Ons portie groen

We moeten altijd weer een beetje afkicken als we na een paar weken op onze berg weer in de stad wonen. De behoefte aan rust en groen doet zich de eerste dagen voelen en dus zoeken we dat op.

En dat kan gelukkig dicht bij huis. In dit deel van de Delftse Hout komen we minder maar het Arboretum en het Heempark zijn zó de moeite waard. Verboden voor honden, dus is het er hartstikke rustig op een doordeweekse ochtend. We eindigden ons korte wandelingetje bij Duurzaamheidscentrum de Papaver. Ik had het hele aanbod kruidenplantjes wel willen kopen en proefde even van de chocolade munt. Daar wil ik nog wel eens achterheen in Italië want dat zou heerlijk zijn over de citroentiramisu die ik daar wel eens maak.

Leuke spreuken

Er waren weer eens een paar opmerkelijke teksten te fotograferen. De eerste foto laat een Rotterdams koffiemerk zien. De koffie was zalig!

Bel doet het niet, kloppen svp. Dat briefje hing bij deze deur van een Distileerderij in Delfshaven. Dat wordt meer bonzen dan kloppen op deze indrukwekkende deuren.

Een horeca ondernemer in ’s Gravenzande zet op een bord: Alleen toiletbezoek € 2,50 krijgt u er een gratis kopje koffie bij. Een nogal ingewikkelde manier om een consumptie verplicht te stellen bij hoge nood.

De moestuinier in de Delftse Hout lijkt ons aan te moedigen alvast wintervoorraden aan te leggen. En gelovig als hij is, doet hij dat met een bijbeltekst.

Met Ad op pad

Deze schoonheden kwamen we de afgelopen week tegen. Onwillekeurig ga je dan ook op zoek naar de bijbehorende kabouter. En laat ik die nou ook tegenkomen!

Je kunt Ad op Facebook of Insta aanmelden en volgen en daarom heb ik een man met lange arm gevraagd een bewijs van de locatie te laten zien. Daarna nam ik Ad mee en liet hem vanmorgen weer achter in de Delftse Hout, specifieker nog in het Bieslandse Bos.

Daar bengelt Ad nu weer aan een takje en wacht op een volgende vinder. Het label met aanwijzingen is geplastificeerd, dat is handig nu het regent. Het was al mijn tweede Adje die ik vond. Toegegeven, het is een tamelijk kinderlijk genoegen om hiermee bezig te zijn maar ik denk toch dat ik deze Ad weer even ga volgen.

Voor elk wat wils

De afweging is: laat ik jullie foto’s zien van de drukte of de rust ? Veel mensen met jonge kinderen vanmorgen in de Delftse Hout. Aan de picknicktafels was het rond half elf al aardig druk. Bij Du Midi stond een lange rij voor de afhaalkoffie. Maar loop je wat verder de polder in, dan kom je langs stiltegebieden waar wandelaars elkaar groeten, de watervogels snateren en volop gekwinkeleerd wordt door wat daar maar rond vliegt.

Mensen, dieren, rust en drukte. Hondenuitlaters, fietsers, joggers, kinderuitlaters en paardenmeisjes, het paste allemaal wonderwel bij elkaar op deze prachtige lentedag die we verder in alle rust op ons eigen balkon doorbrachten.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

Waterige wandeling

Vandaag was het bos aan de beurt. Het zondagochtendclubje is even opnieuw in de pauzestand gezet maar met z’n tweeën togen we vanmorgen bijtijds naar de Delftse Hout waar we zonder dat er één druppel viel toch onze ronde liepen. Uiteindelijke doel was het ophalen van de lunchbox die we besteld hadden bij Du Midi en die wij vanavond als avondmaal gebruiken.

We steunen graag de lokale middenstanders en doen onszelf er een groot plezier mee. De auto was op een ver parkeerterrein achtergelaten dus liep de wijnboer met die doos te sjouwen en dat sneed behoorlijk in zijn handen. Dat gaan we een volgende keer anders organiseren. Wij hebben in elk geval een uur gewandeld en daarmee ook ons portie frisse lucht weer binnen. Wat minder geknisper als gisteren maar net zo genoten.

De ijscoman

De wijnboer is gek op ijs, vooral stracciatella. Ik zou wel een verzameling van ijsjes-etende echtgenoot kunnen maken. En dat deed ik dus. Zelf heb ik op zulke momenten mijn handen vrij want ik ben geen ijseetster. De eerste foto is vlakbij het station in Delft waar ik een maand of twee geleden mijn OV-pas heb aangepast. De tweede foto is tijdens een fietsronde door Delftse Hout, een week of vier geleden. Eiscafé Venezia is van vorige week toen we in het Duitse Riegel overnachtten. Na het eten maakten we nog een ommetje en jawel hoor…de ijscoman kwam weer in de wijnboer naar boven. Masker voor de snoet om naar binnen te mogen maar direct daarna: smullen maar.

Gelovige moestuinier

In Italië kom je vaak uitingen van het christendom tegen. Een kruisbeeld in het postkantoor, een Mariakapel langs de weg en nonnen in het wild. Hier in NL is dat uitzonderlijk en daarom was ik behoorlijk verbaasd dit tafereeltje aan te treffen in de Delftse Hout. Vlak naast de moestuin staat dit tafeltje. Regels uit een psalm en uit het boek der spreuken attenderen ons op de wonderen van de natuur en de schepper. Daarnaast ligt een praktische lijst met de prijs voor een geranium of een fuchia die er naast op de grond staan maar die ik kortgeleden vergat op de foto te zetten.

Vandaag waren we opnieuw in de Delftse Hout, nu waren er kruidenplanten te koop. Het aanbod wisselt snel en voor een luttel bedrag koop je nu een pot munt of peterselie. Wat wij overigens niet gedaan hebben want dat overleeft een twee daagse autoreis nauwelijks en ik hoop het zelf op ons terrein nog tussen het onkruid terug te kunnen vinden.

Nuttig, lelijk en toch leuk

In plaats van in de Delftse Hout wandelden we gisteren in ’s Gravenzande. Ook leuk. Toen we langs strandpark Vlugtenburg liepen, kwam ik dit beschilderde huisje tegen. De vlinder in de blauwe lucht was echt, een aardige bijkomstigheid. Geen idee of het een transformatorhuisje is, nergens zag ik een geel bordje met wat tekens die daarop kunnen duiden. Misschien iets met pompen? Ik ken een bevriende blogger die daar het antwoord misschien wel op weet. Hoe dan ook: als nuttige maar lelijke bouwseltjes op deze manier versierd worden, zijn ze wat mij betreft een blogje waard.

Goede gewoonten

Ergens in de krochten van mijn fotobestanden, kwam ik deze tegen. Ik liet er ooit een bewerking op los waardoor het een tekening lijkt. De foto maakte ik op een zondagochtend terwijl ik wachtte op de terugkomst van de andere wandelaars. Daarna zaten we hier met z’n allen te ontbijten. Het lijkt een eeuw geleden. Vanmiddag halen we op hetzelfde adres voor de derde keer de lunchbox op. Het is een soort alternatief voor onze vrijdagavond pizza die we altijd in Italië eten. Als een concept ons eenmaal goed bevalt, maken we daar graag een gewoonte van, stel ik tot mijn eigen verrassing vast.