Ook al zijn de temperaturen wat aan het dalen, het blijft toch lekker lente. Kijk maar eens wat ik tegenkwam tijdens een kort loopje over de Nieuwe Plantage. En over kort gesproken: ik hou het even beknopt want er zijn nogal wat zaken die mijn aandacht vragen vandaag. Niets ernstigs of naars, wel tijdrovend. Kom ik binnenkort zeker op terug.
Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.
Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.
Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!
Geen zondagse polderwandeling vandaag maar wel even een rondje Nieuwe Plantage. Op grote hoogte en van onderaf was het moeilijk waar te nemen maar het zijn hoogstwaarschijnlijk kraaien die we in de eerste bomengroep vlakbij het kanaal zagen zitten. Zien jullie ze ook? Dat het grasveld glooiend is, is te zien aan mijn wat hogere standpunt. Vorig jaar lag er sneeuw en werd hier volop gesleed.
Nu is het zo’n dag waarop iedereen zichzelf enigszins ongeïnspireerd uitlaat en die ik in navolging van blue monday wel gray sunday wil noemen. Het verlangen naar het voorjaar begint heel sterk te kriebelen. Sneeuw mag ook als er maar zon bij komt.
Het was wat lastig fotograferen in die smalle straat maar de hele gevel moest erop! In plaats van een wandelingetje, fietsten we gisteravond na het eten door Delft. Ik kwam niet alleen deze geweldige muurschildering tegen, ik vond na afloop ook op de site van Delft in de buurt een mooi aansluitend verhaal. Het originele schilderij dat Van Gogh in 1885 in Brabant schilderde, heeft jarenlang toebehoord aan Hugo Tutein Nolthenius, kunstverzamelaar en directeur van de Calvéfabriek. Hij woonde bij ons om de hoek in dit pand. Daar ben ik vandaag natuurlijk speciaal naar toegelopen.
De man was ongehuwd en had geen kinderen. In de hongerwinter 1944 overleed hij en zijn erfgenamen vochten om de inboedel. Dat ging via een loterij. Degene die het eerst mocht kiezen koos een fiets met luchtbanden. Voor de schilderijen hadden de erven geen belangstelling. Er is een tekening gemaakt van de ruzie die ontstond bij het verdelen van de erfenis met een toepasselijke titel.
Van Gogh heeft over de Aardappeleters gezegd dat ‘die luitjes die bij hun lampje hun aardappels eten, met die handen die zij in de schotel steken zelf de aarde hebben omgespit en (…) dat zij hun eten zo eerlijk verdiend hebben.’ Het origineel hangt inmiddels in het Kröller- Muller museum. Maar in Delft is het vertrek ervan wel heel origineel opgelost.
Verzetsmonument aan de Nieuwe Plantage in Delft. Aan de tekst op het monument heb ik niets toe te voegen.
Al twee keer was ik deze week over de Nieuwe Plantage gereden zonder te kunnen stoppen. Na schooltijd wordt het glooiende park nu gebruikt als sneeuwhelling. Met alle bijbehorende pret. Dus ik er lopend op af vanmiddag. Ik kan langdurig kijken naar spelende kinderen. Voor hen ben ik zó blij dat na die eeuwig lijkende periode van thuisonderwijs en grauwe dagen nu onbekommerd weer met klasgenootjes en vriendjes kan worden buiten gespeeld. Het suffe was dat na drie foto’s de batterij van mijn camera leeg bleek en ik ook mijn mobiel niet had meegenomen. Bloglezers moeten het dus vandaag doen met deze foto’s. De sleetje rijdende kinderen, hun ouders en ik hadden véél meer pret dan ik kan laten zien, geloof me maar.
Het is een tamelijk onopvallende steeg waar we gisteren toevallig terecht kwamen. Met een vriendin deden we na de koffie en vóór de lunch een korte stadswandeling door een rustig deel van het centrum. Vanaf de Kantoorgracht maakten we een doorsteek naar de Nieuwe Plantage en kwamen in de Vernieuwde Boogerd terecht. Meteen mijn mobieltje in stelling gebracht. Wat een verrassing hier. Veel meer informatie dan op de eerste foto vermeld, kon ik niet achterhalen behalve dat deze schilderingen in 2013 zijn aangebracht. Deze reeks ontbreekt in elk foto-overzicht van muurschilderingen in Delft.
Bijzonder opvallend is dit deel van de muur; een monument met verse bloemen. Ik vermoed dat het hier een geliefd buurtbewoner betreft. Helaas was het er zo stil dat ik het ook bij niemand na kon vragen. Maar ik ga er nog eens achteraan, nu internet mij geen soelaas biedt. De onderste twee schilderingen, die onderdeel uitmaken van deze reeks, zijn weer van een ander genre. Een stukje Delft dat vragen oproept. Ik ga beslist op onderzoek uit.
We proberen wat afwisseling te brengen in onze dagelijkse wandelingetjes. Dit rondje ging over de Nieuwe Plantage. We koesteren de berichten van mensen die uit buitenlanden nog net op tijd terug kunnen komen met laatste vluchten. En horen ook van in Nederland wonende buitenlanders die niet meer weg kunnen naar familie, terwijl daar alle reden toe is. Als iedereen weer op zijn eigen plek is, is dat een hele geruststelling. En dan is het intussen ook gewoon lente geworden.
Op de Nieuwe Plantage staat tussen allerlei stadsreuzen, een dooie boom. Er zal vast een reden zijn om hem op deze manier langzaam te laten vergaan. Nestelplaats voor vogels of een insectenparadijs, ik kan me er van alles bij voorstellen. Of een teken voor ons allen dat de vergankelijkheid bij ons leven hoort?
In de Botanische Tuin van de TU van Delft hebben ze het speels opgelost. Daar was een keramiektentoonstelling, die wij niet echt de moeite waard vonden, tot we deze boom zagen. Over de Botanische Tuin kom ik zeker nog te bloggen, dit is alvast een eerste inkijk.
Wonen in Caldese (Italië) 