Het begin van een rustige dag

Het geklop van een specht, wat gegak van een stel nijlganzen, vogelzang en klokgelui. Dat waren de enige geluiden. Wandelaars kwam ik ook nauwelijks tegen want die zie je weinig op een zondagochtend om negen uur.

Omdat ik het tempo van de anderen niet bij kan houden, loop ik mijn ronde vrijwel altijd alleen. Het praten met de rest van het groepje gebeurt na afloop aan het ontbijt.

Ik vind dat in mijn eentje lopen totaal geen probleem, alle tijd voor het nemen van een paar foto’s en me zeer bewust van mijn omgeving. Het was prettig fris en ik hou van de vroege zondagochtend.

Groene longen

We hebben voor de verandering maar eens een andere plek in Delft bewandeld. Dit is het Wilhelminapark waar we, heel oude mensig, op een bankje zaten en luisterden naar de vogels. Halsbandparkieten voerden de boventoon en in de verte hoorden we de specht. Ik ben eigenlijk altijd zeer gecharmeerd van stadsparken en zoek ze graag op. Als ze dan ook nog mooi onderhouden worden, is het een feestje om er een uurtje in te vertoeven.

Vlak bij de ingang van dit parkje staat De oude en de nieuwe stad uit 1959 van Paul Grégoire. Hij verbeelde de stad in deze twee vrouwen. Hun koppen hebben wel wat de lijden gehad in de loop der tijd. Maar ja, wiens kop niet?

Nep en noppes

Nog onder de indruk van het landschap dat we gisteren bezochten, keek ik vanmiddag tijdens de lunch om me heen en zag dit. En opnieuw dacht ik: wat een pracht land. Ik schrijf dit om te relativeren. We lopen namelijk wel te balen van de internetverbinding. Die doet het momenteel meer niet dan wel. Mooi land hoor, mooie heuvels maar een paar extra zenders zo hier en daar zou ons toch zeer aangenaam zijn. De kat is nep. Die jaagt spechten weg uit de luiken.