Zijn ze nou helemaal gek geworden

Onlangs parkeerde ik bij een winkelcentrum in Voorburg voor een snelle boodschap. Het is er gratis parkeren en het was niet druk dus ik had een plek voor het uitkiezen. Toen ik na een kwartiertje terugkwam, zat er een bon onder de ruitenwisser. Het bleek dat ik vergeten was mijn parkeerschijf achter de voorruit te leggen. Stom. Geen moment aan gedacht. En wat denken jullie dat de schade was? € 104! Daar ben ik dus goed ziek van. Wat een bizar hoog bedrag. Te hard rijden, op de stoep parkeren, anderen belemmeren en in gevaar brengen; daar hoor je voor bekeurd te worden. Hier had ik de helft van het bedrag redelijk gevonden. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan maar dat helpt niet. Deze fout zal ik niet gauw meer maken. Snel betaald dus maar. En ook weer snel vergeten. Misschien lukt dat beter nu ik het van me afgeschreven heb.

De winkel met de leukste naam

Aan het Buitenom in Den Haag zit een winkel met de fraaie naam Wempe & Wempe. Bijna dertg jaar geleden opgericht door twee zussen van me die de liefde voor mooi serviesgoed omzetten in een succesvol bedrijf waar je serviesgoed kunt inleveren en tweede hands kunt kopen. Inmiddels is er een andere eigenaar en is de service verder uitgebreid met een webshop. Vandaag was ik er om een deel van ons geraniumservies (klik) weg te brengen. Het wordt niet meer geproduceerd maar er is nog steeds vraag naar. Wempe & Wempe nam het in en bij verkoop delen we de winst. Voor mensen die van mooi gedekte tafels houden of een ontbrekend serviesonderdeel zoeken, is de winkel een hemel op aarde.

Te geef

Ik dacht: als die schaal in de antiekkraam nog niet verkocht is als ik hier op de terugweg langskom, is ie voor mij. En hij stond er nog. Mevrouw deed er een krant omheen en meneer scheurde een plastic tasje voor me van de rol. Maar dat sloeg ik uiteraard af vanwege  ‘no plastica per me’. ‘Complimenti’ vervolgde de man zonder enige ironie. En stak een betoog af over plasticsoep en oceanen. Toen ik aanstalten maakte verder te lopen werd ik door die leukerd ook gewezen op de mooie kleur van mijn bloesje dat me zo goed stond. En dat alles voor maar één euro!

Dit serviesgoed breng ik in NL naar Wempe & Wempe. Ooit opgericht door twee zusjes van me. Een winkel vol tweedehands serviesgoed waar vast liefhebbers te vinden zijn voor de nooit gebruikte onderdelen van ons ontbijtservies. Zo raken mijn kasten toch leger en leger.

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.

 

Opgehaald hart

Haal je hart op in de winkel, staat op de gevel. En ik ken geen vrouwen die niet gecharmeerd zijn van deze winkel aan het Vrouw Juttenland hier in Delft. Het is vrijwel ondoenlijk om op te sommen wat er zoal te koop is. Ik doe een poging. Een miljoen knopen, kant en lint. Kaarten en geschept papier, kolderiek speelgoed, moderne sieraden, exentrieke kerstversiering, kleurig glas, emaille, aardewerk.

Ik koop er vaak kadootjes, soms iets voor mezelf.  Zodra ik met een vriendin door Delft loop, troon ik die ook altijd even mee. Gisteren met haar.

Ik ben dol op dit soort snuffelwinkels. En ook op mijn vriendin.

Aan de snelle Vliet

Lange boodschappenlijsten hadden we bij ons, mijn dochter en ik. Ieder jaar in deze periode winkelen en lunchen we samen. Het viel ons op dat we overal in Breda zo prettig werden geholpen. ‘U mag de tassen wel even hier achterlaten’ zei de aardige man in de Ecco-schoenwinkel. ‘Wil je een kop koffie?’ werd aan Fleur gevraagd terwijl ik in een paskamertje wat broeken en een jurk pastte. Sinterklaascadeautjes, kinderpyama’s en ander noodzakelijks; het lukte allemaal. Ook vandaag zat ik elders te lunchen. En weer was er sprake van een jaarlijkse  traditie zowel wat gezelschap als locatie betreft. Ik heb beide dagen zeer genoten. Morgen stamppot. Ook traditie na twee dagen uitspatten.

Cirkel

Van een simpel bosje tulpen kan een mens toch veel plezier hebben. Ze beginnen netjes in de vaas, allemaal in het gelid. Maar het eindigt meestal dat elke tulp voor zich zelf begint en een andere kant op kijkt. Vlak vóór het moment dat ze in het GFT-afval verdwijnen kijk ik er nog een keer goed naar. Ze hebben een lange reis afgelegd van kweker naar winkel naar ons huis naar de vaas en naar het aanrecht. Hulpeloos liggen de stampertjes ongebruikt te zijn. Eén troost, hun reis eindigt nooit. Ze worden gecomposteerd en zijn weer voeding voor nieuw leven.