Ik heb al een boek

Bij de Plus supermarkt zijn de vaatwasmachinetabletten in de aanbieding. Op de terugweg van de zondagochtendpolderwandeling fietsten we er even langs. Op het pleintje ervoor bleek een boekenmarkt te zijn. De wijnboer dook de super in, ik deed de boekenmarkt. Niet dat ik een boek wilde kopen maar hé, door bomen beschaduwd plein, boeken, zondagochtend; het zijn ingrediënten die vakantie-achtig aandoen. Ik kocht er trouwens wél een boek met koolhydraatvrije recepten maar verder verlustigde ik me vooral aan het gebodene. Dat is beter voor de lijn van mijn boekenkast.

Dan nog even wat anders. Was het al opgevallen dat in mijn eerste twee zinnen een paar heerlijke scrabble-woorden staan? En wat vinden jullie van die boom waarop de boekenmarkt staat aangekondigd? Bovenin zit een holte en daar vlak boven een grote zwam als een soort opengeklapte deksel. Grappig toch?

Verpozen aan de waterkant

Verraad ik mijn leeftijd als ik het woord ‘verpozen’ in de titel zet? Uitrusten, uitblazen, ontspannen, pauzeren, dat zijn zo’n beetje de synoniemen. Het was het eerste woord dat mij me opkwam toen ik deze drie foto’s bij elkaar zette. Toch zal ik nooit tegen de wijnboer zeggen ‘kom we gaan ons vanmiddag eens fijn verpozen’. Dit clubje dames had het in elk geval erg gezellig. Ik denk dat ze van de roeivereniging zijn en hun eigen openlucht clubhuis voor een uurtje hebben gemaakt.

De man, leunend tegen de boom, was na het hardlopen even aan het ontspannen en stond aanvankelijk met zijn gezicht naar de zon geheven. Tot de roeiers voorbijtrokken, die zich aan het inspannen zijn en pas na afloop kunnen verpozen. En dan was er nog deze jonge vrouw die heel charmant aan de waterkant een boek las. Ik zou vanuit haar positie niet erg elegant overeind kunnen komen. Dus ja, ik verraad met dit blog toch wel behoorlijk dat ik niet meer tot de jongsten behoor.

Natuurdagboek

Kleindochter Isabel had me in een lief briefje geadviseerd om het raam open te gooien. En kijk, ruik en geniet, schreef ze erbij. Direct erna kwam ik deze tekening in de krant tegen bij een artikel van Gemma Venhuizen met de titel Natuur voor binnenblijvers. Zij raadde aan een natuurdagboekje bij te houden, je zintuigen goed te gebruiken en je natuurkennis te vergroten. Dus daar ben ik maar eens aan begonnen. Ik hou de stand van zaken bij de familie Meerkoet bij. Noteer hoe een perkje van minikeukenhof veranderde in een wilde bloementuin en meer van dat soort dingen.

Hier is goed te zien dat ik de ramen volgens voorschrift heb opengegooid. In de avondzon staat hier ‘onze’ boom weer helemaal groen te zijn en de inkijk naar de Vermeerstraat op natuurlijke wijze te blokkeren. En zo zag het er op 8 april nog uit. We kregen dus binnen een maand een compleet nieuw uitzicht, zonder ons te verplaatsen. Da’s toch een wonder?

Wie zit hier?

Onze vogelgids ligt in Italië en internet bood geen soelaas. Maar we stonden er wel ademloos naar te kijken gisteren. De stoep eronder ziet er zo uit.

Dus dachten we eerst aan een reiger. Maar nee, dat is het zeker niet. Alle hoop is nu gevestigd op de vogelkenners onder de lezers. We schatten dat ie minstens veertig centimeter groot is, de snavel is geel en hij zat behoorlijk hoog in de boom. Maar wel gewoon in de stad, langs het kanaal. Kijk wie ons gezelschap kwam houden. Ik voelde hem langs mijn benen strijken toen ik aan het fotograferen was.

Het was een lente-achtige zondagochtend, negen uur, honderd meter van onze voordeur en we hadden al twee alleraardigste buren ontmoet.

Beloofd is beloofd

De grote muurschildering in Delft die ik zo mooi vind, komt vandaag eindelijk aan bod. De achterkant van de DSM fabriek bood altijd een troosteloze aanblik. Sinds eind vorig jaar is daar iets aan gedaan. Micha de Bie ging een samenwerking aan en liet zich inspireren door de omgeving.

Dan denken jullie natuurlijk dat die omgeving er behoorlijk rauw uitziet. Maar dat valt mee.

Met mijn rug naar de muur zag ik dit. Als er dan blad aan de boom komt, krijg je dus ongeveer zoiets. Mooi toch?

Jam

Het is me al een paar keer overkomen dat ik spontaan wat vijgen kreeg toebedeeld die rechtstreeks van de boom werden geplukt door de eigenaar. Ik snap goed waar die gulheid vandaan komt. Vijgen zijn allemaal tegelijk rijp en heel kwetsbaar. De oogst is bijna niet weg te eten. We plukten ruim twee kilo van onze kleine boom. We eten er een paar uit de hand, we verwerken ze in een voorgerecht en vanavond, als er gasten aan tafel zitten, vergezellen ze Jamie’s rollade. Maar dan nóg. Dus.

Gekapt

Ineens ligt die mooie monumentale boom aan de Nieuwe Plantage in mootjes. Toch maar even gestopt voor een foto. De stronk staat nog en daarom heen ligt de afgezaagde stam en zijn dikke zijtakken.  Ik kon er nog niets over terugvinden op nieuwssites van Delft, dus het zal zeer recent gebeurd zijn.

Ik weet niet of een boomexpert hier al aan kan zien of de boom ziek is. Maar bij het aanschouwen van dit deel van de boom, kan zelfs een leek wel zien dat ie niet goed in zijn bast zit. Toch ontzettend zonde dat ie om moest.

Zon en schaduw

Onlosmakelijk met elkaar verbonden, zonder zon geen schaduw. In een smalle steeg werpt het nabijgelegen pand als het ware een nieuw huis op de muur. Bezie dat maar eens overdrachtelijk; het leven in een notendop. Ik kwam ook deze versierde boom tegen tijdens een rondje Delft.

Aan een wolkenloze hemel steekt deze nog winterse boom zijn takken uit naar de zon. En als het donker wordt, verspreidt hij licht. Ook iets om over na te denken.

Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Gat in boom

Eergisteren schreef ik dat ik zou laten zien hoe gehavend de boom is die voor ons huis staat. Van bovenaf is behoorlijk goed te zien dat er een gat is ontstaan nadat de enorme tak eruit gevallen is.  De vergelijking met een gebit waarin een tand ontbreekt, dringt zich aan mij op. Iemand straalt, begint te lachen en je schrikt je rot als die mond dan opengaat. Zo’n stralende boom in zomertooi laat ook ineens zijn kwetsbaarheid zien. Gelukkig voor bomen groeien takken weer aan.