Gewoon iets moois

foto Fleur

Onze dochter stond in haar tuin oliebollen te bakken en bracht een schaaltje naar haar hoogbejaarde buren. Van de buurvrouw kreeg ze toen als dank zelfgemaakte spekkoek. Nu het fotothema Gewoon Iets Moois is, vind ik dat wel een goede insteek. Mooi als buren zoiets voor elkaar doen en eigenlijk heel gewoon. Dat sluit ook aan bij de dag van vandaag waarin twee vrienden in totaal zes uur in de trein zaten om hier drie uur te kunnen zijn. Gewoon iets moois, die vriendschap die via het bloggen is ontstaan.

Juliët maakte een foto van de sinterklaassurprise die ze erg mooi vindt en waar ze nog steeds mee speelt; een pizza-oven. Dat ze beter niet tegen het licht in kan fotograferen gaat ze vast ook nog leren. Lucas vindt het uitzicht vanuit zijn kamer Gewoon mooi. En daar heeft ie gelijk in.

Isabel tenslotte vind haar Playmobiel nog steeds gewoon mooi en is met haar mobieltje helemaal de scène ingekropen.

Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Mijn valkuilen

Als ik bij de supermarkt een gratis tijdschrift zie liggen met recepten (en een heleboel reclame) neem ik dat mee naar huis. Vrijwel altijd máák ik daaruit ook wel een gerecht dat me aanspreekt. Vaak met smakelijk resultaat. Maar dan, hè. Overtypen en opbergen in mijn receptenmapje op mijn laptop? Uitknippen en bewaren? Komt nooit wat van. Tot er zo’n belachelijke stapel ligt die ik moeiteloos wegkieper want teveel werk om het allemaal nog eens door te spitten.

Als blogger is het handig om wat extra informatie mee te nemen vanuit het museum. Of alvast een folder van een tentoonstelling die nog komen gaat. Een evenement dat beslist de moeite waard is. Dat soort dingen hoopt zich op in een mand naast mijn bureau. Hoppa. Weg ermee. Dit is de tijd van opruimen en goede voornemens.

Maar een beetje hardleers ben ik wel.

Drieduizenddrie

Had ik toch zó het voornemen om bericht drieduizend hier met tromgeroffel te plaatsen, heb ik dat moment per ongeluk voorbij laten gaan. Is dat erg? Helemaal niet. Maar voor mijzelf is het wel grappig om te weten dat ik deze reeks dagelijks al drieduizend keer onafgebroken maak. Ik ben me bewust dat het allemaal totaal geen betekenis heeft en ik schrijf als een soort dagboek. Probeer rond de honderd woorden te blijven omdat ik denk dat lezers geen zin hebben in lange stukken. Mijn dagelijks leven, meer is het niet. Maar met plezier gemaakt. In precies honderd woorden vandaag.

Naar het ronde archief

Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.

Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?

Koekje van eigen deeg

Welke oplossing zagen jullie om spullen op te bergen, vroeg Els voor haar  rubriek Stuur-een-foto. Het antwoord stond voor mijn neus. In dit kunstig vervaardigde doosje zaten vier paaseitjes opgeborgen. Het doosje was niet alleen zelf gevouwen maar ook bestempeld door de maakster.

Een cadeautje dat met zoveel liefde voor detail is gemaakt, wordt door mij zéér  gewaardeerd. De paaseitjes waren snel op. Want na een treinreis met oponthoud en gedraaf naar andere perrons plús een wandeling van station Delft naar huis, had ik het wel verdiend, vond ik. Een verse kop thee met een eitje. Een eitje van Els, de blogvriendin die ik zojuist ontmoet had!

Peilen

Zomaar details uit de schitterende gebrandschilderde ramen van de Sint Janskerk in Gouda.  De hond werd afgebeeld als symbool voor trouw, aandoenlijk toch? Mijn ontmoeting met Marthy gisteren en het blog daarover leverde reacties op waarin geopperd werd om eens met meerdere bloggers bijeen te komen. Dus mijn vraag is wie hiervoor belangstelling heeft. Afhankelijk van de windstreken waaruit gereisd wordt, moet er een locatie gekozen worden. Ik denk aan Utrecht, Amsterdam of Rotterdam nabij een Centraal Station bijvoorbeeld op vrijdag 9 maart? Ik roep maar wat. Dus bloggers, laat een reactie achter als je het leuk vind elkaar eens in de ogen te kijken in plaats van contact met elkaar te hebben via de schermpjes.  Ik hoor het graag.

Heen en terug naar de Ardèche

Eerst maar eens aan de koffie met onze ‘aanwaaiers’. Zo noem ik altijd een beetje oneerbiedig gasten die hier niet blijven slapen maar wel de moeite nemen de berg op te komen. Blogvriendin Marthy en haar man Mart doen een tour door Italië en ja, dan is een afspraak snel gemaakt.

De wijnboer laat ze met alle liefde de wijngaard zien, waarna ik de rondleiding door het huis voor mijn rekening neem. De verschillen en overeenkomsten tussen het leven in Frankrijk en Italië vormen de rode draad van onze gesprekken.

We schuiven de tafel in de zon en keuvelen er lustig op los tijdens de pranzo. Voor een tegenbezoek in de Ardèche zijn we al uitgenodigd. Waar een beetje bloggen toch allemaal toe kan leiden…

Twee keer Theo

Na mijn blog over de tentoonstelling van strandbeesten kwamen er enthousiaste reacties van medeblogsters. Zij wilden het werk van deze bijzondere kunstenaar ook graag zien. Vandaag troffen Marthy, Jeanne en ik elkaar in Delft. Eerst aan de koffie en toen naar Museum Prinsenhof. Het is totaal niet moeilijk om twee maal enthousiast te geraken. De reanimatie maakt nog wel de meeste indruk, want dan zie je de beesten echt bewegen.

Hier kregen we uitleg over de paringsdans van twee van de bouwsels. Natuurlijk was ook de ontmoeting met elkaar heel aangenaam. Marthy en ik zagen elkaar al eerder. Voor Jeanne en mij was het de eerste keer. Maar met de gezamenlijke bloghobby, belangstelling voor fotografie en nog veel meer raakvlakken, was het geen kunst om een heel plezierige dag met elkaar te beleven.

Spiegeling

Enigszins onduidelijk door de spiegeling van de ruiten, laat ik het beeldje zien dat in het trappenhuis bij mijn ouders staat. Onze dagen zijn ook een beetje onduidelijk althans voor wat betreft het bloggen. We komen deze periode vaak bij elkaar in familieverband en praten veel. Dat voelt goed.