

Zeven minuten fietsen betekent voor mij als snel een half uurtje lopen. Dus toch het fietsje maar genomen voor het tandartsbezoek. Het motregende. Waardeloos, want je wordt er evengoed behoorlijk nat van. Toch maar even afgestapt bij de Oostpoort want daar liep een verse familie Nijlganzen met tien koters. Dichterbij komen lukte niet, daar zorgden de ouders wel voor.


Met natte brillenglazen, mijn capuchon diep over mijn hoofd en een nat fietszadel, vervolgde ik mijn weg naar huis. Maar ik zag dat de beregende klinkers wél fotogeniek zijn. Ik zelf leek meer op een verzopen kat.