Ik dacht: als die schaal in de antiekkraam nog niet verkocht is als ik hier op de terugweg langskom, is ie voor mij. En hij stond er nog. Mevrouw deed er een krant omheen en meneer scheurde een plastic tasje voor me van de rol. Maar dat sloeg ik uiteraard af vanwege ‘no plastica per me’. ‘Complimenti’ vervolgde de man zonder enige ironie. En stak een betoog af over plasticsoep en oceanen. Toen ik aanstalten maakte verder te lopen werd ik door die leukerd ook gewezen op de mooie kleur van mijn bloesje dat me zo goed stond. En dat alles voor maar één euro!
Dit serviesgoed breng ik in NL naar Wempe & Wempe. Ooit opgericht door twee zusjes van me. Een winkel vol tweedehands serviesgoed waar vast liefhebbers te vinden zijn voor de nooit gebruikte onderdelen van ons ontbijtservies. Zo raken mijn kasten toch leger en leger.
Wonen in Caldese (Italië) 
Pingback: De winkel met de leukste naam | Wonen in Caldese (Italië)
Wat leuk, die winkel van je zusjes. Ik heb ook zoveel ongebruikt serviesgoed, deels uit erfenis van mijn oma en mijn moeder. Dat kan ik (nog) niet wegdoen
Ze zijn inmiddels geen eigenaar meer, Inge. Maar de winkel heet nog steeds zo. Serviesgoed roept bij heel veel mensen herinneringen op, vooral ook fijne herinneringen. Niet wegdoen als je er nog van geniet!
Dat je dat weg doet.. Mijn schoonmoeder had ook dit servies. Nu heeft mijn schoonzus het en ze gebruikt het ook
Koffie uit een kan, op een lichtje? Een stenen botervloot, suikerpot en melkkannetje. Ik gebruik het nooit. En ter geruststelling Bertie, er blijft een heleboel over. Ontbijtborden, kop-en schotels, eierdopjes en wat schalen en kommetjes. Want ik hou van mooi gedekte tafels.
De schaal is beslist mooi en je bent goed bezig, iets erin en veel eruit
Die schaal is echt een oudje en in Italië gemaakt. Staat nu voor de sier op een kastje maar ga hem echt gebruiken, Marthy. Eerst nog even verder reorganiseren. Op een regenachtige middag (die we hier nauwelijks hebben).
Goed bezig, Emie, heeeeel goed bezig 🙂
15 jaar deze spullen niet in mijn handen gehad. Ja, hooguit om ze af te wassen en dan weer terug de kast in. Da’s toch te erg! Ik ga ze echt niet missen. Terwijl ze wel sentimentele waarde hebben. Flink hè Wieneke.
Ik ben trots op je. 🙂