Delfts Blauw uit China

Ach ja, dat wisten we al, hè. Dat in China mooi aardewerk en porselein werd vervaardigd en dat die handige Nederlanders het zijn gaan namaken. Dat begon zo eind zestiende eeuw en was een stuk goedkoper dan de Chinese import. Er waren in de topjaren meer dan honderd aardewerkfabrieken in Delft, maar rond 1800 bleek de productie in Staffordshire in Engeland goedkoper en verdwenen de fabrieken op een paar na, uit Delft.

De Porceleyne Fles heeft op de grens van Rijswijk en Delft het atelier Heinen Delfts Blauw dat een paar jaar geleden de Delftse Paauw overnam. Dit bedrijf heeft verschillende vestigingen onder meer in Amsterdam en Curacao. Bovendien is er een groot atelier in China. Vanuit dát atelier kwamen onlangs twee enorme vazen naar Delft. Het schip, waarover ik dinsdag schreef, en de pauw vormen de decoratie op de drie meter hoge vazen. Maar liefst vier eeuwen waren er voor nodig om ‘Delfts’ aardewerk weer in China te laten maken. Een apart verhaal als je me mij vraagt.

Oriënteren

De toren van de Nieuwe Kerk op de Markt is vanuit de Delftse Hout voor mij een baken in de totaal groene omgeving. Na onze wandeling vanmorgen gingen zoon, kleinzoon en de wijnboer naar de voetbal wedstrijd Ado-Feijenoord. Ik haalde in die tussentijd onze kleindochter op die ‘ergens’ in Rijswijk een softbaltraining volgde. Ik ben een kei in verdwalen en heb totaal geen oriëntatievermogen. Gelukkig lukte het me zonder omwegen haar daar op te halen. Samen gingen we koken voor de mannen. Wat een gezelligheid is dat met deze vrolijke dame. We concludeerden dat we een goed team vormen en hadden een heerlijke meidenmiddag. En de mannen kwamen ook al tevreden thuis.

Vrolijke noot

De afslag van de A13 bij Delft Noord heeft aan weerszijden bedrijventerreinen. In de vijftien jaar dat wij hier wonen, is er nogal wat bijgebouwd. Ik noem Hanos, Hornbach, Kentucky Fried Chicken en een groot Shell benzinestation. Uiterst rechts zijn de contouren te zien van een ‘All you can eat’ restaurant dat in mei 2018 zijn deuren gaat openen. Ook al niet tot vreugde stemmend. Maar dan.

Dan blijkt ineens een elektriciteitshuisje beschilderd. En daar knap ik enorm van op. Dat er geld en moeite wordt gestoken in het opfleuren van een onaantrekkelijk maar noodzakelijk gebouwtje op een lelijke plek waar auto’s vaart minderen, dat is toch geinig?