Natuurdagboek

Kleindochter Isabel had me in een lief briefje geadviseerd om het raam open te gooien. En kijk, ruik en geniet, schreef ze erbij. Direct erna kwam ik deze tekening in de krant tegen bij een artikel van Gemma Venhuizen met de titel Natuur voor binnenblijvers. Zij raadde aan een natuurdagboekje bij te houden, je zintuigen goed te gebruiken en je natuurkennis te vergroten. Dus daar ben ik maar eens aan begonnen. Ik hou de stand van zaken bij de familie Meerkoet bij. Noteer hoe een perkje van minikeukenhof veranderde in een wilde bloementuin en meer van dat soort dingen.

Hier is goed te zien dat ik de ramen volgens voorschrift heb opengegooid. In de avondzon staat hier ‘onze’ boom weer helemaal groen te zijn en de inkijk naar de Vermeerstraat op natuurlijke wijze te blokkeren. En zo zag het er op 8 april nog uit. We kregen dus binnen een maand een compleet nieuw uitzicht, zonder ons te verplaatsen. Da’s toch een wonder?

Wie zit hier?

Onze vogelgids ligt in Italië en internet bood geen soelaas. Maar we stonden er wel ademloos naar te kijken gisteren. De stoep eronder ziet er zo uit.

Dus dachten we eerst aan een reiger. Maar nee, dat is het zeker niet. Alle hoop is nu gevestigd op de vogelkenners onder de lezers. We schatten dat ie minstens veertig centimeter groot is, de snavel is geel en hij zat behoorlijk hoog in de boom. Maar wel gewoon in de stad, langs het kanaal. Kijk wie ons gezelschap kwam houden. Ik voelde hem langs mijn benen strijken toen ik aan het fotograferen was.

Het was een lente-achtige zondagochtend, negen uur, honderd meter van onze voordeur en we hadden al twee alleraardigste buren ontmoet.

Beloofd is beloofd

De grote muurschildering in Delft die ik zo mooi vind, komt vandaag eindelijk aan bod. De achterkant van de DSM fabriek bood altijd een troosteloze aanblik. Sinds eind vorig jaar is daar iets aan gedaan. Micha de Bie ging een samenwerking aan en liet zich inspireren door de omgeving.

Dan denken jullie natuurlijk dat die omgeving er behoorlijk rauw uitziet. Maar dat valt mee.

Met mijn rug naar de muur zag ik dit. Als er dan blad aan de boom komt, krijg je dus ongeveer zoiets. Mooi toch?

Jam

Het is me al een paar keer overkomen dat ik spontaan wat vijgen kreeg toebedeeld die rechtstreeks van de boom werden geplukt door de eigenaar. Ik snap goed waar die gulheid vandaan komt. Vijgen zijn allemaal tegelijk rijp en heel kwetsbaar. De oogst is bijna niet weg te eten. We plukten ruim twee kilo van onze kleine boom. We eten er een paar uit de hand, we verwerken ze in een voorgerecht en vanavond, als er gasten aan tafel zitten, vergezellen ze Jamie’s rollade. Maar dan nóg. Dus.

Gekapt

Ineens ligt die mooie monumentale boom aan de Nieuwe Plantage in mootjes. Toch maar even gestopt voor een foto. De stronk staat nog en daarom heen ligt de afgezaagde stam en zijn dikke zijtakken.  Ik kon er nog niets over terugvinden op nieuwssites van Delft, dus het zal zeer recent gebeurd zijn.

Ik weet niet of een boomexpert hier al aan kan zien of de boom ziek is. Maar bij het aanschouwen van dit deel van de boom, kan zelfs een leek wel zien dat ie niet goed in zijn bast zit. Toch ontzettend zonde dat ie om moest.

Zon en schaduw

Onlosmakelijk met elkaar verbonden, zonder zon geen schaduw. In een smalle steeg werpt het nabijgelegen pand als het ware een nieuw huis op de muur. Bezie dat maar eens overdrachtelijk; het leven in een notendop. Ik kwam ook deze versierde boom tegen tijdens een rondje Delft.

Aan een wolkenloze hemel steekt deze nog winterse boom zijn takken uit naar de zon. En als het donker wordt, verspreidt hij licht. Ook iets om over na te denken.

Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Gat in boom

Eergisteren schreef ik dat ik zou laten zien hoe gehavend de boom is die voor ons huis staat. Van bovenaf is behoorlijk goed te zien dat er een gat is ontstaan nadat de enorme tak eruit gevallen is.  De vergelijking met een gebit waarin een tand ontbreekt, dringt zich aan mij op. Iemand straalt, begint te lachen en je schrikt je rot als die mond dan opengaat. Zo’n stralende boom in zomertooi laat ook ineens zijn kwetsbaarheid zien. Gelukkig voor bomen groeien takken weer aan.

 

Zelfde plek, ander uur

 

Het heeft wel wat om een paar dagen achtereen een zelfde locatie te fotograferen. Zo zie je goed wat de invloed van het licht is. Ik ben ten opzichte van gisteren wel ietsje opgeschoven met mijn camera. Er ligt een afgewaaide tak op de grond. De boom, waarop wij vanuit een hoge positie neerkijken, vertoont een groot kaal gat. Dat zal ik morgen nog eens laten zien. Het vreemde is dat er geen blad aan de tak zit die op de grond ligt. Conclusie: dode tak die zichzelf heeft opgeruimd? Nu hoeft alleen de plantsoenendienst nog langs te komen. Of iemand die haardhout wil hebben.

 

Trapeze

We hebben maar één waslijn hier in Caldese en die gebruik ik uitsluitend voor grote stukken zoals beddengoed en tafelkleden. Die lijn loopt vanaf een boom naar een daarvoor in de grond geslagen paal. En nou hebben we ineens ontdekt dat ik niet de enige gebruiker van de waslijn ben. Een mierenfamilie balanceert op een hoogte van meer dan twee meter boven de grond als ware koorddansers over hun verhoogde snelweg. Handige beestjes zijn het toch. Het scheelt een hoop gehobbel over steentjes en vijanden in de vorm van hagedissen komen ze hier ook al niet tegen. Ik laat ze hun gang gaan en controleer in het vervolg de lakens wel als ik die van de lijn haal.