De schoonheid van de regen

Zeven minuten fietsen betekent voor mij als snel een half uurtje lopen. Dus toch het fietsje maar genomen voor het tandartsbezoek. Het motregende. Waardeloos, want je wordt er evengoed behoorlijk nat van. Toch maar even afgestapt bij de Oostpoort want daar liep een verse familie Nijlganzen met tien koters. Dichterbij komen lukte niet, daar zorgden de ouders wel voor.

Met natte brillenglazen, mijn capuchon diep over mijn hoofd en een nat fietszadel, vervolgde ik mijn weg naar huis. Maar ik zag dat de beregende klinkers wél fotogeniek zijn. Ik zelf leek meer op een verzopen kat.

Het begin van een rustige dag

Het geklop van een specht, wat gegak van een stel nijlganzen, vogelzang en klokgelui. Dat waren de enige geluiden. Wandelaars kwam ik ook nauwelijks tegen want die zie je weinig op een zondagochtend om negen uur.

Omdat ik het tempo van de anderen niet bij kan houden, loop ik mijn ronde vrijwel altijd alleen. Het praten met de rest van het groepje gebeurt na afloop aan het ontbijt.

Ik vind dat in mijn eentje lopen totaal geen probleem, alle tijd voor het nemen van een paar foto’s en me zeer bewust van mijn omgeving. Het was prettig fris en ik hou van de vroege zondagochtend.

Saai

Uitgesproken saai weer vandaag. We kregen hier een daar een spattertje mee toen we vanmorgen in een voor ons onbekend deel van de Delftse Hout liepen. Echt nat werden we gelukkig niet. We zagen twee in paaltjes uitgezette cirkels in het water. Geen idee waarvoor dit is. Onder water zal er vast iets constructiefs gemaakt zijn of markeert het een dieper deel? Ik hou me aanbevolen voor iemand die het antwoord weet. Opwindender dan deze onbekende cirkels werd het niet tijdens ons wandelingetje. We kwamen bovendien geen kip tegen. Nou ja, op deze twee na.

Op NPO 2 is vanmiddag een uitvoering van de Matthäus Passion te zien en te beluisteren. Ton Koopman en het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir zorgen voor de uitvoering van dit misschien wel bekendste muziekstuk van Bach. Het maakt de saaie zondag weer helemaal goed.

Vogelvlucht

Een vogelkenner ben ik niet maar ik meen wel zeker te weten dat hier een stel nijlganzen vliegt. De dagen zijn behoorlijk grauw en er valt niet bijster veel te fotograferen. Als er ál een sprankje zon tussen de wolken piept, ben ik bezig met een klusje en denk: straks snel naar buiten. Maar als het straks is, betrekt het of miezert het zelfs. Tja. Dus geef ik mijn klusjes voorrang want januari is mijn opruimmaand. Ik wacht geduldig mijn kans af. Zodra de hemel weer blauw is, ben ik buiten. Nu ruim ik nog even door.

Vanuit de hoogte

Toen ik gisteren stond te wachten tot de brug open zou gaan, had ik alle tijd om goed om me heen te fotograferen. Hier zwemt de familie Zwaan-kleef-aan. Altijd een chique clubje.  Heel wat anders dan deze schreeuwlelijk, de nijlgans. Je ziet ze vrijwel altijd in paren, deze eenling leek radeloos. Hij fladderde wat verwilderd rond.

Er wonen hier ook twee reigers die elkaar het leven voordurend zuur maken. Ze vissen in de zelfde vijver, hè. Na elke grote vrachtboot laait hun strijd weer op. Zien jullie waar deze reiger even zijn tussenstop heeft gemaakt? Goed zoeken.

Dit stelletje, dat ik als soort niet direct herken, zit al het gedoe vanuit hun hoge positie gade te slaan. Eén grote Avifauna hier.

De volgende generatie

Vandaag had ik geen afspraken en dat is me al bijna veertien dagen niet gebeurd. Van zo’n dag kan ik minstens zo genieten als één waarop ik gezellige dingen met anderen onderneem. Het huis opruimen, een beetje poetsen, boodschappen doen en in stilte koffie drinken. Een beetje niksig en behoorlijk nuttig. Vogeldrek van mijn autootje afhalen en toch vertederd naar andere poepers kijken. Een nieuwe serie nijlganzen kroop uit het ei en scharrelt onder de spiedende blik van pa en ma in het hoge gras. Hun donsveertjes wapperen in de harde wind. Ik heb mezelf weer uitgelaten en mag naar binnen voor thee en een boek. Wat een dag, zeg.

Schotsen

Er is nog geen schip langs geweest, zeiden we tegen elkaar bij onze eerste cappuccino. De zon straalde zacht over het licht besneeuwde ijs waarop de meeuwen zaten te denken welke auto’s of ramen ze nu weer eens onder zouden schij…We hadden onze vaststelling nog niet uitgesproken of we hoorden grommend gekraak.

Daar voer de file van zestien vrachtwagens op weg naar de afvalverwerking in Den Haag. Als een ware ijsbreker ging het logge gevaarte tekeer. De zwerm meeuwen en enkele nijlganzen wisten niet hoe snel ze weg moesten fladderen. Terug naar de hoge daken die als uitkijkpost dienen, veronderstel ik. Dat mikt zo fijn.

Meer en meer

We blijven vandaag binnen de stadsgrenzen en doen dat met de inmiddels ook hier neergestreken Australische familie.  Maar eerst over een andere familie, die van de Nijlganzen. Opnieuw lopen hier zes jonkies. Ik weet niet of het een tweede leg is of dat de vorige generatie al voor nakomelingen heeft gezorgd maar op deze manier vermeerdert de populatie zich wel heel snel. En hun uitwerpselen ook.

Het kroos in het Rijn-Schiekanaal heeft zich ook behoorlijk vermeerderd

Dan heb ik toch maar liever vermeerdering via gezonde eieren van de scharrelkippen die onder ons lunchtafeltje doorliepen in de Delftse Hout.

 

En ik word ronduit vrolijk van de zonnehoedjes in de moestuin die we passeren.

Het idee om een straat of winkelgebied te overdekken met paraplu’s of parasols heb ik al eerder gezien. Niet erg origineel maar In de Hoven levert het in elk geval een vrolijk beeld op. Ik keek veel op en neer vandaag. Kijk nog maar één keer met me mee.