dat gold dus niet voor de start van deze zonnige zondag. Wél veel vreugd en reuze veel rust.

Kicks voor niks

Om naar de Ezelsveldlaan te komen, pak ik meestal de fiets, zo ook vanmiddag. De straatnaam klinkt al prettig historisch. Op weg naar mijn afspraak passeer ik de Oostpoort. Over historisch gesproken! We wonen al achttien jaar in Delft maar middeleeuwse gebouwen blijven me boeien. Moeiteloos stel ik me voor hoe net buiten deze stadspoort de ezels graasden, de voorlopers van de huidige pakketbezorgers. Het ziet er op de foto’s verstild uit maar het tegendeel is waar. Vlak achter me ging een school uit en de wachtende ouders stonden ruim verspreid de straat behoorlijk te blokkeren. Bovendien stond ook de fietsbrug van de Oostpoort open, een drukte van belang. En daar zie je lekker niks van, alle storende elementen liet ik weg en daar heb ik dan in mijn eentje schik in.

We missen jullie

Lieve kids we missen jullie tot snel! Afgezien van het woord kids is dit natuurlijk een heel lieve boodschap op de ruiten van deze school. Ik weet niet wie die hartjes er onder heeft getekend maar ik vermoed ‘de kids’ die de school ook missen. We namen een andere stadsroute vanmorgen want toen ik woensdag schreef over de lijnbaan die vanaf de Rietveldse Toorn naar de Geerweg liep, wilde ik wel eens met eigen ogen zien hoe lang dat henneptouw geweest moet zijn wat toentertijd gemaakt werd. We schatten toch wel een kleine vijfhonderd meter. Het deel dat we hier zien heeft nog veel charmante maar kleine grachtenpanden. Verderop is lelijke nieuwbouw gekomen. Ik heb nooit de neiging daar foto’s van te maken. Misschien toch nog eens doen, voor het contrast.

Bieb-miep

Daar stond ik van de week weer even. Op het schoolplein om de kleindochters op te halen en aansluitend met ze naar de bibliotheek te gaan. Geen straf voor deze oma en al helemaal niet voor de kleindochters. De jongste kiest in een paar tellen heel doelgericht haar boeken uit. De oudste snuffelt en neust en raadpleegt via de pc wat op voorraad is. Kijk haar zitten met hangende knieën en vorsende blik.

Uiteindelijk ging dit boek mee van een van haar favoriete schrijvers, de muis Thea Stilton. Dat blijkt een pseudoniem te zijn van de Italiaanse Elisabette Dami. Dat heb ik moeten opzoeken op internet.

Ik wil het graag eens lezen, al spreekt de omslag mij niet direct aan met de Disney-achtige figuren. Maar voor een meisje van negen ligt dat anders, natuurlijk. Elk jaar krijgen de kleinkinderen van ons een boek dat behoort tot de klassiekers van de Nederlandse jeugdliteratuur. Voor twee euro is het vanaf gisteren te koop bij de boekhandel via de Stichting Geef een Boek Cadeau!

Vóór dat ik het weggeef, denk ik het nog even stiekem zelf te lezen.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Meisjes in de tuin

 

Ze zijn inmiddels op een leeftijd aangekomen dat ze gaan poseren als ze mij met mijn camera in de weer zien. Maar gistermiddag kon ik, toen ze buiten gingen spelen, toch even het spontane overleg op de foto zetten. Isabel neemt als oudste de leiding en ontgrendelt de tuindeur. Juliet staat quasi nonchalant de verrichtingen af te wachten. Langbenige meisjes met van die buitenspeelknietjes. Meisjes die héél verrast waren toen niet alleen ik maar ook opa op het schoolplein stond. Na het steppen was het tijd voor een spelletje Kinder Monopoly. De dollars vlogen over tafel en deze oma was als eerste failliet. Jullie hadden die koppies moeten zien.