Project ‘bank’ afgerond.

Het hele vorige seizoen heb ik er over nagedacht . Hoe ik nou toch eens deze bank van een nieuwe zij- en rugleuning kan voorzien. De ‘webbing’ was verdroogd en verteerd, de rest van deze teakhouten bank was nog prima in orde. We kochten hem in de negentiger jaren als huiskamer bank maar het zitcomfort viel een beetje tegen. Uiteindelijk belandde de bank op ons terras voor het Italiaanse huis en lekker lui liggen gaat er prima op.

Vorige week heb ik de bank verder ontmanteld en daarna wat er nog restte behandeld met een dik sopje van groene zeep. Dat vindt teakhout fijn en ik vind het vergrijzen mooier dan vernissen. Inmiddels hadden we ook via een stoffeerdersbedrijf in Gubbio waterdoorlatende buitenstof besteld en konden we aan de klus beginnen. Patronen gemaakt, gepast en gemeten, geknipt en gezwoegd. Wat zo op het oog eenvoudig lijkt, is in de praktijk behoorlijk weerbarstig.

Ik zou met gemak drie blogs kunnen vullen over de gewijzigde aanpak, het bezoeken van een fantastische fourniturenwinkel waar we de vijftiger jaren weer binnenstapten, over onze samenwerking en over het feit dat, uit nood geboren, de rugleuning donkergrijs is en de zijkant lichtgrijs. Het is uiteindelijk niet interessant. Dit is hem, mijn boek ligt al klaar. Die bank kan weer twintig jaar mee en dat moeten wij nog maar zien waar te maken.

Reclamezuil op twee wielen

Bij het Toeristen Informatiepunt staat deze fiets voor de ruit. Ik zal de enige niet zijn die er een foto van maakt. Het rood-wit-blauwe vlaggetje wapperde hevig en de achterband is leeg, hoe Hollands wil je het hebben?

Steen Schaar en Papier heeft wat vrolijke attributen op en aan de fiets gehangen. Drie ontwerpers in één pand en nog een selectie van ander Dutch Design is te koop in deze leuke winkel. Ik heb er alleen nog maar voor de etalage gestaan, daar moet nodig eens verandering in komen.

De laatste reclamezuil is een beetje verdwaald. Bij Klaas kun je het hele jaar door je boot stallen en laten onderhouden. In Friesland. Voor mij nét iets te ver fietsen.

Stop

Dit is de laatste dag van de foto7daagse. Het lijkt erop dat drie kleinkinderen al zijn gestopt. Misschien was de opdracht STOP te abstract of wellicht stonden er andere zaken op hun programma vandaag. Wij maakten eind van de ochtend ons vaste ommetje tussen de twee bruggen. Daar zag ik, vlak vóór de ophaalbrug, dat deze winkel gaat stoppen. Wachtende auto’s wordt gevraagd de motor af te zetten. Het bord is nog net links op de foto te zien. Juliët was de enige die vanmorgen een foto appte. Toen ik 5 was in groep 1 of zo hat ik dit gemaakt, schreef ze erbij. Dat ze had niet goed heeft gespeld, beschouwen we maar als een klein missertje. Mochten de anderen nog met briljante foto’s doorkomen dan plaats ik ze alsnog. Voorlopig houden we het hierbij en gaan we morgen weer gewoon over tot themaloze foto’s.

Saaaaai

Van dat echte novemberweer. Grijs en kil. Een dag zonder afspraken maar genoeg te doen. We koersen af 5 december en ik heb nog een surprise te maken, het idee daarover vormt zich langzaam. Ik raak geïnspireerd door een woontijdschrift, verander het een en ander in de woonkamer maar ben er niet tevreden over en draai de heleboel weer terug. Ik maak een afspraak voor de tandarts. Van een restje broccoli maak ik soep. Het huis ruikt ernaar en dat is geen lekkere geur. Als ik de boodschappen heb afgerekend bij de supermarkt kom ik tot de ontdekking dat ik één ding vergeten ben en moet dus terug de winkel in. Er werd vorige week een pracht boeket bij ons bezorgd. Iemand in mijn omgeving blijkt gelukkig toch geen Corona te hebben, ik app een jarige vriendin en maak een afspraak met andere vrienden voor een etentje hier thuis. Zo bezien is deze dag heus zo saai nog niet.

Vakwerk in Colmar

Toen wij een week geleden een middag in Colmar doorbrachten, waren we weer verrast door de schoonheid van deze stad. Ooit zijn we er eerder geweest maar dat is dertig jaar geleden. Minstens.

Klein Venetië wordt deze elegante stad in de Elzas wel genoemd. Wij hebben de grachten overgeslagen en ons beperkt tot wat straten en stegen in het centrum en daar keken we ons ogen al uit op die schitterende goed onderhouden vakwerkhuizen in snoepjeskleuren.

