Filmhuismeisje en inzamelhelden

Toen ik afgelopen zaterdag nog even in de zon op een muurtje zat te wachten tot de boodschappende wijnboer terugkeerde, trof mijn oog dit beeld. Sinds 1996 staat ze hier in de ondersteuning van de trappartij van het Delftse filmhuis. De maakster Marianne Neve is er in geslaagd een mooi en ingetogen figuurtje te maken waar ik al talloze keren aan voorbij liep. Soms levert wachten onverwacht iets moois op dat wat aandacht verdient.

Twee inzamelhelden (klik) waren daarentegen zó bedrijvig bezig dat ik alleen hun vervoermiddel kon fotograferen. Op aanvraag fietsen zij langs de bedrijven, particulieren en winkels om papier, karton en verpakkingsmaterialen op te halen. Wat een praktische en milieuvriendelijke oplossing biedt dit systeem. Geen grote vuilniswagens door de smalle straten en langs de grachten op momenten dat de terrassen overvol zitten. Nee, deze behendige inzamelaars koersten van de ene horecagelegenheid naar de andere. Ik zie ze steeds vaker hier in Delft en dit soort initiatieven kunnen niet genoeg bejubeld worden.

Kunst gezocht en gevonden

Op 17 januari beschreef ik een beeld van Hans Kuyper in het centrum van Delft. Ik ontdekte op internet dat aan het Raam, vlakbij ons huis, een ander kunstwerk van hem staat maar dat is verstopt op een schoolplein dat vanaf de straat niet zichtbaar is. Het is de Openbare Montessori school Jan Vermeer en het gebouw is prachtig. Op een site vond ik een architectenbureau die deze school geschikt maakte voor het Montessori onderwijs. Voorheen was hier de Paulus Mavo gevestigd, las ik. Buurtbewoners hebben zich destijds verzet tegen de sloop. Terecht als je het mij vraagt.

Toen wij een kijkje namen was de school al uit en speelden er kinderen van de naschoolse opvang op het schoolplein dat fantasievol is aangelegd met niveauverschillen. Maar ja, mensen mag je niet zomaar op de foto zetten, dus het ziet er een beetje doods uit maar het was een vrolijke bedoening. Uiteindelijk vonden we het kunstwerk.

In dit beeld is het logo van de school verwerkt en het is in samenwerking met de kinderen gemaakt. Gelukkig hier nou eens geen Meisje met de Parel maar ik zie er onbedoeld de zon in. Het hoge gebouw op de achtergrond is een deel van het complex waarin wij wonen. Zodra alle kinderen en medewerkers naar huis zijn, sluit men het hek en zie je niets meer van de verborgen parel die er achter ligt.

Het grazende paard

Een berg schroot waarin een hark te herkennen valt. Maar er is wel te zien dat er enige structuur in zit. Bij nadere beschouwing zien we zelfs hoefijzers en die zijn uiterst toepasselijk in dit werk van Jeroen Jacobs (klik). Nog toepasselijker als ik vertel dat het staat op het binnenplein van de Paardenmarkt in Delft.

In meerdere opzichten word ik blij van dit beeld. Het is gemaakt uit ogenschijnlijk waardeloos materiaal, de houding van het paard is feilloos getroffen en het beeld is razend knap gemaakt. Als bezoekers van restaurant Kruydt vorige week konden we wat dichterbij komen en ik heb er tot mijn genoegen om heen gewandeld. De kunstenaar maakt veel van dit soort werk. ‘Geen kunstopleiding, vooral passie, doorzettingsvermogen en ervaring maken mijn sculpturen tot wat het nu is’, schrijft hij zelf over zijn ijzerkunst. Het is de moeite waard om een kijkje te nemen op zijn site.

Comfortabel

Dit figuurtje trof ik vanmorgen toen ik in Delftse Hout mijn ommetje maakte. Het ligt er bij alsof ie opnieuw geassembleerd moet worden. Of zijn het misschien twee figuurtjes die daar liggen? Ik heb het uitvoerig bekeken maar kwam er niet uit. En dat is leuk. Geen hapklaar beeld waar je meteen iets van kunt vinden maar een om nog eens over na te denken. Als ik dit beeld was had ik wel een strobaaltje onder mijn koude billen geschoven. Het ligt er tenslotte voor de grijp.