We proberen wat afwisseling te brengen in onze dagelijkse wandelingetjes. Dit rondje ging over de Nieuwe Plantage. We koesteren de berichten van mensen die uit buitenlanden nog net op tijd terug kunnen komen met laatste vluchten. En horen ook van in Nederland wonende buitenlanders die niet meer weg kunnen naar familie, terwijl daar alle reden toe is. Als iedereen weer op zijn eigen plek is, is dat een hele geruststelling. En dan is het intussen ook gewoon lente geworden.
Op de Nieuwe Plantage staat tussen allerlei stadsreuzen, een dooie boom. Er zal vast een reden zijn om hem op deze manier langzaam te laten vergaan. Nestelplaats voor vogels of een insectenparadijs, ik kan me er van alles bij voorstellen. Of een teken voor ons allen dat de vergankelijkheid bij ons leven hoort?
In de Botanische Tuin van de TU van Delft hebben ze het speels opgelost. Daar was een keramiektentoonstelling, die wij niet echt de moeite waard vonden, tot we deze boom zagen. Over de Botanische Tuin kom ik zeker nog te bloggen, dit is alvast een eerste inkijk.
Omdat het er gisteren niet van kwam, stond ik vanmorgen om half tien productief te zijn. Ik ruimde een kast met platgoed op. Gebruiken jullie dat woord ook, platgoed? Een vriend reageerde onlangs verbaasd over die term. Hoe dan ook, ik gebruikte de Marie Kondo-manier en dus werd het rolgoed. Als het me bevalt dan kom ik er nog op terug in een blog. Ik sprong even in bij mijn ouders en daarna werd het toch echt tijd voor zesduizend stappen herfstsfeer. Want het gaat nu wel snel met die blaadjes. Al dit fraais ligt hier om de hoek.
Mooi hè, zei een man die net als ik over de Nieuwe Plantage wandelde. Ik kon niet anders dan hem gelijk geven. In de verte steekt een kunstwerk uit het gras.
Deze vier elementen samen vormen een kunstmatig landschap, aldus de kunstenaar Cor Dam. Dat had ik er nog niet eerder in gezien. Hoewel ik het niet persé mooi vind, hou ik wel van de toevoeging die kunst geeft aan het gewone stadsbeeld.
De wijnboer, die inmiddels in Italië gezelschap heeft gekregen van onze zwager, vroeg me vanmorgen via de app of de phlomis nou wel of niet geknipt moet worden. Niet dus, ik heb mijn lesje wel geleerd. Kijk hier in Delft staat ie ook decoratief te wezen.
Ineens ligt die mooie monumentale boom aan de Nieuwe Plantage in mootjes. Toch maar even gestopt voor een foto. De stronk staat nog en daarom heen ligt de afgezaagde stam en zijn dikke zijtakken. Ik kon er nog niets over terugvinden op nieuwssites van Delft, dus het zal zeer recent gebeurd zijn.
Ik weet niet of een boomexpert hier al aan kan zien of de boom ziek is. Maar bij het aanschouwen van dit deel van de boom, kan zelfs een leek wel zien dat ie niet goed in zijn bast zit. Toch ontzettend zonde dat ie om moest.
‘Ze’ hebben aan de rand van dit fraaie plantsoen drie knalgele borden geplaatst om automobilisten die hier hun kinderen afleveren op school, tot spoed te manen. Kiss en ride heet dat. En dat is lelijk. Zó lelijk, dat ik het niet eens wil laten zien. Ik heb het over de borden hè, niet over het kussen. Behalve een basisschool zijn er op de Nieuwe Plantage een aantal gezinsvervangende tehuizen waar ’s morgens en ’s avonds busjes stoppen om mensen naar hun werk te brengen of weer thuis af te leveren. Nou kan ik me voorstellen dat buurtbewoners hebben geklaagd over de overlast die dit geeft maar of ze nou zo gelukkig zijn met drie afzichtelijk gele borden? Ik kan het me niet voorstellen.
Als op een dag die donker en regenachtig begint, toch rond het middaguur de zon zich laat zien, begint het te kriebelen. Naar buiten, naar buiten, zeg ik tegen mezelf. En terwijl de soep en de stoofperen zachtjes staan te sudderen, voeg ik de daad bij het woord en maak een ontspannen maar korte wandeling. Terwijl ik er eigenlijk geen geduld en tijd voor heb vandaag. Gelukkig weet ik zonlicht en schaduw te vangen op de Nieuwe Plantage. Kansen dienen nou eenmaal gepakt te worden.
