Aan tafel in tuin

Jullie zijn gewaarschuwd dat het de komende dagen nogal vaak over gezellige bijeenkomsten zal gaan hier op mijn blog. We trappen af met een lunch van onze wandelclub die ook een eetclub is. Hier zien we een voor-en achtertuin in Rijswijk. Wij arriveerden als eersten en dus nam ik nog even de tijd voor een fotorondje.

Een heerlijke tuin waar ik op mijn gemak van genoot. De tafel stond al gedekt en de gastvrouw had heerlijke hapjes, salades en een hartige taart gemaakt. Toen het gezelschap eenmaal compleet en de wijn in de glazen zat, borg ik mijn mobieltje op en stortte ik me volledig op het gezellig samenzijn, met mijn rug naar de tuin maar met de blik en de aandacht naar het heerlijke maal en ons dierbare clubje.

Tussen maart en mei

Twee maanden geleden liepen we voor het eerst door het Elsburgerbos (klik). We vonden het een ware ontdekking, zo dicht in de buurt. Afgelopen zondag kwam het er niet van maar gisteren wél. We maakten er een rondje en hoorden niets anders dan gekwinkeleer van vogels en hier er daar een hondenblafje.

Een mevrouw, duidelijk van een hondenuitlaatservice, liet maar liefst achttien honden heerlijk met elkaar rollebollen en spelen. Ik vind dat knap hoor, zo’n roedel loslopende beesten in bedwang te houden. Ik vind één loslopende hond al eng. Denk trouwens niet dat ik van angst de horizon scheef fotografeerde. Nee, het terrein is hellend en ik genoot van de uitbundigheid van al deze dieren.

De kastanjeboom links staat volop in blad en heeft zijn kaarsjes al aan. De bomen rechts ervan maken een aarzelend begin met hun bloei. Wie de moeite neemt mijn blog van 9 maart terug te lezen, zal het verschil tussen toen en nu goed kunnen zien. De picknickmand waarover ik destijds schreef, hadden we ook nu niet bij ons maar ik zie ons hier hoogzomer nog wel eens naar terug keren.

Elsenburgerbos

Het is eigenlijk wel bijzonder om te zien hoe wij in Nederland natuur creëren. Tussen de snelweg A4, de Plaspoelpolder een groot bedrijventerrein, en het Rijn Schiekanaal is dit stadspark aangeplant op het puin van de in de zeventiger jaren gerenoveerde Stationswijk in Den Haag.

Het park heeft steile paden, uitgebreide grasvelden, glooiende heuvels en twee grote vijvers. Ooit was hier de buitenplaats Elsenburg maar deze is in 1827 afgebroken. Dat er hier, tussen alle bebouwing een bos gepropt is, merk je niet als je er wandelt. Nou ja, een licht gebrom van de snelweg is hoorbaar maar verder was het er reuze rustig. Het was onze zoveelste leuke ontdekking dicht bij huis. Een volgende keer gaan we op de fiets en nemen we een picknickmand mee, daar vind ik het nou echt een geschikte plek voor.

Herberg Vlietzigt

Met onze wandelvriendin van het zondagochtendclubje spraken we vandaag af te gaan wandelen in het Elsburgerbos. We startten bij Vlietzigt. Helaas is deze herberg per 1 januari definitief gesloten. Deze locatie werd vooral gebruikt voor feesten en partijen en het was zelfs een officiële trouwlocatie. 2020 had het feestelijke jubileumjaar moeten worden maar na 15 jaar ondernemerschap waren de laatste uitbaters genoodzaakt de zaak te sluiten.

De zwartwit foto’s achter de stalraampjes laten zien dat dit vroeger een boerenbedrijf was maar wellicht had het ook een herbergfunctie, Vlietzigt ligt namelijk aan het Jaagpad in Rijswijk tussen Delft en Den Haag. We kunnen alleen maar hopen dat er een goede nieuwe bestemming gevonden wordt. Het ziet er zeer verzorgd uit en de locatie is prachtig. Ik laat morgen de foto’s van het naastgelegen bos zien.

In een vreemd park

Het mooie weer joeg ons bijtijds naar buiten. Per toeval kwamen we in het Wilhelminapark in Rijswijk terecht omdat we daar in de buurt een kledingcontainer wisten te staan waar we het nodige hebben ingekieperd. Het is toch bijzonder verrassend om tussen snelwegen, woonwijken en torenflats een fraai aangelegd groengebied aan te treffen. De flat is op het parkeerterrein nog te zien maar toen we verder liepen, greep het groen meer en meer om zich heen.

Net als in de Delftse Hout was ook hier een kunstmatig strandje met zwemvijver. Leden van de grote familie Nijlgans hebben in dit jaargetijde de oevers in gebruik. Zij poedelden en wasten zich terwijl wij, zittend in het zonnetje, toekeken. Voor hen en ons begon de dag uitstekend.

Delfts Blauw uit China

Ach ja, dat wisten we al, hè. Dat in China mooi aardewerk en porselein werd vervaardigd en dat die handige Nederlanders het zijn gaan namaken. Dat begon zo eind zestiende eeuw en was een stuk goedkoper dan de Chinese import. Er waren in de topjaren meer dan honderd aardewerkfabrieken in Delft, maar rond 1800 bleek de productie in Staffordshire in Engeland goedkoper en verdwenen de fabrieken op een paar na, uit Delft.

De Porceleyne Fles heeft op de grens van Rijswijk en Delft het atelier Heinen Delfts Blauw dat een paar jaar geleden de Delftse Paauw overnam. Dit bedrijf heeft verschillende vestigingen onder meer in Amsterdam en Curacao. Bovendien is er een groot atelier in China. Vanuit dát atelier kwamen onlangs twee enorme vazen naar Delft. Het schip, waarover ik dinsdag schreef, en de pauw vormen de decoratie op de drie meter hoge vazen. Maar liefst vier eeuwen waren er voor nodig om ‘Delfts’ aardewerk weer in China te laten maken. Een apart verhaal als je me mij vraagt.

Oriënteren

De toren van de Nieuwe Kerk op de Markt is vanuit de Delftse Hout voor mij een baken in de totaal groene omgeving. Na onze wandeling vanmorgen gingen zoon, kleinzoon en de wijnboer naar de voetbal wedstrijd Ado-Feijenoord. Ik haalde in die tussentijd onze kleindochter op die ‘ergens’ in Rijswijk een softbaltraining volgde. Ik ben een kei in verdwalen en heb totaal geen oriëntatievermogen. Gelukkig lukte het me zonder omwegen haar daar op te halen. Samen gingen we koken voor de mannen. Wat een gezelligheid is dat met deze vrolijke dame. We concludeerden dat we een goed team vormen en hadden een heerlijke meidenmiddag. En de mannen kwamen ook al tevreden thuis.

Vrolijke noot

De afslag van de A13 bij Delft Noord heeft aan weerszijden bedrijventerreinen. In de vijftien jaar dat wij hier wonen, is er nogal wat bijgebouwd. Ik noem Hanos, Hornbach, Kentucky Fried Chicken en een groot Shell benzinestation. Uiterst rechts zijn de contouren te zien van een ‘All you can eat’ restaurant dat in mei 2018 zijn deuren gaat openen. Ook al niet tot vreugde stemmend. Maar dan.

Dan blijkt ineens een elektriciteitshuisje beschilderd. En daar knap ik enorm van op. Dat er geld en moeite wordt gestoken in het opfleuren van een onaantrekkelijk maar noodzakelijk gebouwtje op een lelijke plek waar auto’s vaart minderen, dat is toch geinig?