Beschrijving

De schrijfster  Saskia Goldschmidt maakt elke dag een foto van haar uitzicht op het Groningse platteland en beschrijft dit. ‘Een goede oefening voor het vinden van woorden’  noemt ze dat. Ik moest er aan denken toen ik vandaag met alweer verse foto’s van de polderwandeling bezig was. Hoe breng je nou het gevoel achter de foto’s over? Het rook naar zomer. We luisterden naar de vogels en naar de hardlopers. Hun ferme tred zwol aan en we maakten ruimte om hen te laten passeren. In de verte graasden koeien en we voelden de zon in kracht toenemen. Alle zintuigen werden gestreeld, zeker ook door het heerlijke ontbijt na afloop. Een vrije zondag lag als een beschreven blad voor ons. Zoiets.

Advertenties

Twee boerderijen en een speelplein

Wat te doen op zo’n mooie zonnige zondag? Om te beginnen maar weer eens aanklampen bij de wandelclub in Delftse Hout. Dan thuis een beetje rommelen, vooral met de post die om afhandeling vroeg. We rijden naar Wateringen waar in een boerderij vanmiddag de laatste mogelijkheid was de duo-expositie te zien van mijn zus en een vriendin.

En van daaruit door naar een Haagse nieuwbouwwijk, waar we bij familie op de thee gingen. Het speeltuintje ligt er verlaten bij. Ik denk dat we vandaag op drie locaties waren waar het tamelijk rustig was. Dat zal aan de kust wel even anders geweest zijn.

 

 

Zondagse stek

Zo tussen de beukenhaag door ziet Du Midi er onopvallend uit. Voor ons is het de zondagochtend huiskamer. Begin en eindpunt van de wandeling. Voor hardlopers is het een startpunt, voor wielrenners vaak een tussenstop. Altijd aardige bediening en biologische producten zorgen ervoor dat deze plek in Delftse Hout heel veel vaste klanten trekt.

Ik vergat mijn yoghurt op de foto te zetten. Het was op voor ik er erg in had.  Nee, ik heb geen aandelen maar maak toch graag reclame voor dit sympathieke restaurant waar het er zowel binnen als buiten zo verzorgd uitziet. 

 

Jakkeren

‘Laten we hier even stoppen’, zei ik vanmorgen. ‘We zijn ruim op tijd voor de wandelafspraak.’ Deze boomstammen had ik al weken geleden zien liggen aan de rand van een parkeerterrein in de Delftse Hout. Nu nam ik er de tijd voor. Het zou gaan om essen die massaal door een schimmel ziek zijn geworden en door hun zwakte een gevaar voor de recreanten vormen.

Ik had er nog wel wat langer bij stil willen staan maar we ontdekten ineens dat het klokje in de auto ook last heeft gehad van die vreemde stroomstoring afgelopen week in Zuidoost Europa. We spoedden ons dus in hoog tempo naar de andere wandelaars om aan een regenwandeling te beginnen.

Mensenhandenkleur

Ah. Wat was het heerlijk om vanmorgen vroeg buiten te zijn. Berijpte velden, de opkomende zon, gezang van vogels en een stralend blauwe lucht. Liepen we vorige week nog over natte en glibberige paden met als resultaat modderlaarzen, nu was de grond hard en knisperend. Maar goed, ik wilde zelfs in deze prachtige omstandigheden op zoek naar kleur want dat moet van mezelf in februari. En dat lukte hoor.  Alleen waren daar wel mensenhanden aan te pas gekomen, de natuur kleurt nog niet uitbundig.

Voor de volgers van Cisca: er is weer een bericht van haar geplaatst. Met nogal een pechverhaal. Voor haar zijn de troostrijke viooltjes.

 

Amersfoort

Volgens mij was ik zelden of zelfs nooit eerder in Amersfoort en dus keek ik vrijdag mijn ogen uit. De stadsmuur is nog deels intact en het is altijd een feest om een centrum via poorten in te gaan. Het schept meteen een historisch perspectief en als die binnenstad dan ook nog zeer autoluw is, word ik nog enthousiaster. Dus bleef ik foto’s maken. Daarom heb ik vandaag een foto-vrije-dag. De Delftse Hout, waar we natuurlijk onze vroege polderwandeling maakten, kan wel een weekje wachten. Hoewel het prachtig zonnig was en ik bijna spijt kreeg dat ik daar cameraloos rond liep.

 

Onbetaalbaar

 

Het kan zijn dat je al maanden voorpret hebt of je slaakt een zucht van verlichting als de kerstdagen weer voorbij zijn. Je kunt vegetarisch koken of de halve poulierswinkel leeg kopen. Je kunt een kaarsje aansteken of het hele huis volhangen met lichtsnoeren. Elkaar cadeaus geven of niet. Je kunt naar de kerk. Een kunstboom neerzetten of een echte. Je kunt twaalf gasten uitnodigen of met je gewone gezinssamenstelling aan tafel gaan. Je kunt ruzie maken of proberen de vrede te bewaren. Wij hier in Nederland hebben vrijwel allemaal die keuze. En als onze beurs krap is of leeg, zelfs dán is er vaak een warme plek om naar toe te gaan en zijn er mensen in de weer om voor anderen Kerst tot een bijzonder feest te maken. Keuzes kunnen maken is het kostbaarste wat er bestaat.