Schakelen

Nog snel maakte ik een laatste foto van ons groene paradijsje op de berg. Daarna vlogen we vanuit Perugia naar Rotterdam en waren in vijf uur van voordeur in Gubbio tot voordeur in Delft. Dat was gisteren. Vandaag zat ik rond half elf bij die leuke moeder van me aan de koffie. Dit is haar groene uitzicht, het enorme winkelcentrum Westfield in Leidschendam. Men doet er alles aan om in de stadse omgeving groenvoorzieningen te maken. Op het dak van de garages onder het appartement is hertshooi en lavendel geplant en de vakken vlak voor de deur zien er ook goed gevuld uit.

Maar ik zag ook dit. Kreeg bijna de neiging om…Maar nee zeg! Ik had een stel genoeglijke uurtjes met en bij mijn moeder met wie het weer goed gaat. Ik laat dit grind kuisen graag aan een ander over.

Op honk

We vallen languit de Italiaanse zomer in. Gisterochtend vertrokken we vanuit Delft, vanmiddag rond twee uur waren we weer op honk in Caldese. Wat temperatuur betreft is het even schakelen want het is hier 34 graden momenteel. Na uitpakken en boodschappen inruimen zit ik nog even binnen in de koelte van ons huis. Straks gaan we planten begieten, op ons gemak een eenvoudig maal in elkaar flansen en eens kijken of we vuurvliegjes kunnen zien dansen onder een zwoele sterrenhemel.

De hersthooi, waarvan ik de bovenste twee foto’s maakte vlak vóór wie hier weggingen, staat in volle bloei en zelfs meer dan dat, hier en daar valt ie al weer uit. Ook de wisteria kan wel een snoeischaar gebruiken. Enfin, hoe we ons Italiaanse leven weer oppakken, is hier de komende tijd weer te volgen.

Herstel

Het is ook niet snel goed. Of het groeit op plekken waar je het niet hebben wil, of het is op sterven na dood. Hier een olijfboom. Op de zuidhelling hebben we er zes geplant. Twee doen het prima, twee lijken dood en twee staan te zieltogen. Maar dan. Ineens ontwaar je weer uitlopers. Zien jullie het ook, dat groene toefje?

Nog zo’n sneu tiep, de kersenboom. We hadden de moed al bijna opgegeven. En plots…Met zilverfolie waarschuwen we nu langsvliegende vogels: AFBLIJVEN. Tenslotte de jasmijn. Twee stuks kapot gevroren. Toch nog maar even aanzien… Yeah. Een wonder.

En voor het mooi, een lieverd die het altijd doet. De hersthooi.

 

Terug op de berg

Van zo’n kopfoto wordt een mens toch blij? De hertshooi staat in volle bloei. Dus paste ik snel na onze thuiskomst in Caldese mijn blogkop aan. Tuinhulp S. kwam aan met twee kilo kersen. In de Volkskrant vandaag staat een recept voor een kersenclafoutis. Dus. Nu we een overvloed aan kersen hebben, wordt de aanschaf van een ontpitter misschien wel handig voor het verwerken van dit soort hoeveelheden. 

Vlinder in de lavendel en uit oud zaad opgekweekt afrikaantje.

In een, ook alweer oud, potje gaat het de vensterbank vrijhouden van mieren. Hoop ik.   Van ons bovenhuis keerden we terug naar ons hoge huis. Dit soort plaatjes laten wellicht zien hóe blij we daar van worden.

Doorweekt

Op de kop van ons huis, onder de pergola die de grens tussen terras en grind markeert, hebben we tien jaar geleden hertshooi geplant. Dat spul staat er nu op zijn mooist bij. Hoewel, ik denk eigenlijk dat ie vorige week op zijn uitbundigst was, al waren wij er toen even niet om hem te bewonderen. Aan het eind van het seizoen moeten we eens flink gaan snoeien, willen we hier niet als Doornroosje eindigen. De gieter en flessen staan klaar om de moestuin te bewateren maar dat hoeft niet meer, de hemelsluizen staan wagenwijd open. Komt mooi uit, we hebben iets anders te doen, er is een opgewekte maar doorweekte pelgrim gearriveerd. Daarover morgen meer.