Eten wat de pot schaft

Nu we dan toch met ons hoofd in de lentewolken lopen, pakken we meteen maar even door. Gisteravond aten we voor het eerst dit seizoen asperges. Ik ken mensen die ze het liefst iedere week zouden eten, daar horen wij niet toe. Eén of twee keer per seizoen is ons meer dan genoeg. Ik ken mensen die van de schillen en de restjes een mooi soepje maken en daar hoor ik óók al niet toe. Terwijl ik echt wel een soepmaker ben en erg van restverwerking hou, maar niet van aspergesoep. Hoe dan ook, dit lentemaal smaakte ons heerlijk en van seizoensgebonden eten hou ik dan weer wel.

Einde van de zomer

Deze duif kwam af op onze broodkruimels. En toen vond ik het ineens wel toepasselijk hem een plaatsje te geven op het blog vanwege wereld dierendag. Vandaag viert Italië het feest van de H. Franciscus, de patroonheilige van het land. Dat zijn naamdag en dierendag samenvallen is dus geen toeval, hij sprak immers met de dieren.

Van het kerkelijke feest was uiteraard niets te merken in Fano waar wij ons eerste en tevens laatste stranddagje vierden van 2021. Vrijwel alle horeca is gesloten, strandbedden en parasols staan opgeslagen en hotels worden opgeknapt voor een volgend seizoen. Er was kennelijk nog iemand op het strand die er een beetje sentimenteel van werd, gezien deze steen met tekst die ik tijdens een wandelingetje vond.

Gemorst

Wat voor ons hoort tot het dagelijks beeld, is voor anderen misschien toch bijzonder? Dat we zowel in het dal als op ‘onze’ berg weer overal stro- en hooibalen zien liggen, past helemaal bij het seizoen. En dat is wat mij betreft een beeld om uiterst gelukkig van te worden. De boeren ook hoor. De voorraden voor de winter liggen klaar en dat geeft een rustig gevoel. Mijn wijnboer raapte twee plukken gemorst stro op en stopte dat in een lege boodschappentas. Grote mandflessen voor de wijn kunnen wel wat opvulling gebruiken tussen de fles en de mand. En terwijl hij stond te vergaren maakte ik onderstaande foto. Voor nog meer zomergeluk.

Boshut

Nog even richt ik me op het gebladerte buiten, het zal de laatste keer dit seizoen zijn. Diep weggekropen in onze jas wandelden we door een bossig stuk van de Delftse Hout. Daar waar de luwte nog heerst, zit nog blad aan de bomen. Scoutinggroepen die in dit gebied  hun clubhuis hebben, hebben zich uitgeleefd in het maken van hutten. Het moet heerlijk zijn om met wat stammen te slepen en te bouwen, net zolang tot er een stevige constructie staat.

Zodra we in open gebied lopen, snijdt de kou om onze oren. De wandeling zit er op, we gaan aan de koffie.

Geloof in symboliek

Het was me dit seizoen nog niet gelukt om een klavertje vier te vinden in het gras van Caldese. Toen mijn zwager Hans uit Colombia dat hoorde, bood hij aan er een paar voor me mee te nemen, hun tuin staat er vol mee. Ik aanvaardde zijn aanbod gretig. Momenteel zijn hij en zijn vrouw voor een bruiloft en afstudeerceremonie in Nederland maar ik ontmoette hen nog niet. Een half uur vóór we langs gingen bij een vriendin die heel veel geluk nodig heeft, kreeg ik de Colombiaanse klavertjes. Hans was op weg naar het afstudeerfeest en we zagen elkaar vijf minuten. Dat maken we in augustus wel goed. Maar die vriendin heeft haar klavertje vier, ze was er blij mee.

Van brug tot brugloop

 

Omdat het gevaar aanwezig is om meer te zitten dan goed voor me is, heb ik een nieuw regiem. Ik schop mezelf als ik op een dag te weinig beweging dreig te hebben, naar buiten. Een verplicht wandelingetje. De hond uitlaten maar dan zonder hond. Zoiets.  Ons huis staat precies tussen twee bruggen in. Als ik nou eens twee keer per dag een rondje maak via de Plantagebrug naar de overkant en over de Koepoortburg weer terug, loop ik 2500 stappen per keer. Saai, telkens hetzelfde rondje? De seizoenen zorgen wel voor de veranderingen, dat zal ik jullie het komende half jaar laten zien. Je mag me er aan houden.

 

Zie niet om

Gelukkig hebben we de laatste dagen veel buiten kunnen werken, want zo aan het eind van ons seizoen, staat tuinwerk hoog op de prioriteitenlijst. Vandaag is het een miezerdag en dan komen de binnenklussen weer aan de beurt. We voeren nog steeds troep af en wegdoen van spul gaat me telkens beter af. Hoeveel oude kleding, die hier gebruikt wordt om in te werken, heeft een mens nou eigenlijk nodig? Hele stapels shirts hebben een seizoen lang onaangeroerd in de kast gelegen. Hoppa… weg ermee. Ruimte in kasten, ik kan er erg blij van worden. En als het eenmaal weg is, mis ik het totaal niet. Het is mijn zuinige aard die teveel bewaart voor ‘je-kan-niet-weten’.

Zelfde mens, zelfde plek…andere maand

Voor de tweede maal dit seizoen liggen er verse hooibalen (klik) op het land. Overal zie je verhoogde activiteit. Want die balen worden verzameld. Houtblokken worden vervoerd. Zonnebloemen gerooid en akkers weer omgeploegd. Het is een soort zomers slotakkoord. Wij doen dat op eigen erf ook maar dan in het klein. Naast de haard in de woonkamer is de houtvoorraad weer aangevuld. De moestuin loopt een beetje op zijn laatste benen en de nachten worden koeler. Maar overdag? Dan is er van een zomers slotakkoord geen sprake en zoeken we midden op de dag nog steeds de schaduw op.