Visje

Er moesten vandaag wat technische boodschappen gedaan worden. Als we dan toch al op driekwartier rijden van ons huis zijn, kunnen we net zo goed doorrijden naar het Trasimenomeer om daar in een favoriet tentje een visje te eten. Maar er kwam ook nog een klusjesman om half acht vanmorgen. Hij zou binnen twee uur weg zijn dus dat paste wel in onze planning. Maar het werd half twaalf voor hij weer onze berg afreed. We lieten ons de vrije dag die we gepland hadden, niet afnemen en reden dus linea recta naar dat leuke restaurantje in San Feliciano. We waren er de enigen. De wijnboer kreeg zijn hoofdgerecht, een goed bereide dorade, pas nadat ik mijn hoofdgerecht al op had. Ineens hoort dit restaurant niet meer tot onze favorieten. We zaten vervolgens op een ander geliefd plekje aan dit meer nog twee uur te genieten, daar kom ik nog op terug. De wijnboer slaagde op de terugweg voor al zijn technische boodschappen en wat die klusjesman kwam doen, lezen jullie ook een andere keer. Spreiding van blogonderwerpen, hè?

Zondagse traditie

Aan de oude weg naar Perugia liggen wat restaurants waarvan wij dachten dat ze minder druk beklant zouden zijn nu er verderop een snellere tweebaansweg is aangelegd. Er dentert inderdaad beduidend minder vrachtverkeer maar we waren blij dat we vanmiddag gereserveerd hadden bij dit restaurant. Op zondagmiddag heeft men een heerlijk vismenu op de kaart staan en daar komt heel veel volk op af, inclusief enorme groepen motorrijders.

Umbria grenst nergens aan zee, visrestaurants zijn hier spaarzaam. Bovendien willen veel mensen, net als wij in deze Coronatijd, het liefst buiten te eten. Dat verklaart voor een deel de drukte. Of komt het gewoon door de geleverde kwaliteit en de snelle en aardige bediening die we hier aantreffen? Hoe dan ook, wij eten vanavond alleen nog een cracker en wat fruit want onze hoofdmaaltijd hebben we al genoten.

Jolig strandleven

Onze ‘vrije’ dag besteedden we gisteren aan de kust. We prijzen ons gelukkig dat we kunnen afwisselen met stad, berg en kust als we eens wat anders willen dan ons eigen erf. Het favoriete restaurant in Senigallia was volgeboekt maar natuurlijk vonden we een andere strandtent om vis te eten. Ah mensen, wat zitten we dan te genieten van de sfeer, het eten en de mensen om ons heen. Geen camera mee, gewoon een ontspannen dag waarop niets moet.

Op de terugweg reden we onze eigen toeristische route, door het glooiende landschap van Le Marche met zonnebloemen en graanvelden. Een waar cadeautje voor het oog. En toen we onze berg weer opreden waren de varens die ik gisteren liet zien en die er ’s morgens schoongespoeld uitzagen, opnieuw bedekt met een klein laagje stof. Jammer dan.

Aanrechtvondsten

Voor mijn zus nam ik twee bossen tulpen mee, die ze direct in een vaas zette. Dit bleef er op aan aanrecht achter. Een vis op het droge of een prehistorisch dier. In elk geval iets voor een nadere beschouwing. Hij werd weer gesplitst in papier en groenafval, zijn leven was kort.

In een andere keuken, waar ik gastkoker was, trof ik deze situatie aan. De peper bleef ongebruikt, de limoen werd uitgeknepen boven een heerlijke saus en de ietwat verrimpelde mango werd geslacht en verder onbewerkt door drie personen naar binnengewerkt. De stillevens bestaan dus niet meer, de kleurige foto’s wel.

Parasoloverschot

Tussen twee parasols door piepen een paar huizen in Fano op. We zitten op het terras  van Café Centrale. Het begint een goede gewoonte te worden om tenminste één dag in de week Gubbio te verruilen voor wat anders. En omdat we geen wandelaars (meer) zijn, bezoeken we dan een stad. Fano levert een feest van herkenning, we komen er geregeld. We eten vis, kopen een ijsje en kijken mensen. We slenteren door de hoofdstraat en langs de boulevard. Niets bijzonders maar reuze ontspannend. Pas in september als de zon minder kracht heeft, willen wij nog wel eens op een strandbedje terecht komen. Ik hoop dat niet iedereen zo lang wacht.

Ons zelf een lol doen

Om onze lijven een beetje rust te gunnen, moeten we van het terrein af. Doen we dat niet, dan blijven we toch werken. Steden zagen we de laatste weken al genoeg en uitgebreid wandelen hoort helaas niet meer tot de mogelijkheden. Dan komen we al snel uit bij een dag naar de kust. Vinden we alle twee heerlijk. Het badseizoen is voorbij maar zonaanbidders weten het strand altijd te vinden. Fietsers kennelijk ook.

De pranzo gebruikten we in zo’n no-nonsense visrestaurant. Vlotte bediening, lage prijzen en verse vis.

Al snel hadden we samen een grote schaal vongole  (venusschelpen) leeg en daarna bleef er van de gegrilde tongetjes ook niet veel meer over. We keerden nog voor twee uurtjes terug naar onze zelf meegenomen ligbedden. Waar de wijnboer nog maar eens in de boeken dook en ik het strandvertier bestudeerde.