Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

Waterige wandeling

Vandaag was het bos aan de beurt. Het zondagochtendclubje is even opnieuw in de pauzestand gezet maar met z’n tweeën togen we vanmorgen bijtijds naar de Delftse Hout waar we zonder dat er één druppel viel toch onze ronde liepen. Uiteindelijke doel was het ophalen van de lunchbox die we besteld hadden bij Du Midi en die wij vanavond als avondmaal gebruiken.

We steunen graag de lokale middenstanders en doen onszelf er een groot plezier mee. De auto was op een ver parkeerterrein achtergelaten dus liep de wijnboer met die doos te sjouwen en dat sneed behoorlijk in zijn handen. Dat gaan we een volgende keer anders organiseren. Wij hebben in elk geval een uur gewandeld en daarmee ook ons portie frisse lucht weer binnen. Wat minder geknisper als gisteren maar net zo genoten.

De ijscoman

De wijnboer is gek op ijs, vooral stracciatella. Ik zou wel een verzameling van ijsjes-etende echtgenoot kunnen maken. En dat deed ik dus. Zelf heb ik op zulke momenten mijn handen vrij want ik ben geen ijseetster. De eerste foto is vlakbij het station in Delft waar ik een maand of twee geleden mijn OV-pas heb aangepast. De tweede foto is tijdens een fietsronde door Delftse Hout, een week of vier geleden. Eiscafé Venezia is van vorige week toen we in het Duitse Riegel overnachtten. Na het eten maakten we nog een ommetje en jawel hoor…de ijscoman kwam weer in de wijnboer naar boven. Masker voor de snoet om naar binnen te mogen maar direct daarna: smullen maar.

Gelovige moestuinier

In Italië kom je vaak uitingen van het christendom tegen. Een kruisbeeld in het postkantoor, een Mariakapel langs de weg en nonnen in het wild. Hier in NL is dat uitzonderlijk en daarom was ik behoorlijk verbaasd dit tafereeltje aan te treffen in de Delftse Hout. Vlak naast de moestuin staat dit tafeltje. Regels uit een psalm en uit het boek der spreuken attenderen ons op de wonderen van de natuur en de schepper. Daarnaast ligt een praktische lijst met de prijs voor een geranium of een fuchia die er naast op de grond staan maar die ik kortgeleden vergat op de foto te zetten.

Vandaag waren we opnieuw in de Delftse Hout, nu waren er kruidenplanten te koop. Het aanbod wisselt snel en voor een luttel bedrag koop je nu een pot munt of peterselie. Wat wij overigens niet gedaan hebben want dat overleeft een twee daagse autoreis nauwelijks en ik hoop het zelf op ons terrein nog tussen het onkruid terug te kunnen vinden.

Nuttig, lelijk en toch leuk

In plaats van in de Delftse Hout wandelden we gisteren in ’s Gravenzande. Ook leuk. Toen we langs strandpark Vlugtenburg liepen, kwam ik dit beschilderde huisje tegen. De vlinder in de blauwe lucht was echt, een aardige bijkomstigheid. Geen idee of het een transformatorhuisje is, nergens zag ik een geel bordje met wat tekens die daarop kunnen duiden. Misschien iets met pompen? Ik ken een bevriende blogger die daar het antwoord misschien wel op weet. Hoe dan ook: als nuttige maar lelijke bouwseltjes op deze manier versierd worden, zijn ze wat mij betreft een blogje waard.

Goede gewoonten

Ergens in de krochten van mijn fotobestanden, kwam ik deze tegen. Ik liet er ooit een bewerking op los waardoor het een tekening lijkt. De foto maakte ik op een zondagochtend terwijl ik wachtte op de terugkomst van de andere wandelaars. Daarna zaten we hier met z’n allen te ontbijten. Het lijkt een eeuw geleden. Vanmiddag halen we op hetzelfde adres voor de derde keer de lunchbox op. Het is een soort alternatief voor onze vrijdagavond pizza die we altijd in Italië eten. Als een concept ons eenmaal goed bevalt, maken we daar graag een gewoonte van, stel ik tot mijn eigen verrassing vast.

Locale horeca

Na twee keer de Delftse Doosch werd het tijd voor iets anders. Café du Midi, waar we tot voor kort elke zondag na de wandeling ontbeten, gaf lunchdozen uit. Die bleken zo goed gevuld dat wij er een avondmaaltijd aan hadden. Soep, goed gevulde salade, hartige taart, brood met humus en kruimeltaart toe, allemaal even smakelijk. De plaatstelijke horeca doet er veel aan om mensen te bewegen maaltijden op te halen. Om te kunnen overleven is dat hard nodig en wij doen een poging hen én ons zelf daarmee te plezieren. Eén ondernemer hier in de buurt bood een borreltas, een aperitivotas en een dinertas aan. In de folder was daaraan toegevoegd: het is mogelijk de tassen vegetarisch te bestellen. Dát lijkt me nog een hele kunst.

Stadsnatuur

Het schijnt dat de politie gistermiddag in het centrum van Delft het publiek heeft verzocht naar huis te gaan omdat het te druk was en de anderhalve meter afstand tot elkaar in het gedrang kwam. We maken toch wat mee in deze tijd, hè? Niet dat wij erbij waren hoor. Wij kiezen altijd voor de rustige momenten en de ruimte. Jammer genoeg komen we nu weinig meer in de Delftse Hout. Daar zijn alle parkeerterreinen afgesloten en voor mij is het net te ver om er eerst naar toe te lopen om vervolgens te gaan wandelen. We maakten ons stads rondje vanmorgen om een uur of tien en kwamen nogal wat leeftijdsgenoten tegen. We zijn bepaald de enigen niet die de wandeltijd strategisch plannen. Zou dat ook nog gaan gebeuren? Dat je van overheidswege in leeftijdscategorie naar buiten gaat?

Hoog water in de polder

Ach, het blijft mooi al zijn de kleuren niet uitbundig. De wind speelt nog steeds de hoofdrol. Felle en plotselinge buien horen erbij. Vooral op zondag zo lijkt het.

Van Corona-angst of paniek is in onze omgeving niets te merken. Ook niet nu er een Delftse studente besmet blijkt. Zij is en blijft gewoon thuis. Mensen in haar omgeving zijn opgespoord door de GGD. Daar horen wij niet bij. Afgezien van iets strakkere hygiëne regels wat handen wassen betreft, verandert er niets voor ons. En hamsteren doen we uit principe niet. Uitwaaien wel.

Groen en geel

Toen wij vanmorgen rond half negen achter een kop koffie zaten, zagen we de eerste roeiers al voorbij varen. Als zij het water op kunnen, dan kunnen wij ook wel wandelen, besloten we. Als een amfibievoertuig passeerden we hier en daar enorme plassen in de Delftse Hout en om negen uur maakten we onze kleine ronde. Ik bukte maar eens op goudsbloemen op de kiek te zetten. Maar veel spannender was het toen we een hevig gekraak hoorden en een boom zagen omvallen. Midden in een bossig gebied, dus gevaarloos voor ons. Maar wel spectaculair om te horen en te zien. Enfin, we hielden het droog en haalden een frisse neus. Maar daarmee is vandaag wel alles gezegd als het gaat om de polderwandeling.