Op een vensterbank van een iets minder onderhouden huis zat een man een ijsje te eten. Hij kwam me behoorlijk bekend voor. Het ijsje bleek softice te zijn uit een machine, vertelde de man me later. Niet echt lekker maar dat zei hij pas achteraf. De man met alpinopet liep langs een hoedenwinkel. Dat levert wel een echt Frans plaatje op al was het helemaal aardig geweest als hij een stokbrood onder zijn arm had gehad.

Alleen de vlag is niet mooi

Het Noordbrabants Museum in Den Bosch was een aangename ontdekking voor ons. Zó groot en uitgebreid dat we nog maar eens terug moeten. We zagen werk van Nederlandse schilders die in Italië waren opgeleid, er was een tentoonstelling met meesterwerken uit Wenen, een opvallende expositie van de Chinese kunstenaar Shao Fan, een fraaie eigen collectie met onder andere werk van Jan Sluijters én nog een afdeling die speciaal aan Brabants erfgoed was gewijd. Te veel dus voor één dag. Het vroege werk van Van Gogh hebben we uiteraard bekeken en we troffen het dat er heel recent een kopstudie is aangekocht. Daar werd ter plaatse door een museummedewerker uitvoerig over verteld, interessant. Met een geweldige museumwinkel, een goed restaurant, een fraaie binnentuin en een prima Coronabeleid, was het er goed toeven. Voor ons is dit een perfecte manier van samen een dagje uit als het regent.

Jan Sluijters

Waar láát je het?

Omdat we in de buitengebieden wonen, moeten we ons afval zelf afvoeren. En aangezien we verder dan twee kilometer van een ‘milieu-eiland’ verwijderd zijn, krijgen we zestig procent korting. De nota’s hiervoor komen gewoon per post, vier vellen in één envelop, graag betalen bij het postkantoor. O ja, dat gaat contant. We kunnen in elke winkel pinnen met onze bankpassen maar niet bij het postkantoor, tenzij tegen extra betaling.

Postkantoren kennen hier lange rijen, nummertjesautomaten en loketten met verschillende functies. Zoals het in NL twintig jaar geleden ook nog was. Het is dus zaak om in de juiste rij te gaan staan. Ik ben altijd weer blij dat de wijnboer dit soort klussen voor zijn rekening neemt. Dan maak ik wel vreemde foto’s waar mijn benen in de spiegelende ruit onder zijn shirt uitsteken. We waren vroeg op pad en dus snel klaar. En losten ook ons vuilnis.

Bijbelse fiets

Deze fiets lijkt bijna met opzet zo neergezet. Sjiek exemplaar in de zelfde kleur als taartenwinkel waar ie voor staat. Met gemak zou ik 365 dagen lang fietsen kunnen plaatsen op dit blog. Telkens een andere en allemaal opmerkelijk. Delft is één grote fietsenstalling.

‘Leuk hè, zo’n voetbalfiets?’ sprak een man mij aan toen ik stond te fotograferen. Inderdaad, grasmat en oranje; het heeft wel wat voetballerigs. Deze drie stalen rossen stonden trouwens wel de hele stoep te blokkeren. De onderste in deze kleine serie noem ik de boodschapfiets. In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen staat er op de houten krat. Iemand heeft dit exemplaar voor zijn werk nodig, denk ik dan. Misschien hoort er een heel ander verhaal bij, ik weet het niet en het maakt niet uit. Ik hou wel van een onopgelost mysterie.

Dag 2: vierkant

In haar middagpauze, ja er wordt volgens schooltijden gewerkt thuis, maakte Isabel haar dagfoto. ‘Al klaar!! Maar nu echt klaar’ appte ze me om 11.58 u. De opdracht vandaag is Vierkant. Die is ze in heel wat objecten tegen gekomen in hun woonkamer.

Zelf combineerden wij ochtendwandeling met boodschappen doen. Ik ervaar het toch als een soort expeditie, dat boodschappen doen. Er waren nu tamelijk veel mensen in de winkelstraat. Deze tekst kwam ik tegen op de winkelruit van de toko waar we misschien eind van de week wel een lekker maaltje ophalen. Ineens bedacht ik dat ik nog twee foto’s van Vierkanten met tekst in mijn fotomap heb staan. Die sluiten wat mij betreft mooi bij het dagthema aan.

Onverwachte aanvulling

Je gaat echt anders om je heen kijken als kleur het hoofdmotief van een foto moet zijn, hoor. In winkels is het altijd wel raak, uitstallingen zijn meestal goed voor een kleurig plaatje. Maar dat gaat afgezaagd worden, een maand lang.

Gelukkig bieden ruiten, vensters en etalages ook kleur. De vogels zijn geëxposeerd in Galerie Inkt in de Choorstraat. Grappig en vrolijk. Het werd nog veel leuker toen gistermiddag de post een kaart bezorgde. ‘Ik dacht ik voldoe even aan je kleurverlangen’ schreef blogvriendin Bertie.

Een schot in de roos, ik word steeds vrolijker. De kunstenares, Cindy Root, is om gezondheidsredenen gestopt met haar werkzaamheden, las ik op haar site. Ik had met liefde meer van haar werk willen laten zien, zodat jullie allemaal ook vrolijk worden.